Ένα άλφα (στερητικό) στην πολιτική.
Το μόνο βέβαιο που γνωρίζω στην μετΑΙΧΜΗακή περίοδο είναι πως συνεχίζουμε. Μέσα στο αρνητικό φανερώνεται το θετικό και αντίστροφα. Ο κάθε νέος κύκλος που ανοίγει δεν έρχεται ξαφνικά, ως γνωστό δεν υπάρχει παρθενογέννηση. Υπάρχει παρελθόν, αφετηρία, διαδρομή, τέλος και συνέχεια. Το που, πως και γιατί, τελειώνει και αρχίζει κάθε φάση είναι απολύτως σχετικό, δίνει δυνατότητες για πολλαπλές ερμηνείες, που είναι καλό να διατυπώνονται ελεύθερα. Η εφημερίδα μας θα συμβάλλει σε αυτό. Θεωρώ όσα έγιναν και γίνονται, χρήσιμα υλικά, εφόδια, για όσους συνεχίζουν.
Η φαινομενικά αρνητική θέση για αποχή-άκυρο-λευκό, στις δημοτικές εκλογές του 2006 στο Μαρούσι, το ότι δεν πετάξαμε την ΑΙΧΜΗ στην κάλπη, το ότι δεν συμμετείχαμε στο εκλογικό χρηματιστήριο του Δήμου Αμαρουσίου, ήταν για πολλούς συμπολίτες μας άγονη έως αντιδραστική πολιτική. Όμως οφείλουν να γνωρίζουν πως η αποχή, έχει κατοχυρωθεί σαν πολιτικό δικαίωμα που την κάθε φορά εξυπηρετεί τους συγκεκριμένους σκοπούς όσων την επιλέγουν, η ζωή κατόπιν αποφασίζει για όλα, γι΄ αυτό η γνώμη μου είναι να συνδεόμαστε με τα προηγούμενα, πάντα κάτι νέο αποκαλύπτουν, κάνουν καλύτερο το έδαφος που πατάμε.
Στα γνωστά–στους γνώστες–γεγονότα της εσωκομματικής κρίσης στην ΚΝΕ και το ΚΚΕ 1990-92, η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του τομεακού συμβουλίου του τομέα βορείων προαστίων της ΚΝΕ, αρνήθηκε τις πολιτικές των ομάδων που διεκδικούσαν την κομματική κυριαρχία, (ηγετική ομάδα ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΝΑΡ) Αυτή η «αποχή» η αν θέλετε«μοναχική πορεία»ληδορήθηκε συκοφαντήθηκε έγινε λογοπαίγνιο από πολλούς υπερβέβαιους για τις πολιτικές-ιδεολογικές τους θέσεις. Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών τα έχουμε ζήσει και ο κάθε ένας έχει τη γνώμη του.
Υπό το φως των σημερινών εξελίξεων, εκτιμώ ότι η άρνηση εκείνη ήταν ένας σταθμός στην πορεία αμφισβήτησης της κυρίαρχης κομματικής πολιτικής, που είχε ξεκινήσει από τα προηγούμενα χρόνια Ήταν επακόλουθο της προηγηθείσης έμπρακτης αμφισβήτησης από την ίδια την νεολαία και τους πρωτοπόρους εργάτες που αποχωρούσαν ομαδικά από την οργανωμένη πάλη και την ΚΝΕ.(το 1985 είχαμε 583 μέλη, τον Δεκέμβριο του 1988, 294 μέλη, σήμερα πόσα;) Βιώσαμε τις αντιφάσεις της εποχής, ταυτισμένοι με αυτήν την νεολαία που παρά την εμπειρία της από τους αγώνες έκφρασε πλήρη αβεβαιότητα και άρνηση προς όλες τις υπάρχουσες κομματικές πολιτικές, κάτι που ισχύει έως σήμερα.
Ήταν πλέον γεγονός το πρώτο πέρασμα. Από τον κύκλο της μεταπολίτευσης και της νεολαιίστικης βεβαιότητας, του ιδεολογικού ιδανικού, της θρησκευτικής πίστης στα ιερά και όσια της εκ των άνωθεν πορευομένης ιδεολογικοποιημένης πολιτικής και κομματικής πρακτικής, περάσαμε στον επόμενο της σχετικής αβεβαιότητας, ακολουθώντας «τα χνάρια» των πριν από εμάς αποχωρησάντων πρωτοπόρων εργατών και άλλων νεολαίων.
Στα ήδη υπάρχοντα κρισιακά φαινόμενα εκείνης της περιόδου (σύλλογοι- σωματεία-δήμοι- κόμμα- 1989 κ.α.) προκύπτουν και οι εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες. Απολύτως φυσικά πλέον, μεγαλώνει ο κύκλος της σχετικής αβεβαιότητας που ήδη είχε ανοιχτεί, ενισχύοντας την πορεία αναζήτησης. Βασική μου επιδίωξη ήταν να αυτοπροσδιοριστώ ως προς το «τι δεν είμαι» μέσα σε κλίμα ήττας, γενικής αποστράτευσης και την σύγχυση που δημιουργούσε η προσπάθεια των κομμάτων της αριστεράς να πλασαριστούν το κάθε ένα ως ο αυθεντικότερος εκφραστής της εργατικής τάξης.
Τα τελευταία έξι χρόνια με τους αγώνες στα ολυμπιακά εργοτάξια όπως τους έζησα ως ενεργός παρατηρητής, με τις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές, με τις γνωστές λογοκρισίες φασιστικού τύπου από τους σημερινούς αριστερούς ιδιοκτήτες της παραλλαγμένης εφημερίδας ΑΙΧΜΗ, που είχαν στόχο την ιδιοποίησή της, και με τις γενικότερες εξελίξεις, όπως τις αντιλήφθηκα, πιστεύω πως κλείνει για εμένα ο κύκλος της σχετικής αβεβαιότητας και ανοίγει ο πλέον προοδευτικός κύκλος της απολύτου αβεβαιότητας.
Απορρίπτω, την κομματική σφραγίδα, την ονομαστική σημαία ευκαιρίας, την μετωπική φαινομενικότητα δηλαδή πράγματα των καιρών που προσφέρουν τάχα ενωτικά προοδευτικά άλλοθι σε διασπαστικές πολιτικές, ψεύτική βεβαιότητα και κυρίως κοινοβουλευτική αναγνωρησιμότητα, που κάνουν κάποιους αποδεκτούς σε ένα κομματικό σύστημα ταυτισμένο με το κράτος. Συνεχίζω την ίδια διαδρομή που με έφερε έως εδώ και θα προσπαθήσω περισσότερο ήρεμος και αποφασιστικός, βέβαιος για την αβεβαιότητά μου, να ανακαλύψω «το τι το πώς και το γιατί», μαζί με όσους συνοδοιπόρους μου κατανοούν, με τον δικό τους τρόπο, το πολιτικό αδιέξοδο και τις δυσκολίες πολιτικής έκφρασης όσων την έχουμε ανάγκη.
Σε αυτόν τον νέο αγωνιστικό κύκλο που ήδη διανύουμε μπορώ να διατυπώσω παραφρασμένα τα λόγια του Καζαντζάκη « Δεν καθοδηγώ κανέναν, δεν με καθοδηγεί κανένας, είμαι α-βέβαιος»
Γιάννης Τσίχλας
