Ο θεός Ήλιος και το ποίμνιο. 4ο(τελευταίο)
Οι σημερινοί διανοούμενοι εξουσίας-λιανακανελιστές- αποδεικνύουν στο θύμα-λαό πόσο καλές ή κακές είναι οι κυβερνήσεις ποιο είναι και πόσο καλό ή κακό το σύστημα, o σοσιαλισμός τους ή ο καπιταλισμός τους, πόσο καλοί είμαστε…εμείς πόσο κακοί είναι οι…άλλοι.
Ας το σκεφτούμε λίγο, αποδεικνύουν στο θύμα-λαό πόσο κακός είναι ο βασανιστής του πόσο καλός είναι ο προστάτης του. Και τις αποδείξεις που προσκομίζουν τις θεωρούν μέγιστη αλήθεια. Προφανώς θεωρούν το θύμα καθυστερημένο κουτό όταν ως πρωτοπόροι εξερευνητές παρουσιάζουν το αυτονόητο σαν μέγιστη αλήθεια, είναι σαν να λένε ότι όταν βγαίνει ο ήλιος έχουμε ημέρα και φως. «Είναι άραγε επιστημονικός, ένας τρόπος θεώρησης όταν σκοπεί να υπηρετήσει ειδικές και εκ των προτέρων δεδομένες επιδιώξεις, αφήνοντας συνειδητά κατά μέρος τομείς έρευνας που του σχετικοποιούν τον σκοπόν;
Το τι είναι αλήθεια είναι θέμα ποιοτικού ορισμού, δηλαδή κάτι που δεν επιδέχεται κριτήριο αντικειμενικού ελέγχου, το γεγονός ότι ανατέλλει ο ήλιος, δεν είναι ούτε αλήθεια ούτε ψέμα. Είναι απλώς ένα γεγονός. Το να μάθη κανείς τους νόμους κινήσεως των πλανητών δεν σημαίνει πως ανακαλύπτει κάποιαν αλήθεια. Σημαίνει απλώς ότι υποτάσσει την νόηση του στην νομοτέλεια του φαινομένου αυτού προκειμένου να το γνωρίσει.»(*)
Όσοι συμμετέχουν στις αλληλο-αποκαλύψεις τις καταδίκες τις καταγγελίες, προσφέρουν θέαμα, δελεαστικούς μύθους –ο μύθος εύκολα συνδέεται με την ιδεολογία-και πολιτική που έπεται της πραγματικότητος. Εκτελούν εκπληκτικές ιδεολογίζουσες πτήσεις λαϊκισμού προκαλώντας τρικυμία σε ποτήρι ψαρεύοντας ψήφους στα θολά νερά του κοινωνικού πάτου. Όσο έντονα εντυπωσιακά και με περίσσια βεβαιότητα παρουσιάζουν τα γεγονότα, τόσο αυξάνει η κυριαρχία τους σε βάρος του ουσιαστικού πολιτικού λόγου. Ενώ διαλύουν κάθε πολιτική πολιτισμική υποδομή μετά διακηρύττουν τις επαναστατικές μεταρρυθμίσεις τους. Οι διανοούμενοι εξουσίας υπηρετούν μόνο την παντός είδους γραφειοκρατία, το κατανοούμε από το κύριο γνώρισμά: την αντίφαση μεταξύ λόγων και έργων. Μοιραίως θεοποιούν τον Ήλιο-δηλαδή ένα κόμμα ως μέγιστη αλήθεια - προτρέποντας την μάζα ελέω ΜΜΕ και κομματικών μετώπων πάλης, στην λατρεία του δεδομένου και αναπαλαιωμένου σε κοινοβουλευτικές εκδοχές θεού της αλήθειας Ήλιου. Αφού τα κόμματα και οι διανοούμενοι εξουσίας είναι στον 14ο αιώνα π.χ. και μάλιστα εκτός τόπου στην Αίγυπτο των Φαραώ άνετα η μάζα αποδέχεται σαν πρόοδο την σημερινή μετα-φεουδαρχική κατάσταση, τις κρατικο-κομματικές γραφειοκρατικές συντεχνίες σε ηγεσία του κράτους και του κινήματος, με τα κεκτημένα τους ως βασικούς πολιτικούς στόχους.
Η πραγματικότητα μονίμως τους προδίδει και τους εκθέτει διότι επιβάλλεται με τους δικούς της βιωματικούς όρους εντελώς άσχετους με τους εν λόγω ιδεολογίζοντες μύθους.
Για την σημερινή κρατικο- κομματική διανοουμενίστικη εξουσιαστική κάστα παραμένουν:
-Η ιστορία : μυθοπλασίες – εξ΄ού και άγνωστη.
-Το μέλλον : δεδομένες επιθυμίες -εξ’ού και θολό.
-Το παρόν : κρινόμενο κατά το δοκούν, ως επί το πλείστο καταδικαστέο απορριπτέο
συνοπτικά -εξ΄ού και ανερμήνευτο.
-Οι διανοούμενοι εξουσίας: ιεροκήρυκες επαναστάτες- ο ορισμός της υπέρβασης.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τους αγαπάει η εξουσία γι΄ αυτήν την υπερβατική τους στάση. Γράφει ο Βασ. Ραφαηλίδης «… εκείνος είναι αφιερωμένος σε μια ζωή που δεν υπάρχει πια, εκείνη σε μια ζωή που δεν υπάρχει ακόμα. Ανάμεσα στο «πια» και το «ακόμα» βρίσκεται το «τώρα»: Η ζωή ως ύπαρξη και ως κατάσταση. Αλλά με την κυρίως ειπείν ζωή (το τώρα) δεν ασχολείται κανείς απ΄ τους δύο. Μ΄ αυτήν ασχολούνται οι φίλοι τους, οι παπάδες… πολύ πρακτικοί άνθρωποι σε όλα τους. Πουλώντας ελπίδα με το αζημίωτο κερδίζουν με το σπαθί τους την αγάπη του ποιμνίου τους. Που δεν θα ήταν ποίμνιο αν το κάθε πρόβατο μπορούσε να βοσκήσει μόνο του…»(**)
Διαχρονικά στον τόπο μας από την σύσταση του κράτους το βασικό πρόβλημα θεωρίας και πράξης κάποιας προοδευτικής πολιτικής είναι ο καθορισμός του χρόνου του τόπου της δομής της ωριμότητας ή της ανωριμότητας των συνθηκών, με συνέπεια στην πράξη την αυτοαναίρεση κάθε θετικού βήματος με τραγικές ενίοτε συνέπειες. Αγωνιζόμαστε οι πνευματικές αξίες να μην χρησιμοποιούνται ως πηγή αναστολών και παράγοντας ελέγχου της κοινωνικής συμπεριφοράς, αλλά ως εμπειρία απελευθέρωσης αναζήτησης και κριτικής, να είναι αφετηρία ριζικής διαφοροποίησης που συμβάλλει στην ουσιαστική πολιτική έκφραση. Όσοι επιθυμούν να αλλάζουν προοδευτικώς τον κόσμο ας αλλάζουν τον εαυτό τους συμβάλλοντας στην διαμόρφωση του νέου διανοητικού ρεύματος για την βιωματική συνύπαρξη - όχι τον μεταφυσικό συνδυασμό - θεωρίας και πράξης, κατανοώντας ότι η φύση της θεωρίας και της πράξης είναι πράξη. Η συνεχής αυτή διαδικασία είναι επαναστατική καθορίζει εν πολλοίς τα γεγονότα, ότι προηγείται και έπεται αυτών. Και αυτή η διαδικασία στην εποχή μας, μπορεί να εξελιχθεί όχι από «έξω» προς τα «μέσα», αλλά από «μέσα» προς τα … «μέσα».
Γιάννης Τσίχλας
Οκτώβριος 2008
(*) Γεράσιμος Κακλαμάνης: Το ανατολικόν ζήτημα σήμερα. σελ. 155
(**) Βασίλης Ραφαηλίδης: Κινηματογραφικά θέματα 2. Έθνος 1984-85. σελ.13
