Η κυριαρχία του αντίπαλου είναι απόλυτη. Τα σχέδια της κυρίαρχης τάξης προωθούνται κατά βούληση, καθώς έχει τη δυνατότητα να ανοίξει ένα θέμα, να το μαζέψει, να ανοίξει ένα άλλο, έπειτα να επαναφέρει το πρώτο.
Έτσι κάθε φορά το λαϊκό κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο με τις λεγόμενες επιθέσεις, και καλείται να δώσει μάχες ζωής και θανάτου. Προχτές ήταν ο πόλεμος στο Ιράκ, χτες η ολυμπιάδα, το άρθρο 16, σήμερα το ασφαλιστικό , αύριο ενδεχομένως το χτύπημα των Συμβάσεων.
Βήμα- βήμα τα τελευταία χρόνια μέσα από όλες αυτές τις μάχες, ολοκληρώθηκε το τσάκισμα του εργατικού κινήματος στους χώρους δουλειάς, ολοκληρώθηκε το κλείσιμο των εργοστασίων που σημάδεψαν το μεταπολιτευτικό κίνημα της εργατικής τάξης. Νέες φουρνιές εργαζομένων μπαίνουν στην παραγωγική διαδικασία –όσοι και όσο μπαίνουν–
έχοντας παραλάβει από την προηγούμενη γενιά ( εμάς ) συμβιβασμένα κόμματα, διαλυμένα ή ξεπουλημένα συνδικάτα, ανυπαρξία εργατικών οργανώσεων.
Έχουμε ηττηθεί κατά κράτος, παρ’ όλα αυτά κάποιοι από εμάς επιμένουμε να προσπαθούμε γιατί αυτή είναι η στάση ζωής μας, και η μοναδική επιλογή που επιτρέπουμε στον εαυτό μας.
Και σ’ αυτές τις συνθήκες έχουμε καθήκοντα, που όσο μεγάλα και ιστορικά να φαντάζουν για τους μικρούς μας ώμους, σημαίνουν απλά και καθημερινά πράγματα. Όσο απλή και καθημερινή είναι η ζωή μέσα στην τρέλα της, όσο απλοί και καθημερινοί είναι αυτοί που τραβάνε το κανάλι.
Το λεγόμενο ασφαλιστικό είναι πάλι στην επικαιρότητα. Ο κάθε εργαζόμενος συνειδητοποιεί ότι θα του αρπάξουν απ’ αυτά που είχε σίγουρα, δηλ. τη σύνταξή του. Οι νέοι που δεν είναι κοντά στη σύνταξη- και αυτοί θα πληρώσουν το μάρμαρο – καταλαβαίνουν ότι έχουν να πληρώσουν πολλά και τσάμπα, και αναρωτιούνται αν θα υπάρχουν συντάξεις όταν έρθει η σειρά τους.
Σε αντίθεση με άλλες χώρες (π.χ ΗΠΑ) οι εργαζόμενοι έχουν συνείδηση ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι δικά τους λεφτά- κομμάτι του μισθού τους, που ένα μέρος τουλάχιστον από αυτά θα το πάρουν πίσω βγαίνοντας στη σύνταξη.
Για την κυρίαρχη τάξη, όσο κοντόφθαλμη και άπληστη να την κάνει η παντοδυναμία της, η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος δεν αποτελεί ζήτημα πρωτίστως οικονομικό. Όσο μπορεί να μην είναι πρωτίστως οικονομικό ένα ζήτημα, στο πολιτικό – οικονομικό σύστημα που κινητήρια δύναμή του είναι το κέρδος.
Φτάνει να αναλογιστεί κανείς ότι το συντριπτικά μεγάλο ποσοστό της παγκόσμιας υπεραξίας, βγαίνει σε χώρες (Ασία, Αφρική κλπ) που κανένα ασφαλιστικό σύστημα δεν υφίσταται. Όπως βεβαίως δεν υφίσταται και καμία άλλη κατάκτηση του εργατικού κινήματος των αναπτυγμένων χωρών.
Σε χώρες σαν τη δικιά μας το ασφαλιστικό σύστημα (ένσημο -περίθαλψη-σύνταξη) αποτελεί δομικό στοιχείο συγκρότησης της εργατικής συνείδησης.
Όπως αποτελεί η σχετικά μόνιμη εργασία και ο μισθός.
Η κατεδάφιση λοιπόν του ασφαλιστικού συστήματος, σε συνδυασμό με το κλείσιμο των εργοστασίων, την ανεργία, την ελαστική αμοιβή και εργασία , βγάζει το τελευταίο λιθαράκι όχι απλά από το οργανωμένο εργατικό κίνημα, αλλά από την ίδια την οργανωμένη από τη φύση της ζωή του εργάτη.
Αυτή η διαίσθηση σε συνδυασμό με την παγιωμένη συνείδηση ότι τα λεφτά των ταμείων είναι λεφτά των εργατών, μέρος του μισθού δημιουργούν την αναταραχή που υπάρχει σήμερα μέσα σε όλους τους εργαζόμενους, παράλληλα με την πραγματικότητα της πλήρους αδυναμίας να αντιπαρατεθούν.
Έτσι η πάλη για το ασφαλιστικό είναι ενδεχομένως η τελευταία γραμμή άμυνας του εργατικού κινήματος, τουλάχιστον αυτού που εμείς γνωρίσαμε.
Ο τελευταίος εργαζόμενος ξέρει ότι του έχουν κλέψει, και πάνε να του κλέψουν και τα τελευταία. Ξέρει επίσης ότι δεν μπορεί να αντιπαλέψει αποτελεσματικά αυτή την κατάσταση, έχοντας φάει στη μάπα δεκαετίες ξεπουλήματα από τους συνδικαλιστικούς του εκπροσώπους, που τους είδε να
κάνουν στην πλάτη του κυβερνητική ή απλά πολιτική καριέρα, και στην καλύτερη περίπτωση να κάνουν απλά επάγγελμα την εργολαβική εκπροσώπησή του.
Ο μόνος δρόμος που υπάρχει λοιπόν είναι η δική του οργάνωσή μέσα στο χώρο δουλειάς. Εκεί που ακόμα και αν τον πουλήσει κάποιος, θα είναι τουλάχιστον ο διπλανός του. Εκεί που η πάλη για το ασφαλιστικό είναι καθημερινή και συγκεκριμένη. Είναι πάλη για το κλεμμένο ένσημο, την ανασφάλιστη υπερωρία, τον ανασφάλιστο μετανάστη συνάδελφο.
Όσο δυναμώνει αυτή η πάλη, θα δυναμώνει και η πραγματική πάλη για το ασφαλιστικό.
Γιατί οι κλέφτες των ταμείων έχουν ονοματεπώνυμο, ΑΦΜ, Αριθμό Μητρώου ΙΚΑ.
Αυτή η οργάνωση μέσα στο χώρο δουλειάς εκτός από τον πόλεμο της εργοδοσίας, έχει να αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια.
Συνήθως έχει να αντιμετωπίσει και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που βλέπουν κάθε τέτοια οργάνωση με δυσπιστία, αν όχι με εχθρότητα.
Έχει να αντιμετωπίσει τα καλοπροαίρετα πολλές φορές “φίλια πυρά” των επίδοξων πολιτικών εκπροσώπων της εργατικής τάξης ,που είναι πρόθυμοι να αναλύσουν πόσο πολιτικά καθυστερημένη είναι, να κρίνουν αν τα αιτήματά της είναι επαρκώς προωθημένα, αν βοηθάνε να βγάζει συμπεράσματα, αν βγάζουν την πάλη έξω από το σύστημα κλπ.
Και με όλα αυτά όμως, η οργάνωση στο χώρο δουλειάς είναι μονόδρομος και για την όποια πάλη για το ασφαλιστικό.
Φλεβάρης 2008
Βαγγέλης Γονατάς
