ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ: Τι έδειξε η εκλογική νίκη του ANC

Γράφει η Τζίνα Παλαιολόγου

Μετά από 15 χρόνια κυβέρνησης των «ένδοξων επαναστατών-ηγετών» του απελευθερωτικού μετώπου ANC (Μαντέλα, Τάμπο Μπέκι), το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης της Νοτίου Αφρικής έχει χειροτερεύσει, τα κεκτημένα δικαιώματα του κινήματος της εθνικής τους απελευθέρωσης έχουν εξανεμιστεί και η φτώχεια και η εξαθλίωση πήραν τεράστιες διαστάσεις. Το ANC δεν ενόχλησε τα συμφέροντα της αστικής τάξης και άφησε άθικτη την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, καταδικάζοντας το προλεταριάτο στην φτώχεια και αποδεικνύοντας περίτρανα ότι το σύστημα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, αλλά μόνο να ανατραπεί. Οι πρόσφατες εκλογές ήταν από τις πιο σημαντικές μετά το τέλος του «απαρτχάιντ». Οι πραγματικές εκλογές όμως έγιναν το Δεκέμβρη του 2008 όταν η βάση του ΑΝC ανακάλεσε σε συνέδριο του κόμματος την δεξιά αντιδραστική ηγεσία που προωθούσε νεοφιλελεύθερες πολιτικές (ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών και αποδόμηση του κοινωνικού κράτους) κατ’ επιταγή της αστικής τάξης και του ξένου ιμπεριαλισμού. Μετά την ανάκληση της ηγεσίας, ο Τάμπο Μπεκι και η κάστα του αποχώρισαν από το κόμμα δημιουργώντας το COPE (Congress of people). Έτσι ενισχύθηκε στο ANC η αριστερή πτέρυγα, που αποτελείται από το SACP (Κομμουνιστικό κόμμα) και την COSATU (Συνομοσπονδία των συνδικάτων της Νότιας Αφρικής), που έμειναν μέσα μαζί με την πτέρυγα του «κέντρου» που αντιπροσωπεύεται από τον Ζούμα. Ο τελευταίος εκλέχτηκε στην ηγεσία του κόμματος. Η εργατική τάξη αγκάλιασε την αποχώρηση αυτή στηρίζοντας το ANC στις εκλογές όπου κέρδισε το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία του (65,9%) μετά τη νίκη του Μαντέλα! Φυσικά και οι δυο συνιστώσες του ANC έχουν την αυταπάτη ότι πρώτα πρέπει να γίνει η εθνική δημοκρατική επανάσταση και μετά με το βάθεμα αυτής της διαδικασίας μπορεί να γίνει ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, πιστεύουν δηλαδή στην κλασική «θεωρία των σταδίων», πράγμα που τους οδηγεί σε αδιέξοδα καθημερινά. Ιδίως μετά την εκλογική νίκη του ANC οι δυο συνιστώσες θα αναγκαστούν να δώσουν ξεκάθαρη λύση μπροστά στο αριστερό κενό που θα δημιουργηθεί από την συμβιβαστική τάση του Ζούμα, που θα αναγκαστεί να εξαπολύσει επιθέσεις εναντίον του προλεταριάτου και να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη αγανάκτηση στον αφρικάνικο λαό. Ο Ζούμα αργά ή γρήγορα θα πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο : ή με τους μεγάλους επενδύτες που τον απειλούν ήδη με αποχή από τις επενδύσεις και σαμποτάζ ή με την εργατική τάξη . Βέβαια ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο, παρ’ όλες τις αυταπάτες των μαζών για τη νέα ηγεσία, ο Ζούμα είναι το τελευταίο χαρτί της αστικής τάξης. Η βάση του ANC όμως θα στραφεί ακόμη πιο αριστερά, σε περίπτωση προδοσίας της από την ηγεσία και θα διοχετεύσει την οργή της μέσω του Κομμουνιστικού κόμματος και της COSATU. Από την άλλη το COPE υπέστη μια μεγάλη εκλογική ήττα κερδίζοντας μόλις το 7,3%. Οι υποστηριχτές του προέρχονται κατά κύριο λόγο από την μικροαστική τάξη και ήρθαν σε αυτό από τα φονταμενταλιστικά και χριστιανικά κόμματα επειδή υιοθέτησε δημαγωγικά συνθήματα κατά της διαφθοράς. Φυσικά από την εκλογική αναμέτρηση δεν έλλειπε και το Δημοκρατικό Κόμμα το οποίο εκφράζει την αντιδραστική λευκή ψήφο και πήρε 16,66%. Από το 1994 το ΔΚ δεν στήριξε καμία φιλεργατική μεταρρύθμιση και είχε αντιδραστικά συνθήματα. Σε αυτή την εκλογική μάχη, είχε βασικό σύνθημα «φρένο στην άνοδο του Ζούμα» κτλ. Διαφαίνεται ότι πλέον με την δημιουργία του, το COPE θα αναδειχθεί σε αντιπολίτευση εκτοπίζοντας και τους Δημοκρατικούς … Το αγωνιστικό μαύρο προλεταριάτο πιστεύει στο ANC. Το λεγόμενο δεύτερο στάδιο της επανάστασης έχει αργήσει πολύ. Ο μόνος δρόμος για την επίλυση τόσο των ανεπίλυτων στοιχειωδών αστικοδημοκρατικών καθηκόντων, όσο και της χειραφέτησης της εργατικής τάξης είναι η σοσιαλιστική επανάσταση. Τόσο το SACP όσο και η COSATU έχουν καθήκον απέναντι στις μάζες και τη βάση του ANC να το αναδείξουν αυτό σε κυρίαρχη πολιτική. Δημοσιεύθηκε στην ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ: http://www.marxismos.com/content/view/493/30/