OI ΙΔΕΕΣ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
1. Το εκλογικό θέατρο
Ευρωπαίοι πολιτικοί εκπρόσωποι τραπεζιτών δανειοδοτών και ντόπιοι πολιτικοί δανειολήπτες εκπρόσωποι μαφιόζικης διαπλεκόμενης εξουσίας, απομυζούν συνεταιρικά τον ελληνικό αυτό τόπο. Η προκύψασα κρίση παρουσίασε δυσκολίες ρευστότητας στην εταιρική σχέση. Οι ξένοι δανειοδότες δεν μπορούν να δώσουν τόσα όσα θέλουν οι αχόρταγοι ντόπιοι εταίροι και προσπαθούν να τους πείσουν με το καλό και με το άγριο να βολευτούν με λιγότερα, εξηγώντας τους πως τα λεφτά βγαίνουν με καπιταλιστικό τρόπο δηλαδή με σκληρή ανταγωνιστική δουλειά και οργάνωση. Τι λέτε, του κουφού την πόρτα χτυπάνε οι ξένοι ενώ ξέρουν πολύ καλά πως καπιταλισμό της προκοπής δεν μπορούν να έχουν στην Ελλάδα; Στην ουσία τους παρακαλάνε: «Κάντε λίγο κράτι ρε παιδιά κρίση έχουμε, βολευτείτε με όσα παραπάνω μπορείτε να αρπάξετε από το λαό σας, πάρτε και τα λίγα που σας δίνουμε με ποιο επαχθείς τοκογλυφικούς όρους και μην περιμένετε άλλα από εμάς, γιατί εμείς τα θέλουμε για την ενίσχυση του εσωτερικού μας μετώπου για τον ενδοϊμπεριαλιστικό μας πόλεμο. Έτσι γίνεται στις κρίσεις. Να λήξει ο πόλεμος και μετά βλέπουμε».
Οι ντόπιοι μαφιόζοι χρόνια τώρα είναι μαθημένοι περισσότερο να καταναλώνουν τα έτοιμα λεφτά παρά να δουλεύουν για να τα βγάζουν, έστω με ψευτοκαπιταλιστικό τρόπο. Ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι, ξεκοκάλισαν ολόκληρο δόγμα Τρούμαν, καταβρόχθισαν ολόκληρο σχέδιο Μάρσαλ, του κόσμου τα αναπτυξιακά και ανθρωπιστικά δάνεια, αλλά αντί ανάπτυξη πτώχευση, σκίζουν τα πτυχία τους οι οικονομολόγοι. Ποιό ευρο ποιά δραχμή μαύρα νάναι και ότι νάναι. Λένε λοιπόν στο αυτί των ξένων με πλήρη αυτογνωσία: «Να μας τα χώσετε έτσι όπως θέλουμε, μαύρα μιζαδόρικα Τσοχατζοπουλικά επιδοματικά ή έστω με ΕΣΠΑ ή ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ και εμείς σας υπογράφουμε όλες τις μνημονιακές προσαρμοστικές αναπτυξιακές μαλακίες που ούτε τις πολυκαταλαβαίνουμε, αλλά και ούτε θα εφαρμόσουμε ποτέ, για τον απλό λόγο ότι γι΄ αυτό μας έχετε εδώ και μας ταΐζετε, για να μην εφαρμόζουμε ποτέ τίποτα. Κάντε γρήγορα όμως γιατί εσείς μπορεί να έχετε κρίση, εμείς όμως έχουμε έξοδα, μείνανε οι νέες βίλες μας στους σοβάδες και οι πισίνες στις τσιμεντοκονίες». Και πριν προλάβουν οι μεταφραστές να γυρίσουν σε αγγλικά τα βλαχοαγγλικά, τους πετάνε οι δικοί μας καπάκι και τον άσσο από το μανίκι με σηκωμένο το μεσοδάκτυλο στην γνωστή ορθογωνιασμένη απειλητική θέση (με τη πολιτική έννοια). «Προσέξτε καλά γιατί θα σας βάλουμε τον Τσίπρα πρωθυπουργό με το ΚΚΕ τους Κουβελοκαμένους και κάτι άλλους τρελαμένους εξωκοινοβουλευτικούς εθνικοφασίστες και κομμουνιστές που έχουμε στην αναμονή και θα σας γίνει η ζωή δύσκολη. Άσε που θα πάρουν την πατέντα και άλλοι φτωχοί στην Ευρώπη και θα μπείτε σε χοντρά έξοδα». Και σου στήνουν λοιπόν οι μάγκες με τα μπλέ ένα ωραίο εκλογικό μπάχαλο με 10 - 12 κόμματα, μια βουλή πανηγύρι, να χάνει η μάνα το παιδί. Τι σου είναι η πείρα! Ανοίγουν και την όρεξη στους πεινασμένους λόγω της τριετούς δίαιτας κατεστραμμένους μικρομεσαίους, τρομοκρατημένους δημοσίους υπάλληλους, φοβισμένους νοικοκυραίους, άνεργους νεολαίους. Πάνω που οι μικρομεσαίοι άρχιζαν να πιστεύουν πως γίνονται μεγαλομεσαίοι, τους έκοψαν πάνω στον οργασμό. Τα έχουν πάρει στο κρανίο και με το δίκιο τους. Σηκώνουν τη παντιέρα του Αλέξη και βγαίνουν πλατεία να …ολοκληρώσουν. Ξαναζωντανεύουν στιγμές άφθαστης δόξας του μικροαστικού επαναστατισμού, πράσινο μπλέ κόκκινο γίνανε ρόζ με ολίγο από σφυροδρέπανο. Μικροαστικό τσουνάμι, νέου τύπου σοσιαλιστικής αντιμνημονιακής ανάπτυξης. Λίγο θολό πράγμα αλλά πιάνει, όπως η Αλλαγή του ΠΑΣΟΚ με τα χρονοντούλαπα, το 17% ΚΚΕ Αλλαγή δεύτερη κατανομή, η Αριστεροδεξιά κυβέρνηση για τη κάθαρση το 1989. Αθάνατοι κομματάνθρωποι κρατάτε το δρόμο της απάτης ανοικτό. Οι ξένοι μάλλον παίρνουν το μήνυμα, κοιτάνε να τα βολέψουν να μην παραζοριστούν τα πράγματα και ξεφύγουν πάλι τα κοστολόγια. Συζητάνε με σκοπό να τα βρούνε κάπου στη μέση. Έτσι γίνεται πάντα. Στη διαδικασία της κουβέντας είμαστε τώρα στο ενδιάμεσο των δύο εκλογών. Οι Ευρωπαίοι ψάχνουν να καταλάβουν τι πράγμα είναι ο Τσίπρας αν είναι όντως επικίνδυνος, οπότε να ξαναγυρίσουν στους παλιούς γνωστούς - άχρηστους ποιώντας την ανάγκη φιλότιμο, ή αν ο Τσίπρας έρχεται σε λογαριασμό, καλύτερα είναι να τα χώσουν σε αυτόν δένοντας τον παντόκορφα, εξασφαλίζοντας μια νέα πολύχρονη κατά το δυνατόν προσαρμοστική περίοδο, ανεχόμενοι τις γνωστές νεοελληνικές αντιμονοπωλιακές αντιιμπεριαλιστικές παπάρες, που χορταίνουν την μαζική πείνα και που ουδόλως ταράζουν τη συνέχιση του ίδιου καθεστώτος, που ή δικομματικά ή μονοκομματικά ή πολυκομματικά θα βρει το μετακρισιακό δρόμο του. Είναι εύκολο να βάζουν σοσιαλιστικό λούστρο στις πιο αντιδραστικές πολιτικές, ειδικά όταν η εργατική τάξη μαζεύει τα κομμάτια της. Από καταβολής ταξικών κοινωνιών για να κατακτηθεί ή να συντηρηθεί η εξουσία προκαλεί συμπάθειες, κρύβει ή παραβλέπει για λίγο τα δικά της στυγνά συμφέροντα και προβάλλει ότι συμφέρει τη λαϊκή πλειοψηφία, που δεν μπορεί από μόνη της να υπερασπίσει τα δικά της συμφέροντα. Παίζουν το φιλολογικό παιχνίδι που οι κλασσικοί ονομάζουν αντιδραστικό ή φεουδαρχικό ή μικροαστικό σοσιαλισμό. Φιλολογία που αναμασάει τα αυτονόητα συμπτώματα της κρίσης, γαρνιρισμένη με ένα θετικό πολιτικό πλαίσιο ενίοτε εκλογικό. Κάπως εφαρμόστηκε στη μεταπολίτευση στο κύκλο της Αλλαγής, που δεν χρειάζονται οι κλασσικοί για να τον καταλάβουμε, γιατί η ουρά του σήμερα σέρνει ένα Τσοχατζόπουλο ένα Πρετεντέρη ένα Λαζαρίδη ένα Σημίτη ένα Ανδρουλάκη μια Δαμανάκη κ.α. Σοσιαλιστική φιλολογία που αποδείχτηκε όχι μόνο άσχετη με τη σοβαρή πολιτική πάλη, αλλά άκρως αντιδραστική ως προς τις ταξικές της επιδιώξεις. Και εδώ μπαίνουν οι κλασσικοί. Δώστε βάση:
2. Δεδομένες καταστάσεις
Είναι γενικά αποδεκτό ότι η σημερινή κρισιακή κατάσταση είναι προϊόν πολύχρονης εξέλιξης. Έχουν προηγηθεί αλλαγές, ανατροπές στον τρόπο παραγωγής, επικοινωνίας, πολιτισμού, στις παραγωγικές σχέσεις, στη κατάσταση των τάξεων. Προκύπτει η δοσμένη κατάσταση της χώρας η θέση της στον ιμπεριαλιστικό καταμερισμό στην Ε.Ε. - ΝΑΤΟ - Ευρο, κ.α. Ποικίλες κριτικές και θεωρίες συνυπάρχουν στη πολιτική διαδικασία. Υπάρχουν όμως καταστάσεις που δεν χωράνε κριτική διότι είναι καταστάσεις που ή τις δεχόμαστε ή όχι, επιλέγοντας τη θέση μας στο ανάλογο επίπεδο πολιτικής διαδικασίας. Υπάρχουν, μας αρέσουν δεν μας αρέσουν, οι καταστάσεις που οι ίδιες δημιούργησαν τις συνθήκες με τις οποίες ζει, εργάζεται, δημιουργεί, ένα ολόκληρο σύνολο κόσμου. Καταστάσεις που οφείλει κάθε πολιτικώς δρών να αναγνωρίζει, κατανοώντας όλο και περισσότερο ότι η πολιτική δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσον για σκοπούς, όσο προσεγγίζει το μέγιστο κατά τη γνώμη μου πολιτικό ζήτημα: Του τόπου του χρόνου του τρόπου, του ειδικού με το γενικό. Για να γινόμαστε και συγκεκριμένοι εκτός από κατανοητοί. Ξέρουμε: Πως «κρίση» δημιουργείται όταν οι παραγωγικές δυνάμεις εμποδίζονται να αναπτυχθούν από τις παραγωγικές σχέσεις και κάθε φορά που οι οικονομικές παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την καπιταλιστική κοινωνία, απειλούν ακόμα και την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Οι συγκεκριμένες σχέσεις, δεν μπορούν να διαχειριστούν τον συσσωρευμένο υπερπλουτισμό, τις ενδοκρατικές και διακρατικές αντιθέσεις, που ανακαθορίζονται με νέους συσχετισμούς δυνάμεων, νέα ανακατανομή θέσεων και ρόλων σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα. Η κρίση είναι δομικό στοιχείο του συστήματος αξιοποιείται για τη μετάβαση από μία φάση σε άλλη, μετάβαση βίαιη, με συμπτώματα πάντα πρωτόγνωρα, εν πολλοίς εμπόλεμη, με ανυπολόγιστο κόστος, που όμως δίνει και ευκαιρίες απεμπλοκής από τον καπιταλιστικό φαύλο καταστροφικό κύκλο. Η άρχουσα τάξη ξεπερνά τις κρίσεις, καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις και καταχτώντας, αρπάζοντας, διαμορφώνοντας, νέες αγορές, νέες πηγές ενέργειας και πρώτων υλών με τα νέα επιστημονικά δεδομένα, εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Αν καταλάβατε καλά στην ουσία προετοιμάζει τις επόμενες κρίσεις, που οι συνέπειές τους θα είναι πλέον οξυμένες, όσο ποιο οξυμένες θα είναι και οι αντιθέσεις που θα προκύπτουν. Ξέρουμε: Πως στο βαθμό που αναπτύσσεται η αστική τάξη, δηλαδή το κεφάλαιο, στον ίδιο βαθμό αναπτύσσεται και η εργατική τάξη, που επιβιώνει μονάχα τόσο, όσο βρίσκει δουλειά και που βρίσκει τόση δουλειά, όσο η δουλειά της αυξαίνει το κεφάλαιο. Η ανάπτυξη καθορίζεται από τα δύο αυτά βασικά υποκείμενα, την ποιότητα τους ως τάξεις, την ικανότητά τους να διεξάγουν σοβαρή πολιτική πάλη με σοβαρές πολιτικές αντιθέσεις. Μόνο αυτές μπορούν και δεν μπορούν η μία χωρίς την άλλη. Η μία αντανακλάτε στην άλλη και οι δύο μαζί οικοδομούν ανάλογη ως προς την ποιότητά της πάλης τους εποικοδόμημα. Αυτό είναι η αντικειμενική νεοελληνική πραγματικότητα, αυτή και όχι άλλη, εδώ και όχι αλλού. Είναι χάλια αυτή η πραγματικότητα γιατί είναι χάλια οι δύο βασικές τάξεις, η αστική και η εργατική που δεν μπορούν να κάνουν ταξική πάλη της προκοπής, εκεί που πρέπει και όπως πρέπει, για να αναπτύσσεται και ο καπιταλισμός, που έχει κολλήσει στον αστικοτσιφλικαδισμό. Γι΄ αυτό παίζει πρώτο ρόλο η πάντα συγχυσμένη μεσαία τάξη και γίνεται της βουλής το έδρανο. Καταλαβαίνουμε! Πως οι σοβαρές τάξεις δεν έχουν εξελιχθεί γιατί στην υπανάπτυχτη καπιταλιστικώς Ελλάδα λείπουν οι υλικοί όροι που δημιουργούνται με την υλική παραγωγή, δηλαδή την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Ανάπτυξη σοβαρής πολιτικής πάλης σημαίνει ταξικές αντιθέσεις με ανάλογη πολιτική οργανωτική υποδομή και πνευματική παραγωγή από τα κάτω κυρίως από το χώρο δουλειάς. Ας εκτιμήσει όποιος θέλει την κίνηση προς αυτές τις αλλαγές τουλάχιστον τα τελευταία 40 χρόνια, που ως προϋποθέσεις εγγυώνται τις Αλλαγές που προμηνύει σε κάθε εκλογές η επιδιωκόμενη συμμετοχή της Αριστεράς σε κυβερνήσεις, Δήμους κλπ; Τα κόμματα και δη τα αριστερά μάλλον περνάνε το ζήτημα στα ψηλά γράμματα. Προέχουν οι ψήφοι, που εξασφαλίζουν μερίδιο στη διαχείριση. Εκ των πραγμάτων στηρίζουν το σαθρό κωμικοτραγικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Μέγα εμπόδιο για κάθε αναπτυξιακή αλλαγή. Αφού δεν τους στυλιαρίζει η εργατική τάξη συνεχίζουν τη σοσιαλίζουσα φιλολογία. Γκλέτσος με Λιάνα, εικόνα και λόγος, σοφτ πολιτική πάλη της πλάκας για τα ΜΜΕ. Θέλουν να επανιδρύσουν το κράτος με προοδευτικές μεταβολές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις, π.χ. να πείσουν τους εφοριακούς να μαζέψουν φόρους, να πιάσουν τους κλέφτες που λυμαίνονται το Δημόσιο, να μαζέψουν τις μαϊμού συντάξεις, να λειτουργήσει νόμιμα το τραπεζικό σύστημα. Δηλαδή μεταβολές τέτοιες που στη καλύτερη περίπτωση θα λιγοστέψουν τα έξοδα κυριαρχίας της υπάρχουσας εξουσίας, άντε και να απλοποιήσουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Όμως έστω και αυτά είναι υπολογισμένο πως για να υλοποιηθούν έχουν τέτοιο κόστος, που υπερβαίνει το όφελος, οπότε θα μείνουν βολεμένα όπως είναι, στο κάτω κάτω της γραφής άλλοι πληρώνουν, δηλαδή ο λαός και οι Ευρωπαίοι. Σε αυτό το στάδιο η εργατική τάξη αποτελεί μια μάζα αδιαμόρφωτη κομματιασμένη υποταγμένη στη συνδικαλιστική λογική των προβλημάτων της καθημερινότητας, στο λόγο της λαϊκής αγοράς, την μνημονιακή – αντιμνημονιακή - ευροδραχμική απάτη. Η όποια συσπείρωση δεν είναι συνέπεια της δικής της ταξικής πολιτικής πάλης μα συνέπεια των στόχων της πάλης μεταξύ εξουσιαστικής μαφιόζικης συμμορίας και των κυρίαρχων μεσαίων στρωμάτων όπως προαναφέραμε. Οι εργατικοί ψήφοι μπορεί να είναι πολλοί και καθοριστικοί για την νέα κυβέρνηση, όμως η εργατική τάξη δεν αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα. Δεν μπορεί να καταπολεμήσει τους εχθρούς της οξύνοντας τις βασικές αντιθέσεις, υποκύπτει σε εκλογικές αυταπάτες και σε πλήρη σύγχυση, καταπολεμά τους εχθρούς των εχθρών της.
3. Ζωτικός χώρος
Δεν οξύνονται οι βασικές αντιθέσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε να κριθεί αναπόφευκτη κάποια επαναστατική υπέρβαση με κάποια αριστερή κυβέρνηση. Η κρατικο - μονοπωλιακή εξουσία στη περιφερειακή Ελλάδα διαχειρίζεται επαρκώς τις κοινές υποθέσεις της άρχουσας τάξης στο σύνολό της αν πάρουμε υπόψη την κερδοφορία του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου που επιτυγχάνεται στη χώρα μας. Η κερδοφορία από μόνη της δεν σημαίνει πως το πολιτικό σύστημα ανταποκρίνεται στις ανάγκες ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αντιθέτως, παρά την κερδοφορία εμποδίζει την ανάπτυξη τους. Το φαινόμενο της υπανάπτυξης, του μη επανεπενδυόμενου πλούτου εμφανίζεται περιστασιακά από τον 16ο αι. είναι δε καταγραμμένο με σαφήνεια από τον 18ο αιώνα στις απαρχές της εμφάνισης ελληνικής αστικής τάξης, με τη ναυτιλία το παροικιακό φαινόμενο και του πλούτου που άρχισε να συσσωρεύεται κυρίως από το εμπόριο και τις θαλάσσιες μεταφορές πρώτων υλών από την ευρύτερη ανατολική περιφέρεια στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, για να προκύψει και με τα ελληνικά κεφάλαια η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση απούσας όμως της Ελλάδας. Το φαινόμενο έχει όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δίνουν στον καθηλωμένο ελληνικό τόπο την ζωτική σημασία του στην γεωπολιτική σκακιέρα των ισχυρών δυνάμεων. Ο τόπος μας είναι ζωτικής σημασίας – και όχι στρατηγικής όπως λένε πολλοί μην γνωρίζοντας σαφώς για ποιο πράγμα μιλάνε - για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό στην αγωνιώδη προσπάθειά του να ξεπερνά τις κρίσεις του, κυρίως όσον αφορά το σκέλος του ανοίγματος νέων αγορών και της καταλήστευσης των παραγωγικών και ενεργειακών πόρων της ευρύτερης Ανατολικομεσογειακής και Βαλκανικής περιοχής. Η έννοια της «στρατηγικής σημασίας» είναι διάφορη της «ζωτικής». «Στρατηγική» σημαίνει ότι είναι ίσως κάτι τώρα απαραίτητο που μπορεί να μην είναι αύριο, «ζωτική» αντίθετα σημαίνει κάτι που δεν μπορεί να πάψει να είναι. Η ιστορία γενικά και η κρίση συγκεκριμένα βοά περί αυτού και μόνο πολιτικοί φωστήρες άσχετοι περί γεωπολιτικής δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν το διδάχτηκαν. Πολιτικοί φωστήρες μιας χρήσεως που ανεβοκατεβαίνουν ως κυβερνήσεις, διοριζόμενοι για το λόγο ότι είναι άσχετοι και υπογράφουν ότι χαρτιά τους δίνουν. Βιώνουμε τη κρίση που καταστρέφει μεγάλο μέρος των έτοιμων προϊόντων και των παραγωγικών δυνάμεων στον όποιο έστω και καθυστερημένο βαθμό ανάπτυξής τους. Τα φαινόμενα έχουν τέτοια ένταση κυρίως στα μεσαία στρώματα και στην εργατική τάξη που σε κάθε άλλη προηγούμενη φάση τουλάχιστον της μεταπολίτευσης θα φαίνονταν σαν παραλογισμός. Ωστόσο είναι φαινόμενα κρίσης ιστορικώς βιωμένα και καταγραμμένα στο λαϊκό DNA που μας θυμίζουν τις συνθήκες βαρβαρότητας και λιμοκτονίας που ο λαός αυτού του ελληνικού τόπου έζησε από το βάθος των αιώνων της μεσαιωνικής επιδρομής κατοχής και καταλήστευσης των Δυτικών σταυροφόρων έως και της εποχής της αποικιοκρατίας και του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Το κράτος σύρθηκε στους παγκόσμιους πολέμους, ο λαός έζησε συνθήκες επίσημων πτωχεύσεων και την ανεπίσημη μόνιμη σχεδόν πτωχευτική κατάσταση, την τραγωδία του 1922, τις φασιστοειδείς βασιλικές κοινοβουλευτικές στρατιωτικές χούντες, τους εμφύλιους πολέμους, την φασιστική κατοχή, το Κυπριακό κ.α. Τα όποια διαλείμματα λαϊκής ανάτασης έχουν καταγραφεί ως εξεγέρσεις χωρίς να μπορούν να πάρουν κάποιο σχετικά μόνιμο χαρακτήρα πολιτικής ιδεολογικής έκφρασης, παρεμβαίνοντας θετικά στις δοσμένες από το ίδιο το σύστημα πάμπολλες ευκαιρίες. Λεηλατούνται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, αχρηστεύονται οι δυνατότητες ενός μοναδικού ευφυούς, φιλοπρόοδου λαού, που ζει στον τόπο με τον σπουδαιότερο πολιτισμό του κόσμου. Λαού που ξεκόβουν από τις διεθνικές ρίζες του, κόβοντας κυριολεκτικά τα πόδια του. Λαός και τόπος με πάρα πολύ πολιτισμό, που μπορεί να αναπτύξει πάρα πολλά πρωτογενή μέσα ύπαρξης, πάρα πολύ βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Λαός που δεν μπορεί να σταθεί όρθιος, που σέρνεται από τις παντελώς ανίκανες ηγεσίες του ζητιανεύοντας ελεημοσύνη, προσκυνώντας τον Θεό του Εφικτού. 4. Κενά που η φύση απεχθάνεται
Σε αυτόν τον ελληνικό τόπο, το πολιτικό κενό που αποκαλύπτεται από τις αγεφύρωτες αντιθέσεις παραγωγικών σχέσεων – παραγωγικών δυνάμεων είναι εμφανές. Η κρίση αναβαθμίζει το κενό σε εμφανέστατο. Επίσης είναι εμφανής όπως προείπαμε η ανικανότητα των πολιτικών σχηματισμών να οξύνουν τις αντιθέσεις με στόχο την επαναστατική τους υπέρβαση. Παραμένουν ανεκπλήρωτοι οι στόχοι της αστικής επανάστασης του 1821. Στην Ελλάδα, μαφιόζικη εξουσιαστική συμμορία και μικρομεγαλομεσαία με δημοσιοϋπαλληλίστικη συνείδηση παρασιτικά στρώματα, ελέγχουν την εξουσία, διορίζουν κυβερνήσεις μαριονέτες που ανεβοκατεβάζουν όποτε θέλουν, σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης. Ενδιαφέρονται μόνο να είναι γεμάτο το κρατικό ταμείο από τα δάνεια και τις επιδοτήσεις των ευρωπαίων. Δάνεια που δίνονται για τον μοναδικό λόγο να μπουκώνουν την εν λόγω μαφιόζικη συμμορία και το πλήθος των παρασίτων που την υπηρετούν, καταδικάζουν το λαό στην αμορφωσιά στην φτώχεια και την εξαθλίωσή. Μήπως δεν ξέρουν οι ευρωπαίοι γραφειοκράτες πως δημιουργούνται τα κρατικά ελλείμματα και οι τρύπες στους προϋπολογισμούς; Που πάνε τα δις των δικών τους επιδοτήσεων και των δανείων; Πως γίνεται η διαχείριση των δημοσιονομικών; Πως γίνονται οι κρατικές προμήθειες, τα δημόσια έργα; Που και πως επενδύονται τα τεράστια κέρδη από την άγρια εκμετάλλευση του ελληνικού λαού και το συνεταιρικό ξέπλυμα του μαύρου χρήματος; Και μην μου πει κανείς ότι ξεγελάστηκαν οι γραφειοκρατικοί εγκέφαλοι των Βρυξελών από τους ανεγκέφαλους Έλληνες πολιτικούς με τα δήθεν πλαστά στατιστικά; Και δεν ξέρουν τί χρήμα κυκλοφορεί στην Ελλάδα, χρήμα που πρωτίστως ενδιαφέρει το χρώμα του και δευτερευόντως το είδος του ως νόμισμα; Όλες οι μνημονιακές διαπραγματεύσεις και η πολιτική εμπλοκή, για το χρώμα του χρήματος έγινε, το αν παραμείνει η Ελλάδα στο ευρο ή στην Ε.Ε. είναι ζήτημα που αφορά αποκλειστικά τα μητροπολιτικά κέντρα που αποφασίζουν ερήμην της, όχι με φιλελληνικά ή ανθελληνικά αισθήματα, αλλά σύμφωνα με τα γεωπολιτικά συμφέροντα. Με βάση αυτά βάλανε την Ελλάδα στο σκληρό πυρήνα του ευρο και όχι με τα ψεύτικα στατιστικά. Με τα ίδια γεωπολιτικά συμφέροντα κάνανε και την Ελλάδα εθνικό κράτος χωρίς να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, προϋποθέσεις που πάλεψε να φτιάξει ο Καποδίστριας αλλά τον φάγανε οι εθνοτσιφλικάδες όπως φάγανε τόσους άλλους. Στην Ελλάδα η εργατική τάξη στο δρόμο της προς την εξουσία είναι απαραίτητο να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί πάνω σε ενιαία χαρακτηριστικά που αντανακλούν τις πολιτισμικές ρίζες της. Εθνικά χαρακτηριστικά που αντανακλούν τα πολυεθνικά της γνωρίσματα, που σε καμία περίπτωση δεν είναι ο εθνικισμός της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας. Στην Ελλάδα υπάρχει άλυτο εθνικό πρόβλημα που προέκυψε από τη λύση που έδωσαν οι ιμπεριαλιστές στο Ανατολικό Ζήτημα και οξύνθηκε με την κατασκευή του νεοελληνικού ελληνοχριστιανικού μονοεθνικού κρατικού μορφώματος, καθώς και των άλλων κρατικών μορφωμάτων της ευρύτερης περιοχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ας το πάρουμε σοβαρά ως δεδομένο εντάσσοντάς το στη πολιτική διαδικασία. Μόνο με την ανάπτυξη της βιομηχανίας στα επίπεδα των εθνικών αναγκών και κατ΄ αναλογία με τις γηγενείς παραγωγικές δομές, η εργατική τάξη αποκτά δύναμη, ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά τέτοια που να τα νιώθει πρώτα από όλα η ίδια. Σε αυτό συμβάλλει και η ύπαρξη όλο και ισχυρότερης βιομηχανικής αστικής τάξης που η ισχύς της οξύνει τις βασικές αντιθέσεις. Οι δύο πόλοι είναι εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον κανένας δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του χωρίς τον άλλον. Οι αλλαγές χωρίς αυτούς δεν μπορούν να είναι ούτε καν καπιταλιστικές πόσο μάλλον μετακαπιταλιστικές. Θα είναι προφανώς αλλαγές που θα ψάχνουν τα χαρακτηριστικά τους πρώτα και κύρια μέσα στις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις, του μικρομεγαλομεσαίου χώρου. Κάπου εκεί μέσα βρίσκονται και οι βασικές αιτίες των αδιέξοδων επαναστατικών εξεγέρσεων και αλλαγών παντός τύπου όπως ιστορικά καταγράφηκαν στον θαυμάσιο τόπο μας. Κάπου εκεί πρέπει να αναζητηθούν και οι αιτίες των σημερινών πολιτικών αδιεξόδων και όχι στις εκλογικές συμπτώσεις.
Μεσοεκλογικός Μάιος 2012 Γιάννης Τσίχλας HTTP: voria – tis – athinas.blog spot.com
Βιβλιογραφία Σεραφείμ Μάξιμου: Η Αυγή του ελληνικού καπιταλισμού. Τουρκοκρατία 1685 – 1789. 4η έκδοση 2008 εκδ. Στοχαστής. Κάρλ Μάρξ: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιάννη Τσίχλα: Το σεργιάνι της κρίσης – στο αυθαίρετο που ανήκει στη Δύση.
1. Το εκλογικό θέατρο
Ευρωπαίοι πολιτικοί εκπρόσωποι τραπεζιτών δανειοδοτών και ντόπιοι πολιτικοί δανειολήπτες εκπρόσωποι μαφιόζικης διαπλεκόμενης εξουσίας, απομυζούν συνεταιρικά τον ελληνικό αυτό τόπο. Η προκύψασα κρίση παρουσίασε δυσκολίες ρευστότητας στην εταιρική σχέση. Οι ξένοι δανειοδότες δεν μπορούν να δώσουν τόσα όσα θέλουν οι αχόρταγοι ντόπιοι εταίροι και προσπαθούν να τους πείσουν με το καλό και με το άγριο να βολευτούν με λιγότερα, εξηγώντας τους πως τα λεφτά βγαίνουν με καπιταλιστικό τρόπο δηλαδή με σκληρή ανταγωνιστική δουλειά και οργάνωση. Τι λέτε, του κουφού την πόρτα χτυπάνε οι ξένοι ενώ ξέρουν πολύ καλά πως καπιταλισμό της προκοπής δεν μπορούν να έχουν στην Ελλάδα; Στην ουσία τους παρακαλάνε: «Κάντε λίγο κράτι ρε παιδιά κρίση έχουμε, βολευτείτε με όσα παραπάνω μπορείτε να αρπάξετε από το λαό σας, πάρτε και τα λίγα που σας δίνουμε με ποιο επαχθείς τοκογλυφικούς όρους και μην περιμένετε άλλα από εμάς, γιατί εμείς τα θέλουμε για την ενίσχυση του εσωτερικού μας μετώπου για τον ενδοϊμπεριαλιστικό μας πόλεμο. Έτσι γίνεται στις κρίσεις. Να λήξει ο πόλεμος και μετά βλέπουμε».
Οι ντόπιοι μαφιόζοι χρόνια τώρα είναι μαθημένοι περισσότερο να καταναλώνουν τα έτοιμα λεφτά παρά να δουλεύουν για να τα βγάζουν, έστω με ψευτοκαπιταλιστικό τρόπο. Ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι, ξεκοκάλισαν ολόκληρο δόγμα Τρούμαν, καταβρόχθισαν ολόκληρο σχέδιο Μάρσαλ, του κόσμου τα αναπτυξιακά και ανθρωπιστικά δάνεια, αλλά αντί ανάπτυξη πτώχευση, σκίζουν τα πτυχία τους οι οικονομολόγοι. Ποιό ευρο ποιά δραχμή μαύρα νάναι και ότι νάναι. Λένε λοιπόν στο αυτί των ξένων με πλήρη αυτογνωσία: «Να μας τα χώσετε έτσι όπως θέλουμε, μαύρα μιζαδόρικα Τσοχατζοπουλικά επιδοματικά ή έστω με ΕΣΠΑ ή ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ και εμείς σας υπογράφουμε όλες τις μνημονιακές προσαρμοστικές αναπτυξιακές μαλακίες που ούτε τις πολυκαταλαβαίνουμε, αλλά και ούτε θα εφαρμόσουμε ποτέ, για τον απλό λόγο ότι γι΄ αυτό μας έχετε εδώ και μας ταΐζετε, για να μην εφαρμόζουμε ποτέ τίποτα. Κάντε γρήγορα όμως γιατί εσείς μπορεί να έχετε κρίση, εμείς όμως έχουμε έξοδα, μείνανε οι νέες βίλες μας στους σοβάδες και οι πισίνες στις τσιμεντοκονίες». Και πριν προλάβουν οι μεταφραστές να γυρίσουν σε αγγλικά τα βλαχοαγγλικά, τους πετάνε οι δικοί μας καπάκι και τον άσσο από το μανίκι με σηκωμένο το μεσοδάκτυλο στην γνωστή ορθογωνιασμένη απειλητική θέση (με τη πολιτική έννοια). «Προσέξτε καλά γιατί θα σας βάλουμε τον Τσίπρα πρωθυπουργό με το ΚΚΕ τους Κουβελοκαμένους και κάτι άλλους τρελαμένους εξωκοινοβουλευτικούς εθνικοφασίστες και κομμουνιστές που έχουμε στην αναμονή και θα σας γίνει η ζωή δύσκολη. Άσε που θα πάρουν την πατέντα και άλλοι φτωχοί στην Ευρώπη και θα μπείτε σε χοντρά έξοδα». Και σου στήνουν λοιπόν οι μάγκες με τα μπλέ ένα ωραίο εκλογικό μπάχαλο με 10 - 12 κόμματα, μια βουλή πανηγύρι, να χάνει η μάνα το παιδί. Τι σου είναι η πείρα! Ανοίγουν και την όρεξη στους πεινασμένους λόγω της τριετούς δίαιτας κατεστραμμένους μικρομεσαίους, τρομοκρατημένους δημοσίους υπάλληλους, φοβισμένους νοικοκυραίους, άνεργους νεολαίους. Πάνω που οι μικρομεσαίοι άρχιζαν να πιστεύουν πως γίνονται μεγαλομεσαίοι, τους έκοψαν πάνω στον οργασμό. Τα έχουν πάρει στο κρανίο και με το δίκιο τους. Σηκώνουν τη παντιέρα του Αλέξη και βγαίνουν πλατεία να …ολοκληρώσουν. Ξαναζωντανεύουν στιγμές άφθαστης δόξας του μικροαστικού επαναστατισμού, πράσινο μπλέ κόκκινο γίνανε ρόζ με ολίγο από σφυροδρέπανο. Μικροαστικό τσουνάμι, νέου τύπου σοσιαλιστικής αντιμνημονιακής ανάπτυξης. Λίγο θολό πράγμα αλλά πιάνει, όπως η Αλλαγή του ΠΑΣΟΚ με τα χρονοντούλαπα, το 17% ΚΚΕ Αλλαγή δεύτερη κατανομή, η Αριστεροδεξιά κυβέρνηση για τη κάθαρση το 1989. Αθάνατοι κομματάνθρωποι κρατάτε το δρόμο της απάτης ανοικτό. Οι ξένοι μάλλον παίρνουν το μήνυμα, κοιτάνε να τα βολέψουν να μην παραζοριστούν τα πράγματα και ξεφύγουν πάλι τα κοστολόγια. Συζητάνε με σκοπό να τα βρούνε κάπου στη μέση. Έτσι γίνεται πάντα. Στη διαδικασία της κουβέντας είμαστε τώρα στο ενδιάμεσο των δύο εκλογών. Οι Ευρωπαίοι ψάχνουν να καταλάβουν τι πράγμα είναι ο Τσίπρας αν είναι όντως επικίνδυνος, οπότε να ξαναγυρίσουν στους παλιούς γνωστούς - άχρηστους ποιώντας την ανάγκη φιλότιμο, ή αν ο Τσίπρας έρχεται σε λογαριασμό, καλύτερα είναι να τα χώσουν σε αυτόν δένοντας τον παντόκορφα, εξασφαλίζοντας μια νέα πολύχρονη κατά το δυνατόν προσαρμοστική περίοδο, ανεχόμενοι τις γνωστές νεοελληνικές αντιμονοπωλιακές αντιιμπεριαλιστικές παπάρες, που χορταίνουν την μαζική πείνα και που ουδόλως ταράζουν τη συνέχιση του ίδιου καθεστώτος, που ή δικομματικά ή μονοκομματικά ή πολυκομματικά θα βρει το μετακρισιακό δρόμο του. Είναι εύκολο να βάζουν σοσιαλιστικό λούστρο στις πιο αντιδραστικές πολιτικές, ειδικά όταν η εργατική τάξη μαζεύει τα κομμάτια της. Από καταβολής ταξικών κοινωνιών για να κατακτηθεί ή να συντηρηθεί η εξουσία προκαλεί συμπάθειες, κρύβει ή παραβλέπει για λίγο τα δικά της στυγνά συμφέροντα και προβάλλει ότι συμφέρει τη λαϊκή πλειοψηφία, που δεν μπορεί από μόνη της να υπερασπίσει τα δικά της συμφέροντα. Παίζουν το φιλολογικό παιχνίδι που οι κλασσικοί ονομάζουν αντιδραστικό ή φεουδαρχικό ή μικροαστικό σοσιαλισμό. Φιλολογία που αναμασάει τα αυτονόητα συμπτώματα της κρίσης, γαρνιρισμένη με ένα θετικό πολιτικό πλαίσιο ενίοτε εκλογικό. Κάπως εφαρμόστηκε στη μεταπολίτευση στο κύκλο της Αλλαγής, που δεν χρειάζονται οι κλασσικοί για να τον καταλάβουμε, γιατί η ουρά του σήμερα σέρνει ένα Τσοχατζόπουλο ένα Πρετεντέρη ένα Λαζαρίδη ένα Σημίτη ένα Ανδρουλάκη μια Δαμανάκη κ.α. Σοσιαλιστική φιλολογία που αποδείχτηκε όχι μόνο άσχετη με τη σοβαρή πολιτική πάλη, αλλά άκρως αντιδραστική ως προς τις ταξικές της επιδιώξεις. Και εδώ μπαίνουν οι κλασσικοί. Δώστε βάση:
2. Δεδομένες καταστάσεις
Είναι γενικά αποδεκτό ότι η σημερινή κρισιακή κατάσταση είναι προϊόν πολύχρονης εξέλιξης. Έχουν προηγηθεί αλλαγές, ανατροπές στον τρόπο παραγωγής, επικοινωνίας, πολιτισμού, στις παραγωγικές σχέσεις, στη κατάσταση των τάξεων. Προκύπτει η δοσμένη κατάσταση της χώρας η θέση της στον ιμπεριαλιστικό καταμερισμό στην Ε.Ε. - ΝΑΤΟ - Ευρο, κ.α. Ποικίλες κριτικές και θεωρίες συνυπάρχουν στη πολιτική διαδικασία. Υπάρχουν όμως καταστάσεις που δεν χωράνε κριτική διότι είναι καταστάσεις που ή τις δεχόμαστε ή όχι, επιλέγοντας τη θέση μας στο ανάλογο επίπεδο πολιτικής διαδικασίας. Υπάρχουν, μας αρέσουν δεν μας αρέσουν, οι καταστάσεις που οι ίδιες δημιούργησαν τις συνθήκες με τις οποίες ζει, εργάζεται, δημιουργεί, ένα ολόκληρο σύνολο κόσμου. Καταστάσεις που οφείλει κάθε πολιτικώς δρών να αναγνωρίζει, κατανοώντας όλο και περισσότερο ότι η πολιτική δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσον για σκοπούς, όσο προσεγγίζει το μέγιστο κατά τη γνώμη μου πολιτικό ζήτημα: Του τόπου του χρόνου του τρόπου, του ειδικού με το γενικό. Για να γινόμαστε και συγκεκριμένοι εκτός από κατανοητοί. Ξέρουμε: Πως «κρίση» δημιουργείται όταν οι παραγωγικές δυνάμεις εμποδίζονται να αναπτυχθούν από τις παραγωγικές σχέσεις και κάθε φορά που οι οικονομικές παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την καπιταλιστική κοινωνία, απειλούν ακόμα και την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Οι συγκεκριμένες σχέσεις, δεν μπορούν να διαχειριστούν τον συσσωρευμένο υπερπλουτισμό, τις ενδοκρατικές και διακρατικές αντιθέσεις, που ανακαθορίζονται με νέους συσχετισμούς δυνάμεων, νέα ανακατανομή θέσεων και ρόλων σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα. Η κρίση είναι δομικό στοιχείο του συστήματος αξιοποιείται για τη μετάβαση από μία φάση σε άλλη, μετάβαση βίαιη, με συμπτώματα πάντα πρωτόγνωρα, εν πολλοίς εμπόλεμη, με ανυπολόγιστο κόστος, που όμως δίνει και ευκαιρίες απεμπλοκής από τον καπιταλιστικό φαύλο καταστροφικό κύκλο. Η άρχουσα τάξη ξεπερνά τις κρίσεις, καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις και καταχτώντας, αρπάζοντας, διαμορφώνοντας, νέες αγορές, νέες πηγές ενέργειας και πρώτων υλών με τα νέα επιστημονικά δεδομένα, εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Αν καταλάβατε καλά στην ουσία προετοιμάζει τις επόμενες κρίσεις, που οι συνέπειές τους θα είναι πλέον οξυμένες, όσο ποιο οξυμένες θα είναι και οι αντιθέσεις που θα προκύπτουν. Ξέρουμε: Πως στο βαθμό που αναπτύσσεται η αστική τάξη, δηλαδή το κεφάλαιο, στον ίδιο βαθμό αναπτύσσεται και η εργατική τάξη, που επιβιώνει μονάχα τόσο, όσο βρίσκει δουλειά και που βρίσκει τόση δουλειά, όσο η δουλειά της αυξαίνει το κεφάλαιο. Η ανάπτυξη καθορίζεται από τα δύο αυτά βασικά υποκείμενα, την ποιότητα τους ως τάξεις, την ικανότητά τους να διεξάγουν σοβαρή πολιτική πάλη με σοβαρές πολιτικές αντιθέσεις. Μόνο αυτές μπορούν και δεν μπορούν η μία χωρίς την άλλη. Η μία αντανακλάτε στην άλλη και οι δύο μαζί οικοδομούν ανάλογη ως προς την ποιότητά της πάλης τους εποικοδόμημα. Αυτό είναι η αντικειμενική νεοελληνική πραγματικότητα, αυτή και όχι άλλη, εδώ και όχι αλλού. Είναι χάλια αυτή η πραγματικότητα γιατί είναι χάλια οι δύο βασικές τάξεις, η αστική και η εργατική που δεν μπορούν να κάνουν ταξική πάλη της προκοπής, εκεί που πρέπει και όπως πρέπει, για να αναπτύσσεται και ο καπιταλισμός, που έχει κολλήσει στον αστικοτσιφλικαδισμό. Γι΄ αυτό παίζει πρώτο ρόλο η πάντα συγχυσμένη μεσαία τάξη και γίνεται της βουλής το έδρανο. Καταλαβαίνουμε! Πως οι σοβαρές τάξεις δεν έχουν εξελιχθεί γιατί στην υπανάπτυχτη καπιταλιστικώς Ελλάδα λείπουν οι υλικοί όροι που δημιουργούνται με την υλική παραγωγή, δηλαδή την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Ανάπτυξη σοβαρής πολιτικής πάλης σημαίνει ταξικές αντιθέσεις με ανάλογη πολιτική οργανωτική υποδομή και πνευματική παραγωγή από τα κάτω κυρίως από το χώρο δουλειάς. Ας εκτιμήσει όποιος θέλει την κίνηση προς αυτές τις αλλαγές τουλάχιστον τα τελευταία 40 χρόνια, που ως προϋποθέσεις εγγυώνται τις Αλλαγές που προμηνύει σε κάθε εκλογές η επιδιωκόμενη συμμετοχή της Αριστεράς σε κυβερνήσεις, Δήμους κλπ; Τα κόμματα και δη τα αριστερά μάλλον περνάνε το ζήτημα στα ψηλά γράμματα. Προέχουν οι ψήφοι, που εξασφαλίζουν μερίδιο στη διαχείριση. Εκ των πραγμάτων στηρίζουν το σαθρό κωμικοτραγικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Μέγα εμπόδιο για κάθε αναπτυξιακή αλλαγή. Αφού δεν τους στυλιαρίζει η εργατική τάξη συνεχίζουν τη σοσιαλίζουσα φιλολογία. Γκλέτσος με Λιάνα, εικόνα και λόγος, σοφτ πολιτική πάλη της πλάκας για τα ΜΜΕ. Θέλουν να επανιδρύσουν το κράτος με προοδευτικές μεταβολές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις, π.χ. να πείσουν τους εφοριακούς να μαζέψουν φόρους, να πιάσουν τους κλέφτες που λυμαίνονται το Δημόσιο, να μαζέψουν τις μαϊμού συντάξεις, να λειτουργήσει νόμιμα το τραπεζικό σύστημα. Δηλαδή μεταβολές τέτοιες που στη καλύτερη περίπτωση θα λιγοστέψουν τα έξοδα κυριαρχίας της υπάρχουσας εξουσίας, άντε και να απλοποιήσουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Όμως έστω και αυτά είναι υπολογισμένο πως για να υλοποιηθούν έχουν τέτοιο κόστος, που υπερβαίνει το όφελος, οπότε θα μείνουν βολεμένα όπως είναι, στο κάτω κάτω της γραφής άλλοι πληρώνουν, δηλαδή ο λαός και οι Ευρωπαίοι. Σε αυτό το στάδιο η εργατική τάξη αποτελεί μια μάζα αδιαμόρφωτη κομματιασμένη υποταγμένη στη συνδικαλιστική λογική των προβλημάτων της καθημερινότητας, στο λόγο της λαϊκής αγοράς, την μνημονιακή – αντιμνημονιακή - ευροδραχμική απάτη. Η όποια συσπείρωση δεν είναι συνέπεια της δικής της ταξικής πολιτικής πάλης μα συνέπεια των στόχων της πάλης μεταξύ εξουσιαστικής μαφιόζικης συμμορίας και των κυρίαρχων μεσαίων στρωμάτων όπως προαναφέραμε. Οι εργατικοί ψήφοι μπορεί να είναι πολλοί και καθοριστικοί για την νέα κυβέρνηση, όμως η εργατική τάξη δεν αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα. Δεν μπορεί να καταπολεμήσει τους εχθρούς της οξύνοντας τις βασικές αντιθέσεις, υποκύπτει σε εκλογικές αυταπάτες και σε πλήρη σύγχυση, καταπολεμά τους εχθρούς των εχθρών της.
3. Ζωτικός χώρος
Δεν οξύνονται οι βασικές αντιθέσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε να κριθεί αναπόφευκτη κάποια επαναστατική υπέρβαση με κάποια αριστερή κυβέρνηση. Η κρατικο - μονοπωλιακή εξουσία στη περιφερειακή Ελλάδα διαχειρίζεται επαρκώς τις κοινές υποθέσεις της άρχουσας τάξης στο σύνολό της αν πάρουμε υπόψη την κερδοφορία του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου που επιτυγχάνεται στη χώρα μας. Η κερδοφορία από μόνη της δεν σημαίνει πως το πολιτικό σύστημα ανταποκρίνεται στις ανάγκες ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αντιθέτως, παρά την κερδοφορία εμποδίζει την ανάπτυξη τους. Το φαινόμενο της υπανάπτυξης, του μη επανεπενδυόμενου πλούτου εμφανίζεται περιστασιακά από τον 16ο αι. είναι δε καταγραμμένο με σαφήνεια από τον 18ο αιώνα στις απαρχές της εμφάνισης ελληνικής αστικής τάξης, με τη ναυτιλία το παροικιακό φαινόμενο και του πλούτου που άρχισε να συσσωρεύεται κυρίως από το εμπόριο και τις θαλάσσιες μεταφορές πρώτων υλών από την ευρύτερη ανατολική περιφέρεια στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, για να προκύψει και με τα ελληνικά κεφάλαια η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση απούσας όμως της Ελλάδας. Το φαινόμενο έχει όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δίνουν στον καθηλωμένο ελληνικό τόπο την ζωτική σημασία του στην γεωπολιτική σκακιέρα των ισχυρών δυνάμεων. Ο τόπος μας είναι ζωτικής σημασίας – και όχι στρατηγικής όπως λένε πολλοί μην γνωρίζοντας σαφώς για ποιο πράγμα μιλάνε - για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό στην αγωνιώδη προσπάθειά του να ξεπερνά τις κρίσεις του, κυρίως όσον αφορά το σκέλος του ανοίγματος νέων αγορών και της καταλήστευσης των παραγωγικών και ενεργειακών πόρων της ευρύτερης Ανατολικομεσογειακής και Βαλκανικής περιοχής. Η έννοια της «στρατηγικής σημασίας» είναι διάφορη της «ζωτικής». «Στρατηγική» σημαίνει ότι είναι ίσως κάτι τώρα απαραίτητο που μπορεί να μην είναι αύριο, «ζωτική» αντίθετα σημαίνει κάτι που δεν μπορεί να πάψει να είναι. Η ιστορία γενικά και η κρίση συγκεκριμένα βοά περί αυτού και μόνο πολιτικοί φωστήρες άσχετοι περί γεωπολιτικής δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν το διδάχτηκαν. Πολιτικοί φωστήρες μιας χρήσεως που ανεβοκατεβαίνουν ως κυβερνήσεις, διοριζόμενοι για το λόγο ότι είναι άσχετοι και υπογράφουν ότι χαρτιά τους δίνουν. Βιώνουμε τη κρίση που καταστρέφει μεγάλο μέρος των έτοιμων προϊόντων και των παραγωγικών δυνάμεων στον όποιο έστω και καθυστερημένο βαθμό ανάπτυξής τους. Τα φαινόμενα έχουν τέτοια ένταση κυρίως στα μεσαία στρώματα και στην εργατική τάξη που σε κάθε άλλη προηγούμενη φάση τουλάχιστον της μεταπολίτευσης θα φαίνονταν σαν παραλογισμός. Ωστόσο είναι φαινόμενα κρίσης ιστορικώς βιωμένα και καταγραμμένα στο λαϊκό DNA που μας θυμίζουν τις συνθήκες βαρβαρότητας και λιμοκτονίας που ο λαός αυτού του ελληνικού τόπου έζησε από το βάθος των αιώνων της μεσαιωνικής επιδρομής κατοχής και καταλήστευσης των Δυτικών σταυροφόρων έως και της εποχής της αποικιοκρατίας και του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Το κράτος σύρθηκε στους παγκόσμιους πολέμους, ο λαός έζησε συνθήκες επίσημων πτωχεύσεων και την ανεπίσημη μόνιμη σχεδόν πτωχευτική κατάσταση, την τραγωδία του 1922, τις φασιστοειδείς βασιλικές κοινοβουλευτικές στρατιωτικές χούντες, τους εμφύλιους πολέμους, την φασιστική κατοχή, το Κυπριακό κ.α. Τα όποια διαλείμματα λαϊκής ανάτασης έχουν καταγραφεί ως εξεγέρσεις χωρίς να μπορούν να πάρουν κάποιο σχετικά μόνιμο χαρακτήρα πολιτικής ιδεολογικής έκφρασης, παρεμβαίνοντας θετικά στις δοσμένες από το ίδιο το σύστημα πάμπολλες ευκαιρίες. Λεηλατούνται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, αχρηστεύονται οι δυνατότητες ενός μοναδικού ευφυούς, φιλοπρόοδου λαού, που ζει στον τόπο με τον σπουδαιότερο πολιτισμό του κόσμου. Λαού που ξεκόβουν από τις διεθνικές ρίζες του, κόβοντας κυριολεκτικά τα πόδια του. Λαός και τόπος με πάρα πολύ πολιτισμό, που μπορεί να αναπτύξει πάρα πολλά πρωτογενή μέσα ύπαρξης, πάρα πολύ βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Λαός που δεν μπορεί να σταθεί όρθιος, που σέρνεται από τις παντελώς ανίκανες ηγεσίες του ζητιανεύοντας ελεημοσύνη, προσκυνώντας τον Θεό του Εφικτού. 4. Κενά που η φύση απεχθάνεται
Σε αυτόν τον ελληνικό τόπο, το πολιτικό κενό που αποκαλύπτεται από τις αγεφύρωτες αντιθέσεις παραγωγικών σχέσεων – παραγωγικών δυνάμεων είναι εμφανές. Η κρίση αναβαθμίζει το κενό σε εμφανέστατο. Επίσης είναι εμφανής όπως προείπαμε η ανικανότητα των πολιτικών σχηματισμών να οξύνουν τις αντιθέσεις με στόχο την επαναστατική τους υπέρβαση. Παραμένουν ανεκπλήρωτοι οι στόχοι της αστικής επανάστασης του 1821. Στην Ελλάδα, μαφιόζικη εξουσιαστική συμμορία και μικρομεγαλομεσαία με δημοσιοϋπαλληλίστικη συνείδηση παρασιτικά στρώματα, ελέγχουν την εξουσία, διορίζουν κυβερνήσεις μαριονέτες που ανεβοκατεβάζουν όποτε θέλουν, σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης. Ενδιαφέρονται μόνο να είναι γεμάτο το κρατικό ταμείο από τα δάνεια και τις επιδοτήσεις των ευρωπαίων. Δάνεια που δίνονται για τον μοναδικό λόγο να μπουκώνουν την εν λόγω μαφιόζικη συμμορία και το πλήθος των παρασίτων που την υπηρετούν, καταδικάζουν το λαό στην αμορφωσιά στην φτώχεια και την εξαθλίωσή. Μήπως δεν ξέρουν οι ευρωπαίοι γραφειοκράτες πως δημιουργούνται τα κρατικά ελλείμματα και οι τρύπες στους προϋπολογισμούς; Που πάνε τα δις των δικών τους επιδοτήσεων και των δανείων; Πως γίνεται η διαχείριση των δημοσιονομικών; Πως γίνονται οι κρατικές προμήθειες, τα δημόσια έργα; Που και πως επενδύονται τα τεράστια κέρδη από την άγρια εκμετάλλευση του ελληνικού λαού και το συνεταιρικό ξέπλυμα του μαύρου χρήματος; Και μην μου πει κανείς ότι ξεγελάστηκαν οι γραφειοκρατικοί εγκέφαλοι των Βρυξελών από τους ανεγκέφαλους Έλληνες πολιτικούς με τα δήθεν πλαστά στατιστικά; Και δεν ξέρουν τί χρήμα κυκλοφορεί στην Ελλάδα, χρήμα που πρωτίστως ενδιαφέρει το χρώμα του και δευτερευόντως το είδος του ως νόμισμα; Όλες οι μνημονιακές διαπραγματεύσεις και η πολιτική εμπλοκή, για το χρώμα του χρήματος έγινε, το αν παραμείνει η Ελλάδα στο ευρο ή στην Ε.Ε. είναι ζήτημα που αφορά αποκλειστικά τα μητροπολιτικά κέντρα που αποφασίζουν ερήμην της, όχι με φιλελληνικά ή ανθελληνικά αισθήματα, αλλά σύμφωνα με τα γεωπολιτικά συμφέροντα. Με βάση αυτά βάλανε την Ελλάδα στο σκληρό πυρήνα του ευρο και όχι με τα ψεύτικα στατιστικά. Με τα ίδια γεωπολιτικά συμφέροντα κάνανε και την Ελλάδα εθνικό κράτος χωρίς να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, προϋποθέσεις που πάλεψε να φτιάξει ο Καποδίστριας αλλά τον φάγανε οι εθνοτσιφλικάδες όπως φάγανε τόσους άλλους. Στην Ελλάδα η εργατική τάξη στο δρόμο της προς την εξουσία είναι απαραίτητο να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί πάνω σε ενιαία χαρακτηριστικά που αντανακλούν τις πολιτισμικές ρίζες της. Εθνικά χαρακτηριστικά που αντανακλούν τα πολυεθνικά της γνωρίσματα, που σε καμία περίπτωση δεν είναι ο εθνικισμός της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας. Στην Ελλάδα υπάρχει άλυτο εθνικό πρόβλημα που προέκυψε από τη λύση που έδωσαν οι ιμπεριαλιστές στο Ανατολικό Ζήτημα και οξύνθηκε με την κατασκευή του νεοελληνικού ελληνοχριστιανικού μονοεθνικού κρατικού μορφώματος, καθώς και των άλλων κρατικών μορφωμάτων της ευρύτερης περιοχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ας το πάρουμε σοβαρά ως δεδομένο εντάσσοντάς το στη πολιτική διαδικασία. Μόνο με την ανάπτυξη της βιομηχανίας στα επίπεδα των εθνικών αναγκών και κατ΄ αναλογία με τις γηγενείς παραγωγικές δομές, η εργατική τάξη αποκτά δύναμη, ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά τέτοια που να τα νιώθει πρώτα από όλα η ίδια. Σε αυτό συμβάλλει και η ύπαρξη όλο και ισχυρότερης βιομηχανικής αστικής τάξης που η ισχύς της οξύνει τις βασικές αντιθέσεις. Οι δύο πόλοι είναι εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον κανένας δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του χωρίς τον άλλον. Οι αλλαγές χωρίς αυτούς δεν μπορούν να είναι ούτε καν καπιταλιστικές πόσο μάλλον μετακαπιταλιστικές. Θα είναι προφανώς αλλαγές που θα ψάχνουν τα χαρακτηριστικά τους πρώτα και κύρια μέσα στις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις, του μικρομεγαλομεσαίου χώρου. Κάπου εκεί μέσα βρίσκονται και οι βασικές αιτίες των αδιέξοδων επαναστατικών εξεγέρσεων και αλλαγών παντός τύπου όπως ιστορικά καταγράφηκαν στον θαυμάσιο τόπο μας. Κάπου εκεί πρέπει να αναζητηθούν και οι αιτίες των σημερινών πολιτικών αδιεξόδων και όχι στις εκλογικές συμπτώσεις.
Μεσοεκλογικός Μάιος 2012 Γιάννης Τσίχλας HTTP: voria – tis – athinas.blog spot.com
Βιβλιογραφία Σεραφείμ Μάξιμου: Η Αυγή του ελληνικού καπιταλισμού. Τουρκοκρατία 1685 – 1789. 4η έκδοση 2008 εκδ. Στοχαστής. Κάρλ Μάρξ: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιάννη Τσίχλα: Το σεργιάνι της κρίσης – στο αυθαίρετο που ανήκει στη Δύση.
