Στα προγράμματα εργασίας είναι ακόμα τα ονόματα των "πλεοναζόντων" που έφυγαν , και κανείς δεν ξέρει αν και πως θα αναπληρωθούν. Προς το παρόν οι διπλοβάρδιες, η δουλειά στα ρεπό, και οι παράνομες υπερωρίες είναι ο τρόπος που η διοίκηση μπαλώνει τις τρύπες. Και οι εργαζόμενοι δουλεύουν υπό διαρκές πρεσάρισμα. Από την άλλη τα λεωφορεία κινούνται ακόμα μέχρι να σταματήσουν, και διαλύονται σιγά-σιγά. Το εκρηκτικό μείγμα που υπάρχει με τα διαλυμένα λεωφορεία, τους εργαζόμενους να εργάζονται κάτω από καθεστώς εντατικοποίησης, κάνει την κατάσταση να ξεφεύγει από τα όρια της απλής εργατικής διαφοράς.
Αν π.χ συμβεί κάποιο ατύχημα, είναι βέβαιο ότι οι εργαζόμενοι θα είναι μόνοι τους απέναντι στις διοικητικές και ενδεχομένων ποινικές ευθύνες που θα τους ζητηθούν.
Και από την άλλη 'εχουν παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες όλα τα μέτρα ελέγχου που έχουν ζητηθεί. Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν, η εργατική διαφορά είναι "το λιγότερο".
