... η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα αρθρα του συνταγματος πρέπει να βγούν "εκτός" η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς (π.χ. πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις). Στο Βέλγιο πρίν μερικά χρόνια μία τετοια κυβέρνηση συναπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ενα διάστημα. Ο κ Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τετοιας κυβέρνησης "εθνικής ανάγκης", μπορεί να είναι αντιπρόεδρος της και υπουργός των Εξωτερικών αλλά επικεφαλής πρέπει να είναι κάποιος που να μην διστάζει μπροστά σε οποιο κόστος ...
O Τάσος Τέλλογλου υπήρξε μέλος του Τομεακού Γραφείου του Τομέα Βορείων Προαστίων της ΚΝΕ Αθήνας την δεκαετία του 80. Αντιπρόσωπος στο 2ο & 3ο Συνέδριο της ΚΝΕ,και φυσικά ένθερμος υποστηρικτής της τότε κομματικής γραμμής για τον "αναγκαίο εκσυγχρονισμό" της ΚΝΕ. Γραμμής που δεν είχε ιδιαίτερη τύχη στην περιοχή μας.
Φυσικά δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που άλαξε στρατόπεδο, και αυτό δεν είναι κατ'ανάγκη επιλήψιμο. Ιδιαίτερα αν η αλλαγή στρατοπέδου σε επαναφέρει σε αντιστοιχία ταξικής και πολιτικής θέσης. Αλλωστε την αλλαγή πολιτικού στρατοπέδου επιδιώκουν και οι κομμουνιστές για τους εργαζόμενους που ακολουθούν τα αστικά κόμματα.
Κάνουμε αυτή την αναφορά, γιατί ο Τ.Τ δεν ήταν για μας ο Ανδρουλάκης ή η Δαμανάκη,αλλά ο άνθρωπος της "διπλανής πόρτας", και φυσικά πολλοί από τους τότε Κνίτες της περιοχής είναι σήμερα διπλά οργισμένοι από τις πρόσφατες θέσεις που διατύπωσε.
Εμείς δεν είμαστε. Δεν είμαστε γιατί απλά, μάλλον επιβεβαιώνεται ένας νόμος της ελληνικής - τουλάχιστον - ιστορίας.Από τους Γενίτσαρους, μέχρι τους Μακρονησιώτες, οι "ανανήψαντες" ήταν πάντα πιο φανατικοί. Πιο φανατικοί γιατί έπρεπε να πείθουν διαρκώς και τους παλιούς εχθρούς τους ότι τώρα είναι μαζί τους, αλλά και τους εαυτούς τους για την ορθότητα της επιλογής τους.
Σε αυτές τις περιπτώσεις οι νεανικές τρελλές επιλογές γίνονται λευκές σελίδες της προσωπικής ιστορίας, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Ετσι το μόνο καταφύγιο - γιατί οι αναμνήσεις πάντα σε στοιχειώνουν- είναι η γνωστή ρήση του Τσώρτσιλ: " Αλλοίμονο σε όποιον δεν υπήρξε κομμουνιστής πριν τα 30, και αλλοίμονο σε όποιον παρέμεινε μετά ". Φανταζόμαστε ότι από τον Πάγκαλο, μέχρι τον Τέλλογλου αυτή η θέση του Τσώρτσιλ, θα αποτελεί ένα ψυχολογικό διέξοδο.
Oi περισσότεροι από τη Συντακτική Ομάδα των Βορείων της Αθήνας, προερχόμαστε,από τον Τομέα της ΚΝΕ της δεκαετίας του 80, κοντεύουμε ή έχουμε περάσει τα 50 και αισθανόμαστε υπέροχα!
Γιατί είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο με τότε, και γιατί οι προσωπικές αλλά και η συλλογική μας ιστορία δεν έχει καμία λευκή σελίδα .
