γράφει ο Γ.Φ.
Εργαζόμενος στη Τοπική Αυτοδιοίκηση
Η «μεγάλη οικογένεια» των δημοσίων υπαλλήλων, για τους οποίους τελευταία πολύς ντόρος γίνεται, καλείται να πληρώσει, κυρίως με τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα και τους συνταξιούχους, σαν οι μόνοι υπεύθυνοι, το δημοσιοοικονομικό έλλειμμα, με τα μέτρα που υπέδειξαν οι διεθνείς προστάτες και νταβατζήδες της χώρας μας.
Όλο αυτό τον καιρό οι πολιτικοί και τα «παπαγαλάκια» τους δημιουργούν εντυπώσεις, για υπερπληθώρα δημοσίων υπαλλήλων, για χαμηλόμισθους και υψηλόμισθους, αμοιβόμενους με βασικούς μισθούς και διάφορα επιδόματα με «σοβαρούς ή αστείους» τίτλους. Ο στόχος τους για τη δημιουργία κόντρας δημοσίων & ιδιωτικών υπαλλήλων δε πρέπει να περάσει.
Πρίν από σαράντα χρόνια δύσκολα κάποιος επεδίωκε να γίνει δημόσιος υπάλληλος, αφ΄ ενός γιατί υπήρχαν δουλειές στον ιδιωτικό τομέα και αφ΄ ετέρου ο μισθός των «3,60» ήταν αρκετά χαμηλότερος από τις συλλογικές συμβάσεις της αγοράς.
Το πολιτικό σύστημα και ο Καπιταλισμός έχουν τον τρόπο τους. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε η εξάρτηση του εργαζόμενου με τον πολιτικό που εξαγόραζε τις ψήφους, για να σχηματίσει το δικό του «στρατό» από ελεγχόμενους ψηφοφόρους, με ανταλλάγματα τους διορισμούς. Ακόμη και σήμερα οι προσλήψεις μέσω της διαδικασίας του ΑΣΕΠ, θα ήταν αφέλεια να την δεχθούμε αδιάβλητη.
Τι έγινε ξαφνικά και οι μισθοί των δημοσίων «ψήλωσαν». Οι κατά καιρούς κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλλήλων για θεσμικά και οικονομικά αιτήματα, σταματούσαν σε αυξήσεις στα υπάρχοντα επιδόματα ή σε δημιουργία νέων. «Και ζούσαν αυτοί καλά (πολιτικοί, κρατικός μηχανισμός) και εμείς καλύτερα (οι υπάλληλοι)» μέχρι που προέκυψε η κρίση του Καπιταλισμού – αναμενόμενη – και κόβουν τώρα από τα επιδόματα και όχι βέβαια από τους συνταγματικά κατοχυρωμένους μισθούς. Σ΄ αυτό βοήθησαν σημαντικά και οι ξεπουλημένες ηγεσίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατείας και οι διάφοροι εργατοπατέρες, ξεπουλώντας την εργατική τάξη (ή κίνημα) για μια θέση στο «κάδρο» του κοινοβουλευτισμού.
Με το πέρασμα των χρόνων η αρρωστημένη αντίληψη των υπαλλήλων – ο κορμός της αστικής & μικροαστικής τάξης και τα λούμπεν στοιχεία – ότι «εμάς κανείς δε μας πειράζει, έχουμε το σίγουρο μισθό μας», είναι η βασική αιτία των χαλαρών αντιδράσεων στα μέχρι τώρα βάρβαρα μέτρα πάνω σε κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αίμα, θυσίες και αγώνες δεκαετιών. 24ωρες απεργίες και στάσεις εργασίας με ελάχιστη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις – πορείες, συγκεντρώσεις – επιβεβαιώνουν μέχρι τώρα τουλάχιστον, τη πιο πάνω λογική.
Θα περιμένουμε τη πλήρη εξαθλίωση για να ξεχυθούμε στους δρόμους, όπως έγινε στην Αργεντινή; Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τη δύναμη που έχουμε σαν εργατική τάξη. Μας κήρυξαν τον πόλεμο. Δεν είναι αργά. Ας τους απαντήσουμε.
