by Μαρία Κουλουράκις
Στο κλίμα των ημερών όπου το "Εθνικόν Κοινοβούλιον" εισέπραξε τουλάχιστον όσα φάσκελα, έχουν ριχτεί στους δρόμους, και στα γήπεδα της χώρας από το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου μέχρι σήμερα ανταποκρίθηκα όσο μπόρεσα στην έκκληση των διαχειριστών του blog να διεξάγω μία μίνι έρευνα για την προέλευση αυτής της αποκλειστικά ελληνικής καλλιτεχνικής,-λαϊκής χειρονομίας. Τα αποτελέσματα ίσως όχι ιδιαίτερα πλούσια, όμως μάλλον ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά ιδιαίτερα για τους ξενόγλωσσους αναγνώστες του blog για να μην νομίζουν βλέποντας τις φωτογραφίες και τα βίντεο ότι απλά τους χαιρετάμε.
Η μούντζα η το φασκέλωμα, είναι μια κίνηση που συνοδεύεται συνήθως και από την λέξη "παρ τα". Η κίνηση γίνεται ως εξής: Τεντώνουμε το χέρι και ανοίγουμε τα δάχτυλα δείχνοντας την παλάμη μας στο πρόσωπο που μας έχει θυμώσει. Ανάλογα με το μέγεθος του θυμού σηκώνουμε η το ένα χέρι η και τα δυο. Αν η οργή μας είναι πολύ μεγάλη, μαζί με την κίνηση λέμε "παρ τα να μην στα χρωστάω!!!" Θεωρητικά είναι μια λαϊκή χειρονομία, πρακτικά όμως έστω και μουλωχτά, την κάνουμε όλοι , γιατί λειτουργεί πολύ εκτονωτικά και συνήθως εκεί τελειώνει ένας καβγάς. Στην Ελλάδα ,την κίνηση αυτή, την βλέπουμε συνήθως μέσα από αυτοκίνητα και στα γήπεδα.
Ψάχνοντας την προέλευση της, ώστε να εξηγήσουμε στον υπόλοιπο κόσμο, όχι μόνο τι σημαίνει αλλά και από πια εποχή μας έρχεται, ακόμα και τι νόημα είχε εκείνη την εποχή, βρίσκουμε μπροστά μας το Βυζάντιο και τους δικαστές που όταν έκριναν κάποιο ένοχο, μουτζούρωναν τα χέρια τους με στάχτη και πασαλειβαν το πρόσωπο του. Η ίδια πηγή, το απορρίπτει, διότι αν όντως έρχεται από το Βυζάντιο θα είχε εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες.
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι μια χειρονομία που κληρονομήσαμε από αρχαίους χρόνους και περισσότερο μου μοιάζει σαν μια ικεσία προς τους Θεούς...Οι ικέτιδες σήκωναν τα χέρια στον ουρανό, ζητώντας από τους θεούς έλεος η προστασία. Με τα χρόνια απόκτησε το νόημα που έχει σήμερα.Δεν υπάρχει κανένα επίσημο στοιχείο για την προέλευση αυτής της κίνησης. Για μας στην Ελλάδα, είναι έκφραση αγανάκτησης, οργής, θυμού, απελπισίας.
Ειναι ΜΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΝΟΙΚΤΑ
ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΟΥΝ ΟΛΟΙ.
