Μέρος πρώτο
Ως γνωστό και πολυδιαφημισμένο γεγονός, με κορύφωση την Ολυμπιάδα του 2004 υλοποιήθηκε ένα επενδυτικό πρόγραμμα πολλών δις. Οι επενδύσεις αυτές ονομάσθηκαν «αναπτυξιακές-παραγωγικές» προς δόξα της προπαγάνδας των Δημαρχιακών και κυβερνητικών μηχανισμών, για το δήθεν κοινωνικό όφελος, για τις αθλητικές πολιτιστικές υποδομές, για οικιστική ανάπτυξη σε φιλικό προς τον άνθρωπο περιβάλλον και άλλα τέτοια ωραία.
Τα αντίθετα αποτελέσματα έγιναν ορατά αμέσως και πριν την αποπεράτωση των έργων, δικαιώνοντας όλους εμάς που για κάθε λόγο ήμασταν αντίθετοι με αυτά. Η γενικότερη κρίση του 2008 έσπασε την ήδη ραγισμένη βιτρίνα και έφερε στο προσκήνιο το Μαρούσι των βαθύτερων ταξικών αντιθέσεων.
Τα ίδια αυτά μονοπώλια δεν ήταν δυνατόν να μην κατασκευάσουν την απαραίτητη γιαυτά υποδομή στον προεπιλεγμένο -λόγω της γεωπολιτικής σημασίας του -χώρο του Μαρουσιού, σκεφτόμενα τις γενικές συνέπειες στους όρους διαβίωσης των κατοίκων. Υποχρέωσε το κράτος σε αντιπαραγωγικές επενδύσεις πολλών δις, μεθόδευσε την κερδοσκοπία πάνω στη γη και στα ακίνητα με πλασματικές υπεραξίες, και αλλαγές στους συντελεστές δόμησης, δίνοντας έτσι γερό μπαξίσι σε ομάδες μικρών και μεγάλων ιδιοκτητών γης, σε κατασκευαστές και εργολάβους κάθε είδους.
Το άλλο Μαρούσι των χαμένων, βιώνει -ανεξάρτητα πόσο και πως το κατανοεί- τον αντιπαραγωγικό χαρακτήρα των έργων, την άθλια οικονομική κατάσταση του κράτους και του Δήμου, που αδυνατούν να λύσουν στοιχειώδη προβλήματα στην δημόσια Παιδεία στην Υγεία στο περιβάλλον κ.α.
Το Μαρούσι μεταλλάχτηκε βιαίως από τόπος κατοικίας σε υπερτοπικό στρατηγικό κόμβο διακίνησης του διεθνούς και ντόπιου χρηματιστικού κεφαλαίου που η κερδοφορία του καμία επενδυτική παραγωγική σχέση δεν έχει όχι μόνο με το Μαρούσι αλλά ούτε καν με τον Ελλαδικό χώρο.
Αλήθεια ποιο είναι το αναπτυξιακό αποτέλεσμα του επενδυτικού προγράμματος; Ποιος είναι σε θέση από τους γνωστούς έμμισθους φωστήρες, τους παπαγάλους, που το υπερασπίστηκαν να αναλύσει ή να εξηγήσει απλώς για το συγκεκριμένο μοντέλο που εφαρμόστηκε, για να το πουλήσουμε και αλλού, ως κάτοχοι της πατέντας;
Τι έχουν να πουν για το στρατό ανέργων και οικονομικά κατεστραμμένων από τα εργατικά στρώματα; Για τις συνθήκες εργασίας που επιστρέφουν σε μεσαιωνικές εποχές και αυτούς που αντιστέκονται να έχουν την τραγική τύχη της Κωνσταντίνας Κούνεβα, μάχιμης συνδικαλίστριας καθαρίστριας του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι;
Το όνομά της προστίθεται στην λίστα των θυμάτων, νεκρών και τραυματιών οικοδόμων που άνοιξε στην περιοχή μας από τα Ολυμπιακά έργα.
Η αντιπαραγωγική ανάπτυξη καταστροφική για την πλειοψηφία των εργαζομένων είναι δυνατή μόνο στη βάση της αλλοτρίωσης – παθητικοποίησης των πολιτών –δημοτών.
Αυτό που κατανοούμε στο Μαρούσι είναι η έντονη παραταξιοποίηση των πολιτικών δυνάμεων πάνω σε επιμέρους διαφορές που παίρνουν και έντονο προσωπικό χαρακτήρα. Ο Τζανίκος έφταιγε για όλα και συγκεκριμένοι επιχειρηματίες, ο Πατούλης φταίει τώρα με τους δικούς του, ή για την πολυδιάσπαση της αριστεράς φταίνε όλοι για όλους τους άλλους. Από εκλογές σε εκλογές οι συνεργασίες οι μεταγραφές και οι πολυδιασπάσεις μεταξύ των ίδιων ανθρώπων των ίδιων συνδυασμών είναι σύνηθες και αναμενόμενο φαινόμενο.
Η γνώμη μας είναι πως η αναγωγή των προβλημάτων στη σφαίρα των παραταξιακών κομματικών σχέσεων θολώνει το τοπίο, δημιουργεί σύγχυση και απογοήτευση στους αγωνιστές, κρύβει τις βασικές αντιθέσεις που ενώ τις αντιλαμβανόμαστε όλοι εν τούτοις δεν γίνονται η βάση της πλατιάς ενότητας των αριστερών αγωνιστών για να οξύνεται η πολιτική δραστηριότητα και σε επιμέρους άλυτα προβλήματα από τα μύρια όσα υπάρχουν στους εργαζόμενους του Δήμου, στις γειτονιές, στα σχολεία, στα νοσοκομεία κ.α.
Το έγκλημα όμως σε βάρος του τόπου και των εργαζομένων συνεχίζεται, είναι μια πραγματικότητα που δημιούργησαν με τη συμμετοχή τους και την ανοχή τους –και αυτή είναι συμμετοχή- συγκεκριμένες δυνάμεις με τα οργανωμένα τους συμφέροντα, είναι οι ίδιες δυνάμεις που μελέτησαν σχεδίασαν και υλοποίησαν τα έργα, είναι οι ίδιες που δρουν και σήμερα.
Υπάρχουν και οι δυνάμεις που αντιστέκονται είναι αλήθεια σε επιμέρους ζητήματα μέσα από τους λίγους εναπομείναντες συλλόγους και σωματεία σε σχολειά, γειτονιές, εργασιακούς χώρους. Θεωρούμε πως κρατάνε ένα δρόμο ανοιχτό για την ενότητα και την πάλη του Μαρουσιώτικου λαού, δρόμο που θα ακολουθήσουν και θα στηρίξουν πολλοί αγωνιστές χωρίς μικροπολιτικούς όρους που ως γνωστό είναι το μέγα εμπόδιο όταν οι πολιτικές κινούνται σε χαμηλό επίπεδο, έξω από την διεξαγόμενη έστω και αδύναμη δράση.
Αυτοί οι αγωνιστές έχουν εκ των πραγμάτων τον πρώτο και κύριο λόγο.
Ας τους ακούσουμε.
Το ένα Μαρούσι των κερδισμένων πολυεθνικών του άξονα της Κηφισίας, υλοποιούν τα επεχτατικά τους σχέδια για τον έλεγχο φτηνών ενεργειακών πηγών και πρώτων υλών από τις «νέες» πηγές της Κασπίας θάλασσας, της Μέσης και Εγγύς ανατολής, και παράλληλα «ενισχύουν» τα νέα καθεστώτα για να προσαρμόσουν βίαια τις νέες αυτές αγορές στην Δυτική κουλτούρα και στα δυτικά καταναλωτικά πρότυπα. Για να αγοράζουν δηλαδή φτηνά και πουλάνε ακριβά. Πόλεμοι στην Γεωργία στο Ιράκ στη Σερβία σε όλα σχεδόν τα μικρά κρατίδια που προέκυψαν από την διάλυση της ΕΣΣΔ. Όξυνση και ένταση των Εθνικιστικών σοβινιστικών κηρυγμάτων από τις αστικές τάξεις των Βαλκανικών χωρών, γενοκτονία στην Γάζα. Παμπάλαια συνταγή -από το ξεκίνημα της ύπαρξης του καπιταλισμού εδώ και έξι περίπου αιώνες - και αποδοτική,- δεν υπάρχει δυστυχώς γι΄ αυτόν άλλη- εξασφαλίζει την συνεχή κερδοφορία του κεφαλαίου που είναι και το οξυγόνο του.
Τα αντίθετα αποτελέσματα έγιναν ορατά αμέσως και πριν την αποπεράτωση των έργων, δικαιώνοντας όλους εμάς που για κάθε λόγο ήμασταν αντίθετοι με αυτά. Η γενικότερη κρίση του 2008 έσπασε την ήδη ραγισμένη βιτρίνα και έφερε στο προσκήνιο το Μαρούσι των βαθύτερων ταξικών αντιθέσεων.
Τα ίδια αυτά μονοπώλια δεν ήταν δυνατόν να μην κατασκευάσουν την απαραίτητη γιαυτά υποδομή στον προεπιλεγμένο -λόγω της γεωπολιτικής σημασίας του -χώρο του Μαρουσιού, σκεφτόμενα τις γενικές συνέπειες στους όρους διαβίωσης των κατοίκων. Υποχρέωσε το κράτος σε αντιπαραγωγικές επενδύσεις πολλών δις, μεθόδευσε την κερδοσκοπία πάνω στη γη και στα ακίνητα με πλασματικές υπεραξίες, και αλλαγές στους συντελεστές δόμησης, δίνοντας έτσι γερό μπαξίσι σε ομάδες μικρών και μεγάλων ιδιοκτητών γης, σε κατασκευαστές και εργολάβους κάθε είδους.Το άλλο Μαρούσι των χαμένων, βιώνει -ανεξάρτητα πόσο και πως το κατανοεί- τον αντιπαραγωγικό χαρακτήρα των έργων, την άθλια οικονομική κατάσταση του κράτους και του Δήμου, που αδυνατούν να λύσουν στοιχειώδη προβλήματα στην δημόσια Παιδεία στην Υγεία στο περιβάλλον κ.α.
Το Μαρούσι μεταλλάχτηκε βιαίως από τόπος κατοικίας σε υπερτοπικό στρατηγικό κόμβο διακίνησης του διεθνούς και ντόπιου χρηματιστικού κεφαλαίου που η κερδοφορία του καμία επενδυτική παραγωγική σχέση δεν έχει όχι μόνο με το Μαρούσι αλλά ούτε καν με τον Ελλαδικό χώρο.
Αλήθεια ποιο είναι το αναπτυξιακό αποτέλεσμα του επενδυτικού προγράμματος; Ποιος είναι σε θέση από τους γνωστούς έμμισθους φωστήρες, τους παπαγάλους, που το υπερασπίστηκαν να αναλύσει ή να εξηγήσει απλώς για το συγκεκριμένο μοντέλο που εφαρμόστηκε, για να το πουλήσουμε και αλλού, ως κάτοχοι της πατέντας;
Τι έχουν να πουν για το στρατό ανέργων και οικονομικά κατεστραμμένων από τα εργατικά στρώματα; Για τις συνθήκες εργασίας που επιστρέφουν σε μεσαιωνικές εποχές και αυτούς που αντιστέκονται να έχουν την τραγική τύχη της Κωνσταντίνας Κούνεβα, μάχιμης συνδικαλίστριας καθαρίστριας του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι;
Το όνομά της προστίθεται στην λίστα των θυμάτων, νεκρών και τραυματιών οικοδόμων που άνοιξε στην περιοχή μας από τα Ολυμπιακά έργα.
Η αντιπαραγωγική ανάπτυξη καταστροφική για την πλειοψηφία των εργαζομένων είναι δυνατή μόνο στη βάση της αλλοτρίωσης – παθητικοποίησης των πολιτών –δημοτών.
Αυτό που κατανοούμε στο Μαρούσι είναι η έντονη παραταξιοποίηση των πολιτικών δυνάμεων πάνω σε επιμέρους διαφορές που παίρνουν και έντονο προσωπικό χαρακτήρα. Ο Τζανίκος έφταιγε για όλα και συγκεκριμένοι επιχειρηματίες, ο Πατούλης φταίει τώρα με τους δικούς του, ή για την πολυδιάσπαση της αριστεράς φταίνε όλοι για όλους τους άλλους. Από εκλογές σε εκλογές οι συνεργασίες οι μεταγραφές και οι πολυδιασπάσεις μεταξύ των ίδιων ανθρώπων των ίδιων συνδυασμών είναι σύνηθες και αναμενόμενο φαινόμενο.
Η γνώμη μας είναι πως η αναγωγή των προβλημάτων στη σφαίρα των παραταξιακών κομματικών σχέσεων θολώνει το τοπίο, δημιουργεί σύγχυση και απογοήτευση στους αγωνιστές, κρύβει τις βασικές αντιθέσεις που ενώ τις αντιλαμβανόμαστε όλοι εν τούτοις δεν γίνονται η βάση της πλατιάς ενότητας των αριστερών αγωνιστών για να οξύνεται η πολιτική δραστηριότητα και σε επιμέρους άλυτα προβλήματα από τα μύρια όσα υπάρχουν στους εργαζόμενους του Δήμου, στις γειτονιές, στα σχολεία, στα νοσοκομεία κ.α.
Το έγκλημα όμως σε βάρος του τόπου και των εργαζομένων συνεχίζεται, είναι μια πραγματικότητα που δημιούργησαν με τη συμμετοχή τους και την ανοχή τους –και αυτή είναι συμμετοχή- συγκεκριμένες δυνάμεις με τα οργανωμένα τους συμφέροντα, είναι οι ίδιες δυνάμεις που μελέτησαν σχεδίασαν και υλοποίησαν τα έργα, είναι οι ίδιες που δρουν και σήμερα.
Υπάρχουν και οι δυνάμεις που αντιστέκονται είναι αλήθεια σε επιμέρους ζητήματα μέσα από τους λίγους εναπομείναντες συλλόγους και σωματεία σε σχολειά, γειτονιές, εργασιακούς χώρους. Θεωρούμε πως κρατάνε ένα δρόμο ανοιχτό για την ενότητα και την πάλη του Μαρουσιώτικου λαού, δρόμο που θα ακολουθήσουν και θα στηρίξουν πολλοί αγωνιστές χωρίς μικροπολιτικούς όρους που ως γνωστό είναι το μέγα εμπόδιο όταν οι πολιτικές κινούνται σε χαμηλό επίπεδο, έξω από την διεξαγόμενη έστω και αδύναμη δράση.
Αυτοί οι αγωνιστές έχουν εκ των πραγμάτων τον πρώτο και κύριο λόγο.
Ας τους ακούσουμε.
Το ένα Μαρούσι των κερδισμένων πολυεθνικών του άξονα της Κηφισίας, υλοποιούν τα επεχτατικά τους σχέδια για τον έλεγχο φτηνών ενεργειακών πηγών και πρώτων υλών από τις «νέες» πηγές της Κασπίας θάλασσας, της Μέσης και Εγγύς ανατολής, και παράλληλα «ενισχύουν» τα νέα καθεστώτα για να προσαρμόσουν βίαια τις νέες αυτές αγορές στην Δυτική κουλτούρα και στα δυτικά καταναλωτικά πρότυπα. Για να αγοράζουν δηλαδή φτηνά και πουλάνε ακριβά. Πόλεμοι στην Γεωργία στο Ιράκ στη Σερβία σε όλα σχεδόν τα μικρά κρατίδια που προέκυψαν από την διάλυση της ΕΣΣΔ. Όξυνση και ένταση των Εθνικιστικών σοβινιστικών κηρυγμάτων από τις αστικές τάξεις των Βαλκανικών χωρών, γενοκτονία στην Γάζα. Παμπάλαια συνταγή -από το ξεκίνημα της ύπαρξης του καπιταλισμού εδώ και έξι περίπου αιώνες - και αποδοτική,- δεν υπάρχει δυστυχώς γι΄ αυτόν άλλη- εξασφαλίζει την συνεχή κερδοφορία του κεφαλαίου που είναι και το οξυγόνο του.
ακολουθεί 2ο μέρος
Γιάννης Τσίχλας
