Του Νικόλαου Μόττα
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, με τις σφοδρές, ενίοτε βίαιες, εκδηλώσεις “αντι-αμερικανισμού” σε μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής προκαλούν το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας. Αφορμή, όπως λέγεται, υπήρξε η προβολή ταινίας όπου απεικονίζεται ο προφήτης Μωάμεθ με προσβλητικό – για τους μουσουλμάνους – τρόπο. Από το Κάϊρο και την Λιβύη μέχρι την Τυνησία και την Υεμένη το κύμα αγανάκτησης δημιούργησε εμπόλεμες ζώνες στις περιοχές κοντά στις πρεσβείες και τα προξενεία των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ έχουν ήδη υπάρξει τα πρώτα θύματα αυτής της “ιερής οργής”. Ας δούμε όμως και πίσω απ’ τις γραμμές των δημοσιογραφικών ανταποκρίσεων…
Ήταν άραγε η προσβολή προς το πρόσωπο του προφήτη Μωάμεθ η κινητήριος δύναμη πίσω απ’ το κύμα “αντι-αμερικανισμού” (και αντι-δυτικισμού) που εκφράζεται τις τελευταίες ημέρες στο μουσουλμανικό κόσμο; Ασφαλώς, η ταινία αποτέλεσε την “θρυαλλίδα” που προκάλεσε την λαϊκή έκρηξη στους δρόμους του Καίρου, της Τύνηδας, του Χαρτούμ και αλλού. Θα ήταν όμως εξαιρετικά αφελές να υποστηρίξει κάποιος ότι η ταινία καθεαυτή ήταν ο λόγος δημιουργίας του κύματος οργής που μεταδίδουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης από τη Μέση Ανατολή.
Το εύπορο έδαφος, στο οποίο παράγεται και μεγαλώνει η οργή των μουσουλμάνων, ποτίζεται εδώ και δεκαετίες από τα νερά του Ιμπεριαλισμού – και πιο συγκεκριμένα της αμερικανικής υπερδύναμης. Αυτό που οι διεθνείς ανταποκριτές χαρακτηρίζουν ως “ιερή οργή” δεν είναι παρά απότοκο της πολιτικής εκμετάλλευσης που εδώ και πολλά χρόνια υφίσταται ο μουσουλμανικός κόσμος από το διεθνή Ιμπεριαλισμό, τόσο των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και της πολιτισμένης Ευρώπης. Μια εκμετάλλευση που έχει ουκ ολίγες εκφάνσεις: την υφαρπαγή φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών (π.χ. Πετρελαιοπηγές) προς χάρη πολυεθνικών κολοσσών αμερικανικών και ευρωπαϊκών συμφερόντων, την συνεχή και απροσχημάτιστη παρέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα χωρών, την πλήρη εξαθλίωση της εργατικής τάξης κάθε χώρας από τις – πιστές στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα – ολιγαρχίες της περιοχής, την κατοχή εδαφών με τη χρήση βίας (βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν), τις γενοκτονικού τύπου στρατιωτικές παρεμβάσεις (βλ. Αφγανιστάν 2001, Ιράκ 2003, Σουδάν 1998, Λιβύη 2011 κλπ.). Τίθενται λοιπόν ορισμένα ξεκάθαρα ερωτήματα:
Δεν είναι ο Ιμπεριαλισμός αυτός που τη δεκαετία του ’80 οργάνωνε και εξόπλιζε φονταμενταλιστικές ομάδες τύπου Αλ-Κάϊντα, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας τους περίφημους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν ενάντια στην τότε “σοβιετική απειλή”;
Δεν είναι ο Ιμπεριαλισμός αυτός που, με πρόσχημα τις τρομοκρατικές ενέργειες της 11ης Σεπτέμβρη 2001, εξαπέλυσε στρατιωτικές επιθέσεις στο Αφγανιστάν και – μετέπειτα – στο Ιράκ πνίγοντας κυριολεκτικά στο αίμα ολόκληρες πόλεις με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες αθώους πολίτες;
Μήπως δεν είναι ο Ιμπεριαλισμός των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους αυτός που επί δεκαετίες στήριζε – και στηρίζει – ελιτίστικα δικτατορικά καθεστώτα στην περιοχή (π.χ. Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, Πακιστάν, Κουβέιτ);
Δεν είναι η πολιτική των ΗΠΑ αυτή που, ιδιαίτερα μετά την 11η Σεπτέμβρη, ενίσχυσε τα αντι-μουσουλμανικά αντανακλαστικά της “πατριωτικής δεξιάς” αλλά και πολλών φιλελεύθερων, στοχοποιώντας ουσιαστικά το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου ως “τρομοκράτες”; Πως εξηγείται αλλιώς η ραγδαία αύξηση των ρατσιστικών επιθέσεων ενάντια σε μουσουλμάνους (συνήθως μετανάστες που εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί) τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη, με το αιτιολογικό ότι αποτελούν “εν δυνάμει τρομοκράτες”.
Η οργή του μουσουλμανικού κόσμου λοιπόν δεν είναι ούτε ουρανοκατέβατη, ούτε βασίζεται εξ ολοκλήρου σε έναν γενικό και αόριστο ισλαμικό φονταμενταλισμό. Οι ίδιοι που, πριν απο ένα χρόνο, σχεδίασαν και έθεσαν σε εφαρμογή το εμφύλιο αιματοκύλισμα της – πλούσιας σε πετρελαϊκές πηγές – Λιβύης σήμερα επιχειρούν να εμφανιστούν ως “αθώα θύματα” ενός θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Η περίπτωση του πρέσβη των ΗΠΑ, Κρίστοφερ Στίβενς, ο οποίος δολοφονήθηκε έπειτα από επίθεση ενόπλων στη Βεγγάζη είναι χαρακτηριστική. Προφανώς, κανείς δε δικαιούται να επικροτεί το θάνατο ενός ανθρώπου με τέτοιο βάναυσο, αποκρουστικό τρόπο. Ο Στίβενς όμως δεν ήταν ένα “αθώο θύμα”, ούτε αμέτοχος σε ότι διαδραματίζεται τον τελευταίο χρόνο στη χώρα της βόρειας Αφρικής. Τουναντίον. Συμμετείχε ενεργά και οργάνωσε τη μεθοδευμένη ένοπλη εξέγερση κατά του καθεστώτος Καντάφι που οδήγησε τη χώρα σε πολύμηνο φρικτό εμφύλιο πόλεμο. Το Μάρτιο του 2011, ο πρόεδρος Ομπάμα διόρισε τον πρέσβη Στίβενς ως αντιπρόσωπο των ΗΠΑ στο “Λιβυκό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο” στέλνοντας τον στη Βεγγάζη ώστε να συντονίσει τη διπλωματική και κυρίως οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση των αντι-κανταφικών “ανταρτών”. Την ίδια στιγμή, οι πληροφορίες για συμμετοχή πολεμιστών της Αλ-Κάϊντα στον ένοπλο αγώνα κατά του Καντάφι (όπως και σήμερα άλλωστε, ενάντια στο καθεστώς Άσαντ στην Συρία) πλήθαιναν μέρα με τη μέρα.
Η αποστολή του Στίβενς είχε τότε επιτυχή κατάληξη – με την συνδρομή των βομβαρδιστικών του ΝΑΤΟ και με την ισοπέδωση ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων (η θεωρούμενη ως προπύργιο του Κανταφισμού κωμόπολη Ταουάργκα, 10.000 κατοίκων, αφανίστηκε) ο στρατός της λιβυκής κυβέρνησης αποδεκατίστηκε. Για το αιματοκύλισμα στη Λιβύη, ο ιμπεριαλιστικός μηχανισμός της Ουάσινγκτον και του ΝΑΤΟ δε δίστασε να χρησιμοποιήσει τις πλέον αδίστακτες σκληροπυρηνικές ομάδες ένοπλων ισλαμιστών, όπως η “Λιβυκή Ισλαμική Πολεμική Οργάνωση” (LIFG) η οποία παρεπιπτόντως πριν από λίγα χρόνια κατείχε περίοπτη θέση στις λίστες τρομοκρατικών οργανώσεων του State Department και του βρετανικού ΥΠΕΞ.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: ποιός ευθύνεται πραγματικά για το θάνατο του πρέσβη Στίβενς αλλά και άλλων ανθρώπων κατά τις πρόσφατες ταραχές; Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα. Το σίγουρο είναι ότι στο ιμπεριαλιστικό “σκάκι” που παίζεται στη Μέση Ανατολή πολλά πιόνια (με μικρότερη η μεγαλύτερη συμμετοχή στο έγκλημα) θυσιάζονται στις λεωφόρους του πετρελαίου, τις χαραγμένες με το αίμα αθώων. Όπως είναι επίσης σίγουρο ότι αυτοί που περιφρονούν με τόσο εξόφθαλμο και ξεδιάντροπο τρόπο το δικαίωμα ολόκληρων λαών στην ανεξαρτησία και την αυτοκυριαρχία, θα ζήσουν τις συνέπειες των πράξεων τους. Ο Ιμπεριαλισμός και τα συμφέροντα του (αυτά των μονοπωλίων και των πολυεθνικών του βρώμικου χρήματος) θα θερίσουν τις θύελλες που σπέρνουν επί τόσες δεκαετίες στη γωνιά αυτή του πλανήτη.
*Ο Νικόλαος Μόττας είναι υποψήφιος διδάκτωρ (PhD) Πολιτικής Ιστορίας και Εξωτερικής Πολιτικής. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Γενάρη του 1984, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και κατέχει μεταπτυχιακούς τίτλους στις Διπλωματικές Σπουδές (Διπλωματική Ακαδημία Λονδίνου) και στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβιβ). Υπήρξε επί τριετία τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» αρθρογραφώντας γιά διεθνή γεγονότα, ενώ κείμενα του περί ελληνικής, ευρωπαϊκης και διεθνούς πολιτικής έχουν δημοσιευθεί και σε αγγλόφωνες πηγές. Είναι ίδρυτής και διαχειριστής του ελληνικού αρχείου Τσε Γκεβάρα, www.guevaristas.net.
πηγή: http://www.anixneuseis.gr/?p=50119
πηγή: http://www.anixneuseis.gr/?p=50119
