«…η ομορφιά είναι μορφή δυστυχίας»
Τι θα γινόταν η μορφή χωρίς περιεχόμενο; Τι θα γινόταν το σήμερα χωρίς το χτες; Η αλήθεια χωρίς το ψέμα; Ο νόμος χωρίς την παρανομία; Τι θα γινόταν η σιγουριά της πίστης χωρίς την αβεβαιότητα της λογικής; Τι θα γινόταν ο επίσημος θεσμικός έρωτας, χωρίς τα σκιρτήματα, τις ανείπωτες χαρές, των εξωθεσμικών ερωτικών παιχνιδιών; Τι θα γινόταν η ζωή χωρίς τον θάνατο;
Σε τόσα και άλλα τόσα ερωτήματα ο κάθε ένας από εμάς δίνει την δική του απάντηση, την δική του ερμηνεία ως έχει κάθε δικαίωμα. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας μας, δίνει την δική του φιλοσοφημένη απάντηση σχετική βέβαια γιατί σχετικές είναι και οι ερωτήσεις που η ζωή του βάζει. «Ποιος ξέρει;»απαντάει κάμποσες φορές όταν ζορίζεται και πρέπει να πάρει κάποια θέση.
Φιλοσοφικές αναζητήσεις; Υπαρξιακά αδιέξοδα; Ποιος ξέρει, λέω και εγώ. Το μόνο σίγουρο πάντως που μπορώ υπευθύνως να δηλώσω είναι αυτό που γίνεται και αντιλαμβάνομαι. Ότι είναι μερικά από τα μόνιμα ερωτήματα που ακολουθούν τον άνθρωπο στην προδιαγεγραμμένη του πορεία από αυτό που είναι σε αυτό που ήταν.
Ο επερχόμενος θάνατος κατά την άποψη πολλών λυτρώνει τον πεθαμένο, κατά την άποψη ορισμένων άλλων τους ζωντανούς, κατά την άποψη του σκηνοθέτη της ταινίας μας λυτρώνει τις γυναίκες. Ας παρακολουθήσουμε την ενδιαφέρουσα αναζήτησή του.
Ο ήρωάς μας είναι πανεπιστημιακός καθηγητής παρακαλώ. Στην κρίσιμη ηλικία των σαράντα χρόνων του, απολαμβάνει την υποταγή του στα σεξουαλικά του ένστιχτα, συντηρώντας ερωτικά δύο γυναίκες που μαζί με την …γυναίκα του γίνονται τρεις. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει εύκολα έναν καθηγητή πανεπιστημίου πως δεν έχει συνείδηση των πράξεών του; Που αποδεικνύει με τις ομολογουμένως ηρωικές του προσπάθειες, πόσο αγαπά και τις τρεις; Αντίστοιχα και οι τρεις γυναίκες με τον τρόπο της η κάθε μια απολαμβάνουν την σχέση τους, βολεμένες με τα κομμάτια ευτυχίας, ελπίζοντας και πιέζοντας για ολοκληρωτικό κέρδος.
Διεξάγεται ο γνωστός ανειρήνευτος πόλεμος μεταξύ αρσενικού και θυλικoύ, τα ψέματα πέφτουν σύννεφο γιατί πως αλλιώς μπορεί να γίνει πιστός ο άπιστος και ας είναι και καθηγητής πανεπιστημίου! Ο πόλεμος αυτός δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει από τους κανόνες που διέπουν κάθε πόλεμο και βασικός κανόνας είναι πως νικητής είναι αυτός που θα ζήσει, ανεξαρτήτως σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεται. Οι ζωντανοί πλέον είτε νικητές είτε νικημένοι θα ξαναοργανώσουν την ζωή τους.
Οι τρεις γυναίκες φαινομενικά θύματα απάτης του αιωνίως ανώριμου αρσενικού πρέπει να αποδείξουν το αυτονόητο, δηλαδή ποιος έχει το πάνω χέρι, ποιος είναι ο ισχυρός της υπόθεσης, ποιος μπορεί να ελέγξει το παιχνίδι των αισθημάτων των αισθήσεων του έρωτα, δηλαδή το παιχνίδι της ζωής, που κατ’ επέκτασιν προδικάζει και τον νικητή.
Η κρίσιμη ώρα των αποδείξεων, δηλαδή του θανάτου, έρχεται έτσι και αλλιώς για όλους. Η επιλογή του σκηνοθέτη να τον φέρει πρόσκαιρα στο αίμα του ήρωά μας με την μορφή καλπάζουσας λευχαιμίας, ανεβάζει κατακόρυφα το ενδιαφέρον μας.
Η απόφασή του να εξομολογηθεί τις απάτες και τα ψέματα στις γυναίκες του μου έδωσε την εντύπωση πως έστω και στο τέλος ωρίμασε. Έβαλα και στοίχημα με την γυναίκα μου που βλέπαμε μαζί το έργο. Όπως καταλάβατε πολύ καλά το έχασα, και η αιτία ήταν μια σέξι νοσοκόμα, εντεταλμένη να του συντηρεί τις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Όλα έδειχναν να οδεύουν προς μια λύση τυπικού υστερικού τύπου από την μεριά των απατημένων γυναικών. Με την λύση όμως αυτή αποδέχονται την θέση τους ως θύματα, ενώ ενισχύεται η τάση των αντρών εκείνων που προσπαθούν να κατοχυρώσουν την πολυγαμία ως αντρική υπόθεση, κάτι σαν τιμή τους και καμάρι τους.
Όμως στο σενάριο παίζει η πλήρης ανατροπή, οι τρεις συνασπισμένες γυναίκες λογικά σκεπτόμενες και όχι συναισθηματικά εκτρεπόμενες, αποκαθιστούν την φυσική ισορροπία έναντι της σημερινής παράφυση εξουσίας του παραισθησιογόνου θρησκευτικού ιδεαλισμού. Αντιμετωπίζουν την τραγικότητα του θανάτου μαζί με τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους. Αντί να οδύρονται πάνω στον τάφο με όρκους αιώνιας πίστης, έχουν κάθε λόγο να τραγουδάνε όλες μαζί ένα από τα καταπληκτικά τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη.
Αυτά και όχι μόνο συμβαίνουν στο σινεμά. Η πραγματικότητα είναι ποιο σκληρή και μας αναγκάζει όλους σε καθοριστικές επιλογές. Ας προσπαθούμε τις αποφάσεις που παίρνουμε να είναι αποφάσεις κατόπιν προβληματισμού και λογικής αναζήτησης. Τέτοιες αποφάσεις είναι ως επί το πλείστο ανατρεπτικές προκαλούν την δήθεν προοδευτικότητά μας την δήθεν επαναστατικότητά μας. Δεν είναι κακό να αποδεχόμαστε τις προκλήσεις να μετράμε τα όριά μας. Ο καλός κινηματογράφος μας δίνει μια καλή και φτηνή διέξοδο προς αυτή την κατεύθυνση.
ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Σενάριο-σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης. Χορογραφίες: Κωνσταντίνος Ρήγος
Ηθοποιοί: Σπύρος Παπαδόπουλος, Μαρία Ναυπλιώτου, Μαρία Σολομού, Βίκυ Παπαδοπούλου
Τι θα γινόταν η μορφή χωρίς περιεχόμενο; Τι θα γινόταν το σήμερα χωρίς το χτες; Η αλήθεια χωρίς το ψέμα; Ο νόμος χωρίς την παρανομία; Τι θα γινόταν η σιγουριά της πίστης χωρίς την αβεβαιότητα της λογικής; Τι θα γινόταν ο επίσημος θεσμικός έρωτας, χωρίς τα σκιρτήματα, τις ανείπωτες χαρές, των εξωθεσμικών ερωτικών παιχνιδιών; Τι θα γινόταν η ζωή χωρίς τον θάνατο;
Σε τόσα και άλλα τόσα ερωτήματα ο κάθε ένας από εμάς δίνει την δική του απάντηση, την δική του ερμηνεία ως έχει κάθε δικαίωμα. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας μας, δίνει την δική του φιλοσοφημένη απάντηση σχετική βέβαια γιατί σχετικές είναι και οι ερωτήσεις που η ζωή του βάζει. «Ποιος ξέρει;»απαντάει κάμποσες φορές όταν ζορίζεται και πρέπει να πάρει κάποια θέση.
Φιλοσοφικές αναζητήσεις; Υπαρξιακά αδιέξοδα; Ποιος ξέρει, λέω και εγώ. Το μόνο σίγουρο πάντως που μπορώ υπευθύνως να δηλώσω είναι αυτό που γίνεται και αντιλαμβάνομαι. Ότι είναι μερικά από τα μόνιμα ερωτήματα που ακολουθούν τον άνθρωπο στην προδιαγεγραμμένη του πορεία από αυτό που είναι σε αυτό που ήταν.
Ο επερχόμενος θάνατος κατά την άποψη πολλών λυτρώνει τον πεθαμένο, κατά την άποψη ορισμένων άλλων τους ζωντανούς, κατά την άποψη του σκηνοθέτη της ταινίας μας λυτρώνει τις γυναίκες. Ας παρακολουθήσουμε την ενδιαφέρουσα αναζήτησή του.
Ο ήρωάς μας είναι πανεπιστημιακός καθηγητής παρακαλώ. Στην κρίσιμη ηλικία των σαράντα χρόνων του, απολαμβάνει την υποταγή του στα σεξουαλικά του ένστιχτα, συντηρώντας ερωτικά δύο γυναίκες που μαζί με την …γυναίκα του γίνονται τρεις. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει εύκολα έναν καθηγητή πανεπιστημίου πως δεν έχει συνείδηση των πράξεών του; Που αποδεικνύει με τις ομολογουμένως ηρωικές του προσπάθειες, πόσο αγαπά και τις τρεις; Αντίστοιχα και οι τρεις γυναίκες με τον τρόπο της η κάθε μια απολαμβάνουν την σχέση τους, βολεμένες με τα κομμάτια ευτυχίας, ελπίζοντας και πιέζοντας για ολοκληρωτικό κέρδος.
Διεξάγεται ο γνωστός ανειρήνευτος πόλεμος μεταξύ αρσενικού και θυλικoύ, τα ψέματα πέφτουν σύννεφο γιατί πως αλλιώς μπορεί να γίνει πιστός ο άπιστος και ας είναι και καθηγητής πανεπιστημίου! Ο πόλεμος αυτός δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει από τους κανόνες που διέπουν κάθε πόλεμο και βασικός κανόνας είναι πως νικητής είναι αυτός που θα ζήσει, ανεξαρτήτως σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεται. Οι ζωντανοί πλέον είτε νικητές είτε νικημένοι θα ξαναοργανώσουν την ζωή τους.
Οι τρεις γυναίκες φαινομενικά θύματα απάτης του αιωνίως ανώριμου αρσενικού πρέπει να αποδείξουν το αυτονόητο, δηλαδή ποιος έχει το πάνω χέρι, ποιος είναι ο ισχυρός της υπόθεσης, ποιος μπορεί να ελέγξει το παιχνίδι των αισθημάτων των αισθήσεων του έρωτα, δηλαδή το παιχνίδι της ζωής, που κατ’ επέκτασιν προδικάζει και τον νικητή.
Η κρίσιμη ώρα των αποδείξεων, δηλαδή του θανάτου, έρχεται έτσι και αλλιώς για όλους. Η επιλογή του σκηνοθέτη να τον φέρει πρόσκαιρα στο αίμα του ήρωά μας με την μορφή καλπάζουσας λευχαιμίας, ανεβάζει κατακόρυφα το ενδιαφέρον μας.
Η απόφασή του να εξομολογηθεί τις απάτες και τα ψέματα στις γυναίκες του μου έδωσε την εντύπωση πως έστω και στο τέλος ωρίμασε. Έβαλα και στοίχημα με την γυναίκα μου που βλέπαμε μαζί το έργο. Όπως καταλάβατε πολύ καλά το έχασα, και η αιτία ήταν μια σέξι νοσοκόμα, εντεταλμένη να του συντηρεί τις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Όλα έδειχναν να οδεύουν προς μια λύση τυπικού υστερικού τύπου από την μεριά των απατημένων γυναικών. Με την λύση όμως αυτή αποδέχονται την θέση τους ως θύματα, ενώ ενισχύεται η τάση των αντρών εκείνων που προσπαθούν να κατοχυρώσουν την πολυγαμία ως αντρική υπόθεση, κάτι σαν τιμή τους και καμάρι τους.
Όμως στο σενάριο παίζει η πλήρης ανατροπή, οι τρεις συνασπισμένες γυναίκες λογικά σκεπτόμενες και όχι συναισθηματικά εκτρεπόμενες, αποκαθιστούν την φυσική ισορροπία έναντι της σημερινής παράφυση εξουσίας του παραισθησιογόνου θρησκευτικού ιδεαλισμού. Αντιμετωπίζουν την τραγικότητα του θανάτου μαζί με τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους. Αντί να οδύρονται πάνω στον τάφο με όρκους αιώνιας πίστης, έχουν κάθε λόγο να τραγουδάνε όλες μαζί ένα από τα καταπληκτικά τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη.
Αυτά και όχι μόνο συμβαίνουν στο σινεμά. Η πραγματικότητα είναι ποιο σκληρή και μας αναγκάζει όλους σε καθοριστικές επιλογές. Ας προσπαθούμε τις αποφάσεις που παίρνουμε να είναι αποφάσεις κατόπιν προβληματισμού και λογικής αναζήτησης. Τέτοιες αποφάσεις είναι ως επί το πλείστο ανατρεπτικές προκαλούν την δήθεν προοδευτικότητά μας την δήθεν επαναστατικότητά μας. Δεν είναι κακό να αποδεχόμαστε τις προκλήσεις να μετράμε τα όριά μας. Ο καλός κινηματογράφος μας δίνει μια καλή και φτηνή διέξοδο προς αυτή την κατεύθυνση.
ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Σενάριο-σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης. Χορογραφίες: Κωνσταντίνος Ρήγος
Ηθοποιοί: Σπύρος Παπαδόπουλος, Μαρία Ναυπλιώτου, Μαρία Σολομού, Βίκυ Παπαδοπούλου
Δείτε την ταινία :
Γ. Α. Αγγελίδης.
