Τα όπλα του καπιταλισμού που απευθύνονται στις μάζες, σήμερα λειτουργούν θαυμάσια.
Στις τράπεζες μπαίνοντας βρίσκεσαι σ’ ένα κλίμα δροσιάς, με όμορφα καθίσματα, ωραίο περιβάλλον με την μουσική να διαχέεται ευχάριστα από τα μεγάφωνα της αίθουσας. Προς στιγμή μπορεί να ξεχάσεις και τους λόγους που μπήκες μέσα. Επανέρχεσαι στην πραγματικότητα όταν πληρώνεις στο ταμείο τη δόση ή όταν υπογράφεις τις πολύμηνες δόσεις του δανείου σου.
Στα πολυκαταστήματα ακριβώς η ίδια εικόνα. Τα διαφημιστικά μηνύματα σε βομβαρδίζουν ανηλεώς. Όταν όμως βρίσκεσαι μπροστά στις τιμές, και βλέπεις ότι τα λίγα πράγματα στο «καλάθι της νοικοκυράς» σου ελαφρύνουν σημαντικά το πορτοφόλι, ξαναγυρίζεις στη πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή; Ακρίβεια, Ανεργία, Εργασιακές συμβάσεις, Αντιεργατικα και Αντιασφαλιστικά νομοσχέδια. Ο πλούσιος πλουσιότερος και ο φτωχός φτωχότερος.
Η μεσοαστική τάξη τείνει ν’ αφανιστεί από την υπερχρέωση, προς « όφελος» της τάξης των νεόπτωχων που αυξάνεται, παγκοσμίως, με μεγάλους ρυθμούς.
Τι γίνεται με τον κόσμο όμως ; Την εργατική τάξη ; Υπάρχει αντίδραση ; Πως εκφράζεται αυτή καθημερινά ;
Υπάρχουν σποραδικές, άσφαιρες αντιδράσεις, από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, που σε καμία περίπτωση δεν πείθουν ότι είναι σε θέση να σταματήσουν τον κατήφορο για τον κόσμο της δουλειάς, πόσο μάλλον να τραβήξουν μπροστά για ν’ ανατρέψουν όλη αυτή τη κατάσταση. Ν’ανατρέψουν μέσα στους χώρους δουλειάς την τρομοκρατία δηλαδή, «μην κουνιέσαι, μην μιλάς, γιατί υπάρχει η απόλυση», σκύψε το κεφάλι και δούλευε χωρίς να ρωτάς να μάθεις για δικαιώματα (ο εργαζόμενος έχει μόνο υποχρεώσεις), κλέψιμο ενσήμων από τους περισσότερους εργοδότες, (ιδίως στις κατασκευές), απλήρωτες υπερωρίες, αδήλωτα εργατικά ατυχήματα, μαύρη εργασία, υπογραφή ατομικών συμβάσεων χαμηλότερων από αυτών των συλλογικών, ρεπό που δεν δίνονται, παρακολούθηση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς.
Η εργατική τάξη πρέπει μόνη της να οργανώσει τις αντιδράσεις της, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές. Εξάλλου αυτή κρατά στα χέρια της, μέσω της παραγωγής, τη δύναμη για ν’ ανατρέψει τον «καινούργιο» εργασιακό μεσαίωνα.
Τους έχουμε δώσει πολύ «χώρο». Ήρθε ο καιρός ν’ αντιδράσουμε.
Μην μας παραπλανούν.
Για να μας δουν και να μας ακούσουν πρέπει να είμαστε όχι πολλοί αλλά όλοι.!!!
Γ.Φ
