ΑΝΤΩΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ
Ζωή σαν τριαντάφυλλο του Ολιβιέ Νταάν
Η ταινία αφηγείται τη ζωή του θρύλου της γαλλικής μουσικής, της Έντιθ Πιάφ. Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Έντιθ Πιάφ, η ταινία δεν προσφέρεται, γιατί είναι ένα απλό μελόδραμα, και μάλιστα ένα μελόδραμα που δεν λέει τίποτε, από τα χειρότερα του είδους. Αλλά και για όσους γνωρίζουν την Έντιθ Πιάφ, και πήγαν στην ταινία για να ξανακούσουν αυτήν την υπέροχη φωνή, θα απογοητευθούν. Γιατί όπως σε οποιαδήποτε μουσική ταινία, η φωνή, η οποία είναι πολύ καλή κατά τα άλλα, δεν είναι της Πιάφ. Δεν είναι αυτή η βαθιά ερωτική ζεστή φωνή, που τραγουδούσε χωρίς να σταματάε, από τα γεροδεμένα εμφανισιακά πνευμόνια της. Και όταν έπαιρνε ανάσα έμοιαζε με την ανάσα γυναίκας στην απώτατη ερωτική κορύφωση. Όταν η Πιάφ τραγουδούσε, οι φλέβες στο προσωπό της ήταν έτοιμες να εκραγούν. Έκλεινε τα μάτια και χανόταν στην δικιά της φωνή, όπως χανόταν και ο κόσμος που την άκουγε. Η ηθοποιός που την παίζει, η Μαριόν Κοτιγιάρ, της έμοιζε εμφανισιακά. Αλλά μόνο αυτό. Δεν είχε την εκρηκτικότητα των κινήσεων της Πιάφ, δεν μπορούσε να συλλάβει την στιγμή της έκρηξης, τότε που τραγουδούσε, τότε που νόμιζες ότι από αυτήν την μινιατούρα γυναίκας, γιατί ήταν 1,40 ύψος, θα βγεί από μέσα η γιγαντιαία θεά, εγκαταλείποντας αυτό το μικρό φθαρτό σώμα. Ο σκηνοθέτης μπορούσε να βάλει κομμάτια από ντοκιμαντέρ που την δείχνουν στη σκηνή να τραγουδάει. Για να καταλάβει και ο κόσμος, που δεν την έχει δει. Αλλά οι σκηνοθέτες φοβούνται την σύγκριση με την πραγματικότητα. Όχι μόνο σε αυτή, αλλά σε όλες τις μουσικές ταινίες.
Πάντως η ταινία πήγε πολύ καλά και στις ελληνικές αίθουσες, και στο εξωτερικό. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί φαίνεται εκτός από μένα, που ξέρουν να εκτιμούν τα διαμάντια του τραγουδιού. Αλλά δυστυχώς, όπως είπαμε, η φωνή δεν ήταν της Πιάφ.
Η ταινία ήταν μια ξερή αφήγηση. Μια ξερή αφήγηση της δύσκολης ζωής της Πιάφ. Γεννημένη στη φτώχεια, στο Παρίσι το 1915, μεγαλωμένη σε μπουρδέλο, άρχισε να τραγουδάει στο δρόμο. Μέχρι να πάρει το παρατσούκλι Πιάφ (σπουργιτάκι, λόγω του μεγέθους της). Το πραγματικό της όνομα ήταν Έντιθ Τζοβάνα Γκασιόν. Ήταν η αποθέωση του viva pericolozamente (ζήτω του να ζεις επικίνδυνα). Αλκοόλ, ναρκωτικά, χιλιάδες άντρες. Ήταν η φωνή της Γαλλίας στην εποχή της. Πέθανε από κίρρωση του ήπατος το 1963.
Πολύ καλός, ως συνήθως, ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, σε ρόλο γκεστ σταρ, του Λουί Λεπλέ, του διευθυντή παρισινού καμπαρέ που την ανέδειξε.
Και στο τέλος, ενώ περιμένεις να ακούσεις από την αρχή της ταινίας, το Ω ρια ντο ρια (Δεν μετανιώνω για τίποτα), στο τέλος της ταινίας, ο σκηνοθέτης το προσπερνάει, μη αφήνοντας να ακουστεί όλο το τραγούδι, παρά μόνο μερικοί στίχοι. Τι να πεις!
Οι τελευταίες ημέρες της Σόφι Σολ
Η αληθινή ιστορία μιάς προτεστάντισσας χριστιανής φοιτήτριας, της Σόφι Σολ, δημοκρατικών πεποιθήσεων, που εκτελέστηκε από τους ναζί στη Γερμανία στο Μόναχο το 1943, επειδή διένειμε αντιχιτλερικές προκυρήξεις. Στο Μόναχο το 1943, μια ομάδα φοιτητών δημιουργούν την αντιστασιακή οργάνωση «Λευκό Ρόδο». Από τις ηγετικές μορφές της οργάνωσης είναι τα αδέλφια Χανς και Σόφι Σολ. Στις 18 Φεβρουαρίου του 1943, συλλαμβάνονται μέσα στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου ενώ μοιράζουν προκηρύξεις κατά των Ναζί. Επί τέσσερις ημέρες οι ανακριτές της Γκεστάπο εξετάζουν την Σόφι Σολ, προσπαθώντας να μάθουν τα ονόματα των υπόλοιπων μελών της οργάνωσης. Δεν υπάρχουν βασανιστήρια - μόνο ανάκριση. Η 21χρονη φοιτήτρια, όμως, δεν προδίδει ούτε τους συντρόφους της ούτε τα ιδανικά της. Αρχικά, σθεναρά, προσπαθεί να αποδείξει πως δεν είναι μέλος καμίας οργάνωσης. Όταν, όμως, όλα τα στοιχεία συνηγορούν για την «ενοχή» της, κρατάει λεβέντικη στάση και υπερασπίζεται τα πιστεύω της, που είναι η ελευθερία του λόγου ο Θεός και η δημοκρατία. Μετά από μια δίκη - παρωδία, η Σόφι Σολ κρίνεται ένοχη για εσχάτη προδοσία. Η ποινή της: θάνατος δια της λαιμητόμου. Ημερομηνία εκτέλεσης της ποινής: 22 Φεβρουαρίου, την ημέρα που ολοκληρώνεται η δίκη...
Όλη η ταινία βασίζεται σε μονόλογους στο ανακριτικό γραφείο και στη φυλακή. Κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν θεατρικό έργο. Να με συμπαθάται, αλλά δεν μου αρέσουν οι αστυνομικές ταινίες. Και η ταινία είναι αστυνομική, από την αρχή μέχρι το τέλος. Χωρίς δράση, χωρίς πλάνα. Δηλαδή δεν είναι κινηματογράφος. Σαν θεατρικό ίσως θα μπορούσε να σταθεί καλύτερα. Να κάνεις θέατρο στον κινηματογράφο, μόνο ο Λαρς Τρίαρς το πέτυχε. Άσε που πρέπει και κάτι να έχεις να πείς. Τι να μας πεί τώρα η φοιτήτρια συζητώντας με τον ανακριτή; Ο Χίτλερ ήθελε μιά ενωμένη Ευρώπη μέσω του πολέμου, ενώ η φοιτήτρια και η οργανωσή της το <<Λευκό Ρόδο>>, θέλουν μια ενωμένη Ευρώπη μέσω της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου. Μόνο που αυτό το πράγμα, το καταλάβανε οι χριστιανοί δημοκράτες φοιτητές το 1943, μετά την ήττα στο Στάλινγκραντ. Οι σύμμαχοι τους βομβαρδίζουν, και πλησιάζουν τα σύνορα της Γερμανίας. Η ήττα είναι σίγουρη. Και τότε οι χριστιανοί φοιτητές βλέπουν το φως το αληθινό, και λένε ότι πρέπει να πέσει ο Χίτλερ και να έρθει στην εξουσία μιά δημοκρατική κυβέρνηση. Η οποία μέσω της δημοκρατίας θα φτιάξει την ενωμένη Ευρώπη. Αφού δολοφονηθεί από τους ναζιστές, οι σύμμαχοι μαθαίνουν την ιστορία, τυπώνουν τις αντιχιτλερικές προκυρήξεις και τις πετάνε από αεροπλάνα στη Γερμανία.
Η ταινία είναι του παντελώς άγνωστου στην Ελλάδα, σκηνοθέτη, Μαρκ Ρόδεμουντ. Γυρίστηκε το 2005, και προβλήθηκε στην Ελλάδα στις 16/10/2006.
Η ταινία έχει προβληθεί σε πάνω από 30 χώρες ενώ έχει διακριθεί και με πάρα πολλά βραβεία:
Αργυρή Άρκτο Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/Φου Βερολίνου (Σκηνοθεσίας & Γυναικείας Ερμηνείας)
Γερμανικά Κινηματογραφικά Βραβεία (Βραβείο Κοινού & Καλύτερης Ηθοποιού)
Ευρωπαϊκό Κινηματογραφικό Βραβείο 2005 για την πρωταγωνίστρια
Julia Jentsch: Ο Επισκέπτης
Η ταινία του Νοτιοκορεάτη Τζουν Χο Μπονγκ, είναι όλα τα λεφτά. Είναι η ταινία της δεκαετίας. Ότι ήταν ο Κοστουρίτσα την προηγούμενη δεκαετία, και η ταινία <<Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται>> είναι η ταινία <<Ο Επισκέπτης>> για αυτή τη δεκαετία.
Η ταινία δεν έχει πάρει καμιά διάκριση, γιατί λέει πολλές αλήθειες που δεν συμφέρουν τις ΗΠΑ. Άλλωστε ο σκηνοθέτης είναι εκτός Χόλιγουντ.
Ο πανέξυπνος Κορεάτης, μιλάει για τα πάντα, τσακίζοντας αυτά που προσπαθεί να περάσει για αλήθειες το κατεστημένο. Και όλα αυτά παρουσιαζοντάς τα σαν κωμωδία. Μετά τα πρώτα 10 λεπτά θα κρατάτε τη κοιλιά σας απο τα γέλια.
Για να καταλάβετε, λίγα πράγματα για την υπόθεση. Ένας αμερικάνος τρελός επιστήμονας σε αμερικάνικη βάση στη Σεούλ το 2006, πετάει χημικά απόβλητα στο ποταμό Χαν (το οποίο είναι πραγματικό γεγονός), και γεννιέται ένα αμφίβιο σαρκοβόρο πλάσμα, ένας Γκοτζίλα ένα πράμα, το οποίο βγαίνει απο το ποτάμι, και γίνεται ο κακός χαμός. Τουτέστιν, για όλα τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα, ευθύνονται οι Αμερικάνοι, πράγμα που είναι και η αλήθεια. Και κατα δεύτερον, οι αμερικάνοι είναι κατακτητές και επικυρίαρχοι της Κορέας, υπεύθυνοι για τα προβλήματα της χώρας.
Το απίστευτο της υπόθεσης, είναι ότι το φιλμ είναι κωμωδία, αλλά είναι παράλληλα και επιστημονική φαντασία, δράμα και πολιτική σάτιρα.
Και το κλου της υπόθεσης. Το τέρας εξοντώνεται, όχι από το στρατό που δεν μπορεί να κάνει τίποτε, αλλά απο νεαρούς με μολότοφ, όταν σκάει μύτη σε μια διαδήλωση, ξέρετε, από αυτές που γίνονται στην Κορέα, τώρα για εργατικά αιτήματα, για να φύγουν οι αμερικάνοι, θα σας γελάσω γιατί δεν κατάλαβα. Η σκηνή είναι όλα τα λεφτά. Είχαν ετοιμάσει τις βόμβες μολότοφ για άλλο λόγο, αλλά σου λέει, δεν τις ρίχνουμε στο <<βρέφος>> του ιμπεριαλισμού;
Όποιος δε δει αυτή τη ταινία, θα έχει χάσει πολλά πράγματα. Και τον σκηνοθέτη θυμηθήται τον.Τζουν Χο Μπονγκ. Εάν συνεχίσει έτσι, το ονομά του θα λάμψει στον κινηματογράφο.
Περιττό βέβαια να πω, για τις πανέμορφες φωτογραφίες, και την υπέροχη μουσική.
Άλλωστε άμα κρατάς τη κοιλιά σου από τα γέλια, αυτά δεν τα προσέχεις και πολύ.
καθώς και Βραβείο Κοινού σε αρκετές κινηματογραφικές διοργανώσεις
Ήταν επίσης υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 2005
