by Μαρία Κουλουράκις
-Μισό κιλό Ρίζι, ένα τέταρτο φέτα και ένα ρολ για τα πιάτα... Η μαμά είπε να τα γράψετε! Και όλα μαζί, είπε θα τα ξοφλήσουμε τέλος του μήνα!!! Κάπως έτσι λειτουργούσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα τότε. Θα έλεγα ότι το τεφτερακι ήταν ...οι πρώτες πιστωτικέςς κάρτες!!!!Η διαφορά ήταν ότι κάθε φορά που σηκωνόμουνα στις μύτες των ποδιών μου για να δω αν ο μπακάλης μας έγραφε σωστά την οφειλή, να σας πω την αλήθεια ντρεπόμουνα λίγο.. Ήξερα ότι αυτό γινόταν από έλλειψη χρημάτων. Όταν έφτανε το τέλος του μήνα, την εκκαθάριση του λογαριασμού αναλάμβανε η μάνα μου.
Για να δούμε , έλεγε νευριασμένη, πόσα του χρωστάμε, γιατί πολύ φουσκωμένο τον βλέπω τον λογαριασμό. Με το μικρο πορτοφολακι της φουσκωμενο απο κερματα και ενα μαντηλακι κεντημενο, κατηφοριζε προς το μπακαλικο του κυρ-Αντωνη. Απο κοντα και γω για κερασμα! Στεκομουν σε μια γωνια, διπλα απο το κουτι με τα μπισκοτα παπαδοπουλου, τα γεμιστα και καραδοκουσα. Η κουβεντα ξεκινουσε παντα με τις καλημερες, τι κανουν τα παιδια, μεχρι να αδειασει λιγο το μπακαλικο. Ηταν λιγο ντροπιαστικο το θεμα και κανεις δεν ηθελε να ξερει η γειτονια για χρεη..Μολις αραιωνε ο κοσμος αρχιζε η διαπραγματευση.- Βρε κυρ-Αντωνη αφου την προηγουμενη βδομαδα εξοφλησαμε γιατι δεν τα εσβησες;- Αχ σωστα Ανθουλα μου, κατσε να τα σβησω τωρα!!! -Ειπα και γω, απαντουσε διπλωματικα η μανα μου, ο κυρ Αντωνης δεν ειναι τετοιος ανθρωπος...(Τετοιος ηταν ομως γιατι το τριωροφο σηκωθηκε στο αψε-σβησε) . Λοιπον βαλε μου και αυτα και οτι θελει η μικρη.-Τι θελει το κουλουρακι; Ρωτουσε ο κατα τα αλλα αγαπημενος μου φιλος! Καραμελλες τσαρλεστον αναμικτες με γαλακτος και μια ΙΟΝ με αμυγδαλακια. Περιχαρης αρπαζα το σακουλακι και ανηφοριζα την Στρατηγου Λεκκα!!!!!Αργοτερα το τεφτερακι εγινε πιστωτικη καρτα την οποια παραδοξως οι ανθρωποι κυκλοφορουσαν και με υφος .
Εγω παλι λογω παιδικου τραυματος τις θεωρουσα παντα βερεσε και το επιτοκιο τους καθαρη κλεψια σαν του μπακαλη ενα πραγμα! Γιατι ο ερμος ο μπακαλης σου εβαζε στις 100δρχ και 10 δρχ "λαθος" , αλλα αν το ανακαλυπτες σου ζηταγε και συγγνωμη. Η τραπεζα το ονομασε επιτοκιο αργοτερα και η ζωη συνεχιστηκε....Αλλα ας ξαναγυρισουμε το ρολοι του χρονου εκει που το τεφτερι ακομα δεν ειχε γινει πιστωτικη καρτα και το "λαθος" επιτοκιο. Ας θυμηθουμε αυτα τα υπεροχα μαγαζια οπου συναντιωντουσαν οι γειτονες και βρισκαν τον χρονο να πουνε δυο κουβεντες. Που συνηθως ειχαν δυο τρια τραπεζακια εξω και κρασοπιναν οι εργατες. Η μπακαλισα σερβιριζε σαλαμακι, ντοματα, φετα και ενα κατρουτσο για τους κρασοπατερες. Συνηθως τα μπακαλικα ειχαν βαρελια με κρασι, κατι που τιμουσαν οι γειτονες κυριως οι αντρες. Οι νοικοκυρες περναγαν , λεγανε στο ορθιο δυο κουβεντες και φευγαν με το λουλακι στο χερι να προλαβουν στο ραδιοφωνο το ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ. Η το ΜΙΚΡΗ ΠΙΚΡΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ.
Αναστέναζαν οι μπουγαδες, αναστεναζαν οι νοικοκυρες , μπεκροπιναν οι εργατες, φουσκωναν τα τεφτέρια....Τα καλοκαιρια ολο αυτο το σκηνικο , απαλλαγμενο απο την μουνταδα του καιρου, ειχε θεέ μου τόσο φως και τοσα χρωματα , ανακατεμενα με ηχους και μυρωδιες που εφταναν στους δρόμους...Στα μπακαλικα η μυρωδια ηταν πολυ συγκεκριμενη. Λακερδα και σαρδελλα παστή.Καθε φορα που εκανα "θελημα", σκονταφτα στους σκουπιδιαρηδες. Αραζαν αγκαλια με το κατρουτσο και τις σαρδελλες κατω απο την κλιματαρια και χαζευαν τις νοικοκυρες..Με αγαπούσαν τοσο πολυ κι ας εκανα μορφασμους αηδιας οταν τους πλησιαζα, λογω της ανακατεμένης σκουπιδιλας και της κρασιλας που ανεδυαν...Με τα κοτσιδια και τους τεραστιους φιογκους τους πλησιαζα και καλημεριζα κοιτωντας τους απειλητικα στα ματια.
Το συνθημα ειχε πεσει. Σοκολατα τωρα γιατι σας καρφωσα στις κυριες σας...- Αντωνη οτι θελει η κούκλα!- Μια σακουλα γεμιστα πορτοκαλι, απαντουσα. Μαζι με το κασερι και την βαρελισια, πέρναγα ελεγα ενα μελισταλαχτο ευχαριστω και την κοπαναγα! Αργοτερα γιναμε φιλοι και μου βάζαν καρεκλακι να κατσω μαζι τους. Το εμαθε ο πατερας μου, εφαγα μερικες στον κωλο και κάπου εκει χαλασε μια υπέροχη φιλια...
Τέλος, θελω να σας ευχαριστησω για τα σχολια σας και να απαντήσω σε δυο από αυτα. Το πρώτο ρωταει ποια ειμαι! Απανταω λοιπον οτι ειμαι μια φιλη , μια γειτονισα, μια συμμαθήτρια, που ισως καποια στιγμη να παιξαμε και μαζι στις αλανες του Μαρουσιού..Το δευτερο σχολιο αφορά την αναγκη και την ευχουλα μιας φιλης να πατουσε σε χώμα αυλης. Συμφωνω μαζι της, για αυτην την χαμενη αισθηση και τι δεν θα δινα....να πατησω ξυπόλυτη σε χωμα αυλης φιλη μου και τι δεν θα δινα...
