ΤΟΠΙΟ ΣΕ ΚΡΙΣΗ – σε πέντε πράξεις, εισαγωγή και επίλογο (4/7)

mastrogiani

Τρίτη πράξις

Δεν είναι αυτό που νομίζετε.Είναι Μπριζίτ Μπαρντό σε εκδοχή
Νουβέλ Βαγκ

Ανοίγει η σκηνή. Ηλιόλουστη μέρα, ελαφρό αεράκι, τζιτζίκια πουλάκια προβατάκια κατσικάκια μοσχαράκια μυγάκια κοτούλες μυρμηγκάκια γουρουνάκια γατόσκυλα γνωστά παραδοσιακά πράγματα όλα σε τάξη δηλαδή όλα ανακατεμένα όλα ήσυχα, - κλεμμένο από γυφτομαχαλά του Κουστουρίτσα - τίποτα δεν φαίνεται να προμηνύει αυτό που θα γίνει και θα ταράξει αυτή την γαλήνη. Το γνωστό μας καράβι  προερχόμενο από τον Δούναβη με την τεράστια κεφαλή του Λένιν και τις κοκκινόμαυρες σημαίες είναι αραγμένο πάνω στην άμμο καμιά εκατοσταριά μέτρα από το νερό, μην ρωτάτε πως βρέθηκε εκεί, βάλτε την φαντασία σας να δουλέψει. Το ρεσαλταρισμένο πλήρωμα ανακατεύτηκε με κάτι ντόπιους ιθαγενείς, κάτι ανθρώπινοι τύποι λίγο περίεργοι με κάτι σαν πούρα …να  με το συμπάθιο, – τους απαγόρευσαν το τσιγάρο. Μαζεύουν τα σταφύλια στα καζάνια για τα καινούργια τσίπουρα κουτσοπίνοντας για να τελειώσει το παλιό, ακούγεται από κάπου κλαρίνο Πωγωνίσιο. Ξέρετε παράπονο και βάλε, καρασεβντάδες, ξενιτιές, κλεφτουριές, μυλωνούδες, παπαδιές, χαλασιές, ξενοπηδήματα, πικροδάφνες και τέτοια, βαλκανικές καταστάσεις καθιερωμένες. Τώρα θα μου πείτε νησιωτική χώρα και Πωγωνίσια κλαρίνα πάνε μαζί;

Τι να σας πω εγώ με την σουρεαλιστική τρέλα του κάθε σκηνοθέτη, εδώ ολόκληρος Μπονιουέλ έβαλε στο «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» τους φοβισμένους αστούς να τρώνε κάτω από το τραπέζι στο πάτωμα και εκείνη την πανέμορφη ξανθιά Belle de Jour Σεβερίν να κάνει τα σεξουαλικά ανείπωτα τάχα πως δεν της άρεσαν, το μικροαστικό καταπιεσμένο υποσυνείδητο λέει. Ας μην πούμε για τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ για τα όσα έβαλε να κάνει εκείνη η θεά Μπριζίτ Μπαρντό ως Καμίλ στο Le mepris, αυτά δηλαδή που δεν της έκανε ο κομμουνιστής άντρας της. Άντε τώρα να πιστέψεις πως υπάρχει τέτοιος αμαρτωλός άντρας στη γη και μάλιστα να είναι ο Μισέλ Πικολί που να μην θέλει να κάνει, αυτό που του ζητάει και θέλει να κάνει μια τέτοια Γυναίκα.

Γι΄  αυτό σας λέω είναι πταισματάκι αυτό που έκανε ο δικός μαςmastrogiani να στήσει δηλαδή και ένα Πωγωνίσιο πλάνο σε παραλία με ελιές και αμπέλια! Δηλαδή τι, θα θέλατε να βάλει Κονιτοπουλέϊκα σαντουρόβιολα να παίζουν στης Πικροδάφνης τον Ανθό, τραγωδία σκέτη, ή Νταλαρέϊκα γυφτομπούζουκα και τα τζαζ σαξόφωνα του Νορβηγού της Καραίνδρου, δηλαδή τί, να γίνει το μεσογειακοβαλκανικό μας τοπίο… Μέγαρο ή Βιεννέζικη όπερα; Α! όλα κι όλα, εδώ συμφωνώ με τον δημιουργό μας και την εντελώς προσωπική του σφραγίδα. Εντάξει είπαμε καλός και άγιος ο σουρεαλισμός και η ουτοπία, αλλά κάπου κάπου βάζουμε και κάποια όρια,… όταν μας συμφέρει!

Το κλαρίνο είναι κλαρίνο, μέγιστο εργαλείο «εσωτερικής» πολιτικής, στα Βαλκάνια μόνο η πολιτική που νοείται εσωτερική μπορεί να έχει αποτέλεσμα, αυτό και αν είναι παντελώς αδύνατον να το καταλάβουν οι γραφειοκράτες διπλωμάτες και οι χυδαίοι υλιστές παντελώς στερούμενοι πολιτισμικής και γενικότερης αισθητικής αντίληψης. Ας δοκιμάσουν να βάλουν τον Πέτρο Λούκα Χαλκιά μαζί με τον Γκόραν Μπέργκοβιτς υπεύθυνους στο τμήμα  Βαλκανικών υποθέσεων του υπουργείου εσωτερικών, με μια περιοδεία στα πανηγύρια των Σκοπίων, θα βλέπατε για πότε θα ξεμπερδεύαμε για το πού ανήκει η Μακεδονία και ποιο όνομα θα πάρει το νέο κράτος, άσε και που θα βάζανε και τα σύνορα, μάλλον θα τα ψάχναμε. Με το κλαρίνο και τα τσίπουρα μονιάζουν οι Βαλκάνιοι και κάνουν πέρα οι ξετσίπουροι Αγγλοσάξονες.

Η Τρίτη πράξις που μόλις «είδαμε»μπορούμε να πούμε πως είχε κάποια κίνηση, ηθοποιούς φίρμες χολιγουντιανού επιπέδου, που κατ΄ εντολή του σκηνοθέτη μας είναι στημένοι με την πλάτη γυρισμένη στο φακό. Στο «πρόγραμμα» είδαμε διάρκεια, είκοσι πέντε (25) λεπτά κινηματογραφικού χρόνου.