ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

Η νέα διοίκηση δυσκολεύεται να διαχειριστεί την “καυτή πατάτα” των εργαζόμενων στο Δήμο . Καθώς πλησιάζει απειλητικά το τέλος του έτους , θα πρέπει να εφαρμοστεί ο λεγόμενος νόμος Παυλόπουλου, που αλλάζει το καθεστώς λειτουργίας και των δημοτικών επιχειρήσεων.
Αποτέλεσμα θα είναι να “περισσέψουν” εκατοντάδες εργαζόμενοι στο Δήμο.

Ως γνωστό η πλειοψηφία έχει προσληφθεί από τη Δημοτική Επιχείρηση του Οργανισμού Εργασίας Δήμου Αμαρουσίου, η οποία στην ουσία επί -ενοικιάζει στο Δήμο και στις Δημοτικές επιχειρήσεις τους εργαζόμενους. Όμως και η διάρκεια της εν λόγω εταιρείας λήγει μέσα στο 2009. Αναμένεται λοιπόν καυτό φθινόπωρο το 2007, που δεν είναι ότι καλύτερο για Κυβέρνηση –Διοίκηση σε προεκλογική περίοδο.

Τρέχει λοιπόν η νέα δημοτική αρχή να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Προσπαθεί να επηρεάσει
τις εκλογές στα σωματεία του Δήμου, και κυρίως να μην εκφραστούν μέσα από καμία συνδικαλιστική οργάνωση οι πάνω από 600 εργαζόμενοι στον Οργανισμό Εργασίας.
Δυστυχώς όχι πάντα χωρίς αποτέλεσμα.

Ο νέος εργοδοτικός αστέρας του Δήμου κ. Γεώργιος Ιατρίδης που ορίστηκε Πρόεδρος της
Δ.Ε Κυκλοφορίας του Δήμου, ξεπέρασε κάθε όριο. Διαβάστε την επιστολή στη δεύτερη σελίδα, του Σωματείου των Οδηγών της Δημοτικής Συγκοινωνίας ( αυτό που στο παρελθόν επιχειρήθηκε να απολυθεί ο Πρόεδρός του) που απέστειλε στο Δήμαρχο και κοινοποίησε στην
Ομοσπονδία τους και στη ΓΣΕΕ.

Ο εν λόγω εργοδότης προφανώς σε γνώση και για λογαριασμό του δημάρχου, τρομοκρατεί τους εργαζόμενους ,προσπαθώντας να τους εμποδίσει να γραφτούν στο Σωματείο τους.
Οργανώνει συγκεντρώσεις του προσωπικού, επιχειρώντας να απαξιώσει το Σωματείο, και να αποτρέψει την οργάνωση των εργαζόμενων σε αυτό.

- Προχώρησε σε εκδικητική μετάθεση συνδικαλιστή με προβλήματα υγείας, σε θέση (οδηγός) που λόγω ακριβώς αυτών των προβλημάτων δεν μπορούσε να εργαστεί.

-Το αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν, όταν το Σωματείο προκήρυξε απεργιακή κινητοποίηση

την Εργατική Πρωτομαγιά. Εκεί ο κ. Ιατρίδης έδωσε τα ρέστα του.
Προφανώς του προκαλούν έμφυτη αλλεργία Εργατικές Πρωτομαγιές, Σωματεία και
τέτοια πράγματα.

Έτσι αφού ειρωνεύτηκε τους εργαζόμενους και το σωματείο τους,
τους τηλεφώνησε σπίτι, τάζοντας 5 ώρες υπερωριακή αμοιβή , σε όποιον δουλέψει
την Πρωτομαγιά !

Και αυτή είναι μόνο η αρχή στο Δήμο Αμαρουσίου.
Είναι σίγουρο ότι θα έχουμε συνέχεια και στο επόμενο φύλλο.

φωτο: O νέος εργοδοτικός αστέρας του Δήμου Αμαρουσίου

ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ

Πάρκο με θέα το νεκροταφείο
Δεν πληρώθηκε η απαλλοτρίωση
Απειλούνται με κατασχέσεις οι κάτοικοι

Η οδός Πογονίου είναι κάθετος στην νότια μάνδρα του νεκροταφείου Αμαρουσίου.
Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία έχει πανοραμική θέα στα κυπαρίσσια του κοιμητηρίου. Από την μία πλευρά, γιατί από την άλλη έχει ένα ωραίο πάρκο, που κατασκεύασε η προηγούμενη δημοτική αρχή, και ευχαριστήθηκε ο κόσμος.
Γιατί ομόρφυνε η γειτονιά, φτιάχτηκε ένας χώρος αναψυχής, στον οποίο παίζουν τα παιδιά της γειτονιάς, και ξεκουράζονται κάνοντας τη βόλτα τους οι μεγάλοι.

Στα γύρω σπίτια μένουν εδώ και χρόνια άνθρωποι εργαζόμενοι βιοπαλαιστές, που τα έφτιαξαν με πολύ κόπο και θυσίες, όταν ακόμα η γειτονιά τους εθεωρείτο υποβαθμισμένη περιοχή στο πράσινο Μαρούσι.

Για αρκετά χρόνια ο Δήμος υπερηφανευόταν για το έργο που έφτιαξε στην γειτονιά.
Και οι κάτοικοι υπερηφανευόταν, γιατί πράγματι άλλαξε η γειτονιά τους.

Και ήρθε η ώρα για το λογαριασμό.

Πρόσφατα έγινε γνωστό πως ο Δήμος δεν πλήρωσε τους ιδιοκτήτες των οικοπέδων που έγινε το πάρκο, και αυτοί με τη σειρά τους στράφηκαν δικαστικά, κατά των κατοίκων που μένουν γύρω από το πάρκο.
Γιατί αυτοί ωφελήθηκαν από το πάρκο, ενώ οι πρώην υπέστησαν ζημιά.
Και δικαιώθηκαν από τα δικαστήρια (με νόμο του 1930 το έτος 2007 ) γιατί ως γνωστόν η ιδιοκτησία, το κέρδος και η ζημιά είναι οι θεμέλιοι λίθοι της κοινωνίας μας, και η δικαιοσύνη οφείλει να , και τους περιφρουρεί.

Στις 6 Ιουνίου έχουν ειδοποιηθεί ότι στα σπίτια τους γίνεται κατάσχεση, για το χρέος που έχουν. Το χρέος δηλ. του Δήμου.

Ο Δήμος δήλωσε ότι θα πληρώσει, και πράγματι εκδόθηκαν κάποιες επιταγές.
Όχι όμως σε όλους, είναι πολλοί που περιμένουν ακόμα.
Τους παίζουν. Οι προηγούμενοι τους έπαιζαν για χρόνια μέχρι να γίνει το πάρκο, και για αλλά τόσα χρόνια μετά που έγινε.

Οι τωρινοί τους παίζουν για το πότε ( αν και πως ) θα πληρώσουν τα χρέη των προηγούμενων. Και το εμφανίζουν και σαν μεγάλη παραχώρηση.

Ελπίζουμε τελικά να πληρώσουν.
Γιατί από απελπισμένους ανθρώπους, η πίσσα και τα πούπουλα είναι ότι καλλίτερο θα μπορούσαν να περιμένουν.

ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ

ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΚΗΦΙΣΙΑΣ

Επίσκεψη στο Δημοτικό Συμβούλιο πραγματοποίησαν αντιπροσωπεία του Δ.Σ. του Συλλόγου των Εργατικών Κατοικιών & Κ. Κηφισιάς και κάτοικοι της περιοχής.
Αυτή τη φορά, το θέμα ήταν η αντικατάσταση του δικτύου αποχέτευσης στις Εργατικές. Το έργο είχε ξεκινήσει από το Δήμο πριν τις εκλογές και σταμάτησε λίγο μετά χωρίς κανείς να εξηγήσει τους λόγους.
Καθώς είχε προηγηθεί επιστολή του Συλλόγου, που εξέθετε την κατάσταση, ο Δήμαρχος ήταν προετοιμασμένος για να δώσει τις απαντήσεις του.
Ο Δήμαρχος, λοιπόν, είπε τα εξής: «Από μεριάς του Δήμου το έργο έχει ολοκληρωθεί. Δηλ. έγινε η αντικατάσταση των κεντρικών αγωγών του δικτύου και αυτό που απομένει είναι η αντικατάσταση των συνδέσεων των σπιτιών με τον κεντρικό αγωγό. Αυτό όμως απαιτεί, άλλη, τρίμηνη μελέτη, μετά έγκριση ξανά του προϋπολογισμού από το Δήμο, δηλ. τυπικές διαδικασίες, οι οποίες όμως θέλουν αρκετό χρόνο». Τόνισε δε, επανειλλημένα «ότι οι κάτοικοι δεν θα πληρώσουν τίποτα γι’ αυτό το έργο, ενώ κανονικά θα έπρεπε και ότι δεν πρέπει να έχουν παράπονο».
Πήρε όμως πληρωμένη απάντηση από τον κ.Κανακάκη(ΣΥΝ), ότι αυτό ήταν υποχρέωση του Δήμου με απόφαση, γιατί πρόκειται γι’ αντικατάσταση και όχι τοποθέτηση νέου αγωγού, άσχετα αν αυτός μπήκε από τον ΟΕΚ και όχι από τον Δήμο.
Επίσης, από πλευράς αντιπολίτευσης μίλησε και ο κ. Βάρσος(ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ) που αρίθμησε τα προβλήματα της περιοχής, έχοντας όμως τις δικές του ευθύνες για το ότι δεν λύθηκαν, ούτε επί Δημαρχίας του. Αλλά και ο κ. Μπόζος (ΠΑΣΟΚ) ο οποίος, καυτηρίασε την στάση της Δημοτικής αρχής, λέγοντας χαρακτηριστικά, ότι «οι Εργατικές έχουν καταντήσει η ντροπή της Κηφισιάς, με την απραξία τόσων χρόνων των Δημοτικών αρχών».
Έμεινε αναπάντητο όμως το ερώτημα γιατί δεν έγινε από το Δήμο μια ολοκληρωμένη μελέτη που να αφορά, και τον κεντρικό αγωγό, και τις συνδέσεις με τα σπίτια, αφού αποφάσισε τελικά να ξεκινήσει το έργο που υποσχόταν για δεύτερη τετραετία, αλλά και οι προηγούμενοι πριν από αυτόν;
«Εν τω μεταξύ τα παιδιά παίζουν στους δρόμους, με τα νερά από τις αποχετεύσεις να τρέχουν και είναι θέμα υγείας πάνω απ’ όλα για τους κατοίκους» όπως τόνισε ο πρόεδρος του Συλλόγου όταν τελικά πήρε το λόγο.
Δηλαδή η Δημοτική αρχή είπε ότι οι κάτοικοι πρέπει να «ευγνωμονούν» το Δήμο που έκανε έργο υποδομής, έστω και μισό (για το άλλο μισό πρέπει να περιμένουν λίγο ακόμα), λες και δεν ήταν υποχρέωση του. Η αίσθηση πως αρκετά ασχοληθήκαμε με τους «απαιτητικούς» κάθε φορά κατοίκους των Εργατικών βγήκε από τα συμφραζόμενα της προεδρεύουσας του Δημοτικού Συμβουλίου, «όσοι δεν έχουν άλλη δουλειά, αν θέλουν….., η ατμόσφαιρα είναι λίγο αποπνικτική με τόσο κόσμο εδώ μέσα».
Μάλλον την επόμενη φορά πρέπει να είμαστε περισσότεροι.

ΛΟΥΚΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΟΠΛΥΜΠΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ

Οι ολυμπιακοί αγώνες της κ. Αγγελοπούλου, τα κέρδη των πολυεθνικών και
ελληνικών κατασκευαστικών εταιρειών και όλων όσων σχετίζονταν με την ολυμπιάδα με τον πιο απαράδεκτο και παράνομο τρόπο καταπάτησαν στο όνομα του “εθνικού στόχου» όλους τους ελεύθερους χώρους πράσινου.
Ένας από αυτούς και το κτήμα Βείκου – τμήμα του χαρακτηρισμένο ως δασική έκταση παραχωρείται για την κατασκευή κλειστού γυμναστηρίου 5.000 θέσεων με τον ειδικό νόμο του ΠΑΣΟΚ (Ν.2947/2000).

Ένα ακόμα ολυμπιακό ακίνητο που θα το αποπληρώσουν τα δισέγγονά μας, ένα ακόμα «έργο» για τον “εθνικό στόχο” όπου εκεί δούλεψαν με εξοντωτικές συνθήκες πολλοί εργάτες με άθλια ωράρια , ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας, με τραυματισμένους βαριά ακόμα και με θανάτους όπως σε όλα σχεδόν τα ολυμπιακά έργα. Τώρα ήρθε και η δική του σειρά να περάσει στα χέρια ιδιωτών και όχι εκεί όπου δικαιωματικά ανήκει, στους πολίτες!!!
Το ξεπούλημά του έγινε με τις ευλογίες των ολυμπιακών Ακινήτων Α.Ε. για 40 χρόνια στον Χαραγκιώνη και την πολυεθνική Sonae Sierra με σκοπό τη μετατροπή του σε ένα ακόμα Mall συνολικής έκτασης 45000 τ.μ.
(άλλα ξεπουλήματα που έγιναν υπό την αιγίδα των Ολυμπιακών Ακινήτων Α.Ε. είναι το μητροπολιτικό πάρκο στο Γουδί, Κανόε Καγιάκ, εγκαταστάσεις Ταε Κβο Ντο στο Φάληρο, “λυόμενο γήπεδο” Μπαντμιντον, εγκαταστάσεις του Μπιτς Βόλεϊ, κ.α. περίπου 65.000 στρέμματα )

Οι διαδικασίες για την έκδοση της οικοδομικής άδειας έχουν ξεκινήσει σύμφωνα με πληροφορίες., αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις των κατοίκων Γαλατσίου, Ν. Ιωνίας, την καταστροφή που θα επιφέρει στο περιβάλλον, την υποβάθμιση της ζωής, μαζί με το χάσιμο ενός ακόμα χώρου άθλησης των παιδιών μας. Όμως τίποτα δεν είναι πιο πάνω από τα κέρδη των μεγολοομίλων που λυμαίνονται ακόμα και την ίδια μας τη ζωή!!

Δεν πρέπει να πραγματοποιηθεί η καταστροφή αυτή!
Οι ίδιοι πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας παλεύοντας και διεκδικώντας για κάθε τι που μας ανήκει!
Στις 17/5/2007 έγινε έξω από το ΠΑΛΑΙ (φωτο) συγκέντρωση των κατοίκων και των φορέων των 2 δήμων με την υπόσχεση και από τους “δημοτικούς άρχοντες” ότι θα υποστηρίξουν κάθε προσπάθεια για το σταμάτημα της καταστροφής του άλσους Βεϊκου.


Χρυσάνθη Κωστοπούλου

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΔΗΜΟΥ Ν.ΙΩΝΙΑΣ

Στις 21 Μάρτη του 2007 έγιναν στην Ν. Ιωνία εκλογές στον σύλλογο εργαζομένων του δήμου, για νέο διοικητικό συμβούλιο αφ΄ ενός και για αντιπροσώπους στην ΠΟΕ-ΟΤΑ αφ΄ ετέρου.
Οι δύο παρατάξεις που συμμετείχαν και στο προηγούμενο Δ.Σ. θα “διασταύρωναν” τις πολιτικές τους πάνω στο ασφαλιστικό, μισθολογικό και το κλείσιμο της Δημοτικής Επιχείρησης.
Αφού εξασφάλισαν η κάθε μια για λογαριασμό της τις ανάλογες “συμμαχίες”, η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ – ΕΝΙΑΙΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ( ΝΑΡ, αριστερές συσπειρώσεις, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ ) και η ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗ ΛΙΚΗ ΕΝΌΤΗΤΑ ( ΚΚΕ, ανένταχτοι αριστεροί, λίγοι δεξιοί), προχώρησαν στην διαδικασία των εκλογών.
Τα αποτελέσματα που καταγράφηκαν ήταν:

ΨΗΦΙΣΑΝ : 505
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ : 314
ΕΡΓΑΤ/ΛΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ : 177
ΑΚΥΡΑ / ΛΕΥΚΑ : 14

Για το Δ.Σ. εκλέγονται:

Aπό την Αγωνιστική Κίνηση:

-Αδαμόπουλος Νίκος - οδηγός.
-Κοντομήτρος Βασίλης - επόπτης.
-Κατσορίδας Ανδρέας - Γεωπόνος προϊστάμενος.
-Γεωργακοπούλου Σούλα - φυσιοθεραπεύτρια ΚΑΠΗ.
-Δρίβα Μαρία - διοικητικός.
-Χατζηδανιήλ Χρυσούλα - κοινωνική λειτουργός.

Από την Εργατοϋπαλληλική Ενότητα:

-Στρατηγός Γιάννης - προϊστάμενος.
-Λαζαράκης Αντώνης - διοικητικός.
-Μαρίνος Σταμάτης - οδηγός.

Για αντιπροσώπους στη ΠΟΕ – ΟΤΑ :

Από την Αγωνιστική Κίνηση:

-Αδαμόπουλος Νίκος
-Κοντομήτρος Βασίλης
-Κατσορίδας Ανδρέας
-Δρίβα Μαρία

Από την Εργατοϋπαλληλική Ενότητα:

-Στρατηγός Γιάννης
-Λαζαράκης Αντώνης
-Σμαραγδάκης Μανόλης - Πολ/κός Μηχ/κός τεχνική υπηρεσία.




Γιώργος Φωτίου

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ Β.ΣΤΕΡΓΙΟΥ

Η περίπτωση Στεργίου

Τα 61 άτομα συνελήφθησαν σε δυο δόσεις στα ίδια σημεία και, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες, ούτε κουκούλες φορούσαν ούτε και βρέθηκε στην κατοχή τους μολότοφ. Σύμφωνα με τη μία και μοναδική κατάθεση του αστυνομικού Α.Σ., το άτομο που αναγνώρισε συνελήφθη μαζί με τους άλλους στην οδό Πανεπιστημίου αφού είχε τελειώσει ο πρώτος γύρος των επεισοδίων στο Σύνταγμα και οι διαδηλωτές επιχείρησαν να συνεχίσουν την πορεία τους προς τα Προπύλαια.

Ήταν δηλαδή στο ίδιο μπλοκ με την πρώτη ομάδα διαδηλωτών που περικυκλώθηκαν, δάρθηκαν και βομβαρδίστηκαν με δακρυγόνα. Ο αστυνομικός ισχυρίζεται ότι τον είχε δει πριν στο Σύνταγμα να πρωτοστατεί στα επεισόδια σε ομάδα που έριχνε πέτρες, μολότοφ, καδρόνια, φωτοβολίδες και κάδους απορριμμάτων.

Με βόμβες μολότοφ μάλιστα προκλήθηκε όπως αναφέρει ο αστυνομικός και η φωτιά στο φυλάκιο. Ο αστυνομικός είδε αυτό το άτομο, μετρίου αναστήματος με σκουρόχρωμη μπλούζα, τζιν παντελόνι και γυαλιά του σκι στα μάτια του (σ.σ.: πολλοί φορούσαν τέτοια γυαλιά για προστασία από τα δακρυγόνα και η «μόδα» αυτή έχει καθιερωθεί από τις πρώτες ψεκαστικές εκκαθαρίσεις των πραιτόρων του κ. Πολύδωρα).

Όπως προκύπτει από την κατάθεση, λίγο αργότερα, όταν το τελευταίο μπλοκ έφτασε στην Πανεπιστημίου και πραγματοποιήθηκαν οι μαζικές συλλήψεις, ο αστυνομικός αναγνώρισε το εν λόγω άτομο και με τη βοήθεια συναδέλφων του το συνέλαβε. Ο διαδηλωτής, όταν συνελήφθη, δεν φορούσε γυαλιά, δεδομένου ότι αυτά βρέθηκαν μέσα στην τσάντα του μαζί με μια προστατευτική μάσκα. Παρ' όλα αυτά ο αστυνομικός τον αναγνώρισε και μάλιστα καταθέτει ότι ακόμα και την ώρα των συλλήψεων οι διαδηλωτές πετούσαν πέτρες, μολότοφ και αντικείμενα.

Οι εκατοντάδες φωτογραφίες που αποτύπωσαν τις εικόνες των πεσμένων διαδηλωτών με τα χέρια ψηλά και τα κεφάλια ανοιγμένα διαψεύδουν, τουλάχιστον ως προς αυτό το σημείο, την κατάθεση. Το ίδιο ισχύει και για τα βίντεο που έπαιξαν ακόμα και τα κανάλια. Είναι προφανές ότι αυτοί που συνελήφθησαν δεν ήταν οι ίδιοι με εκείνους που συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ στο Σύνταγμα. Επρόκειτο για το τελευταίο κομμάτι της πορείας που πέρασε στην Πανεπιστημίου μετά τα επεισόδια. Το δικαστήριο των 49 το κατάλαβε πολύ καλά αυτό, εξ ου και η αθωωτική απόφαση. Αλλά και οι υπόλοιποι 12 συλληφθέντες (μαζί και ο Στεργίου) συνελήφθησαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Διαχωρίστηκαν πολύ αργότερα, στη ΓΑΔΑ, και τότε διαμορφώθηκαν και οι κατηγορίες. Επιπλέον ο κασμάς που αποδόθηκε στον Β.Σ. ήταν ένα γεωργικό εργαλείο που μεταφέρθηκε στη ΓΑΔΑ μαζί με άλλα αντικείμενα που βρέθηκαν στην περιοχή και εκ των υστέρων, μάλλον δια της εις άτοπον απαγωγής, «πέρασε» στην κατοχή του. Εφόσον δηλαδή ο πιο κοντινός υποψήφιος κάτοχος ενός γεωργικού εργαλείου είναι ένας οικοδόμος κι όχι ένας φοιτητής, άρα σε αυτόν ανήκει.

Το επάγγελμα του Β.Σ. είναι και ο βασικός λόγος που παρατείνεται η προφυλάκισή του, μια και, όπως λέει το ένταλμα, αν αφεθεί ελεύθερος λόγω της «επαγγελματικής του κατάρτισης» (!) αλλά και λόγω του «κοινωνικού του περιβάλλοντος» είναι επικίνδυνος.

Οικοδόμος και αντιεξουσιαστής είναι συνδυασμός που οδηγεί κατευθείαν στον Κορυδαλλό, σύμφωνα με την τρέχουσα νομολογία. Οι κατηγορίες που αποδόθηκαν σε όλους τους συλληφθέντες ήταν ούτως ή άλλως αυθαίρετες και κυρίως ήταν απόρροια των προσταγών των τηλεοπτικών δελτίων. Στον Στεργίου όμως αποδίδεται μέχρι και η κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας, χωρίς να προσδιορίζεται (όπως επιτάσσει ο νόμος) εναντίον ποίου συγκεκριμένα έγινε η απόπειρα αυτή. Ακόμα κι αν έριχνε -κατά την κατάθεση του αστυνομικού- ταυτόχρονα μολότοφ, πέτρες, κάδους και καδρόνια προς το μέρος των ΜΑΤ στη διάρκεια συγκρούσεων και επεισοδίων δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ούτε τα γυαλιά, η μάσκα, ακόμα και το αμφιλεγόμενο εργαλείο, δεν αρκούν για να στοιχειοθετήσουν έκρηξη και κατοχή εκρηκτικών που του αποδόθηκε την άλλη μέρα το πρωί σαν κατηγορία. Μάλλον όμως κάτι άλλο φταίει. Είναι φαίνεται τόσο προκλητική η παρουσία ενός οικοδόμου σε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και έγινε τόση φασαρία για το φυλάκιο και τη μη σύλληψη των υπαίτιων της φωτιάς, που έπρεπε κάποιος να πληρώσει.

Από τον ΙΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

ΠΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ : Ο ΑΝΕΜΟΣ ΧΟΡΕΥΕΙ ΤΟ ΚΡΙΘΑΡΙ

Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι

Άλλη μια ταινία του καλύτερου σκηνοθέτη της τελευταίας δεκαετίας. Του Κεν Λόυτς. Του εβδομηντάρη τζέντλεμαν της αγγλικής τροτσκιστικής αδιόρθωτης Αριστεράς. Που κατέκτησε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών. Ίσως όχι ότι καλύτερο έχει υπογράψει μέχρι σήμερα ο σκηνοθέτης. Η καλύτερη ταινία του ήταν και παραμένει η ταινία έπος της ισπανικής επανάστασης 36-39, το Γη και Ελευθερία. Με όλα αυτά δεν λέω ότι κάποιος δεν αξίζει να δει την ταινία. Ανάμεσα στα σκουπίδια που κυκλοφορούν τα δύο τελευταία χρόνια, είναι η καλύτερη.

Η ταινία αρχίζει δείχνοντας την βία, τις απαγορεύσεις και τους ξευτυλισμούς του ιρλανδέζικου λαού, που ασκούσαν οι εγγλέζοι αποικιοκράτες. Που οδήγησαν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Sinn Fein. Μέχρι εκεί όμως. Γιατί από εκεί και πέρα αρχίζει η περιέργεια, για το τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης. Γιατί άλλα περιμένεις από τον Κεν Λόουτς. Η ταινία από κει και πέρα είναι ένας ύμνος στον πασιφισμό, στο άμα φας χαστούκι, στρέψε και το άλλο μάγουλο, στο όλοι ίδιοι είναι.

Ο πρωταγωνιστής αναγκάζεται να σκοτώσει έναν προδότη των μαχητών, με τον οποίο γνωρίζονται από μικρά παιδιά. Και παρ’ ότι το κάνει, έχει ηθικά διλήμματα. Όταν το λέει στη μητέρα του εκτελεσμένου, αυτή του απαντάει ότι δεν θέλει να τον ξαναδεί στα μάτια της. Οι αγωνιστές του IRA, καταπονούνται ψυχικά, γιατί σκοτώνουν εγγλέζους στρατιώτες που τους βασανίζουν μια ζωή. Και πρέπει ο επικεφαλής να τους βγάλει ένα λόγο για να τους τονώσει το ηθικό.

Και η ταινία τελειώνει με τον αδελφό, συνεργάτη των εγγλέζων, να σκοτώνει τον αδελφό του, σοσιαλιστή, μαχητή του IRA. Και ο αδελφός να ανακοινώνει την εκτέλεση στη γυναίκα του αδελφού του, και αυτή να του λέει ότι δεν θέλει να τον ξαναδεί στα μάτια της. Και έτσι τελειώνει η ταινία, αφήνοντας μία πικρίλα στο στόμα του θεατή, που άλλα περίμενε από τον Λοουτς ,και άλλα είδε.

Όλα ίσωμα λοιπόν ; Ίδιο νόημα έχουν οι εκτελέσεις του IRA και οι εκτελέσεις των συνεργατών των εγγλέζων ; Για τον Λοουτς φαίνεται αυτό ισχύει !
Παρόλα αυτά , αξίζει κάποιος να δει την ταινία, ξαναλέω. Γιατί ο Κεν Λοουτς , με τις ιδιομορφίες και τις παραξενιές του, θάναι πάντα στις καρδιές μας.

Υ.Γ: Η ταινία κυκλοφορεί και σε DVD.
Αντώνης Ελευθεράτος

ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΕΜΠΟΡΟΥΠΑΛΛΗΛΩΝ στο Τhe Mall

Εξόρμηση εργαζομένων πραγματοποιήθηκε στο The Mall με την εφημερίδα ΤΟ ΡΕΠΟ, που γράφεται και εκδίδεται από εργαζόμενους στα εμπορικά καταστήματα.

Οι συμβάσεις που δεν τηρούνται, η τετράωρη απασχόληση και η αργία της Κυριακής, που κινδυνεύει από τις ορέξεις των μεγάλων πολυκαταστημάτων είναι προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι αυτού του κλάδου.

Το The Mall δεν επιλέχθηκε τυχαία, μιας και συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό εργαζομένων, αλλά απασχόλησε και παλιότερα την περιοχή μας, με την απόλυση εργαζόμενης από το κατάστημα «ΤΟΥΛΙΠΑ», με την μέθοδο της «οικιοθελούς» αποχώρησης.

Πολλοί θα θυμούνται, τόσο τις πορείες διαμαρτυρίας εντός του Mall, αλλά και τις παραστάσεις διαμαρτυρίας από εργαζόμενους διαφόρων κλάδων στον ΟΑΕΔ της περιοχής μας, για τις «οικιοθελείς» (απολύσεις)αποχωρήσεις αφού δίνει το δικαίωμα στους εργοδότες να τις καταθέτουν χωρίς υπογραφή των εργαζομένων.

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ: 2η συνεδρία

Ασθε: (λαχανιασμένος πέφτει στο ντιβάνι)…γιατρέ χαίρετε.

Ψυχο: Χαίρεται κύριε, αργήσατε 8 λεπτά, πληρώνεται τον χρόνο σας και τον πετάτε.

Ασθε: (κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι)… Ζητώ συγνώμη.

Ψυχο: Από τον εαυτό σας να ζητήσετε συγνώμη. Πέστε μου, εκτός από το φανερό άγχος σας, τι προετοιμάσατε για την σημερινή μας συνεδρία;

Ασθε: (ξαπλώνει καλύτερα στο ντιβάνι σταυρώνοντας τα πόδια του) Γιατρέ μου επιμένω να θεωρώ ότι τα προβλήματα μου, είναι πολιτικής φύσεως. Μου είναι ακατανόητα τα συμπεράσματά σας, πως είναι δυνατόν να κατεβάσω το επίπεδό μου να πάρω στα σοβαρά την οικογένεια, το ποδόσφαιρο και την εργασία για να θεραπευθώ! Μα πρέπει να καταλάβετε πως αν για κάτι είμαι περήφανος είναι για το ιδεολογικό και πολιτικό μου επίπεδο χάρις στο οποίο χρωστάω την κομματική μου θέση. Εκτός από τον ύπνο μου τώρα βασανίζομαι και ξύπνιος, μπερδεύω τις φαντασιώσεις με την πραγματικότητα. Κλονίζεται το είναι μου.

Ψυχο: Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως δεν πρέπει να ανησυχείτε. Αυτό συμβαίνει, δείχνει ότι παίζετε σαν ένα παιδί, δημιουργείτε έναν φανταστικό κόσμο που τον παίρνετε στα σοβαρά δηλαδή τον εφοδιάζετε με πολύ ψυχική ενέργεια, ενώ ταυτόχρονα προσπαθείτε να τον ξεχωρίζετε από την πραγματικότητα, δηλαδή να τον κρύβετε και να κρύβεστε και εσείς μαζί του, γιατί προφανώς καταλαβαίνετε ότι είναι ένα παιδικό παιχνίδι.

Ασθε: (πετιέται έξαλλος) Μα τι λέτε γιατρέ… αυτό δεν μου το έχει πει ο χειρότερος ταξικός μου εχθρός,…με κόπους και θυσίες κατάφερα να εκφράζω πολιτικά μια ολόκληρη κοινωνική τάξη, καθοδηγώ πάρα πολλούς συναγωνιστές μου που κινούνται με τα ίδια ιδανικά…κατάφερα να…

Ψυχο: (τον διακόπτει, σταυρώνει τα χέρια και τον κοιτάζει κατάματα) Αγαπητέ μου θα πρέπει να σας υπενθυμίσω πρώτον πως δεν ήρθατε τυχαία εδώ και δεύτερον πως αφού ξαπλώσατε στο ντιβάνι να είστε ειλικρινής γιατί αλλιώς πετάτε τα λεφτά σας. Αν ηρεμίσετε, αν κατανοήσετε την θέση σας και αν σας ενδιαφέρει, θα μπορέσω να σας αποδείξω πως πράγματι το πρόβλημά σας είναι πολιτικής φύσεως, το αγνοείτε και γι αυτό υποφέρετε.

Ασθε: (κάνοντας μια γκριμάτσα μεταξύ λύπης και πόνου)…γιατρέ μου έχετε δίκιο, με ειλικρίνεια σας λέω πως είμαι έτοιμος να σηκωθώ να φύγω… αλλά μια φωνή μου λέει μέσα μου να κάνω λίγη υπομονή.

Ψυχο: Βρίσκω θετική τη φωνή. Λοιπόν, δεν μπορούμε εύκολα να απαρνηθούμε μια συνήθειά μας από τα παιδικά χρόνια, είναι ποιο εύκολο να ανταλλάξουμε κάτι με κάτι άλλο. Ο έφηβος καθώς μεγαλώνει και σταματά να παίζει αποφεύγει να στηριχτεί σε αντικείμενα της κοινωνικής ζωής που είναι αντιθετικά, αντιφατικά, σύνθετα, δυσάρεστα. Αντικαθιστά το παιδικό παιχνίδι με την φαντασίωση που στην περίπτωσή σας, προσφέρεται μέσω της σοβαροφανούς κομματικής ιδεολογίας σας. Για την επόμενη συνεδρία, σας προτείνω να σκεφτείτε τις αντιθέσεις μεταξύ ιδεολογικού παιχνιδιού και πραγματικότητας με σκοπό να επιτύχουμε μια νέα σχέση ισορροπίας.

Άσθε: (πολύ σοβαρός)… Θα το σκεφτώ χωρίς να υπόσχομαι τίποτα. Φεύγοντας, εε…ξέρω, θα πληρώσω στην γραμματέα σας.

O ψυχόπονος

ΠΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ : ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

«…η ομορφιά είναι μορφή δυστυχίας»

Τι θα γινόταν η μορφή χωρίς περιεχόμενο; Τι θα γινόταν το σήμερα χωρίς το χτες; Η αλήθεια χωρίς το ψέμα; Ο νόμος χωρίς την παρανομία; Τι θα γινόταν η σιγουριά της πίστης χωρίς την αβεβαιότητα της λογικής; Τι θα γινόταν ο επίσημος θεσμικός έρωτας, χωρίς τα σκιρτήματα, τις ανείπωτες χαρές, των εξωθεσμικών ερωτικών παιχνιδιών; Τι θα γινόταν η ζωή χωρίς τον θάνατο;
Σε τόσα και άλλα τόσα ερωτήματα ο κάθε ένας από εμάς δίνει την δική του απάντηση, την δική του ερμηνεία ως έχει κάθε δικαίωμα. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας μας, δίνει την δική του φιλοσοφημένη απάντηση σχετική βέβαια γιατί σχετικές είναι και οι ερωτήσεις που η ζωή του βάζει. «Ποιος ξέρει;»απαντάει κάμποσες φορές όταν ζορίζεται και πρέπει να πάρει κάποια θέση.
Φιλοσοφικές αναζητήσεις; Υπαρξιακά αδιέξοδα; Ποιος ξέρει, λέω και εγώ. Το μόνο σίγουρο πάντως που μπορώ υπευθύνως να δηλώσω είναι αυτό που γίνεται και αντιλαμβάνομαι. Ότι είναι μερικά από τα μόνιμα ερωτήματα που ακολουθούν τον άνθρωπο στην προδιαγεγραμμένη του πορεία από αυτό που είναι σε αυτό που ήταν.
Ο επερχόμενος θάνατος κατά την άποψη πολλών λυτρώνει τον πεθαμένο, κατά την άποψη ορισμένων άλλων τους ζωντανούς, κατά την άποψη του σκηνοθέτη της ταινίας μας λυτρώνει τις γυναίκες. Ας παρακολουθήσουμε την ενδιαφέρουσα αναζήτησή του.
Ο ήρωάς μας είναι πανεπιστημιακός καθηγητής παρακαλώ. Στην κρίσιμη ηλικία των σαράντα χρόνων του, απολαμβάνει την υποταγή του στα σεξουαλικά του ένστιχτα, συντηρώντας ερωτικά δύο γυναίκες που μαζί με την …γυναίκα του γίνονται τρεις. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει εύκολα έναν καθηγητή πανεπιστημίου πως δεν έχει συνείδηση των πράξεών του; Που αποδεικνύει με τις ομολογουμένως ηρωικές του προσπάθειες, πόσο αγαπά και τις τρεις; Αντίστοιχα και οι τρεις γυναίκες με τον τρόπο της η κάθε μια απολαμβάνουν την σχέση τους, βολεμένες με τα κομμάτια ευτυχίας, ελπίζοντας και πιέζοντας για ολοκληρωτικό κέρδος.
Διεξάγεται ο γνωστός ανειρήνευτος πόλεμος μεταξύ αρσενικού και θυλικoύ, τα ψέματα πέφτουν σύννεφο γιατί πως αλλιώς μπορεί να γίνει πιστός ο άπιστος και ας είναι και καθηγητής πανεπιστημίου! Ο πόλεμος αυτός δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει από τους κανόνες που διέπουν κάθε πόλεμο και βασικός κανόνας είναι πως νικητής είναι αυτός που θα ζήσει, ανεξαρτήτως σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεται. Οι ζωντανοί πλέον είτε νικητές είτε νικημένοι θα ξαναοργανώσουν την ζωή τους.
Οι τρεις γυναίκες φαινομενικά θύματα απάτης του αιωνίως ανώριμου αρσενικού πρέπει να αποδείξουν το αυτονόητο, δηλαδή ποιος έχει το πάνω χέρι, ποιος είναι ο ισχυρός της υπόθεσης, ποιος μπορεί να ελέγξει το παιχνίδι των αισθημάτων των αισθήσεων του έρωτα, δηλαδή το παιχνίδι της ζωής, που κατ’ επέκτασιν προδικάζει και τον νικητή.
Η κρίσιμη ώρα των αποδείξεων, δηλαδή του θανάτου, έρχεται έτσι και αλλιώς για όλους. Η επιλογή του σκηνοθέτη να τον φέρει πρόσκαιρα στο αίμα του ήρωά μας με την μορφή καλπάζουσας λευχαιμίας, ανεβάζει κατακόρυφα το ενδιαφέρον μας.
Η απόφασή του να εξομολογηθεί τις απάτες και τα ψέματα στις γυναίκες του μου έδωσε την εντύπωση πως έστω και στο τέλος ωρίμασε. Έβαλα και στοίχημα με την γυναίκα μου που βλέπαμε μαζί το έργο. Όπως καταλάβατε πολύ καλά το έχασα, και η αιτία ήταν μια σέξι νοσοκόμα, εντεταλμένη να του συντηρεί τις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Όλα έδειχναν να οδεύουν προς μια λύση τυπικού υστερικού τύπου από την μεριά των απατημένων γυναικών. Με την λύση όμως αυτή αποδέχονται την θέση τους ως θύματα, ενώ ενισχύεται η τάση των αντρών εκείνων που προσπαθούν να κατοχυρώσουν την πολυγαμία ως αντρική υπόθεση, κάτι σαν τιμή τους και καμάρι τους.
Όμως στο σενάριο παίζει η πλήρης ανατροπή, οι τρεις συνασπισμένες γυναίκες λογικά σκεπτόμενες και όχι συναισθηματικά εκτρεπόμενες, αποκαθιστούν την φυσική ισορροπία έναντι της σημερινής παράφυση εξουσίας του παραισθησιογόνου θρησκευτικού ιδεαλισμού. Αντιμετωπίζουν την τραγικότητα του θανάτου μαζί με τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους. Αντί να οδύρονται πάνω στον τάφο με όρκους αιώνιας πίστης, έχουν κάθε λόγο να τραγουδάνε όλες μαζί ένα από τα καταπληκτικά τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη.
Αυτά και όχι μόνο συμβαίνουν στο σινεμά. Η πραγματικότητα είναι ποιο σκληρή και μας αναγκάζει όλους σε καθοριστικές επιλογές. Ας προσπαθούμε τις αποφάσεις που παίρνουμε να είναι αποφάσεις κατόπιν προβληματισμού και λογικής αναζήτησης. Τέτοιες αποφάσεις είναι ως επί το πλείστο ανατρεπτικές προκαλούν την δήθεν προοδευτικότητά μας την δήθεν επαναστατικότητά μας. Δεν είναι κακό να αποδεχόμαστε τις προκλήσεις να μετράμε τα όριά μας. Ο καλός κινηματογράφος μας δίνει μια καλή και φτηνή διέξοδο προς αυτή την κατεύθυνση.


ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Σενάριο-σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης. Χορογραφίες: Κωνσταντίνος Ρήγος
Ηθοποιοί: Σπύρος Παπαδόπουλος, Μαρία Ναυπλιώτου, Μαρία Σολομού, Βίκυ Παπαδοπούλου

Δείτε την ταινία :

http://www.veoh.com/browse/videos/category/entertainment/watch/v16786092JtzkSDT5

Γ. Α. Αγγελίδης.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Ένα άλφα (στερητικό) στην πολιτική.

Το μόνο βέβαιο που γνωρίζω στην μετΑΙΧΜΗακή περίοδο είναι πως συνεχίζουμε. Μέσα στο αρνητικό φανερώνεται το θετικό και αντίστροφα. Ο κάθε νέος κύκλος που ανοίγει δεν έρχεται ξαφνικά, ως γνωστό δεν υπάρχει παρθενογέννηση. Υπάρχει παρελθόν, αφετηρία, διαδρομή, τέλος και συνέχεια. Το που, πως και γιατί, τελειώνει και αρχίζει κάθε φάση είναι απολύτως σχετικό, δίνει δυνατότητες για πολλαπλές ερμηνείες, που είναι καλό να διατυπώνονται ελεύθερα. Η εφημερίδα μας θα συμβάλλει σε αυτό. Θεωρώ όσα έγιναν και γίνονται, χρήσιμα υλικά, εφόδια, για όσους συνεχίζουν.

Η φαινομενικά αρνητική θέση για αποχή-άκυρο-λευκό, στις δημοτικές εκλογές του 2006 στο Μαρούσι, το ότι δεν πετάξαμε την ΑΙΧΜΗ στην κάλπη, το ότι δεν συμμετείχαμε στο εκλογικό χρηματιστήριο του Δήμου Αμαρουσίου, ήταν για πολλούς συμπολίτες μας άγονη έως αντιδραστική πολιτική. Όμως οφείλουν να γνωρίζουν πως η αποχή, έχει κατοχυρωθεί σαν πολιτικό δικαίωμα που την κάθε φορά εξυπηρετεί τους συγκεκριμένους σκοπούς όσων την επιλέγουν, η ζωή κατόπιν αποφασίζει για όλα, γι΄ αυτό η γνώμη μου είναι να συνδεόμαστε με τα προηγούμενα, πάντα κάτι νέο αποκαλύπτουν, κάνουν καλύτερο το έδαφος που πατάμε.
Στα γνωστά–στους γνώστες–γεγονότα της εσωκομματικής κρίσης στην ΚΝΕ και το ΚΚΕ 1990-92, η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του τομεακού συμβουλίου του τομέα βορείων προαστίων της ΚΝΕ, αρνήθηκε τις πολιτικές των ομάδων που διεκδικούσαν την κομματική κυριαρχία, (ηγετική ομάδα ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΝΑΡ) Αυτή η «αποχή» η αν θέλετε«μοναχική πορεία»ληδορήθηκε συκοφαντήθηκε έγινε λογοπαίγνιο από πολλούς υπερβέβαιους για τις πολιτικές-ιδεολογικές τους θέσεις. Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών τα έχουμε ζήσει και ο κάθε ένας έχει τη γνώμη του.

Υπό το φως των σημερινών εξελίξεων, εκτιμώ ότι η άρνηση εκείνη ήταν ένας σταθμός στην πορεία αμφισβήτησης της κυρίαρχης κομματικής πολιτικής, που είχε ξεκινήσει από τα προηγούμενα χρόνια Ήταν επακόλουθο της προηγηθείσης έμπρακτης αμφισβήτησης από την ίδια την νεολαία και τους πρωτοπόρους εργάτες που αποχωρούσαν ομαδικά από την οργανωμένη πάλη και την ΚΝΕ.(το 1985 είχαμε 583 μέλη, τον Δεκέμβριο του 1988, 294 μέλη, σήμερα πόσα;) Βιώσαμε τις αντιφάσεις της εποχής, ταυτισμένοι με αυτήν την νεολαία που παρά την εμπειρία της από τους αγώνες έκφρασε πλήρη αβεβαιότητα και άρνηση προς όλες τις υπάρχουσες κομματικές πολιτικές, κάτι που ισχύει έως σήμερα.

Ήταν πλέον γεγονός το πρώτο πέρασμα. Από τον κύκλο της μεταπολίτευσης και της νεολαιίστικης βεβαιότητας, του ιδεολογικού ιδανικού, της θρησκευτικής πίστης στα ιερά και όσια της εκ των άνωθεν πορευομένης ιδεολογικοποιημένης πολιτικής και κομματικής πρακτικής, περάσαμε στον επόμενο της σχετικής αβεβαιότητας, ακολουθώντας «τα χνάρια» των πριν από εμάς αποχωρησάντων πρωτοπόρων εργατών και άλλων νεολαίων.
Στα ήδη υπάρχοντα κρισιακά φαινόμενα εκείνης της περιόδου (σύλλογοι- σωματεία-δήμοι- κόμμα- 1989 κ.α.) προκύπτουν και οι εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες. Απολύτως φυσικά πλέον, μεγαλώνει ο κύκλος της σχετικής αβεβαιότητας που ήδη είχε ανοιχτεί, ενισχύοντας την πορεία αναζήτησης. Βασική μου επιδίωξη ήταν να αυτοπροσδιοριστώ ως προς το «τι δεν είμαι» μέσα σε κλίμα ήττας, γενικής αποστράτευσης και την σύγχυση που δημιουργούσε η προσπάθεια των κομμάτων της αριστεράς να πλασαριστούν το κάθε ένα ως ο αυθεντικότερος εκφραστής της εργατικής τάξης.

Τα τελευταία έξι χρόνια με τους αγώνες στα ολυμπιακά εργοτάξια όπως τους έζησα ως ενεργός παρατηρητής, με τις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές, με τις γνωστές λογοκρισίες φασιστικού τύπου από τους σημερινούς αριστερούς ιδιοκτήτες της παραλλαγμένης εφημερίδας ΑΙΧΜΗ, που είχαν στόχο την ιδιοποίησή της, και με τις γενικότερες εξελίξεις, όπως τις αντιλήφθηκα, πιστεύω πως κλείνει για εμένα ο κύκλος της σχετικής αβεβαιότητας και ανοίγει ο πλέον προοδευτικός κύκλος της απολύτου αβεβαιότητας.

Απορρίπτω, την κομματική σφραγίδα, την ονομαστική σημαία ευκαιρίας, την μετωπική φαινομενικότητα δηλαδή πράγματα των καιρών που προσφέρουν τάχα ενωτικά προοδευτικά άλλοθι σε διασπαστικές πολιτικές, ψεύτική βεβαιότητα και κυρίως κοινοβουλευτική αναγνωρησιμότητα, που κάνουν κάποιους αποδεκτούς σε ένα κομματικό σύστημα ταυτισμένο με το κράτος. Συνεχίζω την ίδια διαδρομή που με έφερε έως εδώ και θα προσπαθήσω περισσότερο ήρεμος και αποφασιστικός, βέβαιος για την αβεβαιότητά μου, να ανακαλύψω «το τι το πώς και το γιατί», μαζί με όσους συνοδοιπόρους μου κατανοούν, με τον δικό τους τρόπο, το πολιτικό αδιέξοδο και τις δυσκολίες πολιτικής έκφρασης όσων την έχουμε ανάγκη.

Σε αυτόν τον νέο αγωνιστικό κύκλο που ήδη διανύουμε μπορώ να διατυπώσω παραφρασμένα τα λόγια του Καζαντζάκη « Δεν καθοδηγώ κανέναν, δεν με καθοδηγεί κανένας, είμαι α-βέβαιος»

Γιάννης Τσίχλας