ΤΟΠΙΟ ΣΕ ΚΡΙΣΗ – σε πέντε πράξεις, εισαγωγή και επίλογο (1/7)

mastrogiani

Εισαγωγή - στην υπόθεση και την πρόθεση του έργου

ρεσάλτο

Το έργο είναι μάλλον κινηματογραφικό ή θεατρικό ή λογοτεχνικό, χωρίς να είναι και σίγουρο. Για πολλούς λόγους καταφέρνει η τέχνη να τροφοδοτεί την φυσική φαντασία, να εκφράζει τις φανερές τις κρυφές και τις απόκρυφες επιθυμίες όσων το έχουν ανάγκη. Εδώ λόγω έλλειψης παραγωγού δηλαδή χρημάτων, ως εκ τούτου έλλειψης των τεχνικών μέσων και των άλλων ειδικών, παρουσιάζω το ποιο φτηνό μέρος από αυτό που λέμε καλλιτεχνική σύνθεση, δηλαδή το σενάριο, δηλαδή την ιδέα. Ας φτιάξει και ας προσθέσει όποιος αναγνώστης επιθυμεί την δική του εικόνα κινούμενη ή ακίνητη, ας βάλει τους δικούς του ηθοποιούς τα δικά του χρώματα και φωτογραφίες, ακόμα και την δική του ιδεολογία. Που μπορεί να ξέρει κανείς μπορεί έτσι να βγαίνει και καλύτερο. Αν και άτιμο πράγμα η φτώχεια πολλές φορές κάνει το θαύμα της, φτιάχνει καλπάζουσες φαντασίες και κατά συνέπεια τέχνη που καλύπτει, εν μέρει βέβαια, τα κενά που δημιουργούνται συνήθως λόγω κατάρρευσης πολλών υπαρκτών καταστάσεων. 

Για σκεφτείτε λίγο, καταρρεύσεις σε όλες τις εποχές γίνονταν και θα γίνονται, τόσο σε πολιτικοιδεολιγικό επίπεδο που μας γεμίζουν αμφιβολίες, διαφωνίες και μας πάνε σε διασπάσεις, διαγραφές, αποχωρήσεις, όσο και σε προσωπικό επίπεδο που μας γεμίζουν ενοχές, υπαρξιακά, οικογενειακά αδιέξοδα και μας πάνε σε μοναστικές αναχωρήσεις, ή και τα δύο μαζί και μας πάνε στον ψυχολόγο. Ας πάρουμε λίγο απάνω μας δεν χάθηκαν όλα, υπάρχουν κάποιες λύσεις που, πιστέψτε με, είναι μεν πρόχειρες – δηλαδή χωρίς «οργανωτικά και πολιτικά αποκρυσταλλώματα» - αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικές. Λοιπόν διαλέξτε: Υπάρχει από την μια η τέχνη, το χιούμορ και από την άλλη το ντιβάνι με πάνω από το κεφάλι μας τον Φρόιντ με την εκπληκτική παρέα του, Γιούνγκ, Ράιχ, Φρόμ, τον Αποστόλη, τον Γιάλομ και βάλε. Εγώ ως καλλιτέχνης φύση και θέση διαλεκτικός μέσα στην μεταφυσικότητα μου, στα έργα μου -όπως είναι ήδη γνωστό στους πνευματικούς κύκλους- χρησιμοποιώ την προσφιλή μου μέθοδο του χαρμανιού.

 Έβαλα λοιπόν μπροστά την μπετονιέρα και πρόσθεσα τα υλικά, μετά από το χαρμάνιασμα που κράτησε ένα χρόνο με την μπετονιέρα του μυαλού μου να γυρίζει περιφερόμενη σαν την άδικη κατάρα ανά την Αττικοβοιωτία, είμαι στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσω στις φιλόξενες στήλες των ΒΟΡΕΙΩΝ το νέο μου έργο Τοπίο σε κρίση - σε πέντε πράξεις εισαγωγή και επίλογο. Πρόκειται για μια νέα τάση, μια τομή στην τέχνη. (Και μην δίνεται σημασία στις φήμες ότι τάχα με ανέχονται στην εφημερίδα γιατί έρχομαι τσάμπα, είναι φήμες από αντιδραστικούς κύκλους των χυδαίων υλιστών παντελώς άσχετων με οτιδήποτε πνευματικό).

 Η τέχνη δεν είναι και δεν λέγεται τέχνη εάν δεν βάζει σε περιπετειώδεις σκέψεις την ήδη ταραγμένη χαρακτηροδομή μας, προκαλώντας και το επίσης ταραγμένο αν και μονίμως καταπιεσμένο υποσυνείδητο μας, ποιο απλά ενώνει σε μία συνισταμένη τις δύο συνιστώσες ιστορική και η υπαρξιακή, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο. Εν πάσει περιπτώσει εύκολο ή δύσκολο εγώ προσπαθώ -ως γνήσιος καλλιτέχνης- να ζω με τις αλήθειες της τέχνης παρά με τα ψέματα της ζωής. Στο έργο επέλεξα το ρεσάλτο σε καράβι φορτωμένο μνήμες, για κάποιο δυσκαθόριστο ταξίδι με κάποιους αλλαγμένους χάρτες, όπου βρίσκουμε αντιμέτωπους από τη μια βάρβαρους πειρατές επιδρομείς με σταυρούς και μνημόνια και από την άλλη ιθαγενείς βαλκάνιους ακαθόριστων προθέσεων, πειραγμένους και ικανούς για το καλύτερο και το χειρότερο. 

 Η ποίηση ρίχνει γέφυρα για να περάσουμε στην «Πρώτη πράξις», με το ρεσάλτο στο βαπόρι όπως το βρίσκουμε στους στοίχους του Μιχάλη Γκανά που έκανε τραγούδι ο Νίκος Ξυδάκης για να το κάνω και εγώ βάση για το σενάριο. Είναι πρώτο στη σειρά στο έργο του «Πρώτο βράδυ στην Αθήνα» και το τραγουδάει η Γλυκερία.

 -Φεύγουν καράβια το πρωί απ΄ όλα τα λιμάνια 

 βραδιάζουνε σε κάμαρες και σε βαριά ντουμάνια 

-Ένα ποτήρι κι άλλα δυό οι φίλοι μου φευγάτοι

 γίνανε οι κάμαρες νησιά κι αλλάξανε το χάρτη 

 -Νάχανε τα κορμιά πανιά να βγαίνανε απ΄ το βάλτο

 να μοιάζανε πειρατικά που βγήκαν για ρεσάλτο