La Habana, CUBA
Bαγγέλης Γονατάς ,
Λουκία Κωνσταντίνου
Από την προηγούμενη
μέρα η Αβάνα ζούσε για την Πρωτομαγιάτικη Συγκέντρωση στην Πλατεία της
Επανάστασης. Είδαμε και κάτι που είμαστε
συνηθισμένοι, αυτοκίνητο με μικροφωνική που καλούσε στη Συγκέντρωση, ενώ νωρίς
το βράδυ (σπάνιο για την Αβάνα) όλα τα μαγαζιά έκλεισαν νωρίς. Παίρνοντας τα
μπλουζάκια μας με το σήμα της φετινής
Πρωτομαγιάς και το «πάσο» μας για τον χώρο των ξένων αντιπροσωπειών στην
πλατεία από το ICAP (Kουβανικό Ινστιντούτο
Φιλίας των Λαών) διαβάσαμε με απορία την ώρα προσέλευσης: 7.30 το πρωί ! Μας
εξήγησαν μάλιστα ότι αυτή είναι η ώρα της συγκέντρωσης, και να φροντίσουμε να
φτάσουμε νωρίτερα γιατί μετά θα είναι πολύ δύσκολη η προσέλευση.
Η αλήθεια είναι ότι δεν τους
πολυπιστέψαμε, από τη μια μαθημένοι από
τις δικές μας συγκεντρώσεις και από την
άλλη έχοντας βιώσει ότι εδώ γίνονται όλα αργά, βάλαμε το ξυπνητήρι στις 6π.μ,
θεωρώντας ότι δείξαμε και υπερβάλλοντα ζήλο. Σφάλμα μεγάλο. Το πρωί στις 6
ανοίγοντας την τηλεόραση είδαμε σε ζωντανή σύνδεση το σημείο από όπου έπρεπε να
πάμε περπατώντας για να πάρουμε ταξί γεμάτο κόσμο και κλειστούς τους δρόμους
από τις προσυγκεντρώσεις! Τρέχοντας σαν τους παλαβούς φτάσαμε με τα πόδια στην πλατεία στις 7.00 ! Ακριβώς στις 7.30
ξεκίνησε η ομιλία του Επικεφαλής των Συνδικάτων της Κούβας (αυστηρά 7λεπτη
ομιλία), αφού πρώτα φυσικά υποδεχτήκαμε στην πλατεία τον Ραούλ. Η κεφαλή της παρέλασης μπήκε στην πλατεία στις
7.45, και για μιάμιση ώρα πέρναγαν πυκνά
μπλόκ φωνάζοντας συνθήματα, τραγουδώντας και χορεύοντας. Επικεφαλής ήταν οι
γιατροί της Κούβας και ακολουθούσαν, επιχειρήσεις, περιοχές, σχολεία,
Πανεπιστήμια κ.α.
Αυτό που ζήσαμε δεν μεταφέρεται στο γραπτό, οι
φωτογραφίες δίνουν απλά μια μικρή γεύση.
Στις 9.15 που ο ήλιος βγήκε καλά – και
τότε καταλάβαμε γιατί ήταν τόσο νωρίς η πορεία- ήδη ο κόσμος άρχισε σιγά-σιγά να διαλύεται, αφού ήδη η
συγκέντρωση έκλεισε με τον Ύμνο της Γ’ Διεθνούς. Στον δρόμο μας σταμάτησαν 2 με
3 φορές για να μας ζητήσουν την ελληνική σημαία μας. Ήταν από συνδικάτα και την
ήθελαν για τα γραφεία τους. Περπατώντας μισή ώρα περίπου καθίσαμε να πάρουμε
ανάσα και να πιούμε κάτι… στο Bar του CDR (Επιτροπές Υπεράσπισης της
Επανάστασης) του Πανεπιστημίου της Αβάνας, μαζί με 2 κουβανούς συντρόφους, που
γνωρίσαμε στην συγκέντρωση, έναν καθηγητή πανεπιστημίου και τον μαθητή του. Κι εκεί χαλαρώνοντας συνειδητοποιήσαμε ότι μόλις
είχαμε ζήσει την πιο συγκλονιστική Πρωτομαγιά της μέχρι τώρα ζωής μας !
(δημοσιεύτηκε στο blog
¨Sierra Maestra¨)
