Είχαμε πει από καιρό ότι το ελληνικό ζήτημα απασχολεί και τη Λατινική Αμερική πάρα πολύ. Ποτέ η Ελλάδα δεν ακούστηκε τόσο πολύ στην περιοχή όσο τώρα, με τρόπο πικρό που φέρνει αναγκαστικά ή μη εικόνες από το κοντινό παρελθόν, από το οποίο πολλές χώρες της περιοχής δεν έχουν ακόμη βγει. Οι όλοι συσχετισμοί είναι ανατριχιαστικά ίδιοι, παρά το γεγονός ότι τα χαρακτηριστικά είναι και ήταν σε πολλές περιπτώσεις διαφορετικά. Τόσο ίδιοι που γεμίζουν υποψίες.
Έχω μια υποψία ότι θα καταλήξουμε χειρότερα από την Αργεντινή του 2000-2002 που πούλαγε τα αεροπλάνα της εικονικά για μερικά δολάρια…
Έχω μια υποψία ότι η κατατρομοκράτηση του κόσμου με νούμερα και αριθμούς που πάντοτε πλασάρονται έτσι ώστε να ταιριάζουν με τον εκβιασμό, μοιάζει πολύ με την κρίση («χρέους») του Μεξικού το 1982 και την κρίση («υπερπληθωρισμού και χρέους») της Βολιβίας το 1985.
Έχω μια υποψία ότι η τρομοκρατία της «εφιαλτικής» δραχμής μοιάζει πολύ με την αντίστοιχη τρομοκρατία της αποδολαριοποίησης στο Εκουαδόρ και την Αργεντινή την προηγούμενη δεκαετία.
Έχω την υποψία ότι όπως σε όλες τις λατινοαμερικάνικες κρίσεις της προηγούμενης τριακονταετίας, το βασικό εργαλείο για την δημιουργία και διαχείριση τέτοιων κρίσεων αρχίζει και τελειώνει στα μεγάλα Μ.Μ.Ε.
Έχω μια υποψία ότι οι εταίρες (χώρες) ήθελαν κάποιον που «να μιλά ελληνικά αλλά να μισεί την Ελλάδα». Στην Βολιβία είχαν βρει ακριβώς τον άνθρωπο που μίλαγε με δυσκολία ισπανικά αλλά μισούσε την χώρα του. Gonzalo Sánchez de Lozada (“Goni” με λένε και τα παιδάκια κλαίνε). Οι κακές γλώσσες λένε ότι στην Ελλάδα τον βρήκαν στο πρόσωπο του απερχόμενου πρωθυπουργού, αλλά αυτός στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων.
‘Εχω μια υποψία ότι έχουν γίνει πράγματα που δεν θα τα μάθουμε παρά μόνο μετά από πολύ καιρό.
Στην Βολιβία, ο κόσμος έμαθε μετά από χρόνια ότι το σχέδιο διάλυσης της χώρας εκπονήθηκε από καμιά δεκαριά νοματαίους στο σπίτι του Goni.
Στην Αργεντινή έμαθαν μετά από χρόνια ότι υπεύθυνος για μία σειρά αντίστοιχων μέτρων εν καιρώ «δημοκρατίας» ήταν αποκλειστικά ο “πολύς” Domingo Cavallo, το παιδί θαύμα της φριντμανικής σχολής και επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας τον καιρό της χούντας.
Στην Βολιβία, ο κόσμος έμαθε μετά από χρόνια ότι το σχέδιο διάλυσης της χώρας εκπονήθηκε από καμιά δεκαριά νοματαίους στο σπίτι του Goni.
Στην Αργεντινή έμαθαν μετά από χρόνια ότι υπεύθυνος για μία σειρά αντίστοιχων μέτρων εν καιρώ «δημοκρατίας» ήταν αποκλειστικά ο “πολύς” Domingo Cavallo, το παιδί θαύμα της φριντμανικής σχολής και επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας τον καιρό της χούντας.
Μιας και είπα Cavallo έχω μια υποψία ότι η πλειοψηφία θα παραμείνει άβουλη μέχρι να επιβληθεί και εδώ περιορισμός στις τραπεζικές συναλλαγές. Όπωςτότε.
Έχω μια υποψία ότι η ενδοτικότητα της Ελλάδας απέναντι στο Δ.Ν.Τ. (και όλους τους αποπάνω γενικώς) ξεπερνά κατά πολύ την αντίστοιχη της Γουατεμάλας.
Έχω μια υποψία πως η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού και ακαδημαϊκού κόσμου είναι σπουδαγμένη στα ίδια νεοφιλελεύθερα καπηλειά που ήταν όλοι οι οικονομολόγοι και πολιτικοί στην Βραζιλία του ’64, την Ουρουγουάη και την Χιλή του ’73, την Αργεντινή του ’76, το Μεξικό του ’82, την Βολιβία του ’85, το Μεξικό του ’95, την Βραζιλία του ’98, και την Ουρουγουάη, την Αργεντινή και το Εκουαδόρ της περασμένης δεκαετίας (επιγραμματική αναφορά των κρίσεων). Τα καπηλειά αυτά μαθαίνουν τον κόσμο να θεωρεί σωστό κάτι επειδή το πιστεύει πολύ κι όχι επειδή μπορεί να το αποδείξει.
Έχω την υποψία ότι ο εκβιασμός που εκπορεύεται από τα Μ.Μ.Ε (και όχι τόσο από την καταστολή) είναι τόσο μεγάλος που έχει παρασύρει μεγάλο μέρος του ούτως ή άλλως απολίτικου πληθυσμού στην ηττοπάθεια και την στωικότητα.
Έχω μια υποψία ότι αυτός ο απολίτικος πληθυσμός έχει πέσει θύμα διαφόρων κωλοφυλλάδων της Βόρειας Ευρώπης (π.χ η Bild, το «εγχειρίδιο των αναλφάβητων» που έλεγε κι ο νονός μου ο Luis Sepulveda), όπως είχαν πέσει οι Αργεντίνοι το 2000-2002. Ήταν το ίδιο τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, μη-ανταγωνιστικοί. Τρώει τόσο αμάσητο το χόρτο που το έχει πιστέψει!
Έχω μια υποψία ότι τελικά δεν είναι να αναρωτιέσαι «πόσο εύκολα κατρακύλησαν» οι Λατινοαμερικάνικες χώρες σε τέτοιες φτιαχτές κρίσεις.
Και άλλη μία, ότι δεν πρέπει, τουλάχιστον στην Ελλάδα να ξαναμιλήσουμε για κράτη-μπανανίες, εννοώντας συνήθως κάποια κεντροαμερικάνα μικρούλα.
Και άλλη μία, ότι δεν πρέπει, τουλάχιστον στην Ελλάδα να ξαναμιλήσουμε για κράτη-μπανανίες, εννοώντας συνήθως κάποια κεντροαμερικάνα μικρούλα.
Και άλλες τόσες, που αν τις αναφέρω μία-μία δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το ποστ.
Έχω μια υποψία ότι όλες αυτές οι υποψίες επιβεβαιώθηκαν με την δήλωση ενός Βραζιλιάνου ρεπόρτερ έξω από το ελληνικό προεδρικό μέγαρο πριν από 8 μέρες. Τον ρώτησαν από ελληνικό μέσο γιατί έφτασε ως εδώ και απάντησε ότι «αυτά είχαν συμβεί σε εμάς πριν 20 και 30 χρόνια».
Αλλά ήταν μία από τις επιβεβαιώσεις που δεν γουστάρεις καθόλου…
