«Χρηματοδότηση x Άσκηση Πολιτικής Επιρροής
x Προπαγάνδα = Αποσταθεροποίηση + Διαστρεβλωμένη Εικόνα = Εσωτερικά Προβλήματα + Αποδυνάμωση/Πτώση»
Τεράστιο θέμα έχει γίνει μεταξύ των αριστερών και άλλων ανεξάρτητων διαδικτυακών μέσων ο μιντιακός πόλεμος που δέχονται για άλλη μία φορά με απίστευτη ένταση τον τελευταίο καιρό οι κυβερνήσεις Κούβας, Βενεζουέλας και Βολιβίας. Το πρόβλημα δεν σταματάει μόνο από εκεί που αρχίζει (ΗΠΑ), αλλά έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις παγκοσμίως και ακόμα και στην ευρωπαϊκή χώρα που λόγω ιστορίας και γλώσσας έχει τους περισσότερους δεσμούς με την Αμέρικα Λατίνα, την Ισπανία.
Δεν είναι μόνο οι συνήθεις ύποπτοι του Partido Popular που ότι μέσο ελέγχουν λυσσομανά εναντίον Κούβας, Τσάβες, Μοράλες και ακόμα και Κορρέα και Κίρχνερ. Δεν είναι ούτε η πανευρωπαϊκά διάσημη πλην αρρωστημένα εμπαθής El Pais που τείνει να εξελιχθεί σε αγαπημένο χαρτί υγείας αρκετών Λατινοαμερικάνων και βεβαίως Ισπανών. Πρόκειται για μια μαζική επίθεση, καλά συντονισμένη και προφανώς εκ των άνωθεν ενορχηστρωμένη, αφού μοιάζουν όλοι μαζί να την ξεκίνησαν ταυτόχρονα, εντείνοντας την παραπληροφόρηση που τόσα χρόνια πληρώνονται για να δίνουν.
Εκτός Ισπανίας, μόνο για το 2010 το Ινστιτούτο National Endowment for Democracy (NED) που αποτελεί παρακλάδι της CIA δίνει στο αντιδραστικό Instituto de Prensa y Sociedad (IPYS) που διευθύνεται από τον Andrés Cañizález δύο εκατομμύρια δολάρια. Διαστρέβλωση ειδήσεων, παραπληροφόρηση και αποσταθεροποίηση με κάθε τρόπο στο εσωτερικό της χώρας. Μιλάμε για ποσά που πάνε προς Βενεζουέλα με κάθε επισημότητα: η USAID θα «σπρώξει» στη χώρα μέσα στην χρονιά παραδάκι της Μιχαλούς, 15 εκ. δολλάρια με σκοπό στο τέλος του 2010 η Μπολιβαριανή κυβέρνηση να έχει πέσει ή έστω βρε αδερφέ, να έχει αποδυναμωθεί σημαντικά[1].
Όσοι παρακολουθείτε έστω και ελάχιστα την πορεία της κυβέρνησης Τσάβες αυτά τα χρόνια θα θυμάστε ότι με το παραμικρό που γίνεται εντός της χώρας, μία παγκόσμια καμπάνια ξεκινά για το «καθεστώς» του Τσάβες στηριγμένη σε άθλια επιχειρήματα και αγνοώντας μονίμως τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του. Τίποτα παρόμοιο δεν ακούγεται για την Κολομβία, όπου (τουλάχιστον στην Ελλάδα που δεν ομιλείται και η ισπανική) για να μάθεις τα πολύ χειρότερα που συμβαίνουν πρέπει να βγάζεις τα μάτια σου μπροστά στις οθόνες στο διαδίκτυο: η κυβέρνηση της Κολομβίας και παρόμοιων φιλικών χωρών πρέπει να προστατευτούν.
Δεν είναι βέβαια μόνο η Ουάσινγκτον. Ίσα-ίσα που για την Λατινική Αμερική στις ΗΠΑ -ίσως και λόγω εγγύτητας, σίγουρα λόγω αντίδρασης- υπάρχουν διαδικτυακά περισσότερες ανεξάρτητες φωνές από το βασίλειο της γραβάτας, την Ευρωπαϊκή Ένωση, που σχεδιάζοντας τα νέα Άουσβιτς, επιχειρεί να παραπληροφορήσει τους πολίτες της για την κατάσταση στην Ονδούρα, για τον κακό Τσάβες που ότι έχει κάνει σε δέκα χρόνια δεν το έχουν δει ούτε στον ύπνο τους (και ούτε θέλουν να το δουν). Πρώτος διδάξας η Ισπανία, όσο για την Βόρεια Ευρώπη, ούτε να ακούν δεν θέλουν…
Αν πιστέψουμε τα μεγάλα βορειοαμερικανικά και ευρωπαϊκά μίντια η Βενεζουέλα (και η Βολιβία αρκετά δευτερευόντως) βρίσκονται μονίμως σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Φυσικά τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει και μάλιστα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης τα τρία τουλάχιστον τελευταία χρόνια είναι…οι φίλοι των μεγάλων μίντια, με κυρίαρχα παραδείγματα την Κολομβία και το Περού.
Στην Κούβα οι γραφικότητες έχουν ξεπεράσει κάθε φαντασία. «Ορκισμένοι εχθροί του καθεστώτος» πεθαίνουν (για ένα ελεύθερο Μαϊάμι ρε γαμώτο…) και πολλοί πια ακόμα και Βορειομερικάνοι πολίτες, έχουν σταματήσει να πιστεύουν τις ειδήσεις αυτές.
Αυτό που δεν κατανοούν οι Βορειοαμερικάνοι και οι φίλοι τους είναι ότι η παλιά εξίσωση «Χρηματοδότηση x Άσκηση Πολιτικής Επιρροής x Προπαγάνδα = Αποσταθεροποίηση + Διαστρεβλωμένη Εικόνα = Εσωτερικά Προβλήματα + Αποδυνάμωση/Πτώση», έχει σταματήσει να παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο. Η Βενεζουέλα δεν είναι μπανανία της κεντρικής Αμερικής και το 2010 δεν είναι 1980.
Για να επιλυθεί η εξίσωση μόνο μία λύση φαίνεται εδώ και 8 χρόνια για τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την δεξιά αντίδραση: η απροκάλυπτη στήριξη πραξικοπημάτων.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: σε αντίθεση με τα ψέματα που μας φλομώνουν τα μμε των κέντρων αυτών, η σταθερότητα και η λαϊκή αποδοχή των κυβερνήσεων τόσο στην Βενεζουέλα, όσο και στην Βολιβία το 2002 και το 2008 ήταν πρωτοφανής. Τα πραξικοπήματα απέτυχαν παταγωδώς, γιγαντώνοντας μάλιστα τους «σατανικούς τυραννίσκους» Τσάβες και Μοράλες. Στην Κούβα στο τελευταίο δημοψήφισμα που διεξήχθη, ολόκληρο Ρόιτερ έβγαλε τρεις Κουβανούς πολίτες στην οθόνη και οι δύο είχαν ψηφίσει υπέρ της κυβέρνησης, ή μάλλον (συγγνώμη ξεχάστηκα…) του «καθεστώτος»!
Υπάρχει και μία προφητεία: ο ιστορικός λόγος του Ούγκο Τσάβες στον οποίο είχε αποκαλέσει “Mr. Danger” (Senor Peligro) και “γάιδαρο” τον τότε Αμερικανό Πρόεδρο Τζορτζ Μπους Jr., προβλέποντας ότι κάποια ημέρα οι Βορειοαμερικάνοι θα σκοτώνουν παιδάκια στη Βενεζουέλα όπως κάνουν στο Ιράκ…
Σε αντίθεση με τις επίμονες προσπάθειες πάντως, την μία και μοναδική φορά που έχασε η Μπολιβαριανή κυβέρνηση στην Βενεζουέλα οποιαδήποτε από τις πάμπολλες εκλογικές μάχες-δημοψηφίσματα, την έχασε οριακά και από δικά της λάθη. Στο αποτέλεσμα εκείνο η προπαγάνδα έπαιξε ρόλο αλλά σε καμία περίπτωση τον πρωτεύοντα όπως σε πάμπολλες παρόμοιες αναμετρήσεις στο παρελθόν σε πάρα πολλές χώρες.
Για όλα αυτά έχουν προειδοποιήσει την αντίδραση οι εταιρίες που η ίδια προσλαμβάνει: κορυφαίο παράδειγμα σε δύο μάλιστα περιπτώσεις στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις ήταν οι συμβουλές που έδωσαν εταιρίες δημοσκοπήσεων στις δεξιές αντιπολιτεύσεις σε Βολιβία και Βενεζουέλα για πλήρη αλλαγή πολιτικής και στροφή…προς πιο φιλολαϊκά μέτρα ώστε να…πλησιάσουν την δημοτικότητα των κυβερνήσεων Μοράλες και Τσάβες αντίστοιχα!!!
Εδώ θα πρέπει να θυμίσω ότι αυτή η εξίσωση δούλευε πολύ καλά παλαιότερα. Η επίθεση που δέχονται οι μετριοπαθείς αριστερές κυβερνήσεις του Τσάβες και του Μοράλες δεν είναι πρωτόγνωρη στην Λατινική Αμερική. Κορυφαίο παράδειγμα πλήρους διαστρέβλωσης εικόνας γεγονότων-πραγματικότητας-κυβερνητικού έργου, αποτέλεσαν οι εκλογές του 1990 στην Νικαράγουα.
Αναφέροντας τα πιο γνωστά παραδείγματα, ο Φιντέλ Κάστρο κόντεψε να ξεκουτιάνει με όσα έχει ακούσει εδώ και 60 χρόνια από τους «διαμορφωτές» απόψεων και συνειδήσεων, για την πλήρη διαστρέβλωση της Χιλής του Allende ήδη είναι γνωστά πάρα πολλά πράγματα, οι Sandinistas στα 80ς δέχτηκαν μια πρωτοποριακή σε ένταση και βάθος μιντιακή διαστρέβλωση των πεπραγμένων τους,
Την δεκαετία του ’70 όμως, οι δικτατορίες σε Χιλή, Αργεντινή (σαν…αύριο το 1976), Ουρουγουάη και Βραζιλία (εκεί…από το ’64) τύγχαναν της πλήρους κάλυψης ευρωπαϊκών και βορειοαμερικανικών μέσων. Η Λατινική Αμερική ήταν μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’90 η χώρα της τεκίλας και της σάλσα, του ποδοσφαίρου και των πάμπας, του μοχίτο και του ταγκό, των ωραίων κώλων και του καρναβαλιού…Ακόμα και τώρα για πολλούς είναι μόνο αυτό!
Η εκκεντρικότητα του Τσάβες εκλαμβάνεται ως προσπάθεια κάλυψης αδυναμιών, η δυνατότητα που έχει ο Μοράλες να ακούει οποιονδήποτε ως ιθαγενική στωικότητα και ως δείγμα δυσκολιών και αναποφασιστικότητας. Μιλάμε για τα ίδια μίντια που θεωρούν ηγέτες τον «στιβαρό» Ουρίμπε στην Κολομβία, η αποφασιστικότητα του οποίου δεν γνωρίζει λαιμούς… Τον «υπέρμαχο της ανάπτυξης» Γκαρσία στο Περού που με μια μπουλντόζα καταστρέφει κάθε γωνιά της χώρας για τα συμφέροντα των εταιριών.
Στις αρχές του 2010 μαθαίναμε στους…Καζαμίες (γιατί για τέτοιους πρόκειται) της χρονιάς που ερχόταν ότι ο «αποσταθεροποιημένος» Τσάβες διανύει την τελευταία του χρονιά στην ηγεσία της χώρας: ακόμα και έτσι να γίνει, πράγμα δύσκολο, η μιντιακή πίεση που επίμονα ασκείται μόνο στόχο έχει να διαστρεβλώσει πλήρως την πραγματικότητα στη χώρα σαν να είναι ο Τσάβες ένας ηγέτης δημοφιλίας Μουγκάμπε και όχι ο πιο δημοφιλής στην ιστορία της χώρας, σαν να πρόκειται για μία λυσσώδη αντιδραστική κυβέρνηση τύπου Ουρίμπε και όχι σαν μία κυβέρνηση που επέτρεψε στην πλειοψηφία του λαού της να δει τον ήλιο μετά από δεκαετίες….
Η αντιπολίτευση σε Βενεζουέλα και Βολιβία πάντα δείχνει «πανίσχυρη και έτοιμη» αν πιστέψει κανείς τα μεγάλα δυτικά μίντια. Τόσο δυνατή που στις εκλογικές αναμετρήσεις χάνει μόνο με 20-30 μονάδες εδώ και χρόνια… Κάθε φορά θυμάμαι τον Τζορτζ Μπους τον Jr. που όταν ο Fidel αρρώστησε βαριά, είχε κατουρηθεί από την χαρά του για τον «επικείμενο θάνατο» του…
Σήμερα εκτός από τα απίστευτα πράγματα που καθημερινά διαβάζεις για την Βενεζουέλα και την Βολιβία ακόμα και μετριοπαθέστεροι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες (π.χ. Κορρέα στο Εκουαδόρ, Λούχο στην Παραγουάη) που δεν ανέχονται απλώς το New World Order είναι για την παγκόσμια μιντιακή τάξη πραγμάτων τα παιδιά ενός κατώτερου θεού που σύντομα πρέπει να τους στείλουμε από εκεί που ήρθαν.
Οποιοσδήποτε δεν είναι υποτακτικός μας πρέπει να λασπωθεί, να βεβηλωθεί κάθε του ιδέα, να βγει προς τα έξω με την εικόνα του Σατανά.
Για τον κόσμο που οφείλουμε να αφήσουμε στην πλήρη άγνοια, δεν πρέπει να έχει σημασία ποιος είσαι και τι κάνεις, σημασία πρέπει να έχει τι λέμε εμείς για το ποιος είσαι και το τι κάνεις.
