Ο καθοδηγητής
Αυτή εδώ είναι η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Ρόμπερτ ντε Νίρο, μετά το μικρών διαστάσεων "A Bronx Tale".
Εάν έχει πάρει λεφτά από τη CIA για να τη γυρίσει, άξιος ο μισθός του.
Η ταινία δείχνει την ιστορία της CIA μέσα από τα μάτια ενός χαφιέ της.
Ψυχρού, παγερού, πανέξυπνου.
Η ταινία έχει οργανικό "δέσιμο", πολύ καλές ερμηνείες, και από τον Ματ Ντέιμον και από την Αντζελίνα Τζολί, καθώς και από τον Άλεκ Μπάλντουιν, και φυσικά τον ίδιο τον ντε Νίρο ο οποίος παίζει στην ταινία.
Το story, η ουσία του δηλαδή, πάει ως εξής.
Ναι, είμαστε δολοφόνοι, βασανιστές, τρομοκράτες, όπως τα ξέρουν όλοι, γιατί η ταινία αυτά δεν τα λέει, αλλά για την πατρίδα μας το κάνουμε, ρε γαμότο!
Μόνο που τους έχουν προλάβει οι Γερμανοί ναζιστές.
Πρώτοι αυτοί είπαν, ότι ναι, σκοτώσαμε, βιάσαμε, κάψαμε ολόκληρα χωριά, δημιουργήσαμε Άουσβιτς και Νταχάου, βυθίσαμε όλο τον κόσμο στο αίμα, αλλά για τη Γερμανία το κάναμε, ρε γαμοτο!
Η ταινία είναι κάτι ανάμεσα σε κατασκοπευτικό θρίλερ και υπαρξιακό δράμα.
Προσπαθεί να ξεπεράσει τις αμερικανιές, και να το παίξει ευρωπαϊκή ταινία.
Αλλά δεν καταλαβαίνει τη διαφορά. Η αμερικάνικες ταινίες δεν διαφέρουν από τις ευρωπαϊκές μόνο στην τεχνική και στην ποιότητα.
Η ουσιαστική τους διαφορά είναι ότι οι ευρωπαϊκές έχουν κάτι να πουν. Έχουν κάποιο νόημα, θέλουν να μιλήσουν στον θεατή, έχουν κάτι να πουν. Και όταν λέμε ευρωπαϊκές, χρησιμοποιούμε τη σχηματική ορολογία, για τις ταινίες σε όλο τον κόσμο που έχουν κάτι να πουν. Αυτή η ταινία, δεν έχει να πει τίποτε, σε κανέναν.
Αυτοί που θέλουν αμερικανιές, φεύγουν απογοητευμένοι γιατί η ταινία δεν είναι για αυτούς.
Αυτοί που περίμεναν να δουν κάτι ποιοτικό από τον ντε Νίρο, φεύγουν με μια αίσθηση αηδίας στο στόμα. Για την προσπάθεια δικαιολόγησης της CIA της πιο μισητής, δολοφονικής και τρομοκρατικής οργάνωσης του πλανήτη.
Όσο για τον ντε Νίρο, το έχω ξαναπεί.
Όπου ακούς μεγάλα ονόματα, κράτα και μικρό καλάθι!
ΑΝΤΩΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ
