Πέρα από τις γνωστές τέσσερις εποχές του χρόνου ο συγγραφέας δημιούργησε άλλες δύο, Εποχή του σιδήρου και Εποχή του πυριτίου. Σε αυτές τις εποχές εντάσσει τις Πράξεις του όχι απαραιτήτως θεατρικές κατά την αναγνωστική μου γνώμη. Το εποχικό πλαίσιο (σίδηρος-πυρίτιο) παραπέμπει στην φυσική και γενικότερα στην επιστήμη.
Ένας συνεπής προς την επιστήμη του επιστήμονας μπορεί μεν να «γοητεύεται κρυφά από την φυγή», φανερά όμως γοητεύεται από την αρχή της σχετικότητας των πάντων.
Ο Κώστας Διακουμής προσπαθεί να δημιουργήσει μια δική του έννοια ανθρωπισμού ή τουλάχιστον μιαν άλλη άποψη, που δεν μπορεί να είναι ευκόλως κατανοητή και κοινώς αποδεκτή. Τοποθετεί τις 16 Πράξεις του, με την αρμονική τους ασυνέχεια, επί φυσικών δεδομένων. Η ζωή επί φυσικών ιστορικών δεδομένων όπως παρουσιάζεται στις 5 Πράξεις της Εποχής του σιδήρου παραπέμπουν εν μέρει στην προ-εθνοκρατική κοινοτική οργάνωση, κινείται αρμονικά σε λεπτές ισορροπίες με το περιβάλλον και τις φυσικές ανάγκες, όπου κάθε έξωθεν επέμβαση χαλάει την αρμονία. Με πια πολιτική θεωρία μπορεί να αναλυθεί άραγε και τι αξία έχουν τα όποια «ταξικά» πονήματα στην ανθρώπινη κοινότητα του Λιόλουστου που κυριαρχείται από την «απόλυτη ομορφιά της ανιδιοτέλειας»; Ποιος ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, μπορεί να στηρίξει τον κτηνοβάτη Κούτσαβλο, όταν τον στηρίζει ο θεός των ενστίχτων Πάνας και ένας Χεγκελιανός «απέραντος θίασος μεθυσμένων», που τελικά «νομιμοποιούν την διαστροφή»;
Στις Πράξεις της Εποχής του πυριτίου έχουμε πλέον την εθνοκρατική εξουσία όπως επεβλήθηκε από το 1830 μ. χ. όπου θύτες και θύματα χρησιμοποιούνται ως ασυνείδητα εργαλεία γιατί απλά ο φυσικός ζωτικός κοινοτικός χώρος και τα «φυλάκια»(Λιόλουστο) αντίστασης που υπάρχουν (;) από τον 3ο αιώνα μ.Χ. καταστράφηκαν από την τεχνολογική και ιδεολογικοπολιτική βάρβαρη επέλαση του «παραγωγικού κέρδους». Αυτά που πριν κυριαρχούσαν μέσα στην ιστορική φυσική εξέλιξη που παραπέμπουν στη άρνηση του κράτους δυτικού τύπου, θα μεταβληθούν τώρα σε ένα διαρκές νταραβέρι μεταξύ αστυνομίας και λαού, υπουργών και μονοπωλίων, διαφόρων εκπροσώπων κομμάτων συντεχνιών και κάθε λογής εξουσιών.
Μετά την νεολαιίστικη έξαρση και έπαρση της μεταπολιτευτικής περιόδου η ενσωμάτωση είναι επί θύραις, η ανάγκη για φιλοσοφική ιδεολογική αντιπαράθεση μοιραία καταλήγει στις ζητωκραυγές της 95ης σελίδας με επίλογο «Ζήτω η πουτάνα της Μιαούλη, κάτω η χοντρή του τρίτου ορόφου». Στην σελίδα 95 παρεμβαίνω αυθαίρετα, «Ζήτω λοιπόν ο σαλός Κούτσαυλος γιατί ποτέ δεν θα τρέξει πίσω από το κέρδος και γιατί επιπλέον δεν συζητάει περί φιλοσοφίας και έρωτος γιατί βρήκε τον τρόπο να τα πραγματοποιεί». Δηλαδή οι θεωρίες περί δημοκρατίας και σοσιαλισμού είναι καλές όμως καλύτερο είναι να ξέρει κανείς ότι η δημοκρατία και ο έρωτας υπάγονται στην κατηγορία των πραγμάτων εκείνων που υπάρχουν εν όσο γίνονται και όχι εν όσο συζητούνται.
Η ζωή και οι εξ αυτής μνήμες ως επιλεκτικοί μύθοι εύκολα παραπέμπουν σε αναπόληση χαμένων ευκαιριών ξεχασμένων ιδανικών ενίοτε δε- συνηθίζεται στις μέρες μας- χαμένων γενεών. Πολλοί διανοούμενοι εξασφαλίζουν το «ψωμί τους»πουλώντας θεωρίες του τύπου «ματαιότης ματαιοτήτων» ή «ότι φάμε και ότι πιούμε». Ο συγγραφεύς σωστός επιστήμων ερευνητής εξασφαλίζει την σχετικότητα του σκοπού του αρνούμενος να υπηρετήσει ειδικές και εκ των προτέρων δεδομένες επιδιώξεις, που πιθανόν να τον έφερναν σε επαφή με το«πλατύ αναγνωστικό κοινό». Μας στέλνει λοιπόν τον Έκτορα ασυμβίβαστο ανησυχούντα και αναζητούντα. Με την «ελευθερία στο όνειρο» «την αναζήτηση του καινούργιου» «την κρυφή γοητεία της φυγής» και την «φιλοσοφική βάση»καταθέτει την άποψή του σαν υλικά για τα νέα φυλάκια αντίστασης κατά της επέλασης των βαρβάρων.
Όμως το νέο είναι πάντα σχετικό όπως προείπαμε σχετίζεται αλλά δεν εξαρτάται από το παλιό και όπως γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης, «… μπορούν να το αντιληφθούν μόνο όσοι αξιοποιούν ολόκληρη την κλίμακα της γνωστικής λειτουργίας που είναι:Τα ένστιχτα, η διαίσθηση, τα συναισθήματα και η νόηση. Γνωρίζουμε τον κόσμο με όλα αυτά μαζί και όχι μόνο με το μυαλό, το μυαλό είναι η στέγη, αλλά καμία στέγη δεν μπορεί να σταθεί στον αέρα. Χρειάζεται και θεμέλια(ένστιχτα) και αντιστυλώματα(διαίσθηση) και τοίχοι(συναισθήματα). Αλλιώς η οικοδομή θα είναι διαρκώς ετοιμόρροπη και τα θεμέλια της ζωής θα παραμένουν οικόπεδα άδεια και άγονα, κατάλληλα μόνο για το χτίσιμο πολυκατοικιών εν σειρά …» Ο Κώστας Διακουμής προσφέρει σε όσους ενδιαφέρονται, αυτό το πάντα επίκαιρο και απλό μήνυμα. Η γοητεία των συγκεκριμένων διανοητικών Πράξεών του, μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον για τις επόμενες.
Κώστα Διακουμή: Η κρυφή γοητεία της φυγής
ΕΚΔΟΣΕΙΣ Περί Τεχνών
Γ.Α.ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
Φεβρουάριος 2008
