 |
ΜΥΡΩΜΕΝΟΙ
ΣΤΙΧΟΙ
Τίποτε
δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα
βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα
σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά
εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.
Μόνο
σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι
όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας
έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα
μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.
Σκατά
βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά
βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά
κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι
κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.
Σκατά
τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά
μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απʼ
τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.
Όταν
πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και
πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα
απʼ τα γέλια τα πολλά κοντεύω νʼ αρρωστήσω
και
δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.
Σκατά
ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι
απʼ το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!
|
Επιμέλεια: Γιώργος Ζήσης
