του Λαυρέντη Σομπερίτη
Το μόνο ελπιδοφόρο σε αυτούς του καιρούς είναι ότι υπάρχει ένα κομμάτι της εργατικής τάξης ίσως και γύρω από αυτήν στρωμάτων που είτε δεν θέλησε είτε δεν μπόρεσε (για τους καχύποπτους ) και δεν ήταν στο τραπέζι που στρώθηκε εδώ και δεκαετίες και εκεί κάθισαν από αγρότες μέχρι μεγαλοαστοί. Επιδοτήσεις , διορισμοί, χάρισμα φόρων κλπ, πάρε κόσμε. Αυτό λοιπόν το κομμάτι μπορεί να γίνει η μαγιά για το μέλλον.
Θα τους βρούμε ; θα τους εμπιστευθούμε ; η θα πάμε πάλι στα εύκολα , και όποιος κάνει φασαρία θα είναι καλός επαναστάτης.
Μετά τον εμφύλιο το εργατικό επαναστατικό κίνημα είχε ηττηθεί στρατιωτικά , πολιτικά όμως ηθικά ήταν αναμφισβήτητος νικητής. Σήμερα το εργατικό κίνημα μετά τη μεγάλη του ήττα έχει συντριβεί σε όλους τους τομείς – και ηθικά - ,γι αυτό όλα είναι πιο δύσκολα όχι αδύνατα όμως. Είναι ευκαιρία τώρα να συζητήσουμε για όλα όσα έγιναν μετά τη χούντα έως και σήμερα. Εκτός τις επιτυχίες είχαμε και λάθη που τότε τα θεωρούσαμε μικρά αλλά εντέλει αυτά ήταν καθοριστικά, δεν μπορούμε να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, είναι βέβαιο ότι θα τα ξανακάνουμε.
oλόκληρο το άρθρο: τα γραπτά μένουν
