Λιανακανελισμός: η αυτοϊκανοποίηση του ανικανοποίητου 1.
Οι κομματικές ηγεσίες μεθοδεύουν τεχνητές πολιτικές κρίσεις που το μέγεθός τους είναι ανάλογο της ικανότητάς τους, να αποδείξουν, ότι είναι ικανά για σπουδαιότερους ρόλους στο διακατεχόμενο από φυσιολογική κρίση, κοινοβουλευτικό σύστημα. Τα κόμματα μάχονται, η μάχη είναι αυστηρά περιχαρακωμένη σε επίπεδο ηγεσιών, συνεχής αντιπαράθεση του ενός κατά του άλλου, οι επικοινωνιακές ταχτικές δίνουν τον τόνο την ένταση την έκταση. Στην ουσία αναδείχνονται μεταξύ τους αλληλοστηρίζονται ενισχύουν το σύστημά τους στα πλαίσια του… συστήματος.
Τα τελευταία χρόνια τα κόμματα χρησιμοποιούν στην αντιπαράθεσή τους, διανοούμενους με γνώσεις και ικανότητες, που είναι εκ των πραγμάτων καταλληλότεροι για την προβολή μεγάλων ιδεών, μεγάλων ανατροπών, μεγάλων πολιτικών. Δείχνουν να έχουν αφομοιώσει την παραδοσιακή καθοδηγητική τεχνική-παίρνω ιστορικό, επισημαίνω, κατανοώ, ερμηνεύω, προτείνω-που γνωρίζουμε όσοι περάσαμε από καθοδηγητικά κομματικά πόστα. Θεωρώ ότι αυτή η τεχνική έφερε αποτελέσματα μόνο όταν εφαρμόστηκε από αγωνιστές σε αγωνιστές με την ίδια περίπου εμπειρία και κυρίως ζωντανή μνήμη. Για παράδειγμα στην ΚΝΕ της νεολαιίστικης ζωής μας και σε άλλες οργανώσεις σε περιόδους πλήρους ανάπτυξης, στρατολογούσαν νέα μέλη και διεύρυναν τον κύκλο επιρροής τους οι οργανώσεις βάσης που οργάνωσαν και μπήκαν μπροστά σε αγώνες, ενώ οργανώσεις αδρανείς αυτοδιαλύονταν.
Σήμερα ικανότατοι προπαγανδιστές από όλα τα κόμματα πράγματι εντυπωσιάζουν, ομολογώ ότι δεν είχαμε τέτοιους παλαιότερα. Όμως ματαιοπονούν γιατί απευθύνονται κυρίως μέσω της τηλεόρασης σε πολίτες που έμαθαν- γιατί εκπαιδεύτηκαν- ότι πολιτική συμμετοχή είναι ψήφος στις εκλογές. Που εκπαιδεύτηκαν-και έμαθαν-ότι η ψήφος φέρνει αλλαγή, ότι είναι συμμετοχική, μεταρρυθμιστική επανιδρυτική ανυπάκουη ανυπότακτη αντικαπιταλιστική επαναστατική σοσιαλιστική και γίνεται ότι άλλο θελήσουν τα κόμματα. Ματαιοπονούν γιατί επίσης απευθύνονται σε πολίτες που τη όποια εμπειρία τους κατάφεραν να την σβήσουν από την μνήμη. Εύκολα η φαντασία κυριεύει ανθρώπους χωρίς μνήμη, οι μύθοι παίρνουν την θέση της πραγματικότητας. Οι ομολογουμένως τεκμηριωμένες αναλύσεις τους με την γνωστή τεχνική, αποδεικνύουν μεν την ορθότητα των κομματικών πολιτικών πατάνε όμως πάνω στην ύλη μελλοντικών φαντασιώσεων. Είναι όπως οι δέκα εντολές που όλοι συμφωνούν για την τελειότητά τους, κανείς όμως δεν εφαρμόζει ή μάλλον κάθε ένας τις εφαρμόζει όπως τον βολεύει, είναι γνωστό ότι δόθηκαν στον Αβραάμ από τον Θεό χωρίς να ρωτηθεί κανένας από αυτούς που θα τις υλοποιούσαν.
Οι ικανοί και ευφυείς διανοούμενοι ματαιοπονούν, πάει χαμένο το ταλέντο τους στην υπηρεσία των κομμάτων, χρησιμοποιούνται προς αυτοϊκανοποίηση των μονίμως ανικανοποίητων, αυτών που ζουν με φαντασιώσεις γιατί αρνούνται την αγωνιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας, αυτών που όπως γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης «ονειρεύονται πράξεις ηρωικές διάγοντας βίο μίζερο», αυτών που δίνουν το δικαίωμα να είναι η ψήφος τους η συνείδηση τους διεκδικήσημη. Γίνεται φανερό πως δεν απευθύνονται σε αγωνιστές που αναζητούν αιτίες συμπεράσματα από προηγούμενους αγώνες για την κατάκτηση κοινοβουλευτικών κορυφών που οδήγησαν στην πτώση και στην μιζέρια των εσωκομματικών κρίσεων, δηλαδή γεγονότα που έκριναν τις πολιτικές που είναι υπεύθυνες για την ήττα του προοδευτικού κινήματος και την στασιμότητα που βιώνουμε σήμερα. Αναζητήσεις για την σημερινή αναγκαιότητα της οργανωμένης πάλης που τα κόμματα αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Είναι αναζητήσεις που ζωντανεύουν την μνήμη και δημιουργούν την ανάγκη ανατροπών, που όμως δεν έχουν να κάνουν με έφοδο με τρέξιμο για αύξηση ποσοστών αλλά με βηματισμό πολιτικής ωρίμανσης.
Στην Ελλάδα του 2007 αυτή η αναζήτηση φαίνεται να κινείται σε εξωκομματική ή αντικομματική βάση. Μένει να αποδειχτεί εδώ, όπως και αλλού εάν μπορεί να προοδεύσει ένα κίνημα ένας λαός ένας τόπος ενάντια στα κόμματα και εάν αυτή η πρόοδος μπορεί να επιβάλει τα δικά της κόμματα για να την υπηρετήσουν.
Στο επόμενο η συνέχεια
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΧΛΑΣ Σεπτέμβριος 2007
