Δολοφονική επίθεση στους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ
Η επόμενη μέρα της καταστολής της μαζικότερης απεργιακής
κινητοποίησης των τελευταίων χρόνων , αφήνει μια πικρή γεύση σε όλους. Το κλίμα
θυμίζει έντονα την επόμενη μέρα της απεργίας με τα θύματα στη Μαρφίν. Υπάρχει
νεκρός, και αυτή τη φορά δεν υπάρχει καν Βγενόπουλος για να ξεχαστεί σύντομα.
Όταν
οι πράξεις είναι πια γεγονότα, οι ερμηνείες,
τα συμπεράσματα, ακόμα και οι προθέσεις των φυσικών και ηθικών αυτουργών είναι
απολύτως δευτερεύουσες. Και τα γεγονότα είναι ότι ένα
μέρος της διαδήλωσης (ΠΑΜΕ) δέχθηκε επίθεση με μολότωφ, χημικά, τυφλά χτυπήματα με πέτρες με όλο τον εξοπλισμό και την τεχνογνωσία
που καταστέλλεται μια κινητοποίηση. Ειδικά ο βομβαρδισμός με πέτρες από
απόσταση ασφαλείας όχι διμοιριών των ΜΑΤ, αλλά πυκνών μπλοκ διαδηλωτών
καθιστούν την «επιχείρηση» δολοφονική, και αντικειμενικά επιχείρηση καταστολής.
Οι δεκάδες τραυματισμοί και ο νεκρός
διαδηλωτής του ΠΑΜΕ είναι το φυσικό
αποτέλεσμα αυτής της αθλιότητας. Οι παραδοσιακές κρατικές δυνάμεις καταστολής, ολοκλήρωσαν το
σκηνικό με τη γνωστή εκτεταμένη χρήση χημικών (πιθανότατα ο νεκρός διαδηλωτής
είναι ο αναμενόμενος και προβλεπόμενος από πολλούς πρώτος νεκρός από τα χημικά)
και
το «σκούπισμα» της διαδήλωσης.
Ακολούθησε πλήθος «αναλύσεων» και
πολεμικής, από τις οποίες "ξεχωρίζει" η Ανακοίνωση της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης
που ουσιαστικά δίνει πολιτική κάλυψη στη ενέργεια, η οποία εντάσσεται στα αντίποινα για τις διώξεις τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών από
το ΚΚΕ ( μάλλον υπήρξε δυσκολία να βρεθεί
θύμα του αντιεξουσιαστικού χώρου τότε) την δεκαετία του 30-40.
Πολύ και βάσιμη κριτική μπορεί να κάνει
κανείς στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για την τακτική του στο εργατικό κίνημα, και η πιο «δημοφιλής» (ίσως όχι η σοβαρότερη) είναι η επιμονή του να κάνει μόνο του συγκεντρώσεις. Όμως το τελευταίο που
απασχολεί τον κόσμο που απέργησε ή κατέβηκε στην συγκέντρωση να διαμαρτυρηθεί
είναι το μοίρασμα των προνομιακών ή όχι οικοπέδων
της πλατείας Συντάγματος με θέα τη
Βουλή. Η οποία πλατεία Συντάγματος λειτούργησε αρμονικά για όλο το διάστημα των
κινητοποιήσεων των αγανακτισμένων με πάνω και κάτω πλατεία, με ανεπιθύμητα τα κόμματα, για κάποιους και τα συνδικάτα,
Όλα αυτά μαζί, και το καθένα μόνο του , λες και προσπαθούσαν να πείσουν και αυτόν τον κόσμο που κατέβηκε να διαδηλώσει (γιατί υπάρχει και άλλος κόσμος που τον έχουν ήδη πείσει) ότι ο πόλεμος που παρακολούθησε δεν είναι ο δικός του!
Τέλος υπάρχει ένα ερώτημα που απασχολεί, και θα απαντηθεί σύντομα από τον εχθρό, με τις επόμενες κινήσεις του και τα μέτρα που θα πάρει.
Γιατί επέλεξε τώρα αυτόν τον τρόπο καταστολής.?
Θα δούμε...
