3ο. ΜΕΓΑΛΕΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ
Oι κομματικές παρουσιάσεις είναι επιστημονικές διαλέξεις μάλλον ιατρικού κλάδου.
Τα κόμματα (εσω-εξω-αντι- κοινοβουλευτικά) αναλύουν το υλικό που προσφέρει ο «ασθενής» λαός και το περιβάλλον του. Οι ειδικά επιλεγμένοι αγορητές- λιανακανελιστές- παρατηρούν τον «ασθενή» δηλαδή την κοινωνία που ζούμε. Η άριστη γνώση και χρήση της τυποποιημένης τεχνικής που περιέγραψα στο προηγούμενο 1ο κείμενο, οδηγεί τους συνειρμούς τα όνειρα και τους επιθυμητούς πόθους «των ασθενών». Όσοι θέλουν όλο και κάτι βρίσκουν για να συμφωνήσουν μέσα από το πλήθος των προσφερόμενων λύσεων. Νομίζω όμως πως πολλά και σοβαρά τους διαφεύγουν γιατί απλά δεν συνταυτίζονται, δεν μετέχουν, δεν είναι παρόντες στο κέντρο των εξελίξεων, αιωρούνται στην ατμοσφαιρική ιδεολογικοπολιτική περιφέρεια δίνοντας την εντύπωση ότι ενδιαφέρονται για τον «ασθενή» λαό, περισσότερο από όσο ενδιαφέρονται οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Αν κάποιοι βιώσουν στο κέντρο θα δουν πράγματα που δεν έβλεπαν πριν, θα αρχίσουν να κατανοούν σιωπώντας και όχι να ερμηνεύουν αναλύοντας, θα δουν τον «ασθενή» έτσι όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν αυτοί να είναι. Μόνο τότε υπάρχουν ελπίδες να γίνουν από φιλάνθρωποι, συνάνθρωποι «…αλλά τότε μόνο μπορώ να είμαι αντικειμενικός, όταν δεν θέλω τίποτα για τον εαυτό μου, ούτε τον θαυμασμό του αρρώστου ούτε την υποταγή του ούτε ακόμα και την θεραπεία του…»(*)
Παρατηρούμε την διεξαγόμενη σήμερα αδιέξοδη «πάλη» τις ιδεολογικοπολιτικές ψευδοσυγκρούσεις που μυρίζουν κομματική ιδιοτέλεια, που καλλιεργούν συνθήκες πολέμου παρουσιάζοντας κρίσιμη, σοβαρή την κατάσταση όπου «τώρα» κρίνονται όλα. Δεν κάνουν τον κόπο να εξηγήσουν πώς γίνεται η κρισιμότητα της «στιγμής» να είναι μόνιμη και να γίνεται πολιτική μέθοδος! Το διαπιστώνει για δικούς του λόγους και ο Γεράσιμος Κακλαμάνης «…μόνο στον πόλεμο τα πνεύματα είναι έτοιμα να δεχτούν μεγάλες ιδέες…» (**). Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για διανοουμενίστικους μεγαλοϊδεατισμούς.
Η εξουσία θέλει και προωθεί ικανότερους αυθεντικότερους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Η γραμμή κατά την γνώμη μου έχει δοθεί με την προβολή και καθιέρωση συγκεκριμένων προτύπων διανοουμένων εξουσίας, με λιγότερη κομματική εξάρτηση ή και αντικομματικές θέσεις που περνάνε μέσα και από «σατυρικά» προγράμματα: «…αλλά η «γνώμη» είναι ένα πράγμα μετρήσιμο και διαμορφώσιμο. Όποιος ξέρει για ένα πράγμα λιγότερα, είναι υποχρεωμένος να υποταχθεί σε αυτόν που ξέρει περισσότερα. Συνεπώς αυτός που ξέρει «τα ποιο πολλά απ΄ όλους» είναι αυτός που μπορεί να καθορίσει την «γνώμη» όλων των άλλων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ότι η μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίων μετά την βιομηχανία όπλων παρατηρείται στα μέσα διαμορφώσεως της κοινής γνώμης. Πρόκειται περί του μέσου που εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις συνέχισης μιας δεδομένης πολιτικής εξαφανίζοντας τα ενδεχόμενα αιτήματα που θα την έκαναν να αλλάξει έστω και μερικώς…»(***)
Αυτοί λοιπόν οι ικανότατοι αναλυτές δημοσιογράφοι λογοτέχνες συγγραφείς, καλλιτέχνες, οι πολύξεροι ευφυείς ομιλητές είναι σπουδαίο εργαλείο για την διαμόρφωση της κοινής γνώμης, με τις καταλυτικές ερμηνείες την εκφραστική υπεροχή ποιος απλός άνθρωπος ποια απλή κοινή λογική μπορεί να αρθρώσει λόγο; Θρίαμβος των ειδικών διαμορφωτών της κοινής γνώμης.
Γιάννης Τσίχλας
Μάιος 2008
(*) Έριχ Φρομ: Πέρα από τα δεσμά της αυταπάτης. σελ.192
(**) (***) Γεράσιμος Κακλαμάνης:Το ανατολικόν ζήτημα σήμερα σελ 100 και 54
Συνεχίζεται στο επόμενο: 4ο. Η λατρεία της γνώσης.
