Του Νικόλα Σεβαστάκη
Εδώ και λίγες εβδομάδες έκανε την επανεμφάνισή του το κόμμα της θιγμένης μας αισθητικής. Ίσως η πιο σκληρή αντισυντεχνιακή συντεχνία αυτού του τόπου. Αυτή τη φορά στόχος της λοιδορίας και του πικρόχολου σχολιασμού ήταν το απαράδεκτο «camping» στο Σύνταγμα. Διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, η εικόνα της χώρας απειλήθηκε σοβαρά από την πολιτική ασχήμια της πλατείας. Αισθητικά αποδεκτό είναι μόνο το (α)πολιτικά κόσμιο, δηλαδή η έξωση κάθε ορατής διαμαρτυρίας από τον δημόσιο χώρο.
Στο εξής ο καθένας καλείται να πνιγεί ελεύθερα στο ιδιωτικό του άγος, να βιώσει την περιρρέουσα οικονομική και κοινωνική βία ως μοναχική περίπτωση ή ως κακότυχο και κατά βάθος ένοχο νοικοκυριό, μακριά από τα βλέμματα των happy few. Ο δημόσιος χώρος μπορεί να είναι μόνο τουριστικός, εμπορικός, καταναλωτικός. Έστω με κάποιες εμβόλιμες πολιτισμικές δράσεις, φεστιβάλ γαστρονομίας, έξυπνες και προπαντός δροσερές festivities για το πλήθος.
Η ελληνική αστυνομία, οι Εισαγγελείς, η δημοτική αστυνομία του κ. Καμίνη είναι ασφαλώς θεσμοί φημισμένοι για τις ασίγαστες αισθητικές τους ανησυχίες: από αυτούς τους θεσμούς θα ξεκινήσουν μάλλον όλες οι θαυμάσιες μητροπολιτικές αναπλάσεις του προσεχούς μέλλοντος, η εφόρμηση της Ελλάδας των «αξιών και των αξίων» προς μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση.
Οι πλατείες ανήκουν πάλι στους χρήστες τους. Κυριολεκτικά. Όχι συνθήματα, όχι ανάρμοστα πανό, όχι τσαντίρια, όχι άσκοπες συναθροίσεις και επιβλαβείς κινήσεις. Επιτέλους: μετά την επέμβαση της πολιτείας για την αποκατάσταση της ευρυθμίας, όλος ο κόσμος μπορεί πια να πάει στις κοντινές παραλίες. Όχι μπορεί• πρέπει να φύγει, Αύγουστος μπαίνει. Η αντιαισθητική νικήθηκε και έτσι μπορούμε πια να ανασάνουμε ελεύθερα πίνοντας έναν φρεντοτσίνο στη ξαπλώστρα…
