Στις 16/11/1987 το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο στη δουλειά. Ήταν ο Βαγγέλης. "έλα ρε, χτύπησε ο Μιχάλης με τη μηχανή και είναι στο ΚΑΤ". Χωρίς καλημέρα, χωρίς γεια. Δεν ήθελε να μου το πει από το τηλέφωνο. Φεύγω με τη μηχανή και ανεβαίνω στο Μαρούσι, στην πλατεία όπου σε λίγο αρχίζουν να μαζεύονται όλοι (χωρίς κνητά τότε). Από εκείνη την ώρα μέχρι την επόμενη μέρα το απόγευμα που τέλειωσε η κηδεία ζήσαμε όλοι συναισθήματα που μας στιγμάτισαν μέχρι σήμερα. Γιατί η απώλεια στα 20-22 χρόνια δεν υπάρχει στη λογική σου. Και όταν αυτός που χάνεται είναι σαν τον Μιχάλη τον Μαζαράκη είναι ακόμα πιο δύσκολο. Πάντα με το γέλιο. Έπρεπε να κάνω μεγάλη προσπάθεια για να τον νευριάσω, να τον κάνω να θυμώσει. Μια δυο φορές το είχα καταφέρει μόνο, όλα τα χρόνια, και αυτό για λίγη ώρα. Ηταν αυτό που λέμε ψυχούλα, με όλη τη σημασία της λέξης.
Αυτός ήταν και ο λόγος άλλωστε που ήταν τόσο αγαπητός όχι μόνο σε εμάς τους συντρόφους του στην ΚΝΕ αλλά και σε όποιον τον γνώριζε.
Ακόμα και σήμερα, 23 χρόνια μετά , όταν συζητάμε για τον Μιχάλη (και όχι σπάνια) το κάνουμε σαν να είναι εδώ, και όχι σε παρελθόντα χρόνο. Ίσως γιατί ζει στην καρδιά μας και στο μυαλό μας.
Έτσι θα είναι για πάντα Μιχάλη ...
Mιχάλης Ρέντζιος
