Η κρίση παρά τα νομοτελειακά της χαρακτηριστικά, δεν είναι φυσικό ή βιολογικό φαινόμενο, κάτι τέλος πάντων αναπότρεπτο εκ φύσεως, που πρέπει σώνει και καλά να την ζήσουμε, σε όλη της την έκταση και ένταση. Προκειμένου να διερευνηθεί ως κατ΄ εξοχήν πολιτικό- κοινωνικό φαινόμενο που αφορά ιδιαίτερα όσους θέλουν να είναι «πολίτες»δηλαδή όσους ασχολούνται με τα «πολιτικά», θεωρώ απαραίτητη την ιστορική αναδρομή ως βασική αναλυτική μέθοδο, που προφανώς ισχύει για κάθε κοινωνικό γεγονός στην διαδρομή από την γέννησή και την εξέλιξή του, τουλάχιστον τα κομβικά του σημεία.
Στο τόπο μας ο μέσος πολίτης ζει με την άγνοια καθοριστικών ιστορικών δεδομένων, το σβήσιμό τους από την συλλογική μνήμη δημιουργεί χαοτικό κενό, δυσκολεύει τόσο στην πολιτική ερμηνεία της κρίσης, όσο και στην κάθε προσπάθεια προοδευτικής αναζήτησης και πολιτικής συστράτευσης, που ευνοούνται από την ένταση των αντιθέσεων που αναπόφευκτα οι κρίσεις οξύνουν. Είναι απολύτως φυσικό εάν δεν γνωρίζουμε και δεν αναζητούμε τις «ρίζες μας», οι χτεσινές, οι σημερινές, οι αυριανές εξελίξεις να εμφανίζονται σαν από θαύμα, σαν από παρθενογέννηση χωρίς καμία σύνδεση με τις πολιτικές επιλογές και το γενικότερο εθνικό και διεθνικό περιβάλλον που τις επιβάλλει. Επίσης χάνεται η ουσιαστική ερμηνεία και αξιοποίηση των οικονομικών δεδομένων που αναδείχνονται ανάγλυφα ως αποδείξεις πλέον, τεκμηρίωσης και προβολής των όποιων πολιτικών επιλογών.