Αμαλία Τανδρία
Το «εν δυνάμει μεγάλο ρεύμα καταλήψεων» το οποίο πρόσφατα ξεκίνησε στα σχολεία στη βάση των μεγάλων χρόνιων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η δημόσια εκπαίδευση χαιρετίζεται από τις αντιπολιτευτικές δυνάμεις και προκαλεί υποσχέσεις πολιτικών αρχηγών για ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων στην προοπτική της αλλαγής.
Τα σενάρια για μέτωπο μαθητών-καθηγητών-γονιών ξαναβρίσκουν έδαφος στους συνδικαλιστές χωρίς, ουσιαστικά, να απηχούν την πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια, όπως όλοι γνωρίζουμε, αυτή η μορφή πάλης έχει γίνει κυρίαρχη με αποτέλεσμα την απώλεια χιλιάδων μαθητικών ωρών, την επαναλαμβανόμενη καταστροφή δημόσιας περιουσίας, συνέπεια της οργής και του θυμού των μαθητών, με παράλληλη φθορά, στη συνείδησή τους, του ρόλου που παίζει η δημόσια εκπαίδευση στην προσωπική τους καλλιέργεια και εξέλιξη. Τα συνθήματα τα οποία υιοθετούνται από τους μαθητές διακρίνονται από θολούρα, συνδέονται με την ακινησία του χαβαλέ και υποτάσσονται στα πλαίσια μιας γενικής αντιπαράθεσης (γονείς, καθηγητές, σύστημα), διαμορφώνοντας, ένα τοπίο απείρου κάλλους και δυναμικής.……
Ας σοβαρευτούμε. Η κάθε μορφή πάλης αποτελεί το μέσον για να επιτευχθεί κάτι, δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Γιατί, αλήθεια, τα συντονιστικά σχήματα και οι πολιτικές δυνάμεις που τα καλύπτουν βρίσκουν αυτή την μορφή πιο πρόσφορη για τις διεκδικήσεις τους και όχι μορφές που περικλείουν και τη δυναμική της συμμετοχής των μαθητών ακόμη και για προβλήματα υλικοτεχνικής υποδομής;
Γιατί η λογική της στείρας αντιπαράθεσης, η οποία προέρχεται από τα πάνω, δε θα μπορούσε να δώσει τη θέση της σε μαζικές μαθητικές συνελεύσεις, με συγκεκριμένη έκθεση των προβλημάτων τα οποία αποτελούν καθημερινότητα για τους ίδιους και τους καθηγητές τους; Γιατί να μην αναπτυχθεί ένα κλίμα απαίτησης για καλύτερη δουλειά από τους εκπαιδευτικούς τους (στο βαθμό που αυτή δε γίνεται) που θα έχει σαν αποτέλεσμα να διαμορφωθούν θετικά συναισθήματα άμεσης συνεργασίας τους στη διαδικασία της γνώσης και των δυνατοτήτων που αυτή παρέχει, δίνοντας μια προοπτική νέου τύπου ανθρώπου, αυτού που μπορεί πραγματικά να συμμετέχει και να δημιουργεί;
Αποδεικνύεται, περίτρανα, από τη χρόνια εμπειρία του καθένα μας ότι το καταληψιακό σύνδρομο είναι αδιέξοδο και καταλήγει σε έναν αναχρονισμό με απρόβλεπτες συνέπειες. Θεωρώ αναγκαιότητα, σήμερα και όχι στο μέλλον, να επανακαθορίσουμε τη στάση μας απέναντι στο σοβαρό πρόβλημα που λέγεται εκπαίδευση και να το αντιμετωπίσουμε με σημερινούς όρους στην προοπτική ενός αύριο που θα είναι ελπιδοφόρο, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα να μπορούμε να μιλάμε, και σε ένα βάθος χρόνου, για δημόσια παιδεία.
Θα εκτιμούσα παλικαριά από πλευράς των δυνάμεων που εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλον τρόπο στη διαδικασία της εκπαίδευσης να σταθούν με νέο αυτοκριτικό και κριτικό πνεύμα στο ύψος των σημερινών περιστάσεων, επαναξιολογώντας τις μορφές πάλης σε πιο συναινετική βάση, μιας και η διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικοπολιτικού στάτους δε μπορεί να υπάρξει χωρίς συνεργασίες και συμμετοχή.
