Του Γιάννη Τσίχλα
«…Ένας από τους ορισμούς του κωμικού είναι η άκαιρος τραγικότης. Όταν τα πράγματα είναι αιτιοκρατούμενα, μάταιη είναι η οποιαδήποτε μεγαλορρήμων τραγικότης, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα. Όπως τα φυσικά γεγονότα είναι αισθητικώς αδιάφορα, έτσι είναι ηθικώς και τα ιστορικά. » Γεράσιμος Κακλαμάνης: Ανάλυση της νεοελληνικής αστικής ιδεολογίας. Σελ. 121
1.Το «μ/λ» μέτρο, που δεν μετριέται
1.Το «μ/λ» μέτρο, που δεν μετριέται
Από χέρι, που λέει ο λόγος, μια συζήτηση περί ιδεών, δεν μπορεί παρά να κινείται στα όρια της παρεξήγησης, μιας και στον τόπο μας, ιδέες διατυπωμένες προ αιώνων, παραμένουν ασαφήνιστες ως έννοιες. Π.χ., ο αντικομματισμός ταυτίζεται με τον αντικομμουνισμό, ενώ ο κάθε «κομματικός» ταυτίζεται χωρίς πολλά - πολλά, με τον «μαρξισμό - λενινισμό», που χάνει την «μ/λ» ταυτότητα αν διαγραφτεί από το «μ/λ» κόμμα του! Αδύναμες, μαραζωμένες, στέκονται οι «πολιτικές ιδέες» μπροστά στο «κομματικό ζήτημα», στην ψευδεπίγραφη «υπεράσπιση» των, εκ των γεγονότων, αμφιλεγόμενων «μ/λ αρχών». Πολλά παραδείγματα απείρου κάλους έχουν καταχωρηθεί ιστορικά, όταν στην ουσία χάνεται το μέτρο που θα μετρήσει το πόσο «μ/λ» είναι οι αντιπαρατιθέμενες πολιτικές. Οι ιδέες όμως, δεν παύουν να διεξάγουν την «ιδεολογική τους πάλη», στο δυσμενέστατο γι’ αυτές, γενικό «αντιιδεολογικό» κλίμα, από την «καταστατικά προσαρμοσμένη» εφαρμογή τους.
