Το κυβερνητικό νομοσχέδιο περί του ασφαλιστικού, επικυρώνει δια νόμου ορισμένες καταστάσεις που ήδη έχουν επιβληθεί με βάση τους ταξικούς συσχετισμούς και διακομματική συναίνεση. Αυτές οι καταστάσεις δεν αφορούν τον νόμο, αλλά την πραγματικότητα που πάντα είναι σχετική και εκτός νόμου. Παραδείγματος χάριν για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα η όποια εργασία ακόμα και η μαύρη είναι πρόοδος, εδώ ο νέος νόμος είναι σχετικά προοδευτικός γι΄ αυτό δεν θα εφαρμοστεί ποτέ όπως οι προηγούμενοι. Μικρή σημασία έχει αν γίνει και πως θα γίνει ο νόμος. Σημασία έχει για όσους το κατανοούν ότι η εξουσία από τώρα προετοιμάζει εκτός κοινοβουλίου και εκτός θεσμών το επόμενο νομοσχέδιο, όπως έκανε για το παρόν.
Οι εργαζόμενοι συμφωνούν με το αίτημα για συντάξεις στα 55 χρόνια με 1300 ευρώ. Πόσες πιθανότητες έχει να γίνει νόμος; Και αν γίνει νόμος πόσες πιθανότητες έχει να εφαρμοστεί; Έχει τόσες πιθανότητες όσες ένας οικοδόμος να κολλήσει σε ένσημα όλα τα μεροκάματά του με τον υπάρχοντα νόμο, δηλαδή καμία. Ωριμάζουν λοιπόν οι προϋποθέσεις ο επόμενος νόμος να καταργήσει τα ένσημα προς όφελος των ιδιωτικών ασφαλίσεων. Ζητούμενο είναι οι πολιτικές προϋποθέσεις- συσχετισμοί δύναμης, οργάνωσης, ιδεών, στόχων, οραμάτων- σε κοινωνικό επίπεδο στα πλαίσια αναπτυξιακής πολιτικής, αυτό που λέμε αγωνιστική διαδικασία. Ποιος ασχολείται σοβαρά με αυτήν;
Είναι ανεπαρκές και αδιέξοδο το κίνημα με την ηγεσία του που ζητούν απόσυρση του νομοσχεδίου ενώ με την ανοχή τους ή ερήμην τους εφαρμόστηκαν προ πολλού η κατάργηση του οχτάωρου η ανασφάλιστη εργασία η μείωση των συντάξεων κ.α. Απουσιάζουν από την πολιτική διαδικασία που διεξάγεται σε πραγματικό χώρο και χρόνο. Η ετεροχρονισμένη πολιτική- αντίστασης ανυπακοής αντεπίθεσης- είναι εκ των πραγμάτων επικοινωνιακό τρικ ανθρωπιστικού τύπου. Εκ των υστέρων επαναστατούν οικονομοποιόντας τα αιτήματα, παραπέμποντας στα κοινοβουλευτικά ποσοστά. Αυτό όχι μόνο πολιτική δεν είναι, ούτε καν ανθρωπισμός, είναι γραφειοκρατικός υπολογισμός.
Η κινητοποίηση κατά του ασφαλιστικού νομοσχεδίου είναι επιβαλλόμενη, το μόνο που μπορεί να εκφράζει είναι η αγωνία για το χειρότερο μέλλον γενικά, μιας και το παρόν βιώνεται. Γίνεται στο όνομα της εργατικής τάξης χωρίς να έχει ταξικά χαρακτηριστικά, αυτά δεν υπάρχουν ούτε στην τάξη ως μάζα ούτε στην μάζα ως κίνημα όπως χρησιμοποιούνται. Απλά προορίζεται ως ντεκόρ για το επερχόμενο ταχέως προεκλογικό σκηνικό όπως οι φοιτητές στο προηγούμενο. Όλα τα βλέμματα και οι ελπίδες κατευθύνονται εντέχνως στην αύξηση των ποσοστών των αριστερών κομμάτων. Έχει ξανασυμβεί στο μακρινό και κοντινό μας παρελθόν με αποτελέσματα και συνέπειες που ενώ επέδρασαν και επιδρούν παραμένουν λευκές σελίδες για το κίνημα Και ως γνωστόν, άγνωστο δεν είναι ότι δεν αντιλαμβανόμαστε αλλά ότι δεν μαθαίνουμε.
Ι. Α. Τ. Μάιος 2008
