του Βασίλη Λυρίτση
Μετά τις δυναμικές εξαγγελίες του κ. Μαρκογιαννάκη το κέντρο της Αθήνας πλημμύρισε με αστυνομικούς, είτε πεζούς, είτε σε μηχανές. Και αφού επινοήθηκε η ομάδα Δ, οι αστυνομικοί με τις καινούριες τους στολές και τα γυαλισμένα μηχανάκια την αράζουν σε κομβικά σημεία του κέντρου: Ηρώδου Αττικού, Σύνταγμα, Βασ. Σοφίας και Ριζάρη, Κλαυθμώνος (χτες μέτρησα γύρω στα 20 μηχανάκια απέναντι από το Πολεμικό Μουσείο). Σε περιοχές δηλαδή με υψηλή εγκληματικότητα. Και οι φερέλπιδες νέοι-αστυνομικοί απολαμβάνουν το φραπεδάκι με τσιγαράκι κάτω από τον αττικό ήλιο. Πάντα πρόθυμοι να δώσουν πληροφορίες σε εκστασιασμένους τουρίστες, να βοήθησουν όμορφες κοπελίτσες, να κάνουν επίδειξη της άρτιας εκπαίδευσής τους σε ανυποψίαστους μετανάστες. Το ύφος τους αποπνέει αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Ύφος πλούσιο σε μαγκιά και τσαμπουκά. Ύφος που δε διαφέρει καθόλου από τους αναρχικούς, όταν δρουν κατά αγέλες στους δρόμους της Αθήνας.
Προφανώς ο κ. Μαρκογιαννάκης θέλει να κάνει επίδειξη της δύναμης της αστυνομίας. Ο σεβασμός όμως προς τους αστυνομικούς δε κερδίζεται με το καλοχτενισμένο, ζελεδιασμέμο μαλλί και τις γυαλισμένες αρβύλες. Δε κερδίζεται από τη μαζική παρουσία της αστυνομίας σε χώρους με αθρόα διέλευση πολιτών. Δε κερδίζεται από τον επιδεικτικό έλεγχο περαστικών με κριτήριο την εξωτερική εμφάνιση και το χρώμα του δέρματος. Τέτοιες τακτικές -κατά πάσα πιθανότητα- αντίθετα αποτελέσματα θα φέρουν. Όσα γράμματα του αλφάβητου κι αν χρησιμοποιηθούν, όσες προσλήψεις κι αν γίνουν, όσα μηχανάκια κι αν αγοραστούν, χωρίς την ύπαρξη σοβαρών στόχων και υπεύθυνου σχεδιασμού οι αστυνομικοί του κέντρου κινδυνεύουν να διακτινιστούν στη σφαίρα της γραφικότητας, όπως οι τσολιάδες στο Σύνταγμα.
Αναδημοσίευση από : Το φελέκι μου
