(email αναγνώστη)
http://voria-forum.blogspot.com/2010/05/blog-post.html
Επιτέλους κάτι κινείται. Είναι η αρχή μεγάλων ανακατατάξεων παγκοσμίως. Πιθανόν αντίστοιχων με την ανατροπή του 1989 στις σοσιαλιστικές χώρες.
Όπως τότε έτσι και τώρα όλοι λίγο πολύ βλέπαμε ότι αυτό που υπάρχει δεν μπορεί να συνεχίσει, όμως το νέο είναι δύσκολο να γεννηθεί.
Πάντα χρειάζεται μια καταστροφή του παλιού. Η έλλειψη «εθνικής αστικής τάξης» έχε βάλει βαθιά τη σφραγίδα της στην ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Μικροαπατεώνες, τυχοδιώκτες και φοβισμένοι οι αστοί μας έβαλαν τα χαρακτηριστικά τους στο μεγάλο στρώμα των μικροαστών που γιγαντώθηκε μετά το 1981. Εξαρτημένο από το κράτος ζούσε παρασιτικά και με τα χαρακτηριστικά του διάβρωνε και κομμάτια της εργατικής τάξης. Η ανάπτυξη όμως, δεν είχε συνέπεια την προσαρμογή του κρατικού μηχανισμού στις νέες συνθήκες, αστικός εκσυγχρονισμός δηλαδή.
Συσσωρευμένη διαφθορά διάχυτη σε όλα τα επίπεδα του κράτους, όποιος και όσο μπορούσε έκλεβε από τη συσσώρευση του πλούτου της αστική τάξης. Όλα έδειχναν ότι η φούσκα θα σκάσει.
Στο ιδιωτικό τομέα εδώ και 10 χρόνια με γοργούς ρυθμούς, διαλύεται κάθε κατάκτηση του εργατικού κινήματος. Ταυτόχρονα το φαγοπότι συνεχιζόταν, όποιος είχε συναλλαγή με κρατική υπηρεσία έπρεπε να λαδώσει, να παρακαλέσει, να ταλαιπωρηθεί από κάθε λογής δικτατορίσκο που ήταν πίσω από το γκισέ. Ο συνδικαλιστές του δημοσίου το μόνο που έκαναν ήταν να βρούνε κάποιο νόμο ή διάταξη, για να προσθέσουν ένα ακόμα επίδομα στους ψηφοφόρους τους. Και αυτό ήταν διακομματική πρακτική.
Όμως έτσι βρέθηκαν απέναντι στην κοινωνία, αυτοί που τους διόριζαν και τους προστάτευαν, τώρα τους τα παίρνουν πίσω παρ’ όλες τις υπηρεσίες που τους πρόσφεραν.
Όμως ποιος να τους λυπηθεί ; Aυτοί που δεν είχαν κανένα δικαίωμα, ούτε «μπάρμπα στην Κορώνη» τώρα λένε : H δική μου μάνα πέθανε, μάνα να μην μείνει !
Tώρα τι θα γίνει δεν είναι βέβαιο ακόμα, ο δρόμος θα είναι μακρύς. Όμως θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Αυτή η λάσπη, ο βούρκος που χαρακτήριζε πολλά χρόνια τα πολιτικά κόμματα, το κίνημα, την κοινωνία όλη, θα διαλυθεί, μαζί και οι αυταπάτες – ιδιαίτερα στο εργατικό κίνημα- που θα έχει την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει με μηχανισμούς και πρόσωπα που το οδήγησαν στο σήμερα.
Το νέο στο εργατικό κίνημα δεν διαμορφώθηκε ακόμα. Αλλά ένα είναι σίγουρο, αυτό που υπάρχει δεν μπορεί να συνεχίσει στο μέλλον.
