Οι εκλογές στην πολιτική είναι όπως οι εκπτώσεις στην αγορά.
Άπαντες ξεπουλάνε τα ρέστα τους και μαζεύουν τα τελικά κέρδη (το κόστος το έχουν βγάλει το προηγούμενο χρονικό διάστημα). Με κριτήρια εκπτώσεων καλούνται να επιλέξουν ποιο κόμμα θα ψηφίσουν και οι ψηφοφόροι.
Τα κόμματα εξουσίας ζητάνε ψήφο επειδή οι άλλοι είναι χειρότεροι από αυτούς.
Η αριστερά,μας καλεί να τα τιμωρήσουμε (ΚΚΕ), ή να διαμορφωθεί 3ος - αριστερός πόλος στην πολιτική σκηνή (ΣΥΝ), ή 3ος πόλος στην αριστερά (εξωκ.αριστερα).
Όσο για το ΛΑΟΣ, αυτό μας καλεί "να πάρουμε την Πόλη".
Αυτά λίγο - πολύ ισχύουν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Στις Ευρωεκλογές όμως τα πράγματα δεν είναι πάντα ακριβώς έτσι. Η λεγόμενη "χαλαρή ψήφος" μετά από τόσα χρόνια εκπτώσεων, ενδέχεται να προκαλεί κάποιους ψηφοφόρους να τους τιμωρήσουν όλους. Βασικά με την αποχή, και δευτερευόντως με ψήφο διαμαρτυρίας και ενίσχυση των λεγόμενων μικρών κομμάτων ή το άκυρο/λευκό.
Την ίδια στιγμή που η χρεωκοπία των αστικών θεσμών συνειδητοποιείται από πλατύτερες μάζες λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, το πλέον ξεφτιλισμένο συλλογικό όργανο της ΕΕ, χρηματοδοτεί διαφημιστική καμπάνια μερικών εκατ.ευρώ , για να πείσει τους ευρωπαίους πολίτες να πάνε να ψηφίσουν. Στην Ελλάδα σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, συστρατεύονται στην εκστρατεία προσέλευσης στην κάλπη.
Τα κόμματα εξουσίας ερμηνεύουν την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, σαν παρεπόμενα ελαττώματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την οποία πρέπει να περιφρουρήσουμε γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Λες και οι παλιότεροι αγώνες για δημοκρατία γίνανε για να κάνουν τις ρεμούλες τους!
Παράλληλα σέρνεται το επιχείρημα, υιοθετούμενο μαχητικά ή χαλαρώτερα από ολόκληρη την αριστερά, ότι η αποχή από την εκλογική διαδικασία είναι στάση απολίτικη, στάση παραίτησης και αποστράτευσης, τσουβαλιάζοντας το σύνολο αυτών που δεν θα πάνε να ψηφίσουν στην κατηγορία των "εκδρομέων".
Σκόπιμα συγκαλύπτεται το αυτονόητο, ότι όπως η ψήφος (ακόμα και η ψήφος στο ίδιο κόμμα) δεν έχει ενιαία χαρακτηριστικά, και δεν είναι απόλυτος δείκτης πολιτικοποίησης, έτσι και η αποχή από τις εκλογές δεν έχει επίσης ενιαία χαρακτηριστικά, και εξ αυτού, δεν μπορεί να αποτελεί δείκτη απολιτικοποίησης.
- Η αποχή εκφράζει βεβαίως και απολιτικοποίηση, ακόμα και αυτό όμως, δεν είναι έκφραση της χρεωκοπίας των αστικών θεσμών ;
- Αλήθεια η ψήφος που καταγράφεται στο δημοσκοπικό ποσοστό της παράστασης νίκης (ψηφίζω αυτόν που θα κερδίσει, όπως στο ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ), και βγάζει και τον "νικητή των εκλογών" σαν τι είδους πολιτικοποίηση μετριέται;
- Αντίθετα, η συνειδητή αποχή από τις εκλογές, ή το άκυρο/λευκό , από ανθρώπους διαφόρων ιδεολογικών ρευμάτων που συμμετέχουν δραστήρια στο κίνημα, σαν τι είδους απολιτικοποίηση μετριέται από τους εκλογολόγους των κομμάτων;
Προς τι λοιπόν αυτός ο στρουθοκαμηλισμός ; Δεδομένου ότι η συμμετοχή ή όχι στην εκλογική διαδικασία δεν ήταν (ή δεν θα έπρεπε να είναι) ποτέ ζήτημα αρχής για την αριστερά. Αποχή του ΚΚΕ το 1946, αποχή των Τσιάπας στο Μεξικό, για να μην πώ για την αποχή στις δημοτικές εκλογές τη δεύτερη Κυριακή!
Η λεγόμενη απαξίωση της πολιτικής, όπως αρέσκονται να βαφτίζουν την χρεωκοπία των αστικών πολιτικών θεσμών για να μας κάνουν συνένοχους της κρίσης και της σαπίλας τους, συμπαρασύρει και τα κόμματα της αριστεράς που αδυνατούν να πείσουν (γιατί έχουν δώσει βάσιμα δικαιώματα για το αντίθετο) ότι δεν αποτελούν οργανικό μέρος του πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Πολύ περισσότερο δεν πείθουν για τη δυνατότητα ανατροπής αυτού του συστήματος, ακόμα και για την πρόθεσή τους να το επιχειρήσουν .
Έτσι προτιμάνε να χαρακτηρίσουν "εκδρομείς" και αυτούς που απέχουν συνειδητά εκφράζοντας απόρριψη του πολιτικού συστήματος και των δυνάμεων που το αποτελούν. Κι' αυτό γιατί υπήρξαν φορές ( πχ Δεκέμβρης 2008) που μετέτρεψαν σε εκδρομείς τις δυνάμεις που τους ακολούθησαν.
Όσοι λοιπόν επιμένουμε ακόμα ότι η πολιτική δεν είναι κυρίως οι εκλογές ,αλλά οι κοινωνικοί αγώνες,το κίνημα, και η αναγκαία γι αυτά οργάνωση ας τσακωθούμε για τίποτα πιο σοβαρό από το αν θα πάμε να ψηφίσουμε ή όχι
- Γιατί η ψήφος μπορεί άριστα να είναι απολίτικη. Να εκφράζει στην καλύτερη περίπτωση "οργανωμένους εκδρομείς" (ή και όχι).
- Και η αποχή μπορεί να είναι συνειδητή πολιτική επιλογή που εκφράζει την απόρριψη του συνόλου των εκφραζόμενων στις εκλογές πολιτικών δυνάμεων.
- Μπορεί να είναι ψήφος σε αυτό που χρειάζεται το κίνημα σήμερα, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με τα συλλογικά-υπερεθνικά όργανα της ΕΕ ή την υποτιθέμενη δυνατότητα παρέμβασης σε αυτά.
Βαγγέλης Γονατάς
