Ο Δήμος Αμαρουσίου πριν γίνει ο 3ος μεγαλύτερος οφειλέτης του ΙΚΑ , πριν γίνει όλα τα κακά που δικαίως του καταμαρτυρούν άσπονδοι εχθροί και φίλοι, γνώρισε ημέρες δόξας. Στα χρόνια που προηγήθηκαν και προετοίμασαν το μεγάλο φαγοπότι της Μεγάλης Ιδέας των Ολυμπιακών Αγώνων στην περιοχή, αποκαλούσαν το Μαρούσι ΠΡΟΤΥΠΟ ΔΗΜΟ . Ήταν η εποχή που όλοι μας γκρινιάζοντας για το χαμένο πράσινο προάστιο, χαιρόμαστε και λίγο (έως και πολύ) για την αύξηση της εμπορικής αξίας των ακινήτων, καθώς γινόμαστε σιγά-σιγά ακριβό προάστιο.
Και ακριβύναμε τόσο που γίναμε το μεγαλύτερο επιχειρηματικό κέντρο της χώρας. Το παλιό πράσινο Μαρούσι που τόσο αναπολούμε ήταν πια νεκρό. Και αυτό δεν το αποφασίσαμε εμείς δια της ψήφου μας, άσχετα αν το διευκολύναμε. Τώρα πια ο περισσότερος πληθυσμός στο Μαρούσι δεν είναι κάτοικοι αλλά εργαζόμενοι, πράγμα που προσωπικά δεν το θεωρώ καθόλου κακό, αντιθέτως.
Όλα αυτά δεν γίνανε κυρίως από την καπατσοσύνη ή την ανικανότητα της τότε δημοτικής αρχής, η οποία ωστόσο με μεγάλη ικανότητα και αποτελεσματικότητα υλοποίησε το καθήκον που της ανατέθηκε. Όχι βέβαια από τους Μαρουσιότες, αλλά από τα μεγάλα επιχειρηματικά ,και συνακόλουθα πολιτικά κέντρα. Λίγα χρόνια πριν από όλα αυτά ,εκλέγονταν πανηγυρικά ο μετέπειτα κακός δαίμονας1 Π. Τζανίκος με τη στήριξη του συνόλου των τότε λεγόμενων δημοκρατικών δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ, ενιαίος Συνασπισμός/ΚΚΕ,ΕΑΡ κα ). Για αρκετά χρόνια όλοι ήταν ευχαριστημένοι γιατί ο Δήμος παρήγαγε έργο. Από το μεγάλο επιχειρηματικό φαγοπότι θεωρούσαμε ότι είμαστε ωφελημένοι όλοι, ή σχεδόν όλοι , και κάποιοι βέβαια περισσότερο από "όλους". Γιατί κάποιες "δωρεάν" παροχές και υπηρεσίες του Δήμου-επιχειρηματία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έφθαναν και στον πολίτη. Ο δε Δήμος απέκτησε και ολόκληρο κτήριο που στέγασε το δημαρχείο, προσφορά του γνωστού ομίλου των μεγαλοκατασκευαστών.
Και όταν ήρθε η ώρα της Ολυμπιάδας, κάποιοι ακόμα έβλεπαν στο πρόσωπο της δημοτικής αρχής, όχι το Δήμαρχο της Ολυμπιάδας, αλλά τον “δικό μας άνθρωπο, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας”.
Και ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Το τι έγινε είναι χιλιοειπωμένο και γνωστό σε όλους. Ο δαίμονας1 δαιμονοποιήθηκε, και το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων “ένιψαν τας χείρας τους”. Ακόμα και η Αριστερά σφύριξε αδιάφορα απογαλακτιζόμενη από την αρχική της επιλογή μέσα από τις διασπάσεις της , καθώς ήταν εύκολο να χρεωθούν την επιλογή “oι άλλοι”.( τώρα ήρθε η ώρα να απογαλακτιστεί και το ΠΑΣΟΚ, μέσω της τωρινής επιλογής του για το Δήμο Αμαρουσίου).
Και μετά ήρθε η ώρα της κάθαρσης. Η νέα δημοτική αρχή υπό τον Γ.Πατούλη παρέλαβε με όλες τις διαδικασίες και τα πρωτόκολλα , όπως ο ηγούμενος από τον προηγούμενο, σχεδόν παίρνοντας το χρίσμα από το δαίμονα1. Το πως ο ηγούμενος κατάφερε να γίνει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ο δαίμονας2, κάποιοι το ερμηνεύουν από την αβάσταχτη ελαφρότητα του τρόπου άσκησης της δημοτικής εξουσίας , τα σκάνδαλα και τις απάτες. Όπως ακριβώς έκριναν καπάτσο και μάγκα τον προηγούμενο, ικανότητες ή μειονεκτήματα που αποδείχθηκαν απολύτως δευτερεύοντα.
Ενδεχομένως η απάντηση να είναι πιο απλή: Κάθε άνθρωπος στην εποχή του. Την εποχή της μεγάλης μάσας χρειαζόταν Τζανίκος, για να δώσει και λίγο άρτο στο λαό. Την εποχή της αναγκαστικής μεγάλης δίαιτας, χρειάζεται Πατούλης, για να δώσει πολύ θέαμα. Αυτή είναι η απλή αλήθεια, όσο και αν κινδυνεύει κανείς -τέτοιες μέρες- να θεωρηθεί ότι δίνει συγχωροχάρτια ή αβαντες. Η καταστροφική πολιτική της διοίκησης Πατούλη, άσχετα αν του πάει πολύ , είναι απλά η υλοποίηση της γενικότερης καταστροφικής πολιτικής, που υλοποιούν οι Δήμοι σήμερα. Γι΄ αυτό ικανότατοι ή ανικανότατοι τοπικοί διεκπεραιωτές του “προηγούμενου Τζανίκου”, προσχωρούν σήμερα στον “ηγούμενο Πατούλη” μετατρέποντας το δράμα μας σε κωμωδία. Οι προηγούμενοι, γίνονται ηγούμενοι, για να κάνουν κάθαρση στα έργα των προηγούμενων, σαν … ηγούμενοι !
Όμως η πραγματικότητα που ζούμε, ο επερχόμενος Καλλικράτης, οι 1 εκατ. άνεργοι το 2011, οι περικοπές στα πάντα, δεν αφήνουν περιθώρια για παιχνιδάκια στους τοπικούς μαυρογυαλούρους. Αυτοί που μας ψιθυρίζουν στο αυτί ότι “εμάς θα μας σώσουν” από την καταστροφή, σύντομα θα τρέχουν να σωθούν οι ίδιοι.
Παρ’ όλη την υποτονικότητα της προεκλογικής “μάχης” πολλοί , βασικά σχεδόν όλοι, και ανάμεσά τους και πολλοί ειλικρινείς και αγωνιζόμενοι, θεωρούν ότι παρ΄ όλα αυτά η ψήφος είναι το τελευταίο μας όπλο για να τιμωρήσουμε κάποιους ή έστω να ανακόψουμε την καταστροφή. Σεβαστή και μάλιστα πλειοψηφούσα άποψη ,ανεξάρτητα από το ποσοστό που θα φτάσει η αποχή ή το άκυρο λευκό.
Θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι η ψήφος ένα από τα όπλα μας. Όμως για να έχεις όπλο, και μάλιστα αποτελεσματικό πρέπει να υπάρχει στρατός. Στρατός διαταγμένος για πόλεμο, τον πόλεμο που διεξάγεται πάντα και ανηλεώς στην ταξική κοινωνία. Και επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι η κατάσταση των “ημετέρων (ταξικών) δυνάμεων” δεν θυμίζει στρατό, αλλά άμαχο πληθυσμό που σφαγιάζεται καθημερινά.
Βεβαίως είναι καθήκον όλων εμάς των φαντάρων το φτιάξιμο και αναδιοργάνωση αυτού του στρατού. Όμως καλά θα ήταν οι φιλοδοξοι αξιωματικοί μας, να μην μας αποπροσανατολίζουν λέγοντας ότι έχουμε και όπλα, όταν δεν έχουμε καν στρατό.
Τέλος όποιος θέλει να ρίξει την ψήφο του θεωρώντας ότι τιμωρεί πολιτικές και πρακτικές σε τοπικό ή γενικότερο επίπεδο ,ή να ενισχύσει κάποια πολιτική δύναμη, ας το κάνει. Ούτε χάθηκε, ούτε σώθηκε ο κόσμος. Όμως καλύτερα, ας ασχοληθούμε με την κατάσταση του στρατού μας.
Γιατί τα δύσκολα χρόνια ήρθανε.
