ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ
Αγίου Αθανασίου 31 Μαρούσι Τηλ-fax 2106142381
--------------------------------------------------------------------------------

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Αγαπητοί Συνάδελφοι

Μέσα στην τόσο κρίσιμη περίοδο των εργασιακών εξελίξεων βρέθηκε να περνάει και το σωματείο μας τη δική του δοκιμασία.

Αναφερόμαστε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση που διεξήχθη στις 25/6/2008
για ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου μας.

Η αποχή που επιχειρήθηκε άλλα και όλες οι μεθοδεύσεις,ευτυχώς δεν βρήκαν πρόσφορο έδαφος.

Ως νέο Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας για την τόσο σημαντική στήριξή σας αλλά και την βεβαιότητα ότι θα υπερασπιστούμε το δίκαιο όλων σας,χωρίς διακρίσεις εργαζομένων σε μόνιμους ή σε εργαζόμενους που φορέας πρόσληψής τους είναι η Δ.Ε.Α.Δ.Α. ή ο Οργανισμός Εργασίας.

Αγαπητοί συνάδελφοι,είναι ευνόητο ότι ο λίγος χρόνος που απομένει ως την εφαρμογή του Νέου Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων κάνει ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη για ενότητα σε αυτό τον κοινό σκοπό,την επίλυση του εργασιακού θέματος.

Με εκτίμηση το Δ.Σ. του Σωματείου

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΠΟΓΔΑΝΟΣ ΣΠΥΡΟΣ

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΣ ΣΠΥΡΟΣ

ΤΑΜΙΑΣ ΤΟΥΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΥΠ.ΔΗΜ.ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΟΡΜΠΑΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΣ

ΜΕΛΟΣ ΓΚΟΛΕΜΑΣ ΣΠΥΡΟΣ

ΜΕΛΟΣ ΠΙΝΑΚΟΥΛΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΜΕΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΜΕΛΟΣ ΒΟΥΡΛΙΔΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ DVD

OI TΡΕΙΣ ΤΑΦΕΣ
του ΜΕΛΚΙΑΔΕΣ ΕΣΤΡΑΔΑ

Ο Τόμυ Λη Τζόουνς είχε πάρει την απόφαση να κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη.
Τα νέα που ήρθαν από τις Κάννες το 2005 μιλούσαν για μια εξαιρετική πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, που είχε ως τελικό αποτέλεσμα σε εκείνο το φεστιβάλ να πάρει δύο βραβεία. Καλύτερου σεναρίου και καλύτερης ερμηνείας λόγω του ότι ήταν και ο πρωταγωνιστής της ταινίας.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα σύγχρονο Γουένστερν του 21ου αιώνα.
Ισάξιο ενός Πεκίνπα.

Η υπόθεση της ταινίας.
Στο σύγχρονο Τέξας ο Μελκιάδες Εστράδα βρίσκεται νεκρός από όπλο. Ο θάνατος του Μεξικανού λαθρομετανάστη, θορυβεί τον Πιτ Πέρκινς (Τόμυ Λη Τζόουνς) που ήταν το αφεντικό του αλλά και πολύ καλός φίλος του. Περισσότερο τον είχε σαν αδερφό του. Ο νιόφερτος συνοριακός φύλακας Μάικ Νόρτον (Μπάρι Πέπερ) είναι ο ένοχος του εγκλήματος και κάθε στιγμή που περνάει βυθίζεται όλο και πιο πολύ στις τύψεις του. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Ο Πέρκινς θέλει να κρατήσει μια «υποσχεσή» του, που έχει δώσει στον Εστράδα, να τον θάψει στο χωριό του αν πεθάνει, ο Νόρτον θέλει να συγχωρεθεί και ο Εστράδα... να ταφεί.

Από την πρώτη στιγμή η ταινία δεν συναρπάζει. Δεν καθηλώνει. Αν και το σενάριο έχει σαφείς προσανατολισμούς στο να προβληματίσει τον θεατή και όχι να αναλωθεί σε μια κοινότοπη αστυνομική ιστορία, δυστυχώς στο πρώτο μισό ο τεμαχισμός της ιστορίας με τα άφθονα φλας μπακ, όσο περνάει η ώρα τόσο και κουράζουν. Περίπου στη μέση της ταινίας αντιλαμβάνεται ο θεατής ότι η ταινία είναι ανακατεμένη. Έτσι η πρώτη ώρα της ταινίας κυλάει με συνεχείς εναλλαγές του χρόνου, προ και μετά του θανάτου του Μελκιάδες.

Το εξαιρετικό σενάριο υπογράφει ο γνωστός από τα «21 γραμμάρια» Γκιγιέρμο Αριάγκα.
Η ιδέα όμως ανήκει στον Τόμι Λι Τζόουνς, γνωστό σαν δευτερο-ρολά ταινιών δράσης κυρίως, που όταν αποφάσισε να σκηνοθετήσει ο ίδιος, διάλεξε αυτό το θέμα, και είναι εντυπωσιακό πως το υπερασπίζεται δηλώνοντας: «κοιτάζοντας προς την απέναντι πλευρά της συνοριακής γραμμής, ο άνθρωπος που βλέπεις είσαι εσύ»...
Εκείνο που ενδιαφέρει τον Τζόουνς είναι να δώσει τόσο το θέμα της φιλίας όσο κι εκείνο της μοναξιάς και της αποξένωσης, κάνοντας ταυτόχρονα ένα σχόλιο πάνω στις πολιτιστικές σχέσεις ανάμεσα σε δυο κουλτούρες, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν τους «ξένους», στο πως αντιμετωπίζουν τους μετανάστες, έμμεση αναφορά στον τρόπο που οι στρατιώτες του Μπους σκοτώνουν με το παραμικρό τους άοπλους πολίτες χωρών όπως το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Αν από τη μια έχουμε τη φιλία ανάμεσα στον Πιτ και τον Μελκιάδες, που οδηγεί τον πρώτο στο να αναζητήσει μια δική του, πιο ανθρώπινη δικαιοσύνη, από την άλλη έχουμε μια ομάδα από ανθρώπους αποξενωμένους, τόσο από τον Νόρτον και τον σερίφη της περιοχής όσο και από τις δυο γυναίκες που παρουσιάζονται στην ταινία: την ξανθή, όμορφη γυναίκα του Νόρτον που προσπαθεί να γεμίσει την ανιαρή ζωή της με άλλες ερωτικές σχέσεις, όπως και την πιο ώριμη σερβιτόρα, παντρεμένη με τον ιδιοκτήτη του σαλούν, «κολλημένη» στη μικρή επαρχιακή πόλη, και που διατηρεί σχέσεις τόσο με τον Πιτ όσο και με τον σερίφη της περιοχής.

Η ανατροπή της ταινίας στο τέλος, όταν ο Πιτ Περκινς, ο καουμπόυ με τις σταθερές αρχές και αξίες, εν αντιθέσι με τον Νόρτον που είναι ο σύγχρονος αδιάφορος αμερικάνος που σκοτώνει έτσι απλά, όταν διαπιστώνει ο Πιτ ότι ο Εστράδα του είπε ψέματα, αλλά ψέματα απλοϊκά και ανθρώπινα, δεν αλλάζει τις αρχές του και αυτό που ξεκίνησε, αλλά συνεχίζει ως το τέλος. Και αυτό συγκλονίζει

Μια ταινία που αξίζει κανείς να τη δεί. Στην Ελλάδα προβλήθηκε το 2006.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ

Μαθήτρια στη ΣΥΡΙΑ

H εφτάχρονη πιτσιρίκα που πουλάει τα γλυκά στο δρόµο της Δαµασκού και ταυτόχρονα γράφει τα µαθήµατά της (!) δεν άφηνε µε τίποτε τον Wasim Kheir Beik να την φωτογραφήσει. Τελικά ο φωτογράφος του πρακτορείου SANA πήρε αυτό που ήθελε µε φακό από 30 µέτρα απόσταση (µαζί και το πρώτο ßραßείο για το 2007 από την Ένωση Αραßικών Πρακτορείων Ειδήσεων), χαρίζοντας και σε µας τη θαυµάσια αυτή εικόνα µε τα συγκινητικά µηνύµατα..

(από ΚΩΣΤΑ Σ.)

Οι ζαπατιστικοί συνεταιρισμοί καφέ

Το Μεξικό είναι μεταξύ των σημαντικότερων χωρών στην παραγωγή καφέ (κατέχει την 7η θέση παγκοσμίως). Οι κλιματικές και γεωμορφολογικές συνθήκες στην Τσιάπας, που ευνοούν την καλλιέργεια του φυτού, έχουν καταστήσει την πολιτεία τη μεγαλύτερη καφεπαραγωγό περιοχή της χώρας, με την τοπική παραγωγή να ξεπερνά το 25% επί του εθνικού συνόλου, ενώ από άποψη ποιότητας ο καφές της Τσιάπας θεωρείται από τους καλύτερους στον κόσμο.

Ο καφές έχει τεράστια αξία ως εμπόρευμα: με ετήσιο οικονομικό κύκλο άνω των 70 δις δολαρίων, κατέχει τη δεύτερη θέση, πίσω μόνο από το πετρέλαιο, στην παγκόσμια αγορά πρώτων υλών. Περίπου 25 εκατ. μικροπαραγωγοί παγκοσμίως ζουν από την καλλιέργειά του, ενώ αν συνυπολογιστούν οι οικογένειές τους και οι περιφερειακές θέσεις εργασίας (συγκομιδή, επεξεργασία, εμπορία), είναι εκατοντάδες εκατομμύρια οι άνθρωποι που εξαρτώνται οικονομικά από τον καρπό αυτόν.

Τα οφέλη του «καφέ χρυσού», όμως, δεν κατανέμονται καθόλου ισότιμα σε όσους εμπλέκονται στον οικονομικό του κύκλο. Από τον τεράστιο τζίρο που αποφέρει το προϊόν, μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι, περίπου 2%, εισπράττεται από τους παραγωγούς: σχεδόν το σύνολο πηγαίνει στους διάφορους μεσάζοντες εμπορίας και επεξεργασίας του καφέ, κυρίως στις μεγάλες πολυεθνικές που ελέγχουν την αγορά. Αν και η ανισοτιμία αυτή ίσχυε ιστορικά, τα τελευταία 25 χρόνια έχει επιδεινωθεί δραματικά.

Ακολουθώντας το νεοφιλελεύθερο ρεύμα της εποχής, το 1989 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Καφέ εγκατέλειψε τις προστατευτικές ρυθμίσεις για την τιμή του. Παράλληλα, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ παρείχαν γενναιόδωρα δάνεια για την ανάπτυξη της καλλιέργειας καφέ σε χώρες που μέχρι τότε δεν παρήγαν (όπως το Βιετνάμ), με αποτέλεσμα την υπερπροσφορά του προϊόντος. Οι τιμές στα διεθνή χρηματιστήρια κατέρρευσαν και έκτοτε, παρά τις παροδικές αναλαμπές, κυμαίνονται σε χαμηλά επίπεδα. Η μέση τιμή του καφέ arabica στο χρηματιστήριο πρώτων υλών της Ν. Υόρκης ήταν για την περίοδο 1976-1989 στα 3,30 δολάρια το κιλό. Για την περίοδο 1990-2005 ήταν στα 2,20 δολάρια το κιλό. Αν συνυπολογιστεί και η απώλεια της αξίας του δολαρίου λόγω του πληθωρισμού, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι παραγωγοί είδαν την αξία του προϊόντος τους να πέφτει κάτω από το μισό.

Αυτή η λεγόμενη «κρίση του καφέ», πάντως, δεν επηρέασε τις εταιρείες εμπορίας και διακίνησης. Την ίδια περίοδο οι μεγάλες πολυεθνικές του καφέ γνώρισαν σημαντική αύξηση κερδών: η μείωση της τιμής της πρώτης ύλης δεν μεταφέρθηκε στους καταναλωτές αλλά στους μετόχους τους. Από την άλλη, οι μικροκαλλιεργητές ήρθαν αντιμέτωποι με μια πραγματική καταστροφή, ιδιαίτερα στην Κεντρική Αμερική. Καθώς το εισόδημά τους δεν επαρκούσε πια ούτε για να καλύψει το κόστος παραγωγής, εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους και να μεταναστεύσουν στα μεγάλα αστικά κέντρα ή στις ΗΠΑ. Χιλιάδες «εξαφανίστηκαν», προσπαθώντας να περάσουν τη νεκρή ζώνη των συνόρων ΗΠΑ-Μεξικού. Επιπλέον, όμως, η πτώση της τιμής επέδρασε αλυσιδωτά σε ολόκληρη την οικονομική ζωή των χωρών της περιοχής, που αντλούν μεγάλο μέρος των εσόδων τους από τις εξαγωγές του προϊόντος.

Ο ιθαγενικός πληθυσμός της Τσιάπας χτυπήθηκε ακόμη πιο άγρια από την κρίση. Αποκλεισμένοι από την υπόλοιπη οικονομική δραστηριότητα της περιοχής, η καλλιέργεια του καφέ (ή τα μεροκάματα στη συγκομιδή του σε άλλες φυτείες) ήταν στην ουσία το μόνο τους εισόδημα. Στην περιοχή αυτή, οι μεσάζοντες (τα λεγόμενα «τσακάλια») το 1993 έφτασαν να πληρώνουν μέχρι και 8 πέσος (60 λεπτά του ευρώ) για ένα κιλό καφέ, τη στιγμή που η τιμή μεταπώλησής του στην Ευρώπη ξεπερνούσε τα 10 ευρώ. Είναι πολλοί αυτοί που ισχυρίζονται ότι η οργή για την κατάρρευση της τιμής του καφέ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους ιθαγενείς της Τσιάπας. Όσοι δεν παράτησαν τις φυτείες τους και τις οικογένειές τους για να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ, άρχισαν να εισρέουν μαζικά στο ζαπατιστικό στρατό και την 1η Γενάρη του 1994 ύψωσαν τα όπλα για να ακουστεί επιτέλους ο λόγος τους και να φανεί το πρόσωπό τους.

Η οργάνωση των ζαπατιστικών συνεταιρισμών
Η πρώτη κοοπερατίβα καφέ με μέλη αποκλειστικά Ζαπατίστας ήταν η Mut Vitz («Το Βουνό των Πουλιών») στην περιοχή Σαν Χουάν δε λα Λιμπερτάδ των Λος Άλτος της Τσιάπας. Η Mut Vitz ιδρύθηκε το 1997 από 200 παραγωγούς καφέ, ενώ το 1999 έγινε η πρώτη πώληση και εξαγωγή 35 περίπου τόνων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Ο καφές πουλήθηκε στην τιμή που καθορίζουν οι οργανισμοί του «δίκαιου εμπορίου», η οποία εκείνη την εποχή ειδικά ήταν πολύ υψηλότερη από αυτήν της αγοράς. Έτσι, τα μέλη του συνεταιρισμού πληρώθηκαν μια σχετικά αξιοπρεπή τιμή, υπερδιπλάσια αυτής που έδιναν τα «τσακάλια».

Το πείραμα της Mut Vitz αποδείχτηκε ιδιαίτερα επιτυχές. Σε τρία μόνο χρόνια πενταπλασιάστηκε η ποσότητα εξαγωγής, ενώ τα μέλη της αυξήθηκαν σημαντικά καθώς όλο και περισσότεροι παραγωγοί Ζαπατίστας εντάχθηκαν σε αυτή. Με απόφαση όμως των παραγωγών, ο συνεταιρισμός επέλεξε να μη δεχτεί νέα μέλη μέχρις ότου όλοι οι παραγωγοί του ολοκληρώσουν το μεταβατικό στάδιο των τριών χρόνων για τη βιολογική πιστοποίηση του καφέ. Έτσι, δεν άργησε να ξεπηδήσει ένας νέος συνεταιρισμός στο Παντελό των Λος Άλτος, τον οποίο ίδρυσαν όσοι Ζαπατίστας δεν έγιναν άμεσα δεκτοί από τη Mut Vitz. Ονομάζεται Yachil Xojobal Chulchan («Το νέο φως του ουρανού») και τα ιδρυτικά μέλη του το 2001 ήταν 328 παραγωγοί. Το 2002 εξήγαγε το πρώτο κοντέινερ καφέ στην αλληλέγγυα «αγορά».

Σήμερα και οι δύο συνεταιρισμοί έχουν αυξήσει κατά πολύ την ποσότητα καφέ που εξάγουν, με φανερά τα αποτελέσματα τόσο στο βιοτικό επίπεδο των μελών τους όσο και στις συνθήκες ζωής στην ευρύτερη περιοχή. Παράλληλα, έχουν αρχίσει να επενδύουν μέρος των εσόδων τους σε εγκαταστάσεις υποδομής και προγράμματα εκπαίδευσης των παραγωγών.
Ο τρίτος ζαπατιστικός συνεταιρισμός καφέ που λειτουργεί στην Τσιάπας και εξάγει καφέ μέσω του αλληλέγγυου δικτύου διάθεσης στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι ο Yochin Tayel Kinal («Αρχίζοντας να δουλεύουμε τη νέα γη») που έχει την έδρα του στο Αλταμιράνο και υπάγεται στο Συμβούλιο Καλής Διακυβέρνησης της Μορέλια. Την πρώτη εξαγωγή καφέ την έκανε το 2003 και αυτή τη στιγμή συμμετέχουν σε αυτόν συνολικά περίπου 1.300 παραγωγοί, 800 από τους οποίους προέρχονται από τη ζώνη του Ρομπέρτο Μπάρριος και το επόμενο έτος αναμένεται να οργανωθούν αυτόνομα σε έναν τέταρτο νέο συνεταιρισμό.
Οι συνεταιρισμοί έχουν ως ανώτατο όργανό τους τη Γενική Συνέλευση των παραγωγών, που συγκαλείται τουλάχιστον μία φορά ετησίως και κάθε τρία χρόνια εκλέγει το νέο Διοικητικό Συμβούλιο. Συνολικά εντάσσονται σε αυτούς περίπου 2.900 παραγωγοί, ενώ η ποσότητα που προβλέπεται να εξαγάγουν το 2006 ανέρχεται σε 408 τόνους, ποσότητα που αυξάνεται χρόνο με το χρόνο καθώς οργανώνεται καλύτερα το αλληλέγγυο δίκτυο διάθεσης στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Τα έσοδα που θα έχουν από την πώληση του καφέ υπολογίζονται στο 1.115.000 ευρώ.

Στο μέχρι τώρα δρόμο τους οι συνεταιρισμοί αντιμετώπισαν δεκάδες δυσκολίες και πολλές από αυτές τις ξεπέρασαν με επιτυχία. Το πώς θα αντιμετωπίσουν τις πιθανές δυσκολίες του μέλλοντος θα το δείξει ο χρόνος. Μέχρι τότε θα «βαδίζουν ρωτώντας» ή, όπως θα έλεγε κάποιος από τους ίδιους τους ιθαγενείς, «δοκιμάζουμε και βλέπουμε».

DEMO ABEE: O αγώνας ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Επειδή η ασυδοσία της εταιρείας DEMO έχει ξεπεράσει κάθε όριο και σίγουρα θα προβεί και σε άλλες απολύσεις, καλούμε εργαζόμενους και σωματεία σε συζήτηση με θέμα: «Ατυχήματα - απολύσεις – τρομοκρατία στην DEMO. Πώς θα παρέμβουμε;»
Η συνάντηση θα γίνει την Τετάρτη 11/6/08, στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής (Λόντου 6, β’ όροφος, Εξάρχεια).

Από την επόμενη μέρα της απόλυσης έγιναν οι παρακάτω κινήσεις με την απαίτηση της άμεσης επιστροφής της εργαζόμενης στην δουλειά, αφού θεωρούμε ότι η απόλυση είναι άδικη, παράνομη και καταχρηστική.

1. Παράσταση διαμαρτυρίας με την απολυμένη και την πρόεδρο της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στο Φάρμακο στην διεύθυνση της εταιρείας και με συμπαραστάτες δώδεκα εργάτριες που απείχαν από την εργασία τους. Η απάντηση της εργοδοσίας ήταν αρνητική, ενώ έφερε την Αστυνομία ως απάντηση στην παράσταση διαμαρτυρίας.

2. Στις 4/4/08 πραγματοποιήθηκε 3ωρη στάση εργασίας στην αρχή κάθε βάρδιας (4 βάρδιες) και περιφρουρήθηκε από μέλη της Ομοσπονδίας Φαρμάκου και συναδέλφους από άλλους κλάδους που συμμετέχουν στην «Ανοιχτή Συνέλευση Εργαζομένων – Ανέργων για το ασφαλιστικό»

3. Στις 4/4/08 στις 11:00 π.μ. έγινε τριμερής συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας της Άνοιξης, όπου ο εργοδότης δεν ήρθε και έστειλε υπόμνημα χωρίς να εξηγεί τους λόγους της απόλυσης. Η Επιθεώρηση Εργασίας πήρε θέση υπέρ της εργαζόμενης και πήρε την προφορική δέσμευση της εταιρίας ότι δε θα προχωρήσει σε άλλες απολύσεις.

4. Στις 21 /4/08 έγινε συνάντηση στο Υπουργείο Απασχόλησης με την υφυπουργό κ. Καλαντζάκου, όπου έδωσε προθεσμία στην εταιρεία να το ξανασκεφτεί να επαναπροσλάβει την εργαζόμενη και να απαντήσει μέχρι τις 24/4/08. Η απάντηση ήταν και πάλι αρνητική.

5. Στις 19/5/08 έγινε και δεύτερη συνάντηση στο υπουργείο για να πάρει θέση το υπουργείο μετά από την αδιάλλακτη στάση του εργοδότη. Ζήτησαν από την εταιρία να το ξανασκεφτεί.

6. Έγινε επερώτηση στη Βουλή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ως απάντηση στην επερώτηση, στις 7/5/08 ενημέρωσαν ότι η Επιθεώρηση Εργασίας έχει στείλει την υπόθεση στον εισαγγελέα.

7. Η εργαζόμενη θα προχωρήσει και με τη δικαστική οδό, απαιτώντας την επαναπρόσληψη.

Παρ’ όλες τις ενέργειες που έγιναν και τις παρεμβάσεις με μοίρασμα ανακοινώσεων στο εργοστάσιο, ο εργοδότης όχι μόνο δεν υποχωρεί αλλά έχει προβεί και σε δεύτερη απόλυση (στις 29/5/08) εργάτριας που συμπαραστάθηκε στην απολυμένη.

Στις 30/5/08 έγινε και άλλο ένα εργατικό ατύχημα στις αποθήκες του εργοστασίου.