Raúl Castro: «Τα μέτρα που εφαρμόζουμε αυτή τη στιγμή έχουν στόχο την διατήρηση του σοσιαλισμού».

Λουκία Κωνσταντίνου

Ομιλία που εκφωνήθηκε από τον αρχηγό του στρατού Raúl Castro, Πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου (Presidente de los Consejos de Estado y de Ministros), στο κλείσιμο της έκτης τακτικής περιόδου της 7ης νομοθετικής σύγκλησης της Εθνοσυνέλευσης της Λαικής Εξουσίας(Sexto Período Ordinario de Sesiones de la Séptima Legislatura de la Asamblea Nacional del Poder Popular), στο Συνεδριακό κέντρο, στις 18 Δεκεμβρίου 2010, «52 Χρόνια από την Επανάσταση».

 cubadebate.cu

Δημοσιεύτηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2010

Η ομιλία μου, σ’ αυτή την περίσταση είναι ελαφρώς μεγαλύτερη από τις προηγούμενες, διότι αυτή είναι πραγματικά, μια ξεχωριστή συνεδρίαση της Εθνοσυνέλευσης, εξαιτίας των θεμάτων που συζητήθηκαν, των απόψεων που εκφράσατε και των ντοκουμέντων που εγκρίθηκαν.

Καθώς ερχόμουν σ’ αυτή την Εθνοσυνέλευση, βλέποντας στην εφημερίδα την ημερομηνία, 18 Δεκεμβρίου, αμέσως μου ήρθε στο μυαλό μια μικρή ιστορική λεπτομέρεια. Πριν ακριβώς 54 χρόνια, (δεν πιστεύαμε ότι θα ζήσουμε τόσο πολύ τότε, στις συνθήκες που βρισκόμασταν), γεννήθηκε ο Επαναστατικός Στρατός, δηλ. οι σημερινές Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις και η ίδια η Επανάσταση.

Ύστερα από την καταστροφή και την μεγάλη κακοτυχία που υποστήκαμε, σε μια τοποθεσία γνωστή με την ονομασία Alegría de Pio, 3 ημέρες μετά την αποβίβασή μας, στις 5 Δεκεμβρίου εκείνου του έτους, χωρισμένοι σε μικρά τμήματα και προσπαθώντας να περάσουμε τις δύο ενέδρες που μας είχαν στήσει τη μία μετά την άλλη, τελικά με την βοήθεια των χωρικών, ενώθηκα με την μικρή ομάδα του Fidel. Η συνάντηση έγινε πια το βράδυ. Στην αρχή αγκαλιαστήκαμε και ύστερα η πρώτη ερώτηση ήταν: «Πόσα τουφέκια έχεις;» «Πέντε» του απάντησα. «Και δύο που έχω εγώ, επτά. Εντάξει τότε, κερδίσαμε τον πόλεμο!» (χειροκροτήματα). Και φαίνεται, προφανώς, πως είχε δίκιο.

Είναι μια ευτυχής σύμπτωση, και θα ήθελα να ξεκινήσω την τελική ομιλία μου σ’ αυτή την συνάντηση, με αυτή την ευχάριστη ανάμνηση.

Σύντροφοι και συντρόφισσες:

Περάσαμε αρκετές μέρες σ’ αυτή την συνάντηση, συζητώντας βαρυσήμαντα θέματα για το μέλλον αυτού του έθνους. Μας δόθηκε η ευκαιρία, εκτός από τη συνήθη δουλειά των επιτροπών, να συνεδριάσουν σε απαρτία και οι βουλευτές με σκοπό, ν’ αναλύσουν τις λεπτομέρειες της σημερινής οικονομικής κατάστασης, καθώς και τις προτάσεις του προϋπολογισμού και τον οικονομικό σχεδιασμό για το έτος 2011.

Επίσης, οι βουλευτές αφιέρωσαν πολλές ώρες για να αξιολογήσουν σε βάθος και να διευκρινίσουν τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες, που αφορούν τις κατευθυντήριες γραμμές της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής του Κόμματος και της Επανάστασης.

Τα μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δημοσιοποίησαν ευρύτατα την εξέλιξη αυτών των συζητήσεων, για να διευκολύνουν την πληροφόρηση του πληθυσμού.

Εκτός από τις επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης στην εθνική οικονομία, την - πέρα από κάθε πρόβλεψη - αύξηση των βροχών, εδώ και 19 μήνες, από τον Νοέμβριο του 2008, έως τον Ιούνιο αυτού του έτους, και χωρίς να αποκλείουμε και δικά μας λάθη, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι ο σχεδιασμός για το 2010 είχε ένα αποδεκτό αποτέλεσμα, για τους καιρούς που διανύουμε. Θα επιτευχθεί ο στόχος ανάπτυξης του 2,1% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, πιο γνωστού με τα αρχικά Α.Ε.Π.. Αυξήθηκαν οι εξαγωγές εμπορευμάτων και υπηρεσιών και πριν ακόμα τελειώσει το έτος επιτεύχθηκαν τα προβλεπόμενα στοιχεία για τους επισκέπτες του εξωτερικού, και αν και υπάρχει ακόμα υστέρηση εσόδων, σταθεροποιείται μια εσωτερική οικονομική ισορροπία και για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, αρχίζει να φαίνεται μια επιθυμητή δυναμική, περιορισμένη βέβαια ακόμα, που αφορά την παραγωγικότητα της εργασίας, σε σχέση με τον μέσο μισθό. 

Συνεχίζουν να μειώνονται οι παρακρατήσεις στις μεταφορές στο εξωτερικό, ή –πράγμα που είναι το ίδιο- οι περιορισμοί που ήμασταν υποχρεωμένοι να επιβάλλουμε στο τέλος του 2008, στις πληρωμές από τις κουβανικές τράπεζες, προς τους προμηθευτές μας του εξωτερικού, οι οποίοι (περιορισμοί) θα καταργηθούν πλήρως το επόμενο έτος. Και εν ευθέτω χρόνο, θα έχει επιτευχθεί σημαντική πρόοδος στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με τους βασικούς πιστωτές μας.

Επιθυμώ εκ νέου να ευχαριστήσω τους εμπορικούς και οικονομικούς μας συνεργάτες, για την εμπιστοσύνη και την κατανόηση, οι οποίοι επέδειξαν την σταθερή τους πρόθεση να τιμήσουν επακριβώς τις συμβάσεις που είχαμε συνάψει. Η Κυβέρνηση έδωσε ακριβείς οδηγίες να μην δημιουργήσουμε καινούρια χρέη, χωρίς να ήμαστε σίγουροι, ότι θα εκπληρώσουμε τις πληρωμές τους, μέσα στο συμφωνημένο χρονικό πλαίσιο.

‘Όπως ήδη έχει ειπωθεί, από τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Οικονομίας και Προγραμματισμού (Ministro de Economía y Planificación), τον Marino Murillo Jorge, ο σχεδιασμός για τον επόμενο χρόνο προβλέπει αύξηση του Α.Ε.Π. κατά 3,1%, η οποία πρέπει να επιτευχθεί μέσα σ’ ένα σκηνικό αρκετά πολύπλοκο και τεταμένο.

Το 2011 είναι το πρώτο έτος από τα πέντε, που περιλαμβάνει ο προγραμματισμός της οικονομίας μας για την επόμενη περίοδο, μέσα στην οποία θα παρουσιάσουμε σταδιακά και προοδευτικά τις δομικές αλλαγές και ιδέες πάνω στο κουβανικό οικονομικό μοντέλο.

Μέσα στο επόμενο έτος θα συνεχίσουμε, με αποφασιστικό τρόπο, τις μειώσεις των περιττών πληρωμών, προωθώντας την εξοικονόμηση κάθε είδους πόρων, η οποία όπως έχουμε πει σε πολλές περιπτώσεις, αποτελεί την πηγή των εσόδων με την πιο γρήγορη απόδοση και μας εξασφαλίζει ρευστότητα, αυτή την στιγμή.

Ακριβώς το ίδιο θα κάνουμε και στον τομέα της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού και του αθλητισμού, αυξάνοντας την ποιότητα των κοινωνικών προγραμμάτων, χωρίς ν’ αψηφούμε και την παραμικρή λεπτομέρεια. Σ’ αυτούς τους τομείς υπάρχουν τεράστια αποθέματα αποδοτικότητας και θα χρησιμοποιηθούν με τον πιο συνετό τρόπο στην υπάρχουσα δομή. Επίσης, θ’ αυξήσουμε τις εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών, στο βαθμό που θα συνεχίσουμε να στοχεύουμε σε επενδύσεις δραστηριοτήτων που έχουν γρήγορη απόδοση.

Στο θέμα του σχεδιασμού και του προϋπολογισμού επιμείναμε ότι πρέπει να τελειώσει η ιστορία που επαναλαμβάνεται, δηλ. οι παραβιάσεις και οι υπερβάσεις. Το σχέδιο και ο προϋπολογισμός είναι ιερά, και επαναλαμβάνω, από αυτή τη στιγμή το σχέδιο και ο προϋπολογισμός είναι ιερά και θα εργαστούμε για να εκπληρωθούν. Δεν θ’ αρκούμαστε στις οποιεσδήποτε δικαιολογίες, ή ακόμα και σε ανακρίβειες και ψέματα, όπου με πρόθεση ή μη, δεν επιτυγχάνονται οι προγραμματισμένοι στόχοι.

Μερικές φορές, κάποιοι σύντροφοι, χωρίς πρόθεση να εξαπατήσουν, μεταφέρουν ανακριβείς πληροφορίες από τους υφισταμένους τους, χωρίς να τις έχουν εξακριβώσει και πέφτουν έτσι ασυνείδητα στο ψέμα. Όμως αυτά τα ψευδή δεδομένα μπορούν να μας οδηγήσουν σε λανθασμένες αποφάσεις, με μεγαλύτερες ή μικρότερες επιπτώσεις για το έθνος. Όποιος δρα έτσι,  λέει επίσης ψέματα και όποιος κι αν είναι, πρέπει να απομακρύνεται οριστικά και όχι προσωρινά, από την δουλειά που έχει αναλάβει. Και ύστερα από συνεδρίαση των αντίστοιχων οργάνων, να διαγράφεται και από τις γραμμές του Κόμματος, αν είναι μέλος.

Το ψέμα και τα επιζήμια αποτελέσματά του συντροφεύουν τον άνθρωπο από τότε που έμαθε να μιλάει, σε εποχές πολύ μακρινές, προξενώντας την αντίδραση της κοινωνίας. Θυμόμαστε όλοι ότι στις δέκα εντολές της Βίβλου, η νούμερο οκτώ λέει: «Ου ψευδομαρτυρήσεις». Παρομοίως, οι τρεις βασικές ηθικές αρχές του πολιτισμού των Ίνκας λένε: μην λες ψέματα, μην κλέβεις και να μην είσαι φυγόπονος.

Θα επαναλάβω αυτές τις αξίες με τις οποίες πορεύονται οι απόγονοι των Ίνκας και σήμερα: μην λες ψέματα, μην κλέβεις και να μην είσαι φυγόπονος ή να μην είσαι τεμπέλης. Είναι καλές αυτές οι τρεις αρχές, ε; Ας προσπαθήσουμε να τις επικαιροποιήσουμε.

Πρέπει ν’ αγωνιστούμε για να ξεριζώσουμε οριστικά το ψέμα και την απάτη από την συμπεριφορά μας, σε όλα τα επίπεδα. Δεν ήταν καπρίτσιο, όταν ο σύντροφος Fidel, ανάμεσα στα κριτήρια που καθορίζουν την ιδέα της επανάστασης, κατέδειξε και τα εξής: «Να μην ψεύδεσαι ποτέ, ούτε να παραβιάζεις ηθικές αρχές». Έννοιες που αντικατοπτρίζονται στην πρώτη σελίδα των ντοκουμέντων που έχουν τυπωθεί και αφορούν τις κατευθύνσεις που έχουμε συζητήσει.

Μέσω της δημοσίευσης των κατευθυντήριων γραμμών της Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής, στις 9 του περασμένου Νοέμβρη, το τρένο του 6ου Συνεδρίου του Κόμματος έχει ήδη ξεκινήσει, μιας και το πραγματικό Συνέδριο θα είναι η ανοιχτή και ειλικρινής συζήτηση – που ήδη πραγματοποιείται- με τα μέλη του και όλο το λαό. Αυτό είναι η πραγματική δημοκρατία και θα μας επιτρέψει να εμπλουτίσουμε τις απόψεις που υπάρχουν, στο βαθμό που, χωρίς ν’ αποκλείονται διαφορετικές γνώμες, επιτυγχάνουμε την εθνική συγκατάθεση μπροστά στην αναγκαιότητα και την σπουδή, να παρουσιάσουμε στρατηγικές αλλαγές στην λειτουργία της οικονομίας, με σκοπό να κάνουμε αδιαμφισβήτητο και ακλόνητο το Σοσιαλισμό στην Κούβα.

Δεν πρέπει να μας φοβίζει η διαφωνία, όσον αφορά τα κριτήρια και την κατεύθυνση, η οποία δεν είναι καινούρια, και δεν πρέπει να ερμηνεύεται σαν περιορισμός στη συζήτηση πάνω στις κατευθυντήριες γραμμές. Οι διαφορετικές γνώμες όταν εκφράζονται κατά προτίμηση σε τόπο, χρόνο και μορφή, ή αλλιώς, εκεί που πρέπει, στη σωστή στιγμή και με σωστό τρόπο, θα είναι πάντα περισσότερο ευπρόσδεκτες από την ψεύτικη ομοφωνία, που βασίζεται στην υποκρισία και τον οπορτουνισμό. Είναι ένα δικαίωμα που δεν πρέπει να στερείται από κανέναν.

Αφού, όσο πιο πολλές ιδέες έχουμε την δυνατότητα να προκαλούμε στην ανάλυση ενός προβλήματος, τόσο πιο κοντά θα είμαστε στην λύση που απαιτείται.

Η Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής του Κόμματος (La Comisión de Política Económica del Partido) και οι 11 ομάδες που την απαρτίζουν, εργάστηκαν πολλούς μήνες πάνω στην επεξεργασία των προαναφερομένων κατευθυντήριων γραμμών, οι οποίες, όπως έχει αναφερθεί, αποτελούν το κεντρικό θέμα του Συνεδρίου. Έχουμε με την πεποίθηση, ότι η οικονομική κατάσταση είναι το πρωταρχικό έργο του Κόμματος και της Κυβέρνησης και το βασικό μάθημα για τους εργαζόμενους, σε όλα τα επίπεδα.

Κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών είχαμε επιμείνει στο ότι δεν μπορούμε ν’ αφεθούμε στους αυτοσχεδιασμούς και την προχειρότητα σ’ αυτόν τον τομέα, έχοντας υπ’ όψιν το μέγεθος, την πολυπλοκότητα και την διαπλοκή με τις αποφάσεις που υιοθετούμε. Γι’ αυτό το λόγο, σκέφτομαι ότι κάναμε καλά που αναβάλλαμε το Συνέδριο, αν και έχουμε καθήκον ν’ αντισταθούμε τόσο στις ειλικρινείς αξιώσεις, όσο και σ’ αυτές που είχαν κακή πρόθεση, μέσα και έξω από την Κούβα, για να πιέσουμε για την υιοθέτηση πολλαπλών μέτρων. Οι αντίπαλοί μας στο εξωτερικό, όπως ήταν αναμενόμενο, χτυπούν κάθε βήμα που κάνουμε. Στην αρχή, το απορρίπτουν, σαν διακοσμητικό και ανεπαρκές. Τώρα προσπαθούν να μπερδέψουν την κοινή γνώμη, προφητεύοντας την σίγουρη αποτυχία και κατευθύνουν την εκστρατεία τους στην πιθανή απογοήτευση και τον σκεπτικισμό, με τον οποίον λένε, ότι υποδέχθηκε ο λαός μας αυτό το σχέδιο.

Καμιά φορά, δίνουν την εντύπωση ότι οι πιο κρυφοί τους πόθοι, τους απαγορεύουν να εκτιμήσουν την πραγματικότητα. Κάνοντας φανερές τις πραγματικές τους προθέσεις, απαιτούν από μας, χωρίς υπεκφυγές, να ξεχαρβαλώσουμε το οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς που έχουμε κατακτήσει, λες και είναι διατεθειμένη αυτή η Επανάσταση να εξαναγκαστεί στην πιο ταπεινωτική παράδοση, ή, πράγμα που είναι το ίδιο, να καθορίζεται η μοίρα μας από την εξευτελιστική εξάρτηση.

Στο πέρασμα  500 χρόνων, από τον Hatuey μέχρι τον Fidel, είναι πολύ το αίμα που έχει χυθεί από τον λαό μας, για να δεχτούμε τώρα το ξήλωμα όσων έχουμε πετύχει, εκτιμώντας τις τόσες θυσίες, που έχουν γίνει.

Σ’ αυτούς που τρέφουν αυτές τις αβάσιμες αυταπάτες, αξίζει να τους υπενθυμίσουμε, άλλη μια φορά, αυτό που έχουμε εκφράσει σ’ αυτό εδώ το Κοινοβούλιο την 1η Αυγούστου του 2009: «Εμένα δεν με εξέλεξαν Πρόεδρο για να παλινορθώσω τον καπιταλισμό στην Κούβα, ούτε για να παραδώσω την Επανάσταση. Εκλέχτηκα για να υπερασπίσω, να διατηρήσω και να συνεχίσω να τελειοποιώ τον σοσιαλισμό και όχι να τον καταστρέψω».

Σήμερα προσθέτω, ότι όλα τα μέτρα που εφαρμόζουμε αυτή την στιγμή και όλες οι προσαρμογές, που είναι αναγκαίο να παρουσιάσουμε για τον εκσυγχρονισμό του οικονομικού μοντέλου, έχουν σαν κατεύθυνση να διατηρήσουν τον σοσιαλισμό, να τον ενισχύσουν και να τον κάνουν πραγματικά ακλόνητο, όπως διατυπώθηκε στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας, με την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας, το έτος 2002.

Είναι σημαντικό να δώσουμε στην δημοσιότητα όλες τις πληροφορίες και τα επιχειρήματα πάνω στα οποία βασίζεται κάθε απόφαση, και στην συνέχεια να καταστείλουμε την υπερβολική μυστικότητα, στην οποία έχουμε συνηθίσει πάνω από 50 χρόνια,  εξ’ αιτίας του κοντινού μας εχθρού. Πάντα ένα κράτος θα πρέπει να χειρίζεται με μια λογική μυστικότητα κάποια θέματα, αυτό δεν μπορεί κανείς να το αντικρούσει, όχι όμως και τα ζητήματα που ορίζουν την πολιτική και οικονομική πορεία του έθνους. Είναι ζωτικής σημασίας να εξηγήσουμε, να στηρίξουμε και να πείσουμε το λαό για το δίκαιο, την ανάγκη και το επείγον ενός μέτρου, όσο σκληρό κι αν φαίνεται.

Το Κόμμα και η Κομμουνιστική Νεολαία, μαζί με το Εργατικό Κέντρο της Κούβας και τα Συνδικάτα του, καθώς και με τις υπόλοιπες μαζικές και κοινωνικές οργανώσεις, έχουν την ικανότητα να υποβοηθήσουν την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη του πληθυσμού, μέσω συζητήσεων, χωρίς δογματισμούς και ανεφάρμοστα σχήματα, τα οποία αποτελούν τεράστιο ψυχολογικό εμπόδιο. Και είναι σημαντικό να το ξεριζώσουμε σιγά – σιγά και θα το καταφέρουμε ανάμεσα στ’ άλλα.(Χειροκροτήματα)

Αυτό ακριβώς είναι το βασικό περιεχόμενο που προσδίδουμε στο Εθνικό Συμβούλιο του Κόμματος (Conferencia Nacional del Partido), στην Σύνοδο του 2011, που θα γίνει μετά το Συνέδριο και η ημερομηνία της θα οριστεί αργότερα. Σ’ αυτήν θα αναλύσουμε, ανάμεσα σ’ άλλα, τις μεταβολές στις μεθόδους και τους τρόπους εργασίας των οργάνων του Κόμματος, μιας και εξαιτίας της ανεπάρκειας που παρουσιάστηκε στην λειτουργία των διαχειριστικών οργάνων της Κυβέρνησης, το Κόμμα στο πέρασμα του χρόνου, έπρεπε ν’ αναμιγνύεται στην άσκηση λειτουργιών, που δεν του αντιστοιχούν. Αυτό περιόρισε και δέσμευσε το ρόλο που έπρεπε να παίξει σαν οργανωμένη εμπροσθοφυλακή του κουβανικού έθνους, καθώς και την ανώτερη καθοδηγητική του δύναμη στην κοινωνία και το κράτος, σύμφωνα με το άρθρο 5 του Συντάγματος της Δημοκρατίας.

Το Κόμμα οφείλει να καθοδηγεί και να ελέγχει και να μην επεμβαίνει στις δραστηριότητες της Κυβέρνησης, σε κανένα επίπεδο, αφού σ’ αυτήν έχει ανατεθεί να κυβερνήσει. Ο καθένας λοιπόν με τους δικούς του κανόνες και μεθόδους, σύμφωνα με την αποστολή του στην κοινωνία.

Είναι αναγκαίο ν’ αλλάξουμε την νοοτροπία στα στελέχη  και σ’ όλους τους συμπατριώτες μας, για ν’ αντιμετωπίσουμε το καινούριο σκηνικό που αρχίζει να διαμορφώνεται. Πρόκειται απλά ν’ αλλάξουμε αντιλήψεις εσφαλμένες και αστήρικτες, μακριά από το πνεύμα του σοσιαλισμού, βαθιά ριζωμένες σε ευρεία στρώματα του πληθυσμού με το πέρασμα των ετών, σαν συνέπεια της υπερβολικής πατερναλιστικής, ιδεαλιστικής και ισοπεδωτικής προσέγγισης, που καθιέρωσε η Επανάσταση στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Πολλοί Κουβανοί συγχέουμε τον σοσιαλισμό με τις δωρεάν παροχές και τα επιδόματα, την ισότητα, με την ισοπέδωση και όχι λίγοι θεωρήσαμε  το κουπόνι προμηθειών (libreta) σαν ένα κοινωνικό επίτευγμα, που ποτέ δεν θα έπρεπε να περιοριστεί.

 Σχετικά με το θέμα αυτό, είμαι πεπεισμένος, ότι πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα έχουν την ρίζα τους σ’ αυτό το μέτρο της διανομής, που καλώς έγινε για την εποχή του, αφού προερχόταν από την υγιή σκέψη να διασφαλίσουμε για τον λαό ένα σταθερό εφοδιασμό τροφίμων και άλλων εμπορευμάτων, ενάντια στην ασυνείδητη συσσώρευση από κάποιους με σκοπό το κέρδος. Τώρα όμως αποτελεί μια έκφραση που υποδηλώνει την ισοπέδωση, αφού επωφελούνται το ίδιο και αυτοί που δουλεύουν, αλλά και αυτοί που δεν το κάνουν, ή που δεν το χρειάζονται και γενικεύει πρακτικές ανταλλαγής προιόντων και μαστίζει την αγορά που βυθίζεται, κ. λ .π, κ. λ. π..

Η λύση, σ’ αυτό το πολύπλοκο και ευαίσθητο θέμα δεν είναι απλή. Σχετίζεται άμεσα με την ενίσχυση του ρόλου του μισθού στην κοινωνία. Αυτό θα καταστεί δυνατό μόνο, αν ταυτόχρονα με την μείωση των δωρεάν παροχών και των επιδομάτων, αυξήσουμε την παραγωγικότητα της εργασίας και την προσφορά προιόντων στον πληθυσμό.

Σ’ αυτό το ζήτημα, όπως και στην μείωση του υπεράριθμου προσωπικού, το σοσιαλιστικό κράτος δεν θα αφήσει αβοήθητο κανένα πολίτη και μέσω ενός συστήματος κοινωνικής βοήθειας, θα διασφαλίσει ότι οι άνθρωποι που δεν τους επιτρέπεται να εργαστούν, θα λάβουν αυτή την ελάχιστη απαιτούμενη προστασία. Στο μέλλον θα υπάρχουν επιδόματα, αλλά όχι στα προιόντα. Θα υπάρχουν στους Κουβανούς και τις Κουβανές που για τον ένα ή τον άλλο λόγο, πραγματικά το χρειάζονται.

Όπως είναι γνωστό, από τον Σεπτέμβριο εξαιρέθηκε η διανομή πούρων, ένα είδος που ελάμβανε μόνο ένα μέρος του πληθυσμού (παρά τις εμφανείς  κακές επιπτώσεις τους στην υγεία) και δεν αποτελεί είδος πρώτης ανάγκης. Τον επόμενο χρόνο – και ήδη λέγεται εδώ στις συζητήσεις που κάναμε – δεν θα μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια να πληρώνουμε σχεδόν 50 εκ. δολάρια (47 για την ακρίβεια), σε εισαγωγές καφέ, για να διατηρήσουμε την ποσότητα που μέχρι σήμερα διανέμεται στους καταναλωτές, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών που γεννήθηκαν πρόσφατα. Προβλέπεται, επειδή είναι αναπόφευκτη ανάγκη, όπως κάναμε μέχρι το 2005, να τον αναμιγνύουμε με chicharo, που είναι πολύ πιο φθηνό από τον καφέ, ο οποίος μας κοστίζει σχεδόν 3.000 δολάρια ο τόνος, ενώ το άλλο έχει 390 δολάρια.

Και επί τη ευκαιρία, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να πίνουμε αγνό καφέ και χωρίς την διανομή με δελτίο, η μοναδική λύση είναι να τον παράγουμε στην Κούβα, όπου έχει δοκιμαστεί και υπάρχουν όλες οι προυποθέσεις για την καλλιέργειά του, σε ποσότητες αρκετές και να καλύψουν την ζήτηση, ακόμα και για να τον εξάγουμε, σε πολύ υψηλή ποιότητα.

Μετά τον  επιθετικό πόλεμο των Βορειοαμερικάνων ενάντια στο Βιετνάμ, ο ηρωικός και αήττητος Βιετναμέζικος Λαός μας ζήτησε να του δείξουμε την καλλιέργεια του καφέ, και έτσι πήγαμε. Τους δείξαμε,  τους μεταφέραμε την εμπειρία μας. Σήμερα το Βιετνάμ είναι ο δεύτερος εξαγωγέας καφέ στον κόσμο.  Και ένας Βιετναμέζος δημόσιος υπάλληλος, έλεγε στον Κουβανό συνάδελφό του :   "Πως είναι δυνατόν εσείς που  στο παρελθόν μας δείξατε πως να καλλιεργούμε καφέ, τώρα να αγοράζετε καφέ από εμάς ; " Δεν ξέρω τι θα του απαντούσε ο Κουβανός . Σίγουρα του είπε: "Το εμπάργκο "

Αυτές οι αποφάσεις, αλλά και άλλες θα είναι αναγκαίο να εφαρμοστούν, αν και ξέρουμε ότι δεν είναι δημοφιλείς, όμως είναι υποχρεωτικές, για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε και να βελτιώσουμε, όλες τις δωρεάν υπηρεσίες της δημόσιας υγείας, της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης για όλους τους πολίτες.

Ο ίδιος ο ηγέτης, της Κουβανικής επανάστασης, ο σύντροφος Fidel, στην ιστορική ομιλία του, στις 17 Νοεμβρίου του 2005, παρέθεσε τα εξής: «Ένα συμπέρασμα έχω βγάλει, κατά την διάρκεια τόσων χρόνων: ανάμεσα στα πολλά λάθη που έχουμε κάνει όλοι μας, το πιο σημαντικό λάθος ήταν να πιστεύουμε, ότι γνωρίζει κανείς τον σοσιαλισμό, ή ότι γνωρίζει κανείς, πώς να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό».  Μετά από ακριβώς 5 χρόνια, μόλις πριν ένα μήνα, ο Fidel, επί τη ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας των Σπουδαστών, στην συνάντηση, όπου συμμετείχαν πολλοί απ’ αυτούς, μέσω του μηνύματος που εκφώνησε, επαναδιατύπωσε αυτές τις ιδέες, οι οποίες έχουν απόλυτη ισχύ.

Εγώ πάλι, θυμάμαι τις τοποθετήσεις ενός καταξιωμένου σοβιετικού επιστήμονα, περίπου μισό αιώνα πριν, δηλ. την εποχή που βρέθηκε ο πρώτος άνθρωπος στο διάστημα, ο οποίος ήταν ο Gagarin, όπου θεωρούσε ότι, αν και θεωρητικά είχε αποδειχθεί η δυνατότητα να ταξιδέψει ο άνθρωπος στο διάστημα, δεν έπαυε να είναι ένα ταξίδι προς το άγνωστο.

Και καλώς πορευόμαστε σύμφωνα με την θεωρητική Μαρξιστική και Λενινιστική κληρονομιά (όπου επιστημονικά έχει παραθέσει την πραγμάτωση του σοσιαλισμού), αλλά και σύμφωνα με την πρακτική εμπειρία των προσπαθειών άλλων χωρών για την οικοδόμησή του. Όμως κατά την ταπεινή μου γνώμη, η οικοδόμηση της καινούριας κοινωνίας στον οικονομικό τομέα είναι επίσης, ένας δρόμος προς το άγνωστο, όπου κάθε βήμα οφείλει να εξετάζεται βαθιά και να σχεδιάζεται πριν κάνουμε το επόμενο, έτσι ώστε τα λάθη να διορθώνονται κατάλληλα και γρήγορα και να μην αφήνουμε την λύση τους, εν ευθέτω χρόνο, γιατί θα μεγεθυνθούν και στο τέλος θα μας κοστίσουν πολύ πιο ακριβά.

Έχουμε πλήρη επίγνωση των λαθών που έχουμε κάνει και οι κατευθυντήριες γραμμές που συζητάμε ακριβώς τώρα, σημαίνουν την αρχή της πορείας για την επανόρθωσή τους και τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του δικού μας σοσιαλιστικού, οικονομικού μοντέλου.

Κανείς δεν πρέπει να πλανάται. Οι κατευθυντήριες γραμμές δείχνουν το δρόμο προς το σοσιαλιστικό μέλλον, άρρηκτα δεμένο με τις συνθήκες της Κούβας και όχι, προς τον ξεπερασμένο καπιταλισμό ή την νεοαποικιοκρατία, που έχουν ήδη ανατραπεί από την Επανάσταση. Ο κεντρικός σχεδιασμός και όχι η ελεύθερη αγορά, θα είναι το διαφορετικό στοιχείο της οικονομίας και δεν θα επιτραπεί η συγκέντρωση ατομικής ιδιοκτησίας. Τόσο ξεκάθαρο, δεν είναι ούτε το νερό. Αν και δεν υπάρχει χειρότερος τυφλός, από αυτόν που δεν θέλει να δει.

Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού πρέπει να πραγματοποιείται, σε αντιστοιχία με τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας. Αυτό είναι ένα ιστορικό μάθημα, το οποίο μάθαμε πολύ καλά. Δεν σκεφτόμαστε να αντιγράψουμε κανέναν, αρκετά προβλήματα μας δημιούργησε αυτό. Και επιπλέον πολλές φορές αντιγράφουμε άσχημα, όπως συζητούσαμε χτες, αν και δεν παραβλέπουμε τις εμπειρίες των άλλων και μαθαίνουμε απ’ αυτές, συμπεριλαμβανομένων και των θετικών εμπειριών από τους καπιταλιστές.

Έχοντας άφθονα παραδείγματα, όσον αφορά την ανάγκη ν’ αλλάξουμε νοοτροπία, θ’ αναφέρω ένα: έχουμε φτάσει στο συμπέρασμα ότι η ιδιωτική άσκηση της εργασίας αποτελεί μια επιπλέον εναλλακτική λύση στην προσφορά εργασίας, για τους πολίτες που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία, με στόχο ν’ αυξήσουμε την προσφορά αγαθών και υπηρεσιών προς τον πληθυσμό και ν’ απελευθερώσουμε το κράτος από αυτές τις δραστηριότητες, ούτως ώστε να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας σ’ αυτό που είναι πραγματικά αποφασιστικό. Επομένως, αυτό που αντιστοιχεί στο Κόμμα και στην Κυβέρνηση να κάνουν είναι, κατ’ αρχήν, να διευκολύνουν αυτή τη διαδικασία και να μην στιγματίζουν, ούτε να γενικεύουν προκαταλήψεις πάνω σ’ αυτό, ούτε πολύ περισσότερο να το δαιμονοποιούν. Γι’ αυτό είναι βασικό να μεταβάλλουμε την αρνητική αντίληψη που υπάρχει, σε ουκ ολίγους από μας, γι’ αυτή την συγκεκριμένη μορφή ιδιωτικής εργασίας. Οι κλασικοί του μαρξισμού λενινισμού, προβάλλοντας τα στοιχεία που έπρεπε να χαρακτηρίζουν την οικοδόμηση της καινούριας κοινωνίας, καθόρισαν, ειδικά ο Λένιν, ότι το κράτος, εξ ονόματος ολόκληρου του λαού, θα διατηρήσει την ιδιοκτησία πάνω στα βασικά μέσα παραγωγής.

Εμείς απολυτοποιήσαμε αυτή την αρχή και περάσαμε στην ιδιοκτησία του κράτους, σχεδόν όλη την οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Τα βήματα που έχουμε κάνει και θα κάνουμε για την εφαρμογή και την ευλυγισία της ατομικής εργασίας, είναι καρπός βαθιών σκέψεων και αναλύσεων και μπορούμε να διασφαλίσουμε, ότι αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει πισωγύρισμα.

  Από την μεριά του το Εργατικό Κέντρο της Κούβας και τα αντίστοιχα εθνικά συνδικάτα συναντιούνται, μελετώντας τους τρόπους και τις μεθόδους, για να επιστήσουν την προσοχή  σ’ αυτές τις δυνάμεις της εργασίας, προάγουν την εκπλήρωση του νόμου και των φορολογικών υποχρεώσεων και παροτρύνουν αυτούς τους εργαζόμενους να μην παρανομούν. Πρέπει να υπερασπίσουμε τα συμφέροντά τους – επαναλαμβάνω – πρέπει να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα των εργαζομένων που δουλεύουν ιδιωτικά, ακριβώς όπως κάνουμε και με οποιονδήποτε άλλο πολίτη πάντοτε, όταν δρουν, σύμφωνα με τους εγκεκριμένους νομικούς κανόνες. 

Σ’ αυτή την κατεύθυνση έχει μεγάλη σημασία να εισάγουμε στα διάφορα επίπεδα την εκπαίδευση στις βασικές έννοιες του φορολογικού συστήματος, με σκοπό να εξοικοιώσουμε τις νέες γενιές οριστικά και αμετάκλητα, με το ότι η ισχύς των φόρων είναι ο τρόπος που χρησιμοποιείται διεθνώς για την αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος, προς το συμφέρον της υποστήριξης των κοινωνικών παροχών, συμπεριλαμβανομένης και της βοήθειας, σ’ αυτούς που το χρειάζονται περισσότερο.

Σ’ όλες τις βαθμίδες της κοινωνίας, οφείλουμε να προωθήσουμε τις λαικές αξίες του σεβασμού και της εκπλήρωσης από τους φορολογούμενους, των φορολογικών τους υποχρεώσεων, να δημιουργήσουμε στον κόσμο αυτή την κουλτούρα και την πειθαρχία, να επιβραβεύουμε αυτούς που το κάνουν και να βάζουμε πρόστιμα σ’ αυτούς που φοροδιαφεύγουν.

Άλλο ένα έργο, όπου παρά τα όσα έχουμε επιτύχει, χρειάζονται ακόμα πολλά να γίνουν, είναι η προσοχή που πρέπει να δώσουμε στις διαφορετικές μορφές της παραγωγής στον αγροτικό τομέα. Χρειάζεται να εξαλείψουμε τα διάφορα εμπόδια που υπάρχουν, για να ενδυναμώσουμε τις παραγωγικές δυνάμεις των αγροτών και σε αντιστοιχία με την εξοικονόμηση που πρέπει να κάνουμε στις εισαγωγές τροφίμων, ν’ αποκτήσουν οι αγρότες τα δίκαια και λογικά εισοδήματα που ανταποκρίνονται στην γεμάτη θυσίες εργασία τους και έτσι να μην δικαιολογείται η επιβολή αυξημένων τιμών στον πληθυσμό.

Δύο χρόνια και παραπάνω, από την αρχική παράδοση της ελεύθερης γης για χρήση, νομίζω ότι είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε την εκχώρηση επιπλέον περιοχών, πάνω από τα όρια που ορίζει το νομοθετικό διάταγμα 259, του Ιουλίου του 2008, σ’ εκείνους τους παραγωγούς αγρότες, που έχουν ξεχωριστά αποτελέσματα, καλλιεργώντας εντατικά τα χωράφια που έχουν υπ’ ευθύνη τους.

Δράττομαι της ευκαιρίας να ξεκαθαρίσω, ότι η γη που έχει παραδοθεί για χρήση, αποτελεί ιδιοκτησία όλου του λαού. Γι’ αυτό και αν μια μέρα στο μέλλον ζητηθεί πίσω για άλλη χρήση, για μια ανάγκη κατασκευής ενός κοινωνικού έργου, ή ενός δρόμου, ή για οτιδήποτε, το κράτος θ’ αποζημιώσει τους χρήστες για ότι επένδυσαν και θα τους ανταμείψει για την αξία όσων προσέφεραν.

Την κατάλληλη στιγμή, μόλις ολοκληρώσουμε τις μελέτες, με βάση τις εμπειρίες που έχουμε συσσωρεύσει, θα παρουσιάσουμε στο Εθνικό Συμβούλιο (Consejo de Estado) τις αντίστοιχες προτάσεις για την τροποποίηση του προαναφερθέντος νομοθετικού διατάγματος, όπου οι αγρότες έχουν τον εκπρόσωπό τους, δηλ. τον σύντροφο Lugo Fonte, πρόεδρο της Εθνικής Ένωσης των μικρών αγροτών (Asociación Nacional de Agricultores Pequeños).

Ένα από τα πιο μεγάλα εμπόδια που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην προσπάθεια να διαμορφώσουμε ένα διαφορετικό όραμα και αυτό πρέπει να το γνωστοποιήσουμε, είναι η απουσία οικονομικής κουλτούρας στον πληθυσμό, συμπεριλαμβανομένων όχι λίγες φορές και των διευθυνόντων. Οι οποίοι, επιδεικνύοντας τεράστια άγνοια στο θέμα του πως ν’ αντιμετωπίσουν καθημερινά προβλήματα, υιοθετούν ή προτείνουν να πάρουμε αποφάσεις, χωρίς ν’ αναλογιστούν έστω μια στιγμή τις επιδράσεις ή τα έξοδα που απαιτούνται, ούτε αν υπάρχουν εκχωρημένοι πόροι στον σχεδιασμό και στον προυπολογισμό, σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Δεν ανακαλύπτω τίποτα καινούριο, όταν επιβεβαιώνω εδώ, ότι ο αυτοσχεδιασμός γενικά και στην οικονομία ειδικότερα, οδηγεί σε σίγουρη αποτυχία, ανεξάρτητα από τον καλό σκοπό που θέλει να επιτύχει.

Στις 2 Δεκεμβρίου, επί τη ευκαιρία της 54ης επετείου για την αποβίβαση της Granma, το επίσημο όργανο του Κόμματός μας αναδημοσίευσε ένα απόσπασμα από την ομιλία που είχε εκφωνήσει ο Fidel το 1976, την ίδια ημερομηνία, τιμώντας τα 20 χρόνια από το γεγονός. Και εξαιτίας της επικαιρότητας και της ισχύς το παραθέτω. Έλεγε ο Fidel τότε, πριν 34 χρόνια: «Η δύναμη ενός λαού και μιας επανάστασης βρίσκεται ακριβώς στην ικανότητά της να κατανοεί και ν’ αντιμετωπίζει τις δυσκολίες. Πάνω απ’ όλα, θα πετύχουμε σε αναρίθμητους τομείς και θ’ αγωνιστούμε γενναία για να αυξήσουμε την αποδοτικότητα της οικονομίας, να κάνουμε εξοικονόμηση πόρων, να μειώσουμε έξοδα που δεν είναι βασικά, ν’ αυξήσουμε τις εξαγωγές και να δημιουργήσουμε σε κάθε πολίτη οικονομική συνείδηση. Είπα προηγουμένως ότι όλοι είμαστε πολιτικά όντα, τώρα προσθέτω ότι όλοι οφείλουμε να είμαστε επίσης οικονομολόγοι. Και επαναλαμβάνω, οικονομολόγοι και όχι οικονομιστές, επειδή είναι άλλο πράγμα μια νοοτροπία εξοικονόμησης και αποδοτικότητας και άλλο μια νοοτροπία κατανάλωσης».

Οικονομολόγοι δεν σημαίνει ότι θα βαλθούμε τώρα όλοι να αναζητούμε ένα τίτλο οικονομολόγου, έχουμε αρκετούς, αλλά εννοεί, να κάνουμε κτήμα μας τις αρχές της οικονομίας και όχι να γίνουμε διδάκτορες της οικονομίας.

Και συνέχιζε ο σύντροφος Fidel λέγοντας: «…τώρα προσθέτω ότι οφείλουμε όλοι επίσης να γίνουμε οικονομολόγοι και επαναλαμβάνω οικονομολόγοι και όχι οικονομιστές, γιατί είναι άλλο μια νοοτροπία εξοικονόμησης και αποδοτικότητας και άλλο μια νοοτροπία κατανάλωσης».

Αυτή είναι η καρδιά αυτών των κατευθύνσεων που έχετε στα χέρια σας και ακριβέστερα ο προσανατολισμός της οικονομικής ανάπτυξης, όπου αυτή τη στιγμή είναι να παράγουμε ότι μπορεί να εξαχθεί, να κάνουμε οικονομία στις εισαγωγές και να επενδύσουμε στα έργα που θ’ αποδώσουν πιο γρήγορα. Επιπλέον, ν’ ανεβάσουμε την αποδοτικότητα της οικονομίας. Να εξοικονομήσουμε πόρους, να μειώσουμε έξοδα που δεν είναι κύρια – γι’ όλα αυτά μιλάμε αυτές τις μέρες – ν’ αυξήσουμε τις εξαγωγές και να δημιουργήσουμε σε κάθε πολίτη οικονομική συνείδηση «και επαναλαμβάνω, οικονομολόγοι και όχι οικονομιστές, γιατί δεν είναι το ίδιο η νοοτροπία της εξοικονόμησης και της αποδοτικότητας, με την νοοτροπία της κατανάλωσης». Αυτό ειπώθηκε στις 2 Δεκεμβρίου, πριν 34 χρόνια.

 Δέκα χρόνια μετά, την 1η Δεκεμβρίου του 1986, κατά τη διάρκεια μιας άλλης συνεδρίασης του 3ου Συνεδρίου του Κόμματος, ο Fidel είπε: «Πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι το σοσιαλιστικό κράτος, κανένα κράτος, κανένα σύστημα δεν μπορεί να δώσει αυτό που δεν έχει και θα έχει πολύ λιγότερο αν δεν παράγει, αν δηλ. δίνει χρήματα χωρίς να στηρίζεται παραγωγικά. Είμαι σίγουρος ότι η υπερπληθώρα υπαλληλικού προσωπικού, τα επιπλέον χρήματα που δίνονται στον κόσμο, η οκνηρία που καταγράφεται, οι σπατάλες, έχουν σχέση περισσότερο με τον μεγάλο αριθμό εταιριών που υπάρχουν στην χώρα, οι οποίες δεν είναι προσοδοφόρες».

Μετά από 34 και 24 χρόνια αντίστοιχα, από τις 2 αυτές παραθέσεις που έκανα και από αυτούς τους προσανατολισμούς του ηγέτη της Επανάστασης, αυτά και πολλά άλλα προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν.

Ωραία. Και τι κάνουμε; Γιατί δεν εκπληρώνονται οι οδηγίες και οι κατευθύνσεις του ηγέτη της Επανάστασης; Χειροκροτάμε τις ομιλίες, φωνάζουμε ζήτω η Επανάσταση και μετά τα πράγματα συνεχίζουν να είναι τα ίδια. Εκείνος έκανε αυτό που του αντιστοιχούσε και εγώ προσπαθώ να βρω μια εξήγηση και νομίζω ότι ο Fidel, με την μεγαλοφυία του είχε εντοπίσει τις ρωγμές και έδειχνε τον δρόμο και οι υπόλοιποι δεν ξέραμε πως να διασφαλίσουμε και να σταθεροποιήσουμε ότι είχε επιτευχθεί, ενώσω κυνηγούσαμε αυτούς τους στόχους. Στην πραγματικότητα, μας λείπει η συνοχή, παρά την ενότητα που έχει αυτός ο λαός γύρω από το Κόμμα του, γύρω από τους καθοδηγητές του, γύρω από την κυβέρνησή του, γύρω από τον βασικό στρατηγικό μας στόχο, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε για πάνω από 5 αιώνες, σε μια στρατηγική τοποθεσία, απέναντι από την πιο ισχυρή αυτοκρατορία που έχει υπάρξει στην ιστορία. Όμως μας χρειάζεται συνοχή, οργάνωση και συνεργασία ανάμεσα στο Κόμμα και την Κυβέρνηση. Ανάμεσα στις απειλές και αυτά που επείγουν να γίνουν στην καθημερινότητά μας, αμελούμε τον σχεδιασμό σε βραχύ, αλλά και μακρό χρονικό διάστημα, δεν είμαστε επαρκώς απαιτητικοί μπροστά στις παραβιάσεις και τα λάθη οικονομικού χαρακτήρα που γίνονται από κάποιους διευθύνοντες και επίσης καθυστερούμε τις διορθωτικές αποφάσεις, που δεν έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, αλλά παρέμειναν.

Περισσότερες από μια φορά, ακόμα και σ’ αυτό το ίδιο το Κοινοβούλιο, έχω αναφερθεί στο ότι, σ’ αυτή την Επανάσταση σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί και οφείλουμε να ανακεφαλαιώσουμε, ποιές από τις κατευθύνσεις του ηγέτη της Επανάστασης έχουμε εκπληρώσει και ποιες όχι, στο διάστημα από την ζωντανή απολογία του «Η ιστορία θα με αθωώσει», στην δίκη της Moncada, μέχρι και σήμερα. Θ’ ανακτήσουμε εκείνες τις ιδέες του Fidel, που συνεχίζουν να είναι σε ισχύ και δεν θα επιτρέψουμε να μας ξανασυμβεί το ίδιο. Γι’ αυτό, το Κόμμα και η Κυβέρνηση καθόρισε τις κατευθύνσεις και τη γραμμή, όσον αφορά τα λάθη, τις παραβιάσεις κ. λ. π., κ. λ. π.. Αν θέλουμε να περισώσουμε την Επανάσταση, πρέπει να εκπληρώσουμε αυτό που συμφωνήσαμε. Να μην επιτρέψουμε, μετά το Συνέδριο -  όπως έχει συμβεί σε πολλές περιπτώσεις, μέχρι σήμερα, πολύ χαρακτηριστικά – τα ντοκουμέντα να πάρουν τον ύπνο του δικαίου μέσα στα συρτάρια, όπως αναφέρθηκε αυτές τις μέρες στις συζητήσεις, οι οποίες ήταν πολύ καρποφόρες, δημοκρατικές και αληθινά βαθιές. Έτσι, λοιπόν θέλουμε ο λαός να συνεχίσει να συζητάει αυτές τις κατευθύνσεις. Υπάρχουν περίπου 100 μέρες, για να γίνει αυτό. ‘Η επανορθώνουμε, ή τελείωσε πια ο καιρός που κινούμαστε στο χείλος του γκρεμού, καταποντιζόμαστε και θα ρίξουμε στο βάραθρο, όπως είπαμε προηγουμένως, την προσπάθεια ολόκληρων γενεών. Από τον ινδιάνο Hatuey, ο οποίος ήρθε από την χώρα που σήμερα ονομάζεται Δομινικανή Δημοκρατία και Αιτή, μέχρι τον Fidel, ο οποίος μας οδήγησε μέσα από αυτές τις πολύπλοκες καταστάσεις στον θρίαμβο της Επανάστασης (χειροκροτήματα).

Οι πιο νέοι, αλλά και οι μεγαλύτερης ηλικίας, που συνεχίζουμε όμως να είμαστε νέοι και να βρισκόμαστε στην πάλη (χειροκροτήματα), αλλά και οι νέες γενιές επίσης, οι οποίοι μίλησαν χθες, κάποιοι πολύ εύγλωττα, δεν ξεχνάμε ποτέ τα λόγια της πρώτης ομιλίας του Fidel από το κεντρικό αρχηγείο του Batista, το παλιό Columbia, που είναι σήμερα το σχολείο Ελεύθερη Πόλη(Ciudad Libertad), μόλις έφτασε στην πρωτεύουσα. Είπε τότε: «Η Επανάσταση θριάμβευσε, η χαρά είναι τεράστια, όμως μένουν πολλά ακόμα να κάνουμε. Κάνουμε λάθος, αν νομίζουμε ότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα, ίσα-ίσα τώρα όλα θα είναι πιο δύσκολα». Και αυτός ακριβώς ο προσανατολισμός και το όραμα έχει εκπληρωθεί, σ’ αυτά τα 50 περίπου χρόνια.

Δεν επρόκειτο να είναι ένας δρόμος στρωμένος με τριαντάφυλλα, ξέραμε την αντίδραση που θα προκαλούσε η απόσπαση της νίκης από τον Batista.Υπολογίζαμε μόνο σ’ ένα λαό και στα όπλα. Συνεχίσαμε να εξοπλιζόμαστε σε όλα όσα μπορούσαμε, μέχρι και σήμερα. Με την ενθάρρυνσή του και μαθαίνοντας από κείνον, δημιουργήσαμε την μεγάλη ενότητα του λαού μας, την οποία οφείλουμε να προσέχουμε πάντα, σαν τα μάτια μας, όπως την ίδια την ζωή. Όμως αυτή η ενότητα δεν μπορεί να θεσπιστεί με διατάγματα. Και θα είμαστε περισσότερο ενωμένοι, όσο θα γίνεται κατάκτηση όλων μας, αν εφαρμόζονται, με υπομονή, μέθοδοι απόλυτα δημοκρατικοί, σε όλη την πολιτική εξέλιξη του έθνους, από την βάση του Κόμματος, μέχρι και το ανώτερο όργανο της κρατικής εξουσίας, που είναι αυτή εδώ η Εθνοσυνέλευση.

Είμαστε μια χώρα εκπαιδευμένη, σε πολύ υψηλό επίπεδο και έχουμε πολλά θετικά πράγματα, γιγαντιαία επιτεύγματα που έχουν κατορθωθεί και δεν μετριέται αυτή η δραστηριότητα, εσείς το γνωρίζετε. Οι δημοσιογράφοι μας  μιλούν αρκετά γι’ αυτήν, για τις επιτυχίες της Επανάστασης και στις ομιλίες, επίσης, αφθονούμε. Αλλά πρέπει να φτάσουμε στο μεδούλι των προβλημάτων, όπως έγινε σ’ αυτή την συνεδρίαση της συνέλευσης του Κοινοβουλίου.

Θέλω να πω ότι τα ζητήματα που έχουμε αναλύσει και τα λάθη που έχουμε κριτικάρει, δεν μπορούν να ξανασυμβούν, γιατί παίζεται η ζωή της Επανάστασης.

Τα ίδια λάθη, αν απλά αναλυθούν με ειλικρίνεια,- τίποτα παραπάνω-, αν πάμε να τα αναλύσουμε με ειλικρίνεια και σε βάθος, ασφαλώς και μπορούν να μετατραπούν σε εμπειρίες και μαθήματα, έτσι ώστε να τα ξεπεράσουμε και να μην υποπέσουμε ξανά σ’ αυτά. Έχετε ακούσει που λένε, ότι ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο που σκοντάφτει πάνω από μια φορά στο ίδιο εμπόδιο; Εγώ γνωρίζω μερικούς εδώ που έχουν συγκρουστεί 5, 6 και 10 φορές και αν δεν τους σταματήσουμε, θα συνεχίσουν. Και δεν είναι ότι χτυπάνε λίγο τον αστράγαλο του ποδιού τους, είναι ότι κοστίζουν πολλά εκατομμύρια τα λάθη που κάνουν. Η απαρίθμηση που έκανε ο ίδιος ο αντιπρόεδρός, ο Υπουργός Οικονομίας και Σχεδιασμού (Ministro de Economía y Planificación), ο Murillo, ή αυτή που έκανε ο Πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών θεμάτων του Κοινοβουλίου (Presidente de la Comisión de Asuntos Económicos del Parlamento), τελειώνοντας την ομιλία του, ο σύντροφος Osvaldo Martinez είναι χαρακτηριστική: σταματήσαμε να εισπράττουμε αρκετά εκατομμύρια από την τιμή της ζάχαρης. Όλα αυτά τα χρόνια είχε πολύ χαμηλή τιμή και τώρα που ανέβηκε, επειδή δεν ολοκληρώσαμε τα πλάνα της ζάχαρης, από λανθασμένους χειρισμούς, σταματήσαμε να εισπράττουμε τόσα εκατομμύρια δολάρια. Και σε άλλες τέτοιες δραστηριότητες, επειδή δεν ολοκληρώθηκαν τα πλάνα, σταματήσαμε να εισπράττουμε αρκετά.

Εγώ έλεγα στον Machado, σχολιάζοντας, ενώ τους ακούγαμε, σχολιάζοντας εκεί δίπλα του: αν βγάλεις το λογαριασμό των εκατομμυρίων που έχουμε χάσει, επειδή σταματήσαμε να ολοκληρώνουμε τα πλάνα, δες πόσα προβλήματα θα είχαμε λύσει. Έτσι γίνεται σε όλα.

Και γι’ αυτό υποστηρίζω φανατικά να τελειώνουμε με την μυστικοπάθεια, αν και κάποια μυστικότητα πρέπει να διατηρηθεί. Εχθές μιλούσαμε για κάποια θέματα, που δεν σκέφτομαι να δημοσιοποιήσω. Επισημαίνεται ότι από τις παρεμβάσεις μου στην Εθνοσυνέλευση, δεν έχει δημοσιευτεί σχεδόν τίποτα στον Τύπο, εγώ ζήτησα να γίνει έτσι, ακριβώς για να μιλήσουμε. Η συνεδρίαση ήταν κλειστή, για να μπορέσουμε να συζητήσουμε εδώ, όπως λένε, έξω από τα δόντια. Δεν έπρεπε λοιπόν να το κάνουμε αυτό δημόσια, αλλά συζητήσαμε αυτό που έπρεπε να συζητηθεί. Έτσι πρέπει να είναι.

Και είμαι υποστηρικτής στον αγώνα ενάντια στην μυστικοπάθεια, διότι κάτω από αυτό το πλουμιστό χαλί είναι που κρύβονται τα ελαττώματα που έχουμε, αλλά και αυτοί που ενδιαφέρονται να είναι έτσι τα πράγματα, ή να συνεχίζουν έτσι. Και θυμάμαι κάποιες κριτικές. «Ναι, να βγάζουν στην εφημερίδα τέτοιες κριτικές», εγώ ο ίδιος έδωσα αυτή την κατεύθυνση, πριν από πολλά χρόνια και φυσικά, δεν αναφερόταν σε μια οργάνωση, ή κάποιο παράγωγο της κ. λ. π. Αμέσως η μεγάλη γραφειοκρατία άρχισε να κινητοποιείται: «Αυτά τα πράγματα δεν βοηθάνε, ρίχνουν το ηθικό των εργαζομένων». Σε ποιους εργαζόμενους θα ρίξουν το ηθικό; Όπως σε μια περίπτωση στην μεγάλη κρατική εταιρεία γάλακτος, το Triángulo. Για αρκετές εβδομάδες, επειδή ένα από τα φορτηγά αυτής της κτηνοτροφικής μονάδας που υπήρχε εκεί – είναι αρκετά τεράστια, συνεχίζει να είναι, νομίζω ότι τώρα είναι κέντρο γενετικής…(του λένε από κάτω ότι είναι το Triunvirato). Α ναι, το Triunvirato, το Triángulo είναι στο Camagüey. Ένα φορτηγάκι λοιπόν εκείνου του τμήματος ήταν σπασμένο και όλο το γάλα που παραγόταν στις εγκαταστάσεις αυτής της ζώνης, σ’ εκείνη το μέρος, όχι σε ολόκληρη την εταιρεία, το έχυναν σε κάποια γουρούνια που έκτρεφαν.

Τότε ήταν λοιπόν, που είπα σ’ έναν γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής, όπου είχε στην ευθύνη του την γεωργία, σ’ εκείνο το στάδιο, βάλε στην Granma, διηγήσου όλο αυτό που συμβαίνει, κάνε κριτική. Αναστάτωσα την σφηκοφωλιά. Αυτό που δεν ήξεραν, ήταν ότι ήμουν εγώ αυτός που το είχα κατευθύνει και ήρθαν μερικοί και μέχρι που μου σχολίασαν ότι: «Αυτά τα πράγματα δεν βοηθάνε, διότι ρίχνουν το ηθικό των εργαζομένων», κ. λ. π.

Κοντά στην πόλη, στην πρωτεύουσα της επαρχίας, εκεί έβγαζαν γάλα, ρίχνοντάς το στα γουρούνια τους. Γι’ αυτό, μυστικότητα; Όχι. Αυτός που θέλει να διατηρεί μυστικά από δική του ανεπάρκεια, να αγωνιστεί και ν’ αφιερώσει αυτή την μεγάλη προσπάθεια, στο να τ’ αποφεύγει – αναφέρομαι στις ανεπάρκειες.

Θέλω να πω ότι, τα λάθη, αν απλά τ’ αναλύσουμε – όπως αναφέραμε πριν λίγο – με ειλικρίνεια, μπορούν να μετατραπούν σε εμπειρίες και μαθήματα ώστε να τα ξεπεράσουμε και να μην υποπέσουμε ξανά σ’ αυτά.

Αν δεν το κάνουμε έτσι, συνεχώς θα επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος. Γι’ αυτό εγώ είμαι απ’ αυτούς που λένε ότι στην Κούβα υπάρχουν ζώα – αναφέρομαι σ’ αυτό που λένε ότι ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο που σκοντάφτει 2 φορές στο ίδιο εμπόδιο. Μόνο που στην Κούβα το κάνει περισσότερες.

Να μην ξεχνάμε και τον άλλο Δομινικανό, μεγάλο διεθνιστή, Ηγέτη του δικού μας Απελευθερωτικού Στρατού (Ejército Libertador), τον στρατηγό (Generalísimo),Máximo Gomez, που μας ήξερε καλά, ήταν παντρεμένος με μια Κουβανή, τα παιδιά του γεννήθηκαν στα πεδία του αγώνα, πολλά πέθαναν από τις δυσκολίες και ο Manana ανάμεσά τους, και  κάπου εκείνη την εποχή και έλεγε: « Οι Κουβανοί ή δεν φτάνουν ποτέ, ή προσπερνάνε». Είναι έτσι; (του απαντάνε πως ναι). Ας δούμε, αν προσπεράσαμε, αλλά στην εκπλήρωση του καθορισμένου καθήκοντος.

Ή αλλιώς, αυτή είναι ακριβώς η μεγάλη χρησιμότητα που έχει η βαθιά ανάλυση των λαθών και αυτός οφείλει να είναι ο μόνιμος κανόνας της συμπεριφοράς όλων των διευθυνόντων, σ’ όλες τις περιστάσεις, σ’ όλα τα επίπεδα. Όποιος δεν το κάνει αυτό, παραβιάζει το βασικό καθήκον του, σαν διευθυντής.

Η πραγμάτωση των αριθμών, επιπροσθέτως, είναι πάνω απ’ όλες τις φιλοδοξίες μας και τις επιθυμίες μας. Στην βασική αριθμητική του πρώτου βαθμού του Δημοτικού σχολείου, μαθαίνεται σε νεαρή ηλικία, ότι 2+2 μας κάνει 4, όχι 5, ούτε 6- όπως ήδη είπαμε σε κάποια  περίπτωση, εδώ σ’ αυτό το χώρο. Δεν πρέπει να είσαι οικονομολόγος για να το καταλάβεις, ότι 2+2=4, και εκείνη τη φορά πρόσθεσα: «…όμως, μερικές φορές, εξαιτίας των ανεπαρκειών μας, 2+2 έχει σαν αποτέλεσμα το 3». Θέλω να πω, ότι δεν πρέπει να είσαι οικονομολόγος για να το καταλάβεις. Και μιας και το λέμε, αν σε κάποια δεδομένη στιγμή πρέπει να κάνουμε κάτι στο οικονομικό και κοινωνικό θέμα, σε υπέρβαση των διαθέσιμων πόρων, να το κάνουμε ή μπορούμε να το κάνουμε, αλλά πρέπει να έχουμε συνείδηση των επιπτώσεων και να γνωρίζουμε προκαταβολικά, ότι στο τέλος η δριμύτητα των πράξεων και των αριθμών θα επιβληθεί χωρίς έλεος, παρά τις πολλές καλές επιθυμίες που έχουμε.

Η Κούβα, απ’ την άλλη μεριά, διαθέτει δεκάδες και δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες απόφοιτους, εκπαιδευμένους από την Επανάσταση, ειδικευμένους στην οικονομία, την λογιστική και τα χρηματοοικονομικά, αναφέρουμε μόνο κάποιους αυτού του προφίλ, τους οποίους δεν έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε κατάλληλα, ώστε να επωφελείται η οργανωμένη ανάπτυξη του έθνους.

Υπολογίζουμε  στο πιο πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο – στο οποίο έχει αναφερθεί σε πολλές περιπτώσεις ο σύντροφος Fidel – και οφείλουμε να το συνδέσουμε με την Εθνική Ένωση Οικονομολόγων και Λογιστών ( Asociación Nacional de Economistas y Contadores)(ANEC), έτσι ώστε να επιχειρήσουμε να μορφώσουμε σ’ αυτό το θέμα, με τρόπο συνεχή και συστηματικό, τον εκπαιδευμένο λαό μας και του διευθύνοντές  του, σ’ όλα τα επίπεδα.  Μια πολυάριθμη αντιπροσωπεία της Εθνικής Επιτροπής της ANEC – μαζί με μας και με πολλούς από τους παρόντες διευθυντές, αλλά και το Συμβούλιο των Υπουργών επίσης, ή σχεδόν όλο – πήρε μέρος στα πρώτα σεμινάρια που οργανώσαμε πάνω στις κατευθύνσεις και πολλά από τα μέλη τους είναι εμβαπτισμένα στην διαδικασία των συζητήσεων που εξελίσσονται. Εδώ ήρθε σύσσωμη η Εθνική Διεύθυνση σ’ αυτά τα σεμινάρια και έπειτα ενσωματώθηκαν στις επαρχίες, ή τους Δήμους, για να προχωρήσει  απευθείας πια αυτή η δραστηριότητα, με τα μέλη του Κόμματος και με τον πληθυσμό.

Αισθανόμαστε την ανάγκη να ξεχωρίσουμε την αποφασιστική συνεισφορά χιλιάδων επίσης λογιστών, ώστε, στον τομέα που αντιστοιχεί στην λογιστική, να διορθώσουμε την διοίκηση της οικονομικής δραστηριότητας – εσείς γνωρίζετε σε τι αναφέρομαι και πως προχωράει η λογιστική σ’ αυτή τη χώρα, σχεδόν σ’ όλες τις εταιρείες – όπου, όπως γνωρίζουμε, είναι μια απαραίτητη προυπόθεση, ώστε να διασφαλίσουμε την επιτυχία και την τάξη, σ’ όλα όσα προτείνουμε.

Σ’ αυτή την κατάσταση, όλοι οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας, την σχέση που πρέπει να διατηρηθεί, εστιάζοντας με διαφορετικό τρόπο στην νεολαία – πήγα σ’ άλλο θέμα –  με τους απόφοιτους των πανεπιστημίων και τους τεχνικούς μέσης εκπαίδευσης,  με τη σημερινή πραγματικότητα, ή αλλιώς μια προσπάθεια, μια διαφορετική προσέγγιση, όπως αυτή που είδατε στην πρώτη απόφαση του Υπουργείου Εργασίας. Σε αντιστοιχία με το Υπουργείο, οφείλω ν’ αναδείξω την απόφαση να εξαιρέσουμε από τις διαδικασίες του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού, αυτούς που αποφοίτησαν πρόσφατα, για όσο διάστημα εκπληρώνουν την κοινωνική τους υπηρεσία. Ναι, δεν θα είναι οι πρώτοι που θυσιάζονται. Τώρα λοιπόν, δεν πρόκειται να τους τοποθετήσουμε σε δημόσια εργασία που δεν είναι παρεμφερής με το επάγγελμά τους, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν, όπου όταν πήγαν να εκπληρώσουν την κοινωνική τους υπηρεσία, ανεξάρτητα από το τίτλο ή την θεωρητική γνώση που κατείχαν, έφτασαν να τους βάλουν μέχρι και πορτιέρηδες στο κέντρο εργασίας. Διότι ακριβώς αυτή η περίοδος που πρέπει να δουλέψουν, είναι σχεδιασμένη για εκπαιδευτούν στην βάση της παραγωγής και των υπηρεσιών, να συμπεριλάβουν στην πρακτική, τον θεωρητικό σχεδιασμό των σχολείων και των πανεπιστημίων και να τους καλλιεργήσουμε την αγάπη για την δουλειά. Αν δεν το κάνουμε αυτό, θυσιάζουμε το μέλλον που έρχεται και μαζί, και αυτούς που θα συνεχίσουν.

Όχι λιγότερο σημαντική αποδεικνύεται η εργασία που αντιστοιχεί στα στελέχη και τους ειδικούς, που εμπλέκονται στην επεξεργασία και την αναθεώρηση των νομικών ντοκουμέντων, στο πνεύμα των τροποποιήσεων που προετοιμάζονται. Για παράδειγμα, μόνο για να δώσουμε νομική κάλυψη (όπου οφείλουμε να μην κάνουμε βήμα, να μην εφαρμόζουμε οτιδήποτε που δεν παίρνει υπόψη του πρώτα αυτό, την νομική κάλυψη), σε 2 κατευθύνσεις (την 158 και την 159), που αναφέρονται στην ιδιωτική άσκηση της εργασίας, το φορολογικό καθεστώς και τις διαδικασίες διαθεσιμότητας της εργασίας, απαιτήθηκε να διατυπώσουμε σχεδόν 30 διατάξεις, ανάμεσα στα νομοθετικά διατάγματα (τα σήμερα έχουν εγκριθεί και θα δημοσιευθούν σε νόμο, εν καιρώ), τα σύμφωνα της Κυβέρνησης και τις αποφάσεις διαφόρων υπουργείων και εθνικών ινστιτούτων.

Εδώ και λίγες μόνο μέρες – δείτε αυτό το παράδειγμα – μια απόφαση του Υπουργείου Χρηματοοικονομικών (Ministerio de Finanzas), όπου τροποποίησε τις τιμές στα αποθέματα μιας ομάδας γεωργικών προιόντων, έπρεπε να μην επηρεάσει άλλες 36 αποφάσεις του ίδιου οργανισμού, που είχαν εκδοθεί σε διαφορετικές ημερομηνίες, προηγούμενων ετών, όμως ήταν όλες σε ισχύ. Ποιος μπορεί να χειριστεί αποτελεσματικά μια τέτοια δραστηριότητα, όπως οι τιμές των γεωργικών προιόντων, αυτών που τους βάζουμε τιμές και δεν είναι στην προσφορά και τη ζήτηση, με 36 ντοκουμέντα; Αυτή την καταμέτρηση είναι αδύνατο να την κάνει οποιοσδήποτε υπολογιστής. Και έτσι, υπάρχουν πολλές αποφάσεις τέτοιου τύπου, που απεικονίζονται στα ντοκουμέντα, η μία πίσω από την άλλη, η μία τροποποιεί την άλλη, άλλη που ακολουθεί από πίσω κ. λ. π. Μία αντικατέστησε 36, αλλά όλες ήταν σε ισχύ.

Αυτά τα γεγονότα δίνουν μια ιδέα της δουλειάς που πρέπει να γίνει, όπου στο θέμα της νομικής οργάνωσης έχουμε μέλλον, με στόχο να ενδυναμώσουμε την θεσμοθέτηση κανόνων. Αυτό δεν είναι επειδή μας αρέσουν «η χαρτούρα», όμως όλη η δραστηριότητα πρέπει να συγκεντρώνεται σε κανόνες σε ένα ντοκουμέντο, εγκεκριμένο επισήμως, από την χώρα. Και χρειάζεται να εξαλείψουμε τις τόσες παράλογες απαγορεύσεις που διαιωνίζονται για χρόνια, χωρίς να παίρνουν υπόψη τους τις υπάρχουσες καταστάσεις, δημιουργώντας το υπόστρωμα για να καλλιεργούνται πολλαπλές δραστηριότητες στο περιθώριο του νόμου, όπου συχνά δίνουν έδαφος στην διαφθορά, σε διάφορες βαθμίδες. Μπορούμε να καταλήξουμε σ’ ένα συμπέρασμα, από την ίδια την ζωή: οι παράλογες απαγορεύσεις ευνοούν τις παραβιάσεις, που με τη σειρά τους οδηγούν στην διαφθορά και την ατιμωρησία. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο πληθυσμός έχει δίκιο και το έχουν καταθέσει από την ανάλυση ακόμα, της ομιλίας του 2007, όπου δεν ήταν μια ομιλία που άξιζε να συζητηθεί στο πληθυσμό, κρατάω μόνο, ότι τους ειπώθηκε: «Ας πιστεύουν ότι θέλουν». Και εδώ, στο ίδιο μέρος, σε μια άλλη περίσταση, πληροφορήθηκα για τ’ αποτελέσματα εκείνης της σφυγμομέτρησης. Ήταν επιπροσθέτως, για να αποκτήσουμε περισσότερες εμπειρίες πάνω σ’ αυτό που κάνουμε τώρα και επιτεύχθηκαν μεγάλες εμπειρίες και πολλές από τις τοποθετήσεις που έγιναν σ’ εκείνο στο στάδιο, επαναλαμβάνονται τώρα σ’ αυτές τις συζητήσεις για τις κατευθύνσεις. Και περνούσαν τα χρόνια, με το να τους απασχολούν οι ενοχλητικές διαδικασίες που είχαν να κάνουν με την κατοικία και με την αγοροπωλησία οχημάτων μεταξύ ιδιωτών. Αρκεί μόνο ν’ αναφέρω δύο παραδείγματα, όπου σήμερα η λύση τους είναι αντικείμενο μελέτης, αλλά με οργανωμένο τρόπο. Γι’ αυτό θυμόμασταν χθες, όπως έλεγε ο Marino, το κράτος ρυθμίζει τις σχέσεις του με το άτομο, όμως το κράτος δεν πρέπει ν’ αναμιγνύεται σ’ οτιδήποτε και να έχει την πρόθεση να ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ δύο ατόμων. Και αν εγώ έχω ένα αυτοκινητάκι, ή ότι να’ ναι, ένα «κελεπούρι», όπως το ονομάζουν τώρα, το οποίο είναι δικό μου, έχω το δικαίωμα να το πουλήσω σ’ όποιον μου κάνει κέφι, εκπληρώνοντας, βέβαια, τους κανόνες που αφορούν το ληξιαρχείο ιδιοκτησίας (registro de propietario).

Εν ευθέτω χρόνο, επιβάλλεται ν’ απλουστεύσουμε και να ομαδοποιήσουμε την ισχύουσα νομοθεσία, όπου γενικά είναι αρκετά διάσπαρτη. Οι ειδικοί των νομικών εγγράφων εργάζονται για να επιβλέπουν εκείνους, που έχουν στην ευθύνη τους την εφαρμογή τους και να μην τα βάζουν στα συρτάρια. Κατά συνέπεια, είναι σημαντική η εκπαίδευση των στελεχών και η απαίτηση από αυτούς να δουλεύουν με την νομική κάλυψη που διέπει το δημόσιο λειτούργημά τους και να κανονίζουν ώστε αυτό να εκπληρώνεται με τον πιο ιδανικό τρόπο, στην αποφασιστική θέση που κατέχουν. Εχθές ή προχθές είχαμε ένα παράδειγμα, το οποίο ήταν κοινός παρανομαστής σε όλες τις επαρχίες, σαν μια κοινή πρακτική. Ήταν συνηθισμένο σε όλους να φτάνει ένα έγγραφο και να σταματάει σ’ ένα συρτάρι και αυτό γινόταν και την επόμενη μέρα και η ζωή συνεχιζόταν.

  

Αξίζει να υπενθυμίσουμε, άλλη μια φορά, ότι το να μην γνωρίζουμε τον νόμο, δεν απαλλάσσει  κανέναν από την εκπλήρωσή του και ότι, σύμφωνα με το Σύνταγμα, όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Με βάση αυτό, αν κάποιος διαπράξει ένα αδίκημα στην Κούβα, ανεξάρτητα από το πόστο που κατέχει, όποιος και να ‘ναι, θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τις συνέπειες των λαθών του και το βάρος της δικαιοσύνης.

Περνώντας σ’ άλλο θέμα, που αναδείχθηκε επίσης από τις κατευθύνσεις του σχεδιασμού του επόμενου έτους, όπως ήδη πληροφορήθηκα εδώ -  έχουν εξαιρεθεί 68 σημαντικές επενδύσεις για την χώρα, επειδή δεν εκπληρώθηκαν οι αναγκαίες απαιτήσεις που είχαν συμφωνηθεί. Ανάμεσά τους, η προσδιορισμός της χρηματοδότησης, η τεχνική προετοιμασία και τα προγράμματα, ο ορισμός του κατασκευαστικού δυναμικού, που θα ήταν ικανό να ολοκληρώσει τα προγράμματα στο προκαθορισμένο χρόνο και η αξιολόγηση των μελετών για την πραγματοποίησή τους. Δεν θα επιτρέψουμε την σπατάλη των πόρων που προορίζονται για επενδύσεις, εξαιτίας του αυθορμητισμού, του αυτοσχεδιασμού και της επιπολαιότητας, όπου σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, χαρακτήρισαν την επενδυτική διαδικασία. Και όπως συζητήθηκε στο τελευταίο συμβούλιο των Υπουργών και ακούσατε πολλοί από εσάς, αυτό τελείωσε και όποιος το παραβιάζει, πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπος με τις οποιεσδήποτε συνέπειες.

Αναφερόμενος σ’ αυτά τα θέματα, είναι υποχρεωτικό ν’ αναφερθώ στον καθοριστικό παράγοντα που έχουν να παίξουν τα στελέχη του Κόμματος, της Κυβέρνησης, του Κράτους, οι μαζικές οργανώσεις και οι νεολαιίστικες, στην αρμονική και οργανωμένη από κοινού καθοδήγηση του εκσυγχρονισμού του κουβανικού, οικονομικού μοντέλου. Έχουμε τώρα ένα ειδικό πεδίο μάχης, καλά προετοιμασμένο, ώστε να επιδείξουμε ότι όλο αυτό μπορεί να γίνει και να το κάνουμε καλά και ούτε να το προσπεράσουμε, ούτε να μείνουμε πίσω, όπως έλεγε ο μεγάλος στρατηγός (el Generalísimo).

Στην πορεία της βαθμιαίας αποκέντρωσης που ξεδιπλώνουμε, έχουν υιοθετηθεί διάφορα μέτρα, χάριν του ν’ αυξήσουμε την εξουσία των διευθυνόντων της διοίκησης και των εταιρειών, τους οποίους θα συνεχίσουμε να εξουσιοδοτούμε. Παράλληλα, τελειοποιούνται οι  μέθοδοι ελέγχου και αυξάνεται σε ανώτερο επίπεδο η απαίτηση μπροστά σε δείγματα  αμέλειας, νωθρότητας και άλλων συμπεριφορών, ασύμβατων με την εκτέλεση δημόσιων καθηκόντων.

Βρίσκεται εδώ, καθισμένη εκεί, στην πρώτη σειρά, η αντιπρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου, η Gladys Bejerano, η οποία – όπως γνωρίζετε – είναι ικανή Γενική Κυβερνητική Οικονομική Επιθεωρήτρια της Δημοκρατίας (Contralora General de la República).

Όταν κάποτε υπήρχε αυτό το Υπουργείο, - το οποίο τώρα είναι υπό την αιγίδα του Κρατικού Συμβουλίου και είναι υπ’ ευθύνη του και για την καθημερινή λειτουργία, την βοηθώ εγώ, όπως και με την Γενική Εισαγγελία οικονομικών θεμάτων της Δημοκρατίας (Fiscal General de la República)και τους δίνω καθήκοντα -  στο MAC,  που ήταν το Υπουργείο Οικονομικού Ελέγχου (Ministerio de Auditoría y Control), εκτός του ότι δεν μπορούσε να κάνει και πολλά, διότι δέχονταν όλες τις δικαιολογίες και πάντα υπήρχε κάποιος προστάτης κ. λ. π., λοιπόν την συντρόφισσα Gladys Bejerano, κάποιοι δεν την έβλεπαν με καλό μάτι. Και πάντα όταν ασκούσε έλεγχο ερχόταν το παράπονο σε κάποιον, οποιονδήποτε: «Εντάξει, αυτό δεν βοηθά». Κάποιοι έλεγαν: «Αυτό ρίχνει το ηθικό». «Τι πράγματα είναι αυτά!», «η συντρόφισσα Gladys είναι πολύ σκληρή, λέει τα πράγματα πολύ ωμά». Αυτό είναι που θέλουμε, αυτό είναι που απαιτώ από αυτούς συνεχώς.

Λοιπόν, σε μια περίπτωση – ακόμα δεν είχα εγώ αυτή την ευθύνη- λέω: «Πιστεύω ότι πρέπει να διαλύσουμε αυτό το Υπουργείο». Είδα πρόσωπα χαρούμενα, κοιτάζονταν. Εκτός από την Gladys, που ήταν λυπημένη, διότι φαινόταν ότι υποτιμούσαμε την σημαντική δουλειά της. Αφήνω να περάσει λίγος χρόνος, κάποια δευτερόλεπτα και λέω λοιπόν: «Θα διαλύσουμε αυτό το Υπουργείο, γιατί είναι ίδιο στην ιεραρχία με τους υπόλοιπους Υπουργούς και θα φτιάξουμε την Γενική Κυβερνητική Οικονομική Επιθεώρηση της Δημοκρατίας (Controlaría General de la República), υπό το Κρατικό Συμβούλιο και εκείνη θα την προτείνουμε για Αντιπρόεδρο». Η χαρά σ’ εκείνα τα πρόσωπα που χαίρονταν, έδωσε της θέση της στην έκπληξη και εκείνη επανήλθε να γελάει ευτυχισμένα (γέλια). Δεν είναι αστείο αυτό που σας διηγούμαι (χειροκροτήματα), δεν είναι αστείο αυτό που διηγούμαι.

Τέλος πάντων, μιλούσα για ‘κείνους τους διοικούντες, υπουργούς κ. λ. π, τα κυβερνεία των επαρχιών και των δήμων, πρόκειται να τους αυξήσουμε την εξουσία και να τους υποστηρίξουμε και να αποκεντρώσουμε την εξουσία από ψηλά.

Έχουμε πει ότι το κυβερνείο του δήμου πρέπει να είναι εξουσιοδοτημένο και να έχει πόρους και επίσης, συζητάμε στο πώς να τους αποκτήσουν και θα συνεχίσουμε να τους εξουσιοδοτούμε γι’ αυτό. Παράλληλα, τελειοποιούνται οι διαδικασίες ελέγχου και αυξάνεται σε ανώτερα επίπεδα η απαίτηση μπροστά σε δείγματα αμέλειας, νωθρότητας και άλλων συμπεριφορών, ασύμβατων με την εκτέλεση δημόσιων καθηκόντων.

Επίσης, έχουμε πλήρη συνείδηση την ζημιάς που συμβαίνει περιστασιακά στην πολιτική διαχείρισης των στελεχών, στη διάρκεια των ετών, όπου υπάρχει το φαινόμενο της «ανεστραμμένης  πυραμίδας». Θέλω να πω ότι, οι μισθοί δεν είναι σε αντιστοιχία με την σπουδαιότητα και την ιεραρχία των διευθυντικών πόστων που καταλαμβάνονται. Ούτε υπάρχει κατάλληλη διαφοροποίηση ανάμεσα στον ένα ή στον άλλον, το οποίο υποτιμά την προαγωγή των πιο ικανών στο ν’ αναλάβουν υψηλές ευθύνες στις εταιρείες και στα ίδια τα υπουργεία. Αυτό είναι ένα βασικό ζήτημα που οφείλει να λυθεί, σύμφωνα με αυτό που υποδεικνύεται στις κατευθύνσεις 156 και 161, που αναφέρονται στην πολιτική των μισθών.

Το 6ο Συνέδριο του Κόμματος οφείλει να είναι, -επειδή το επιβάλλει η ζωή και να το έχουμε πάντα αυτό στο νου μας- το τελευταίο της πλειοψηφίας αυτών που αποτελούμε την Ιστορική Γενεά. Ο χρόνος που μας απομένει είναι λίγος, το έργο γιγάντιο και χωρίς την παραμικρή υποψία υπεροψίας, προσωπικής ματαιοδοξίας ή συναισθηματισμό, θεωρώ ότι ήμαστε υποχρεωμένοι να επωφεληθούμε από την ηθική εξουσία που κατέχουμε απέναντι στο λαό, για να εγκαταλείψουμε την «πεπατημένη» και να επιλύσουμε κάποια άλλα  σημαντικά αποφασιστικά ζητήματα.(χειροκροτήματα)

Δεν θεωρούμε ότι είμαστε πιο έξυπνοι ή πιο ικανοί από κανέναν, ούτε έχουμε καμία έπαρση, αλλά ναι, είμαστε πεπεισμένοι ότι έχουμε το πρωταρχικό καθήκον να διορθώσουμε τα λάθη που έχουμε διαπράξει αυτές τις πέντε δεκαετίες της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Κούβα και με αυτό το σκοπό να εργαστούμε με όλη την ενέργεια που μας απομένει, όπου ευτυχώς δεν είναι λίγη.(χειροκροτήματα)

Διπλασιάζουμε την επιμονή και την αδιαλλαξία απέναντι στο κακώς γενόμενο. Οι υπουργοί της κυβέρνησης και άλλοι πολιτικοί καθοδηγητές και διοικητικοί γνωρίζουν ότι θα υπολογίζουν στην υποστήριξη μας όταν, ενώσω εκπληρώνουν το δημόσιο λειτούργημά τους, εκπαιδεύονται, πάνω απ’ όλα εκπαιδεύονται και με τη σειρά τους απαιτούν και από τους υφισταμένους τους το ίδιο. Και δεν φοβούνται ν’ αναζητήσουν προβλήματα, όπου συνήθως κανείς δεν θέλει να μπει σ’ αυτά τα χωράφια. Να μην φοβούνται ν’ αναζητήσουν προβλήματα, ώστε ν’ αντιμετωπίσουν το κακώς γενόμενο, διότι το να ψάχνει κανείς προβλήματα, είναι αυτή τη στιγμή ένα από τα πρωταρχικά μας έργα, ώστε να ξεπεράσουμε όλες εκείνες τις ανεπάρκειες που έχουμε αναφέρει.

 Επίσης, είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι δεν βρισκόμαστε σ’ εκείνα τα πρώτα χρόνια, μετά τον θρίαμβο το 1959, εκείνους τους πρώτους μήνες, όταν κάποιοι κατείχαν κυβερνητικά πόστα, ειδικά στην πρώτη κυβέρνηση, όπως εκείνος που λεγόταν Urrutia, με εξαίρεση την Άμυνα και την Γεωργία, όπου του είπα: «Άστο ήσυχο αυτό», σκεφτόμενος την αγροτική μεταρρύθμιση και τον εξοπλισμό που κατείχαν, ή που επρόκειτο να κατέχουμε. Μιλάω για τις 2 του Γενάρη. Μετά που μίλησε ο Fidel, στην πλατεία “Céspedes”, έφυγε για το γενικό αρχηγείο του εχθρού, για να μιλήσει σ’ εκείνους τους στρατιώτες, έτσι ώστε να συγκεντρωθούν,- διότι υπήρχε ένα πραξικόπημα στην Αβάνα- και δεν γνωρίζαμε πώς να χειριστούμε ούτε τα τανκς, ούτε το πυροβολικό και άλλα μέσα που είχαν εκεί. Άφησε στον Urrutia και σε άλλους υπεύθυνους συντρόφους της εποχής του κινήματος της 26ης Ιουλίου, που βρίσκονταν στο πανεπιστήμιο του Santiago de Cuba, να διορίσουν την Κυβέρνηση.

Εγώ μετέφερα το μήνυμα στον Urrutia, το ξημέρωμα της 2ης του Γενάρη, γιατί η ομιλία στην πλατεία τελείωσε περασμένα μεσάνυχτα και του είπα: «Μην αγγίξετε, μας συστήνεται να μην αγγίξουμε το Υπουργείο Γεωργίας και αυτό της Άμυνας». Ήταν το μοναδικό που του ειπώθηκε. Και όταν τον πληροφόρησα, εκ μέρους του Fidel, να διορίσει τον συνταγματάρχη Rego Rubido, αυτόν που κατέληξε να παραδοθεί στον Fidel, στο Alto del Escandel, την 1η του Γενάρη, εκεί βρισκόταν ο Urrutia και άρχισε να βηματίζει από το γκαράζ του σπιτιού του Vista Alegre, όπου πήγα να τον δω. Πάρα πολλοί περικύκλωσαν την αυλή του σπιτιού, χαιρετώντας και κράτησε πολύ λίγο η συζήτηση: «Εγώ δεν μπορώ να διορίσω έναν καραβανά, αρχηγό του Επαναστατικού Στρατού!» Του είπα: «Κοίτα, Πρόεδρε, ο Fidel ξέρει τι κάνει. Υπάρχει πραξικόπημα στην Αβάνα, πηγαίνει στο Bayamo, για να μιλήσει στους στρατιώτες του Batista…». Και ήταν εκείνοι που συγκεντρώνονταν στο δρόμο και μέσα σε μια βδομάδα που καθυστέρησαν, έφτασαν εδώ στο Columbia, με λίγο μουσάκι πια, που είχαν αφήσει να μεγαλώσει. Ο Guillermo ερχόταν από ‘κει με τον Fidel και άλλοι που είναι εδώ παρόντες: ο Colomé, ο Ramiro ερχόταν με τον Che, ο Polito ερχόταν με τον Fidel. Ο Álvaro δεν ξέρω τι έκανε, ήταν 15 χρονών τότε. Έμεινες εκεί ή ήρθες επίσης;(Απευθύνεται στον Álvaro). (Είπε ότι έμεινε στο Santiago). Έμεινες στο Santiago. Καλά έκανες, γιατί εσύ είσαι santiaguero.

Επομένως, δεν υπήρχε τρόπος, 5.000 στρατιώτες του εχθρού στην πόλη και εγώ μόλις και μετά βίας είχα δύο ή τρεις διμοιρίες, τίποτα παραπάνω. Δημιουργήσαμε κάποιες ομάδες, διότι προετοιμάσαμε στον Fidel μια καλή δύναμη. Αρχηγός της πιο δυνατής ομάδας ήταν ο Lussón, στην οποία συμμετείχε ο Colomé. Ο Belarmino πήγε εκεί στην άλλη ομάδα, τον Efigenio, τον ανεβάσαμε σε κάτι παλιά αεροπλάνα, που πήραμε από τον Batista,  έτσι ώστε να έρθει και ν’ απασχολήσει την αστυνομία, στην Αβάνα. Ο Efigenio Ameijeiras ήταν ο αρχηγός της ομάδας 6, απέναντι από το Guantánamo και τον είχα κάνει αρχηγό τριών ομάδων , όπου περικύκλωναν την πόλη που σκεφτόμασταν να καταλάβουμε στις 2 του Γενάρη, επαληθεύοντας την προδοσία του στρατηγού Cantillo και έπρεπε ν’ αρχίσω να βλέπω, τι έκανε. Εγώ τοποθετήθηκα στο ίδιο γραφείο στο Chaviano, στο ίδιο που με είχαν ανακρίνει όταν ήμουν στην Moncada, μπήκα από την ίδια πόρτα.

Όταν ήμουνα κρατούμενος, από τύχη, πολλές μέρες μετά που σταμάτησε η καταστολή και η αιματοχυσία των συντρόφων που επιτέθηκαν στην Moncada, δεν με έδειραν, εμένα δεν μου έδωσαν, δεν πέρασα από αυτή την εμπειρία. Σ’ αυτή την συγκυρία προσπάθησα να συμπεριφέρομαι όσο το δυνατό πιο αξιοπρεπώς, χωρίς ν’ αυθαδιάζω και με πέρασαν από σειρές στρατιωτών που με προσέβαλλαν και στο λοχαγό και τους αξιωματικούς που με έφερναν τους το ζητούσαν: «Δώσε μου τον λοχαγέ, για ν’ αποδώσω δικαιοσύνη».

Πέντε χρόνια, πέντε μήνες και πέντε μέρες αργότερα, την Πρώτη του Ιανουαρίου, μπήκαμε στο Santiago de Cuba και εγώ πήγα στο στρατόπεδο της Moncada, για να μιλήσω σ’ όλον εκείνο τον κόσμο και τώρα μπήκα ανάμεσα σε ζητωκραυγές στο ίδιο εκείνο μέρος και έφτασα με μόνο μια συνοδεία και τους μίλησα. Η αποστολή ήταν να μαζέψω όλους τους αξιωματικούς και να τους πάω στο Escandel, δίπλα από το Caney, για να μιλήσουν με τον Fidel. Από ‘κει εγώ δεν μπορούσα να φύγω, μου φορτώθηκαν μια πληθώρα στρατιωτών και λοχίες, με πήγαν στην περιοχή τους, εκεί δίπλα στο στρατόπεδο της Moncada και βρέθηκα εκεί, δεν μπορούσα να φύγω, μου έδωσαν καφέ κ. λ. π., κ. λ. π. (του λένε κάτι), Ε; Το Gerolán; Μιλάω στο στράτευμα και αρχίζουν: «Gerolán, Gerolán» και ρωτάω τους αξιωματικούς του Batista, «τι είναι αυτό το Gerolán;», δεν ήξερα την περίπτωση, «Gerolán!» και εγώ μιλούσα χωρίς μικρόφωνο, από το μπαλκόνι και μπα!, κανείς δεν μου έλεγε τι ήταν το Gerolán και δεν με άφηναν να μιλήσω. Ούτε αυτός που είχε έρθει μαζί μου ήξερε. Μέχρι που ένας αξιωματικός, μου φαίνεται ότι ήταν ταμίας, κάτι εκεί με τα λογιστικά, υπολοχαγός ή ανθυπολοχαγός, με πλησιάζει και λέει: «Κοίτα, Comandante, το Gerolán είναι ένα μικρό επίδομα που τους δίνουν, όταν είναι σ’ εκστρατεία» και λέω: «και τι; Δεν τους το έχουν πληρώσει;». Μου απαντάνε: «Όχι μόνο δεν το πλήρωσαν, αλλά ούτε και τους νεκρούς δεν έφερναν, για να μπορέσουν οι αξιωματικοί να τους κλέψουν, ότι χρήματα είχαν πάνω τους». Λέω λοιπόν: «Αύριο, όταν το οχυρό βρεθεί στα δικά μας χέρια, Gerolán για όλους σας». Εεεε…! Και σταμάτησε ο κόσμος. Και λέω, τι στράτευμα έχουμε εδώ μπροστά μας; (γέλια). Ζητήσαμε δάνειο από την τράπεζα και τους πληρώσαμε το Gerolán, σ’ εκείνους τους φτωχούς στρατιώτες, που δεν είχαν… Αυτό είναι που ήθελε να υπενθυμίσει ο Guillermo.

Λοιπόν, τι ήταν αυτό το Gerolán; Ήταν ένα κακό σιρόπι, σαν αυτό που δίνουν οι τσαρλατάνοι, το οποίο όμως είχε μια ειδική ιδιότητα.(γέλια)

Επομένως, έλεγα ότι για όλους μας είναι ξεκάθαρο, ότι δεν βρισκόμαστε σ’ εκείνα τα πρώτα χρόνια, μετά τον θρίαμβο…

Α! Εντάξει, δεν τελείωσα με την αφήγησή μου για τον Urrutia, έτσι; Επικαλούμαι τη Melba Hernádez – που δεν είναι εδώ σήμερα- και δεν τη είχα δει από το  Μεξικό, μετά μπόρεσε να έρθει και βρέθηκε στο Τρίτο Μέτωπο, μαζί με τον Almeida και όπως εκείνα τα σπίτια στο Vista Alegre έχουν γκαράζ, που κατεβαίνει από μια σκαλίτσα στην κουζίνα, εκείνη βρισκόταν στην κουζίνα, περιμένοντας να τελειώσει εκείνη η κατσάδα, εγώ της έκανα νοήματα να περιμένει και ο Urrutia, βημάτιζε πάνω κάτω με τα χέρια στην πλάτη και περνούσε η ώρα, μέχρι που μου βγήκε αυτό που έχω από την Γαλικία και του είπα μερικές φράσεις, που δεν μπορώ να επαναλάβω εδώ. Λέω: «Άκου, εγώ πέρασα 7 χρόνια ν’ αγωνίζομαι ενάντια στον Batista, βρέθηκα παντού, στις μάχες, στη φυλακή, στην εξορία, κ. λ. π. Εσείς πιστεύετε ότι εμένα δεν μ’ ενοχλεί που ένας καραβανάς τώρα, θα διευθύνει τον στρατό; Εκείνος δεν θα χειρίζεται κανέναν, για όλα θα συμβουλεύεται εμένα, διότι θα τον έχω εκεί στο γραφείο, εκεί στο ίδιο γραφείο του αρχηγού του σώματος». Και έτσι ήταν. Η πρώτη διαταγή που του έδωσα ήταν: «Πάμε να βγάλουμε όλους αυτούς τους στρατιώτες που υπάρχουν εκεί». Και επειδή οι γέφυρες ήταν ανατιναγμένες και δεν ήθελα να συγκρουστούν με τον Fidel εκεί, αν και ήταν αφοπλισμένοι, χρησιμοποίησα τις 3 πολεμικές ναυτικές φρεγάτες του Batista, που ήταν εκεί και σε ομάδες των 500, τους έστειλα στο κέντρο και στα δυτικά της χώρας, όπου ζούσαν.

Του είπα κάποια πράγματα. Όταν του μίλησα σκληρά και του είπα: «Ο Fidel ξέρει τι κάνει και εγώ υπακούω στον Fidel!», τότε συνέχισε να βηματίζει και λέει: «Εντάξει, Comandante, θα βρούμε μια λύση, εγώ πιστεύω ότι είναι λογικό, εσείς δεν το πιστεύετε;». Και λέω: «Ναι, αυτό σκέφτομαι». «Εντάξει, λοιπόν». Ύστερα απ’ αυτό, έδωσα ένα φιλί στην Melba και έφυγα για να ολοκληρώσω την αποστολή μου.

Εγώ βρισκόμουν στο Santiago, ο Fidel με είχε αφήσει αρχηγό των επαρχιών τότε. Εγώ δεν πήγα για να πάρω πόστο, ήμουν στο Πανεπιστήμιο του Santiago, δεν πήγα γι’ αυτό.

Εσείς έχετε δει πως εξελίσσονται οι συναντήσεις μας, έτσι;

Όταν έφευγα, με φωνάζει ο γέρος Urrutia και λέει: «Comandante, χρειάζεται να μου διορίσετε κάποιον βοηθό, για τα περίχωρα, ένα βοηθό comandante, για τα περίχωρα». Λέω: «Θα το χειριστώ, Πρόεδρε». Και λέω, ποιόν να τοποθετήσω εκεί, σύντροφοι; - είχα μαντέψει ήδη τα μπερδέματα που θα είχαμε με αυτόν τον άνθρωπο. Δεν είχαν περάσει ο Φεβρουάριος, ο Μάρτιος, 4 ή 5 μήνες… εσείς ξέρετε την ιστορία- και διασταυρώνομαι με τον Machado Ventura (γέλια). Κυκλοφορούσε μ’ ένα Thompson πια, ήταν Comandante και του λέω: «Άκου Machado»,- δεν θέλω να του διηγηθώ το επεισόδιο, το έχω διηγηθεί μόνο στον Fidel και σε κανέναν άλλο, όταν ήρθα τον Φεβρουάριο στην Αβάνα -, «Άκου Machado, ο Πρόεδρος μου ζήτησε αυτό κι αυτό, μου φαίνεται ότι εσύ είσαι ο πιο ιδανικός». «Όοοχι! Εγώ αυτό που θέλω είναι να ψάξω δουλειά σαν γιατρός», μου απάντησε ο Machado. Λέω: «Άσε αυτή τη δουλειά, τώρα είναι που αρχίζουν τα δύσκολα». Και τελικά δέχτηκε.

Έρχεται ο Urrutia για την Αβάνα και εγώ συνεχίζω στην επαρχία. Όταν πια έρχομαι στην Αβάνα, τον Φεβρουάριο, αρχίζουν πια τα προβλήματα με τον Urrutia και συνεχίζουν τα προβλήματα με  τον Urrutia, τα οποία δεν δημοσιοποιήθηκαν, η πορεία που είχε ο Urrutia, ο πλήρης παραλογισμός του Urrutia, σαν άτομο. Το πρώτο που έκανε ήταν να παραμείνει με τον μισθό του Batista και με τα έξοδα παράστασης και φυσικά, αγόρασε ένα αυτοκινητάκι, ίδιο με το Grau, όπου πρέπει να ήταν από κει, αν και ο ίδιος είχε φύγει.

Λέω λοιπόν: «Εντάξει, θα τηλεφωνήσω στον φίλο μου τον Machado, να δω τι γίνεται» και όταν πήρα στο Μέγαρο και ζήτησα τον Machado, μου λένε: «Όχι, ο Machado έφυγε από δω, πολύ καιρό τώρα». Λέω: «Που τοποθετήθηκε ο Machado;». Και τον βρίσκω γιατρό στον Δήμο της Αβάνας. Ήταν έτσι; (Απάντησε πως ναι). Θέλω να πω, ότι τον χαρακτήρισα σαν τον πρώτο λιποτάκτη των σύγχρονων Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων (γέλια). Καθόλου άσχημα, βέβαια, μετά, με την δουλειά του ξέπλυνε αυτή την ντροπή.

Αφού γελάσαμε λίγο, εξαιτίας του φίλου μου του Machado, ας συνεχίσουμε.

Επίσης, για όλους είναι ξεκάθαρο, ότι δεν βρισκόμαστε σ’ εκείνα τα πρώτα χρόνια μετά τον θρίαμβο του 1959, όταν κάποιοι που κατείχαν κυβερνητικά πόστα – και από κει είναι που βγαίνει το ανέκδοτο για κείνη την κυβέρνηση – παραιτούνταν, για να δηλώσουν την αντίθεσή τους στα πρώτα ριζοσπαστικά βήματα που επιχειρούσε  η Επανάσταση, πάνω απ’ όλα στην Αγροτική Μεταρρύθμιση, την πρώτη στις 17 Μαίου του 1959, και γι’ αυτό, αυτή η συμπεριφορά κατατασσόταν τότε σαν αντεπαναστατική. Ή αλλιώς, παραιτούνταν, για να δείξουν την αντίθεσή τους στα ριζοσπαστικά μέτρα και το χαρακτηρίζαμε: «Αυτό είναι αντεπανάσταση», αλλά γινόταν δεκτή η παραίτηση. Σήμερα, το αληθινά επαναστατικό και έντιμο είναι, στην αναποδιά, όταν ένα στέλεχος, οποιουδήποτε επιπέδου νοιώθει κουρασμένο, ή ανίκανο να φέρει εις πέρας το καθήκον του πλήρως, ή να στοιχηθεί με τον καινούριο προσανατολισμό που δίνουμε, το σωστό είναι να ζητήσει, σ’ εκείνη την περίπτωση, την παραίτησή του, με αξιοπρέπεια και χωρίς κανένα φόβο, πράγμα το οποίο είναι πάντα προτιμότερο, από το να παυθεί.

Σε σχέση με αυτό το θέμα, οφείλω ν’ αναφερθώ σε 3 συντρόφους, που κατείχαν σημαντικές ευθύνες στην διεύθυνση του Κόμματος και της Κυβέρνησης και για τα λάθη που έκαναν, το Πολιτικό Γραφείο, τους ζήτησε την παραίτησή τους, από την θέση τους σαν μέλη αυτού του καθοδηγητικού οργάνου, της Κεντρικής Επιτροπής, και από βουλευτές της Εθνοσυνέλευσης της Λαικής Εξουσίας. Πρόκειται για τους Jorge Luis Sierra Cruz, Yadira García Vera και Pedro Sáez Montejo. Οι δύο πρώτοι αποδεσμεύτηκαν, επιπροσθέτως, και από τις ευθύνες τους σαν Υπουργοί, Μεταφορών και Αντιπροέδρου της κυβέρνησης, και Βασικής Βιομηχανίας (Industria Básica), αντίστοιχα, ή αλλιώς, Sierra και Yadira García. Ο Sierra γιατί πήρε αρμοδιότητες που δεν του αντιστοιχούσαν και τον οδήγησαν σε σοβαρά λάθη στην διεύθυνση, τα οποία σήμερα πληρώνουμε.  Και ο Yadira García, εξαιτίας της χαμηλής δουλειάς, απέναντι σ’ ένα Υπουργείο, τόσο σημαντικό, όπως αυτό της Βασικής Βιομηχανίας, που περιλαμβάνει το πετρέλαιο, τα μεταλλεύματα κ. λ. π., που είχε αντανάκλαση με συγκεκριμένο τρόπο, στην ικανότητα ελέγχου των πόρων που προορίζονταν για την επενδυτική διαδικασία, ευνοώντας την σπατάλη αυτών, όπως εξακριβώθηκε στο σχέδιο επέκτασης της εταιρείας νικελίου, της Pedro Soto Alba, στην Moa, επαρχία του Holguín. Και στους δύο συντρόφους έγινε σοβαρή κριτική, μέσω συναντήσεων μαζί τους, με την Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου και με την Εκτελεστική Επιτροπή του Συμβουλίου των Υπουργών.

Από την μεριά του, ο Pedro Sáez Montejo, δείχνοντας δείγματα επιπολαιότητας, ασύμβατη με το καθήκον του Πρώτου Γραμματέα του Κόμματος, στην πόλη της Αβάνας, παρέβη τους κανόνες της κομματικής δουλειάς, πράγμα το οποίο συζητήθηκε μαζί του, από μια επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου, προεδρευόμενη από μένα και αποτελούμενη από τους συντρόφους Machado Ventura και Esteban Lazo.

Είναι δίκαιο, να κάνουμε την παράθεση, ότι οι  τρεις αναγνώρισαν τα λάθη που υποδείχθηκαν στον καθένα και πήραν σωστή θέση, λόγος για τον οποίο, η Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου αποφάσισε να διατηρήσει την ιδιότητά τους, σαν μέλη του Κόμματος. Παρομοίως, θεωρήθηκε καλό, να τους τοποθετήσουμε σε εργασίες, σχετικές με την ειδικότητά τους, κάποιους στην βάση, κάποιους, όπως ο Sierra, που είναι μηχανολόγος μηχανικός, σ’ ένα συνεργείο σε μια βάση γενικής επισκευής πολεμικών τανκς, ένα συνεργείο με 11 έως 14 συντρόφους που κατασκευάζουν κομμάτια και εκείνος είναι επικεφαλής τους.

Σε προσωπικό επίπεδο και οι τρεις συνεχίζουν να είναι φίλοι μου, αλλά εγώ έχω δεσμεύσεις μόνο απέναντι στο λαό και ειδικότερα με στους πεσόντες σ’ αυτά τα 58 χρόνια ασταμάτητου αγώνα, από το πραξικόπημα του 1952. Ναι, αυτή την διαδικασία τηρήσαμε με τους 3 υψηλά ιστάμενους κομματικούς και κυβερνητικούς διευθύνοντες. Να ξέρετε, ότι αυτή είναι η γραμμή που θα συνεχίσει το Κόμμα και η Κυβέρνηση, με όλα τα στελέχη. Μεγαλύτερη απαίτηση, στο να επαγρυπνούμε και να υιοθετούμε τα ενδεδειγμένα πειθαρχικά μέτρα, όταν διαπιστώνονται παραβιάσεις, σ’ αυτό που έχει θεσμοθετηθεί.

Όπως όρισε ρητώς ο τροποποιημένος νόμος του Πολιτικού Διοικητικού Καταμερισμού (División Político Administrativa), τον επόμενο μήνα, τον Ιανουάριο, θα δημιουργηθούν οι νέες επαρχίες Artemisa και Mayabeque, των οποίων τα κυβερνητικά όργανα θα ξεκινήσουν την λειτουργία τους, κάτω από νέες ιδέες, οργανωτικές και δομικές, πολύ πιο ορθολογικές, από τις ήδη υπάρχουσες στην σημερινή επαρχία της Αβάνας.

Έχουν οριστεί οι δημόσιες εργασίες, οι δομές και το προσωπικό των εγκαταστάσεων. Επεξεργαζόμαστε τον ορισμό των αρμοδιοτήτων τους, όπως τη σχέση με τους Κεντρικούς Διοικητικούς Οργανισμούς του Κράτους, τις εθνικές εταιρείες και τις πολιτικές και μαζικές οργανώσεις.Θα παρακολουθούμε από πολύ κοντά αυτή την εμπειρία, για την σταδιακή γενίκευση και στα υπόλοιπα τοπικά όργανα της κυβέρνησης, ή αλλιώς, για όλη τη χώρα, στην πορεία των πέντε επόμενων ετών. Υπερασπιζόμαστε την χρησιμότητα να κατορθώσουμε ν’ αυξήσουμε βαθμιαία, την εξουσία των επαρχιακών και δημοτικών κυβερνήσεων και να τους χορηγήσουμε μεγαλύτερη εξουσία, για τον χειρισμό των τοπικών προυπολογισμών, στους οποίους, θα κατευθύνουμε μέρος των γενικών φόρων, για την οικονομική δραστηριότητα, με στόχο να συνεισφέρουν στην ανάπτυξή τους.

Εν μέσω της συγκλονιστικής διεθνούς κατάστασης προοδεύουν οι σχέσεις με τους λαούς και τις κυβερνήσεις, σχεδόν όλων των εθνών. Ο κόσμος υποδέχθηκε έκπληκτος τις σκανδαλώδεις αποκαλύψεις εκατοντάδων χιλιάδων απόρρητων εγγράφων των Ηνωμένων Πολιτειών, ένα μέρος των οποίων ήταν αρκετά πρόσφατα, πάνω στους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν και έπειτα πάνω σε πολλά ποικίλα θέματα, όσον αφορά την σχέση τους με δεκάδες κράτη. Αν και όλοι αναρωτιόνται  τι στ’ αλήθεια θα συμβεί και πως θα μπορούσε αυτό να συσχετιστεί με τα δύσκολα μονοπάτια της  βορειοαμερικάνικης πολιτικής, αυτό που διαδίδεται μέχρι τώρα δείχνει ότι αυτή η χώρα, αν και υποκρίνεται με μια ρητορική αρεστή, συνεχίζει κατά το συμφέρον τις ίδιες πολιτικές και συμπεριφέρεται σαν παγκόσμια αστυνομία.

Στις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν εκτιμάμε ότι υπάρχει η παραμικρή θέληση να ανασκευάσει την πολιτική της ενάντια στη Κούβα, ούτε καν να εξαλείψει τα πιο παράλογα σημεία της. Γίνεται προφανές ότι σ’ αυτό το ζήτημα συνεχίζει να επικρατεί μια αντιδραστική και με δύναμη μειοψηφία, που χρειάζεται την υποστήριξη της αντικουβανικής μαφίας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο υποτιμούν την επώδυνη γι’ αυτές απαίτηση 187 χωρών, που αξιώνουν να μπει τέλος στο οικονομικό, εμπορικό και χρηματικό εμπάργκο ενάντια στην χώρα μας, αλλά και μέσα στο 2010 σκλήρυνε την εφαρμογή του και συμπεριέλαβε ξανά την Κούβα στις κάλπικες λίστες της, μέσω των οποίων αλαζονικά κρατούν το δικαίωμα να χαρακτηρίζουν και να συκοφαντούν κυρίαρχα κράτη, για να δικαιολογήσουν πράξεις «τιμωρίας», ή ακόμα και επιθετικές δράσεις.

Η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών ενάντια στην Κούβα δεν έχει την παραμικρή αξιοπιστία. Δεν τους μένει άλλη γιατρειά από το να προστρέξουν στο ψέμα, ώστε να επαναλάβουν κατηγορίες, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν, για την σκανδαλώδη ψευτιά τους, όπως ότι είμαστε μια χώρα που προστατεύει την διεθνή τρομοκρατία, ανεχόμαστε την εσωτερική διακίνηση παιδιών και γυναικών, με στόχο την σεξουαλική εκμετάλλευση, είμαστε  παραβάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπεύθυνοι για τον περιορισμό, με τρόπο καθοριστικό, των θρησκευτικών ελευθεριών.

Η βορειοαμερικάνικη κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει τις δικές της αμαρτίες και έχει την πρόθεση ν’ αποφύγει την ευθύνη της, στο γεγονός ότι συνεχίζουν να μένουν ατιμώρητοι σ’ αυτή την χώρα διεθνείς κακόφημοι τρομοκράτες, που ζητάνε την έκδοσή τους πολλές χώρες, ενώ ταυτόχρονα διατηρούν άδικα στην φυλακή τους δικούς μας πέντε αδερφούς, που αγωνίζονται ενάντια στην τρομοκρατία.

Στις συκοφαντικές εκστρατείες τους πάνω στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συμπαιγνία με ευρωπαικές χώρες, που χαρακτηρίζονται από την διπλή τους θεώρηση και την υποταγή τους στον βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, γνωστοί για τις διεκπεραιώσεις των μυστικών πτήσεων της CIA, τις εγκαταστάσεις κέντρων κράτησης και βασανιστηρίων, που ρίχνουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης πάνω στους εργαζόμενους με τα χαμηλότερα εισοδήματα και τους φοιτητές, για την βίαιη καταστολή ενάντια στις διαδηλώσεις και την εφαρμογή πολιτικής διακρίσεων για τους μετανάστες και τις μειονότητες.

  

Μαζί με τα αδελφικά έθνη της Λατινικής Αμερικής θα καταφέρουμε ν’ αγωνιστούμε για την χειραφετημένη ενσωμάτωση και στα πλαίσια της Μπολιβαριανής Συμμαχίας για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής, θα εργαστούμε για να σταθεροποιήσουμε την αλληλεγγύη και την ενότητα, που θα μας ισχυροποιήσει όλους, ακόμα περισσότερο.

Έτσι θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε το αδελφό έθνος της Αιτής, όπου το δικό μας προσωπικό υγείας, μαζί με Λατινοαμερικάνους γιατρούς και Αιτιανούς απόφοιτους από την Κούβας, αντιμετωπίζει με αυταπάρνηση και με ανιδιοτελή και ανθρωπιστικό τρόπο την επιδημία της χολέρας, τις ζημιές του σεισμού και την εκμετάλλευση και λεηλασία αιώνων και αιώνων, αυτού του ευγενικού λαού, όπου χρειάζεται τους πόρους της διεθνούς κοινότητας για την ανοικοδόμηση και ειδικότερα, για την σταθερή ανάπτυξη.

Επίσης είναι ευνοική η περίσταση ώστε από αυτό το Κοινοβούλιο να στείλουμε, εν ονόματι όλων των Κουβανών, ένα μήνυμα ανακούφισης και αλληλεγγύης, στο αδελφό λαό της Βενεζουέλας, που υποφέρει από τις επιθετικές χειμαρρώδεις βροχές, με αναρίθμητα ανθρώπινα θύματα και υλικές ζημιές. Οι δεκάδες χιλιάδες κουβανοί συνεργάτες που παρέχουν υπηρεσίες σ’ αυτή την χώρα, έλαβαν πολύ νωρίς οδηγίες για να τεθούν στην διάθεση των Βενεζολάνων και του Προέδρου Ούγκο Τσάβες, για ότι χρειάζονται.

Τον Μάιο, θα συμπληρωθούν 50  χρόνια από την ανακήρυξη του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της Επανάστασής μας. Στις αμμουδιές της Playa Girón οι δυνάμεις μας πολέμησαν για πρώτη φορά, για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού και σε μόλις 72 ώρες, κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του ηγέτη μας, απώθησαν την μισθοφορική επέμβαση, που είχε πατρονάρει η βορειοαμερικάνικη κυβέρνηση.

Επί τη ευκαιρία αυτού του σχετικού γεγονότος, στις 16 Απριλίου θα πραγματοποιήσουμε μια στρατιωτική παρέλαση, με τη συμμετοχή στρατευμάτων και αρμάτων μάχης, στην οποία θα βοηθήσουν οι αντιπρόσωποι του 6ου Συνεδρίου του Κόμματος, και αυτό το ίδιο απόγευμα θα συνεδριάσουν για την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου, εδώ στο ίδιο μέρος, όπου περιμένουμε να ολοκληρωθεί στις 19 Απριλίου, την ημέρα της νίκης στην Playa Girón. Αρχίζουμε να γιορτάζουμε την ανακήρυξη του σοσιαλιστικού χαρακτήρα, με την ομιλία του Fidel στην κηδεία των θυμάτων των βομβαρδισμών, που πραγματοποιήθηκε την ημέρα πριν την επίθεση στη Girón και θα ολοκληρώσουμε με την ημέρα της νίκης. Στο κλείσιμο της παρέλασης θα πρωταγωνιστήσουν πολλές δεκάδες χιλιάδες νέοι, αντιπροσωπεύοντας τις νέες γενιές, που αντιπροσωπεύουν την εγγύηση για την συνέχεια της Επανάστασης.

Αυτή η ημέρα μνήμης θα είναι αφιερωμένη στην νεολαία μας, που ποτέ δεν ξεστράτισε από τον δρόμο της Επανάστασης.Νέοι ήταν αυτοί που έπεσαν στην επίθεση των στρατοπέδων της Moncada και του Bayamo.  Νέοι ήταν αυτοί που επικράτησαν στο Santiago de Cuba, κάτω από την καθοδήγηση του Frank País. Νέοι ήταν αυτοί που εκστράτευσαν με την Granma, και μετά την συμφορά που υπέστησαν στο Alegría de Pío, έφτιαξαν τον επαναστατικό στρατό, που ενισχύθηκε επίσης από κύματα νέων προερχόμενοι από τα χωριά και την πόλη, με πρωταρχικές τις δυνάμεις του Santiago, που οργανώθηκαν προσωπικά και στάλθηκαν από τον ίδιο τον Frank.

Νέοι ήταν αυτοί που ενσωματώθηκαν στο δυναμικό παράνομο κίνημα σε όλες τις οργανώσεις.

Νέοι ήταν οι άξιοι επιτιθέμενοι στο Προεδρικό Παλάτι και στον αναμεταδότη του Radio Reloj, στις 13 Μαρτίου του 1957, με επικεφαλής τον José Antonio Echeverría.

Νέοι ήταν αυτοί που πολέμησαν ηρωικά στην Girón.

Νέοι και έφηβοι στοιχήθηκαν στην εκστρατεία για τον αναλφαβητισμό, εκείνο τον ίδιο χρόνο, πριν από πενήντα χρόνια.

Νέοι ήταν η πλειοψηφία των μαχητών στον αγώνα ενάντια στις μισθοφορικές δυνάμεις που οργάνωσε η CIA, μέχρι το 1965.

Νέοι ήταν αυτοί που γράψανε τις διεθνιστικές σελίδες, με κουράγιο και στωικότητα, στις αποστολές σε πολλά έθνη, συγκεκριμένα στην βοήθεια στα απελευθερωτικά κινήματα στην Αφρική.

Νέοι είναι οι δικοί μας πέντε ήρωες που διακινδύνεψαν τις ζωές τους, αγωνιζόμενοι ενάντια στην τρομοκρατία και υποφέρουν για πάνω από 12 χρόνια την βάναυση φυλάκιση (χειροκροτήματα).

Νέοι είναι πολλοί από τους χιλιάδες και χιλιάδες κουβανούς διεθνιστές εργαζόμενους, που υπερασπίζονται την ανθρώπινη ζωή , γιατρεύοντας ασθένειες που δεν υπάρχουν στην Κούβα, υποστηρίζουν προγράμματα αναλφαβητισμού και διαδίδουν τον πολιτισμό και την αθλητική παιδεία στα παιδιά και στους ενήλικες σε πολλές χώρες του κόσμου.

Αυτή η Επανάσταση είναι έργο θυσιών της κουβανικής νεολαίας, της εργατικής, της αγροτικής, των σπουδαστών, της διανόησης και των στρατιωτών, από όλους τους νέους σ’ όλες τις εποχές, που τους άγγιξε, το να ζήσουν και ν’ αγωνιστούν. Γι’ αυτό αφιερώνουμε αυτό το φεστιβάλ της 50ης επετείου στους νέους μας.

Αυτή την Επανάσταση θα την οδηγήσουν μπροστά οι νέοι, γεμάτοι αισιοδοξία και αμετακίνητη  πίστη για την νίκη.Μεγάλες ήταν οι προκλήσεις και οι κίνδυνοι επίσης, από τον θρίαμβο της Επανάστασης και την διακήρυξη του σοσιαλιστικού της χαρακτήρα και ειδικότερα ξεκινώντας από την νίκη στην Playa Girón, καμιά επιπλέον δυσκολία δεν μπόρεσε να μας κάνει να παραδοθούμε.

Ήμαστε εδώ και θα ήμαστε, από αξιοπρέπεια, αυτοκυριαρχία, αξίες, ιδεολογική σταθερότητα και από το πνεύμα της θυσίας και της επανάστασης του λαού της Κούβας, όπου εδώ και πολύ καιρό έκανε δική του την ιδέα, ότι ο σοσιαλισμός είναι η μοναδική εγγύηση για να συνεχίσουμε να είμαστε ελεύθεροι και ανεξάρτητοι.

Ευχαριστώ πολύ.         

 (δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο blog  “Sierra Maestra”)