Ουδεις ασφαλεστερος εχθρος εκ του......ευεργετη!!!!!

by Μαρία Κουλουράκις

Κατι το κρύο αποψε, κατι οι παλιές φωτογραφίες που χρειάζονται ταξινόμηση και ολο λεω να τις φτιάξω άλλα πάντα καταλήγω στο ποτέ-αυριο, έφτιαξα καφεδάκι τελικα και τις παρατηρώ με εναν άλλο τρόπο . Θελω να πω, πάντα τις κοίταζα και αυτο ηταν ολο.     

 Σημερα τις κοιταζω και  κατι ψάχνω...Κατι που ολα αυτα τα χρονια μου διέφευγε ισως...Και τελικα δεν έπεσα εξω. Φωτογραφία έγχρωμη, με δοντάκια. Σχολική γιορτή και γω στην ξύλινη εξέδρα να λεω ποιημα. Στα μαλλιά κορδέλα, μπλε ποδια, καλτσακια και παπούτσια αστα να πανε...Απο πισω μου , καδρακι Μαρκομποτσαρης και ουπς, καδρακι με ρητο. ΟΥΔΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΟΣ!!!!    
         Εχω μεινει με την φωτογραφια στο χερι,σαστισμένη γιατι ακαριαία θυμήθηκα οτι αυτο το καδρακι στολιζε τους τοιχους του σχολειου σε πολλα σημεια.Υπηρχαν και τα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ-καδρακια,αλλα το ΟΥΔΕΙΣ...ηταν παντου και παντα!!Ακομα και στην καντινα , πισω απο το ραφι με τα σαντουιτς , ΟΥΔΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΟΣ...Ηταν τοσα πολλα τα καδρακια που παθαινες πλυση εγκεφαλου...Με γαλαζια γραμματα  και καφε πλαισιο, τα καδρακια ηταν παντα εκει, για να μαθαινουμε απο παιδακια να απαιτουμε το ευχαριστω, να ευεργετουμε και να περιμενουμε παντα την δηλωση υποταγης που κρυβει η μικρη μαγικη λεξουλα  " ευχαριστω" !!!!Αναβω τσιγαρο και σκεφτομαι τελικα ποσο αυτο επιρρεασε τον τροπο σκεψης μου, ποσο δηλαδη υστεροβουλα εδωσα κατι και ποσες αναθεματισμενες στιγμες θυμωσα για ενα ευχαριστω που δεν ακουσα...     

   Στην επομενη φωτογραφια ομως ολα ξαφνικα παιρνουν αλλη διασταση. Πισω μου στεκεται ο διευθυντης του σχολειου, με γκρι κοστουμι, αυστηρο βλεμμα, μυτερο πηγουνι, κανονικη κοπια του Φυρερ!!!Εικονες κατακλυζουν το μυαλο μου. Τον βλεπω να στεκει στην βροχη μαζι μας, καθε πρωι, καθως σηκωναμε την σημαια, ναι, τον βλεπω καθαρα να κοιταζει με εθνικη επαρση τον ουρανο και μεις μες στο κρυο να τραγουδαμε παραφωνα τον Εθνικο Υμνο...

 Ειμαι πλεον σιγουρη οτι αυτος ειχε την εμπνευση και την διακοσμητικη μανια με τα καδρακια . Πραγματικη εμμονη. Τι ειναι αυτο ομως που τον αναγκασε να στολισει το σχολειο με τετοια λυσσα και τοσα πολλα καδρακια, ΟΥΔΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΟΣ...Ποιος ξερει...Εικαζω, οτι λογω της παρεμβατικοτητας που εχουν ολα τα φασιστοειδη, καπου θελησε να κανει την δικη του καλη πραξη, οπως κι αν την εννοουσε και καποιος δεν του φιλησε το χερι με βαθεια υποκλιση και ενα φωναχτό ευχαριστω να το ακουσουνε ολοι.Μα ναι αυτο ειναι!!!!!!!Το καλυτερο σεναριο, αυτο απο μονο του στεκει, αυτο δικαιολογει τα καδρακια..ΟΥΔΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ....                      

  Στην πορεια της ζωης μου, οι πιο σκαρτοι ανθρωποι που γνωρισα, οι πιο μιζεροι ηταν αυτοι που παντα περιμενουν ενα τεραστιο ευχαριστω. Για ο,τι κανουν περιμενουν, καραδοκουν για ενα μεγαλο ευχαριστω, που θα τους δικαιωσει, θα τους κανει να μιλανε ωρες γιαυτο, σε φιλους, γνωστους και να κομπαζουν σε στυλ, να μωρε εκανα δυο κινησεις για τον φουκαριαρη τον ταδε, με ξερεις τωρα τι ψυχαρα ειμαι και με πηρε το ανθρωπακι να μου πει χιλια ευχαριστω!!        

      Τελικα , σκεφτομαι οτι σε  αυτην την ρημαδοζωη, εχει σπουδαια σημασια  ο τροπος που βοηθαμε, η ουσια και το περιεχομενο της βοηθειας, η καιρια χρονικη στιγμη, η αγαπη που αμπαλαρει την οποια βοηθεια. Ο τροπος δεν πρεπει να προσβαλει, ουτε να πληγωνει, ουτε να μειωνει...Θα πρεπει να ξερει ο αποδεκτης της καλοσυνης μας οτι πρωτιστως εμεις το εχουμε αναγκη να σταθουμε διπλα του...Γιατι θελουμε να νιωσουμε καλυτερα. Δεν εισβαλουμε στην ζωη κανενος για να αγαθοεργησουμε με το στανιο. Πρεπει καποιος να θελει και να δεχεται την διακριτικη μας χειρονομια. Η οποια βοηθεια, ηθικη, πρακτικη, πρεπει να εχει συναισθημα και τιποτα αλλο. Α, κυριως δε , κλειστο στοματακι!!!Δεν κανουμε κατι για να φλυαρουμε και να κομπαζουμε...Αργα η γρηγορα, ολα μαθαινωνται. Πολλες φορες το ευχαριστω που δεν ακουσαμε χυθηκε μαζι με το γαλα που ενω αρμεξαμε , κλωτσησαμε την καρδαρα..Οταν κι οποτε στηριζουμε, ξεχναμε το ανταλλαγμα.Δεν βαρυγκομαμε και δεν αναφερομαστε ποτε σε αυτο..Δεν μετραμε τι και ποσο. Δινουμε οσο μπορουμε και επιμενω, δεν το σπερνουμε παντου .   

Οταν βοηθαμε, σημαίνει οτι καποιος εχει κατέβει σκαλάκια...Οταν του δωσουμε το χερι να ανέβει και τον χρόνο να βαλει μια ταξη στην ζωη του , πιθανολογω οτι μπορει και να πει ευχαριστω. Κι αν δεν το πει, πιστεψτε με ειναι γιατι θελει να ...ξεχασει. Γιατι καμμια φορα πρεπει να ξεχασει. Και σε αυτην την περιπετεια και την αγωνια του καμμια φορα ξεχνιεται μαζι και το ευχαριστω. Προσωπικα ποτε δεν θα ηθελα να το ακουσω απο κανεναν, ουτε και το περιμενα ποτε...Θα μου εφτανε μια φορα στο τοσο, ενα μονο, ενα γεια χαρα. Κλεινω το κουτι με τις φωτογραφιες, ετσι κι αλλιως στις ελαχιστες που εχω απο τοτε...ειναι παντου αυτο το κορακι, ο διευθυντης!!!!Οι μερες που θα ερθουν ισως και να ειναι για καποιους πολυ δυσκολες. Ισως χρειαστει να κρατησουμε το χερι καποιου. Γιατι η βοηθεια δεν ειναι παντα υλικη. Οπως και να εχει ας θυμομαστε παντα πως τα ρητα καμμια φορα...μπαζουν!!!!Ειναι ομορφα και μας πειθουν οτι ετσι ειναι και καθολου μα καθολου αλλιως!!!Κι ομως οι περισσοτεροι απο μας καποια στιγμη κριθηκαμε ως αγνωμονες..Ετσι κι αλλιως για καποιους αλητες εκει εξω, 11.000.000 Ελληνες ειμαστε ΟΙ ΑΓΝΩΜΟΝΕΣ!!!!!!!!!!!!Ειμαστε;