Αγαπητέ φίλε Με μέμφεσαι γιατί πιστεύεις ότι εξομοίωσα τον Ναζισμό με τον Σιωνισμό επειδή χρησιμοποίησα τον όρο «Ναζιονισμός».
Δεν έκανα καμιά εξομοίωση ανάμεσα στον Ναζισμό και τον Σιωνισμό. Αυτό που έκανα ήταν ένας παραλληλισμός, ένας προκλητικός παραλληλισμός.
Ξέρω ότι αυτός είναι ένας παραλληλισμός που σοκάρει και που πληγώνει τη μνήμη όλων των Εβραίων, αλλά πρόθεσή του είναι ακριβώς να σοκάρει τους δημοκράτες που βρίσκονται στο Ισραήλ και στις Εβραϊκές κοινότητες σε όλον τον κόσμο, και να τους κάνει να αντιδράσουν και να ασκήσουν πίεση στο Ισραηλινό κράτος, ώστε να αλλάξει τη στάση του έναντι των Παλαιστινίων. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να υποχρεώσει τους Ισραηλινούς να κατανοήσουν ότι όταν κάποιος καταπιέζει έναν λαό –όπως συμβαίνει στην περίπτωση της καταπίεσης των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ- τότε αξίζει αυτόν τον παραλληλισμό, ακόμη κι όταν ο καταπιεστής εκπροσωπεί έναν λαό που υπήρξε το κύριο θύμα του Ναζισμού.
Αν υπάρχει μια εξομοίωση σε αυτή την υπόθεση είναι η εξομοίωση που επιχειρούν οι σιωνιστές σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν επιχειρούν να εμφανίσουν την σημερινή παγκόσμια οργή και καταδίκη εναντίον του Ισραήλ σαν έκφραση αντισημιτισμού.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλοί φασίστες, νεοναζί και ακροδεξιοί που επιχειρούν να δικαιολογήσουν τον αντισημιτισμό και τα ναζιστικά εγκλήματα εναντίον του Εβραϊκού λαού, επικαλούμενοι τα σημερινά εγκλήματα του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων. Δεν αμφιβάλλω ότι θα βρει κανείς αρκετούς ακροδεξιούς αντισημίτες σε όλον τον κόσμο που –ευκαιρίας δοθείσης- προσπαθούν να εμφανιστούν σαν «υπερασπιστές των Παλαιστινίων». Δεν αμφιβάλλω επίσης ότι πολλοί Παλαιστίνιοι που μάχονται εναντίων των Ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων πολύ απλά δεν νοιάζονται καθόλου για την πολιτική προέλευση όσων χτες ή σήμερα αυτοανακηρύσσονται σύμμαχοί τους... Δεν αμφιβάλλω τέλος ότι μερικοί από αυτούς –λόγω του μίσους τους για το Ισραήλ- ίσως και να υιοθετούν τις ακροδεξιές αναθεωρητικές ανοησίες που αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα...
Αυτό όμως δεν έχει καμιά σχέση με τον παραλληλισμό ανάμεσα στον ναζισμό και τον σιωνισμό που έκανα εγώ και που τον κάνουν και πολλοί αριστεροί δημοκράτες σε όλον τον κόσμο. Ο παραλληλισμός αυτός είναι μια προκλητική μορφή κριτικής που σκοπό έχει να δείξει ότι η τακτική που χρησιμοποιεί κάθε λίγο και λιγάκι το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων (πρώτα τους γκετοποιεί, μετά διακηρύσσει ότι κάθε βίαιη μορφή αντίστασης αποτελεί «τρομοκρατία» και στο τέλος εφαρμόζει εις βάρος τους συλλογική τιμωρία), είναι εξ αντικειμένου ναζιστική τακτική.
Μην ξεχνάς ότι το αυτοαποκαλούμενο «πιο δημοκρατικό κράτος της Μέσης Ανατολής» είναι ταυτόχρονα και ένα κράτος το οποίο στηρίζεται σε ένα δόγμα περί «ζωτικού χώρου», είναι ένα κράτος που κατ’ επανάληψη έχει επιτεθεί σε Παλαιστίνιους ή σε άλλους εχθρούς του εκτός των συνόρων του, περιφρονώντας επιδεικτικά κάθε έννοια «διεθνούς δικαίου». Είναι το κράτος που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο έχει αναγάγει την τακτική του Blitzkrieg σε επίσημο στρατιωτικό του δόγμα. Είναι ένα κράτος που βασίζεται σε μια έντονα στρατιωτικοποιημένη κοινωνία (3 χρόνια στρατιωτική θητεία και ισόβια εφεδρεία για τους άντρες και 21 μήνες θητεία για τις γυναίκες), είναι ένα κράτος που απέκτησε και κατέχει «παράνομα» (ότι κι αν σημαίνει αυτό τέλος πάντων) πυρηνικά όπλα και που φυλάκισε για πολλά χρόνια χωρίς δημόσια δίκη τον άνθρωπο που γνωστοποίησε στον κόσμο το γεγονός αυτό, είναι τέλος ένα κράτος που περιφρονεί τις διεθνείς συνθήκες για τα βασανιστήρια και τα δικαιώματα των κρατουμένων. Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που πρέπει να ξέρεις για το κράτος του Ισραήλ: ενώ ο Τύπος στη Δύση δεν χάνει ευκαιρία να υπενθυμίσει στην κοινή γνώμη ότι η Χαμάς είναι μια οργάνωση που αρνείται να αναγνωρίσει την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ, παραλείπει συνήθως να αναφερθεί στο γεγονός ότι στο Ισραήλ είναι πάρα πολλοί εκείνοι που ζητούν την εκτόπιση των Παλαιστινίων ή την εξώθησή τους σε μαζική έξοδο από τα Κατεχόμενα της Δυτικής Όχθης ή και από τη Γάζα, που ζητούν τον περιορισμό των πολιτικών δικαιωμάτων των Ισραηλινών πολιτών Αραβικής καταγωγής, και που θεωρούν το Ισραήλ «εβραϊκό» και όχι ρεπουμπλικανικό κράτος. Αυτού του τύπου η ρητορική (που αν εφαρμοστεί είναι μια μορφή γενοκτονίας και «τελικής λύσης» σαν αυτή που εφάρμοσαν οι Ναζί εναντίον των Εβραίων με το Ολοκαύτωμα, έτσι δεν είναι;) δεν εκφράζεται στο Ισραήλ από περιθωριακά άτομα και κόμματα, αλλά από ανθρώπους που συμμετέχουν στα κόμματα διακυβέρνησης καθώς και από εξτρεμιστικά κόμματα που έχουν φτάσει να συμμετέχουν σε ισραηλινές κυβερνήσεις.
Φυσικά, αν κάποιος θέλει να είναι δίκαιος και ακριβολόγος οφείλει να παραδεχτεί ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς «ναζισμός». Είναι απλώς το επίσημο ή ημιεπίσημο δόγμα πάνω στο οποίο στηρίζεται ένα από τα πιο επιθετικά κράτη που έχει γνωρίσει ο σύγχρονος κόσμος. Είναι απλώς μια sui generis μιλιταριστική και εθνικιστική ιδεολογία και πρακτική που διαμορφώθηκε κάτω από την επίδραση του Σιωνισμού, έτσι όπως αυτός εφαρμόστηκε κατά την Αραβο-ισραηλινή σύγκρουση στα μεταπολεμικά χρόνια. Όμως, το πρόβλημα φίλε μου βρίσκεται σε αυτό το «απλώς» που χρησιμοποίησα, κι αυτό το «απλώς» είναι ακριβώς εκείνο που ήθελα να πω όταν χρησιμοποίησα το λογοπαίγνιο «ναζιονισμός». Βλέπεις και εδώ στην Ελλάδα, όταν αντιμετωπίζω κάποιον που υποστηρίζει την ιδέα ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα πανίσχυρο κράτος που θα προστατεύσει το «εθνικό συμφέρον» με «κάθε μέσο», συχνά τον μεταχειρίζομαι σαν φασίστα και ναζί. Φυσικά και δεν είναι ακριβώς τίποτα από τα δυο. Γνωρίζω πολύ καλά ότι το ιστορικό πλαίσιο είναι διαφορετικό και ότι η ιδεολογία του είναι «απλώς» η ελληνική έκδοση της πιο επιθετικής μορφής του εθνικισμού. Ωστόσο ΕΧΩ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να τον αντιμετωπίζω σαν φασίστα και ναζί, γιατί οι δύο αυτές ιδεολογίες έχουν καταστεί –και δικαίως- παγκόσμια σύμβολα των πιο επιθετικών και μισητών μορφών του εθνικισμού και του σωβινισμού. Πρόκειται δηλαδή για ένα είδος βρισιάς που έχει μια ιδιαίτερη πολιτική χρήση: επισημαίνει τους κινδύνους που προέρχονται από τον εθνικισμό (ειδικά στην πιο μιλιταριστική και επιθετική εκδοχή του). Ταυτόχρονα είναι ένα είδος κρίσης ηθικοπολιτικού χαρακτήρα: σημαίνει ότι κάθε εθνικιστής που διατείνεται ότι πρέπει να προασπιστεί με τη χρήση στρατιωτικής βίας κάποιο «εθνικό συμφέρον» ή κάποια «εθνική ιδέα» -την οποία έχει διδαχθεί να λατρεύει πάνω από κάθε τι- μπορεί να γίνει επικίνδυνος για την ειρήνη και για την ανθρωπότητα. Είναι δηλαδή κατ’ επέκταση ένας δυνητικός φασίστας και ναζί. Τους ίδιους χαρακτηρισμούς είμαι έτοιμος να τους απευθύνω και σε κάθε κράτος που αναγορεύει αυτού του είδους τον επιθετικό εθνικισμό σε επίσημη ιδεολογία του. Δεν βλέπω τον λόγο γιατί θα έπρεπε να εξαιρέσω το ισραηλινό κράτος από αυτού του είδους την αντιμετώπιση, τη στιγμή μάλιστα που το κράτος αυτό έχει καταστεί το κατεξοχήν αντικείμενο «φθόνου» εκ μέρους κάθε εθνικιστή όπου γης, ακριβώς γιατί πραγματοποιεί όλα όσα όλοι οι άλλοι εθνικιστές θα ήθελαν να κάνουν αλλά ποτέ δεν αποτολμούν (ή τουλάχιστον δεν τολμούν να τα κάνουν όλα μαζί όπως το Ισραήλ...). Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος που τόσοι πολλοί ακροδεξιοί μισούν τόσο πολύ το Ισραήλ...
Αν σε ενοχλεί ο αντισημιτισμός θα πρέπει να έχεις υπόψη σου αυτή τη διάστασή του. Γιατί πράγματι, αν εξετάσουμε τον αντισημιτισμό σαν ιστορικό φαινόμενο θα διαπιστώσουμε ότι ο νεότερος αντισημιτισμός είναι κυρίως «εθνικιστικός» και όχι «θρησκευτικός» (παρά το ότι αποτελεί ιστορικά τη συνέχιση του παλιού θρησκευτικού μίσους εναντίον του «Εβραίου»). Οι εθνικιστές του 19ου και του 20ου αιώνα αναζητούσαν απελπισμένα κάποια στοιχεία «ιστορικής συνέχειας» προκειμένου να ορίσουν την «εθνική ταυτότητα» και την «εθνική αποστολή» ο καθένας για λογαριασμό του δικού του έθνους. Συγκρινόμενες με αυτές τις ιδεολογίες, οι διάφορες εθνικιστικές παραλλαγές του Σιωνισμού είχαν το πλεονέκτημα ότι αναφέρονταν στη μακρά παράδοση ενός λαού που είχε διατηρήσει την ταυτότητά του διαμέσου όλων των διώξεων τις οποίες είχε υποστεί. Έτσι η αξιοθαύμαστη αντοχή και αλληλεγγύη που είχε επιδείξει ο Εβραϊκός λαός είχε καταστεί κατά κάποιον τρόπο ο ιδεότυπος της εθνικής ενότητας, ενώ και η ίδια η ιδέα ενός εθνικού ηγέτη σε ρόλο Μεσσία παρέπεμπε στους Εβραίους. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που ο Εβραϊκός λαός μετατράπηκε σε εύκολο στόχο του μίσους των διάφορων εθνικιστών –και ειδικά των διάφορων μεσσιανικών ηγετών- που προέρχονταν από τόσες διαφορετικές χώρες, ακόμη και από χώρες όπου δεν υπήρχαν καν Εβραίοι. Αργότερα ο αντισημιτισμός έγινε και «αντικαπιταλιστικός» (πρβλ. Υπεύθυνοι για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της κοινωνίας είναι οι πλούσιοι Εβραίοι και όχι ο καπιταλισμός, μια ιδέα που ένας Γερμανός σοσιαλιστής χαρακτήρισε εύστοχα «σοσιαλισμό των ηλιθίων») αλλά και «αντικομμουνιστικός» (όπου ο κομμουνισμός θεωρείται εβραϊκή συνωμοσία με σκοπό την υπονόμευση της δυτικής κοινωνίας και την παγκόσμια εβραϊκή επικράτηση). Αυτές οι τρεις μορφές σύγχρονου αντισημιτισμού βασίζονταν σε μια θεωρία συνωμοσίας (η οποία αποτελούσε κατά βάση ένα είδος προβολής διάφορων εθνικιστικών επιθυμιών και αντιδραστικών ιδεοληψιών πάνω στον εβραϊκό λαό) και αποτέλεσαν ένα χρήσιμο εργαλείο για πολλές μορφές πολιτικής προπαγάνδας, πριν οδηγήσουν τελικά στο Ολοκαύτωμα.
Μετά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ (και ειδικά μετά την εξέλιξή του ύστερα από το 1967 σε περιφερειακή δύναμη η οποία κυριαρχεί με επιθετικό τρόπο στη Μέση Ανατολή με την υποστήριξη της Δύσης), έχει εμφανιστεί πράγματι και μια νέα μορφή αντισημιτισμού, η οποία χρησιμοποιεί την κριτική εναντίον του κράτους του Ισραήλ σαν προκάλυμμα. Αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με ένα είδος «αντιϊμπεριαλισμού των ηλιθίων»... Πρόκειται για μια βλακώδη –αλλά πάντοτε επικίνδυνη- ιδεολογία η οποία ενοχλείται ιδιαίτερα από τη σκανδαλώδη υποστήριξη της Δύσης προς το Ισραήλ, και την ερμηνεύει σαν αποτέλεσμα της δράσης ενός υποτιθέμενου «Εβραϊκού λόμπι», το οποίο φυσικά είναι «πανταχού παρόν» και «παντοδύναμο»... Όλα ετούτα βέβαια παραβλέπουν τα πραγματικά ζητήματα, τις πραγματικές συγκρούσεις και τα γεωπολιτικά δεδομένα που ιστορικά οδήγησαν τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές στην επιλογή να στηρίξουν το κράτος του Ισραήλ για τους δικούς τους βέβαια σκοπούς, όπως πράττουν και με τις αραβικές μοναρχίες και δικτατορίες στην ίδια περιοχή. Τα λόμπι φυσικά υπάρχουν (δεν είναι δα και μυστικό) και θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι το ίδιο το Ισραήλ δεν είναι τίποτε άλλο από κράτος μαριονέτα... Είναι ένας αυτόνομος και ιδιαίτερα επιθετικός παίκτης στο μεγάλο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι της Μέσης Ανατολής, ένας παίκτης μάλιστα που πολλές φορές έχει καταφέρει να τροποποιήσει προς όφελός του τους κανόνες του παιχνιδιού χρησιμοποιώντας την στρατιωτική του ισχύ. Αλλά οι σύγχρονοι αντισημίτες θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τι είναι πραγματικά το Ισραήλ σε αυτόν τον κόσμο, και θέλουν να παρουσιάσουν τον σύγχρονο ιμπεριαλισμό γενικά σαν αποτέλεσμα μιας ακόμα «εβραϊκής συνωμοσίας».
Είναι αλήθεια λοιπόν ότι όταν αυτοί οι νέοι αντισημίτες καταδικάζουν το Ισραήλ και αναθεματίζουν τον Σιωνισμό, στη γλώσσα τους οι όροι αυτοί σημαίνουν τον ίδιο τον Εβραϊκό λαό, και στην πραγματικότητα διασπείρουν το ίδιο πάντα μίσος εναντίον «του Εβραίου». Είναι αλήθεια ότι ορισμένες φορές προσπαθούν ύπουλα να εμφανίσουν τα ισραηλινά εγκλήματα εναντίον των Παλαιστινίων σαν ένα είδος εκ των υστέρων δικαίωση των ναζιστικών εγκλημάτων εναντίον του εβραϊκού λαού. Αλλά κατά έναν παράδοξο τρόπο, ενώ αυτή η νέα μορφή μίσους υποτίθεται ότι στοχεύει το κράτος του Ισραήλ και όχι τον Εβραϊκό λαό, στην πραγματικότητα εκείνο που συμβαίνει είναι μάλλον το αντίστροφο. Όταν ένας πραγματικός αντισημίτης μιλάει, με δυσκολία κρύβει το βαθύ του μίσος εναντίον των Εβραίων γενικά, αλλά και με δυσκολία κρύβει –πίσω από τον καταγγελτικό του λόγο για την ισραηλινή πολιτική στη Μέση Ανατολή- τον βαθύτερό του θαυμασμό για τα επιτεύγματα του ισραηλινού κράτους. Να γιατί, ενώ οι αντισημιτικές προκαταλήψεις εναντίον των Εβραίων δεν αλλάζουν σχεδόν ποτέ, η στάση απέναντι στο ίδιο το Ισραήλ μεταβάλλεται πολλές φορές στην πράξη. Κορυφαίο παράδειγμα για το παραπάνω παράδοξο είναι η αλλόκοτη συμμαχία που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ ανάμεσα στην φονταμενταλιστική θρησκευτική Δεξιά (που είναι παραδοσιακά αντισημιτική) και στον σκληρό πυρήνα της πιο επιθετικής ισραηλινής πολιτικής.
Αυτά περί αντισημιτισμού φίλε μου. Δεν είμαι καθόλου χαρούμενος όταν βλέπω να σημειώνονται επιθέσεις σε συναγωγές στην Ευρώπη ή σε παιδιά που φορούν την «κίπα», και ανησυχώ πολύ για όλα αυτά. Αλλά μάλλον κι εσύ θα πρέπει να παραδεχτείς –αν μου επιτρέπεις να δώσω μια άλλη διάσταση στον όρο «αντισημιτισμός»- ότι η βασική «αντισημιτική» ρητορική σήμερα στη Δύση είναι εκείνη που έχει στόχο τους Άραβες «Σημίτες» -και στους μουσουλμάνους γενικότερα- και όχι τους Εβραίους...
Ίσως να μου αντιτείνεις –όπως κάνουν πολλοί στην Ευρώπη- ότι ο όρος «σιωνισμός» δεν είναι κάτι που αναφέρεται στην πολιτική και στην επίσημη ιδεολογία του Ισραήλ, αλλά σε ένα σεβαστό και ευγενές ιστορικό ιδεώδες, σε ένα βασικό συστατικό της ταυτότητας του Εβραϊκού λαού ο οποίος διατήρησε μέσα στην Ιστορία το όνειρό του να ανακτήσει την πατρίδα του. Ίσως κατά συνέπεια ισχυριστείς ότι και μόνο το γεγονός ότι χρησιμοποιώ τον όρο «σιωνισμός» με απαξιωτική χροιά αποτελεί ένδειξη ενός λανθάνοντος αντισημιτισμού, και άρνηση της ίδιας της ύπαρξης του Ισραήλ. Θα σου απαντούσα αρχικά, ότι εκείνο που ξέρω εγώ είναι ότι ο σιωνισμός δεν αποτελεί την ταυτότητα του Εβραϊκού λαού αλλά μονάχα έναν από τους ορισμούς γι’ αυτή την ταυτότητα. Όπως συμβαίνει και με κάθε έθνος υπάρχουν περισσότεροι του ενός ορισμοί για το τι σημαίνει να είσαι Εβραίος, και δεν συμφωνούσαν όλοι στο ότι μια μέρα θα έπρεπε να υπάρξει ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, ή ότι η Ιερουσαλήμ θα έπρεπε να είναι η πρωτεύουσα αυτού του κράτους... Αλλά ακόμη κι αν όλοι οι Εβραίοι συμφωνούν με αυτό, τι σημασία έχει; Γιατί θα έπρεπε να οφείλουμε όλοι στη σιωνιστική ιδεολογία περισσότερο σεβασμό από κάθε άλλη εθνικιστική ιδεολογία που εκφράζει κάποια «εθνικά δίκαια» στο γνωστό πολύ επικίνδυνο ρομαντικό και ψευδο-αισθηματικό ιδίωμα;
Επίτρεψέ μου να δώσω μια άλλη διάσταση στο θέμα που προέρχεται από την εμπειρία και τη δραστηριότητά ενός Έλληνα αριστερού ακτιβιστή. Βλέπεις οι Εβραίοι δεν είναι ο μοναδικός λαός που θεωρεί εαυτόν «εκλεκτό» ή «ιδιαίτερα αδικημένο», υπάρχουν και ...οι Έλληνες, και σε διαβεβαιώ ότι δεν χρειάζεται καν ένας λαός να αναφέρεται σε έναν αρχαίο λαό –όπως συμβαίνει με τους Εβραίους και τους Έλληνες- για να διακατέχεται από αυτά τα συναισθήματα... Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ρίξεις μια ματιά γύρω σου και να δεις πόσα «υπερήφανα» έθνη υπάρχουν και πόσο εύκολα εφευρίσκονται «εθνικές αποστολές» ακόμη και στον «παγκοσμιοποιημένο» κόσμο μας. Από τα παιδικά μου λοιπόν χρόνια στην Ελλάδα έχω συνηθίσει να μάχομαι εναντίον της ελληνικής εκδοχής αυτού του τύπου εθνικής ιδεολογίας. Κατά τον 19ο αιώνα την αποκαλούσαν Μεγάλη Ιδέα και διεκδικούσε περιοχές για λογαριασμό του ελληνικού κράτους, με επιχειρήματα που βασίζονταν είτε στην ύπαρξη σε αυτές μεγαλύτερων ή μικρότερων ελληνικών πληθυσμών, είτε σε «ιστορικά δικαιώματα» από το παρελθόν. Η ιδεολογία αυτή γνώρισε μερικές μεγάλες επιτυχίες και ορισμένες ακόμα μεγαλύτερες αποτυχίες, πολέμους, συγκρούσεις, πρόσφυγες και πάει λέγοντας. Την εποχή που τη γνώρισα εγώ ήταν μια ηττημένη ιδεολογία που επιβίωνε κυρίως μέσω της αυτο-θυματοποίησης: κάποιοι «άλλοι» έπρεπε να είναι οι υπεύθυνοι για τις αποτυχίες της (μεταξύ αυτών και «οι Εβραίοι», γιατί όχι, αυτοί είναι πάντα μια εύκολη λύση...). Παρέμενε όμως μια επίμονη και επικίνδυνη ιδεολογία, επικίνδυνη πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Οι αριστεροί και άλλοι ειρηνιστές προσπαθούσαν πάντοτε να πείσουν τους ανθρώπους για παράδειγμα, ότι δεν είναι λογικό να διεκδικεί –έστω και φαντασιακά γιατί ποτέ ευτυχώς δεν τέθηκε το θέμα μιας τέτοιας διεκδίκησης- την Κωνσταντινούπολη γιατί αυτή είναι τουρκική πόλη εδώ και 500 χρόνια (και το γεγονός ότι κάποιοι άλλοι την είχαν τότε κατακτήσει δεν μας δίνει το δικαίωμα να την διεκδικούμε πίσω για πάντα). Όπως επίσης προσπαθούσαν να πείσουν ότι οι Ελληνοκύπριοι θα έπρεπε να ζήσουν ειρηνικά και σαν ίσοι με την τουρκική μειονότητα στο νησί και ότι η Μακεδονία δεν είναι μόνο ελληνική αλλά μια γεωγραφική περιοχή και ότι και άλλοι λαοί που ζουν σε αυτή έχουν δικαίωμα σε αυτό το όνομα κι ότι πρέπει να συζητήσουμε το ζήτημα μαζί τους... Σε διαβεβαιώ ότι ήταν πάντα πολύ δύσκολο –και παραμένει- να πείσεις τους ανθρώπους να αφήσουν πίσω τους αυτού του είδους την μνησίκακη εθνικιστική αισθηματολογία που αναπτύσσεται πάνω στο έδαφος της απογοήτευσής τους από την κοινωνική τους θέση και να τους πείσεις να αντιμετωπίσουν το πραγματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο σημειώνονται οι συγκρούσεις στον σύγχρονο κόσμο (που είναι ένα πλαίσιο σκληρού ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού). Είναι δύσκολο καμιά φορά ακόμα και το να επικαλείσαι τη στοιχειώδη λογική, δείχνοντας στους ανθρώπους ότι οι διάφοροι «εχθρικοί γείτονες» δηλητηριάζονται και αυτοί –και μάλιστα ακόμη περισσότερο στους σημερινούς καιρούς της παγκοσμιοποίησης- από μια αντίστοιχη με τη δική τους εθνική ιδεολογία, και πιστεύουν με το ίδιο πάθος στα «απαράγραπτα δίκαια» του δικού τους έθνους. Είναι τόσο δύσκολο ξέρεις να ξεφεύγεις από αυτού του είδους την συναίνεση στις «εθνικές αλήθειες», ειδικά όταν και οι άνθρωποι στις γειτονικές χώρες δεν σε βοηθούν και μετατρέπονται και αυτοί σε σημαιοφόρους του εθνικισμού. Το να αντιτίθεσαι σε όλα αυτά μπορεί να σου κοστίσει τον χαρακτηρισμό του «ανθέλληνα», που είναι ένα ιδιότυπο ηθικό έγκλημα που ενδημεί στην Ελλάδα. Ξέρεις τώρα, είναι κάτι σαν το ηθικό έγκλημα του να είσαι «αντισημίτης» όταν αντιτίθεσαι στην ισραηλινή πολιτική, χωρίς όμως τη διεθνή διάσταση αυτού του τελευταίου χαρακτηρισμού...
Μου ζητάς λοιπόν, εμένα που έχω αυτή την εμπειρία να αναγνωρίσω και να σεβαστώ τον σιωνισμό και να μην κάνω κακόβουλα λογοπαίγνια εναντίον του. Δεν ξέρω σε ποιον βαθμό έχεις κι εσύ μολυνθεί συναισθηματικά από αυτή την ασθένεια, αλλά με συγχωρείς, για μένα ο σιωνισμός δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμα ιδεολογία –όμοια με εκείνες που γνωρίζω από πρώτο χέρι- η οποία επικαλείται κάποια «ιστορικά δίκαια» και τα στρέφει εναντίον των διαφόρων πραγματικών καταστάσεων. Είναι όμως και κάτι πολύ περισσότερο από αυτό: συμβαίνει να είναι και μια ιδεολογία που αν εφαρμοστεί κατά γράμμα οδηγεί εξ ορισμού έναν άλλο λαό (τους Παλαιστίνιους) σε μια παράλογη κατάσταση απώλειας (σημαντικής αν όχι ολοκληρωτικής) των δικαιωμάτων στην πατρίδα του. Ο σιωνισμός σαν ιδεολογία και πρακτική η οποία έπαιξε καθοδηγητικό ρόλο στην αιματηρή και θλιβερά επιτυχημένη (;) μέχρι σήμερα πορεία του ισραηλινού κράτους, ακύρωσε ταυτόχρονα και την ηθική βάση πάνω στην οποία ιδρύθηκε το κράτος αυτό και μετέτρεψε όλα τα υποτιθέμενα ιδεώδη αυτής της ίδρυσης σε φονικά όπλα. Αν θέλεις λοιπόν τη γνώμη μου, όντως έχω φτάσει να αμφιβάλλω, εκ των υστέρων, έντονα για το αν η απόφαση για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ –τουλάχιστον με τη μορφή που επιλέχθηκε το 1945- ήταν δίκαιη και λογική (κι εδώ επικαλούμαι και τις αμφιβολίες που είχαν εκφραστεί τότε και στο εσωτερικό της Εβραϊκής Διασποράς, από πολλούς μη ορθόδοξους αντισιωνιστές Εβραίους). Η ιστορία έδειξε σε κάθε περίπτωση ότι αυτή η απόφαση σήμανε την έναρξη μιας τρομερής σύγκρουσης που κράτησε πολλές γενιές και διαρκεί ακόμη. Τα δίκαια και τα ιδανικά του εβραϊκού λαού δεν μπορεί να εκφράζονται από το κράτος του Ισραήλ έτσι όπως το γνώρισε ο κόσμος. Ο σιωνισμός θεώρησε προφανώς ότι το γεγονός πως ολόκληρη η ανθρωπότητα αναγνώρισε την φρικαλέα μοναδικότητα του εγκλήματος που διαπράχθηκε στο Άουσβιτς, του έδινε το δικαίωμα να σκοτώνει όποιον εμπόδιζε τον φαντασιακό δρόμο του προς τη Σιών. Όμως η αναγνώριση του εγκλήματος του Άουσβιτς σήμαινε πρώτα απ’ όλα ότι αναγνωρίστηκε η ανάγκη ο πολιτισμός να δώσει τη μάχη με τις ίδιες του τις απεχθείς όψεις. Γι’ αυτό και το Ολοκαύτωμα αποτελεί ηθικό κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας, δεν είναι ούτε ένα κεφάλαιο που τίθεται στη διάθεση ενός «μοναδικού εθνικισμού», ούτε ένα εργαλείο της ισραηλινής κρατικής προπαγάνδας που συνεχίζει να θυματοποιεί τον Εβραϊκό λαό προκειμένου να αποκρύψει το γεγονός ότι ο ρόλος που παίζει το Ισραήλ εδώ και μερικές δεκαετίες είναι πλέον αυτός του δήμιου...
Δεν θέλω όμως ούτε να διαλυθεί, ούτε να εκλείψει το κράτος του Ισραήλ, ακριβώς γιατί αρνούμαι να υποτάξω το παρόν σε εκτιμήσεις περί των αδικιών του παρελθόντος (ακόμη κι αν αυτές είναι σχετικά πρόσφατες) όπως κάνουν συνεχώς πολλοί εθνικισμοί, μεταξύ των οποίων και ο σιωνισμός. Ο πόλεμος δημιουργεί πράγματι νέες καταστάσεις. Ακόμη όμως και οι πιο πολεμόχαροι πρέπει να ξέρουν σε ποιον πόλεμο θα πρέπει να σταματήσουν. Είναι επίσης καιρός το Ισραήλ να εμπεδώσει μερικά από τα μαθήματα της πρόσφατης ιστορίας του. Ίσως τα πρώτα χρόνια μετά το 1967 οι σιωνιστές στο Ισραήλ να μπορούσαν ακόμη να πιστεύουν ότι οι «ενοχλητικοί βοσκοί» που αυτοαποκαλούνταν «Παλαιστίνιοι» θα εγκατέλειπαν αργά ή γρήγορα τη χώρα για να πάνε να εγκατασταθούν στο «υπαρκτό παλαιστινιακό κράτος που λέγεται Ιορδανία» -όπως συνήθιζε να λέει η προπαγάνδα στο Ισραήλ- ή κάπου αλλού. Σαράντα χρόνια πέρασαν και οι «βοσκοί» είναι ακόμα εκεί, και μάλιστα βρήκαν τον τρόπο να μετατρέπουν κάθε φορά ακόμα και τις πιο συντριπτικές τους ήττες σε ηθικές νίκες. Το Ισραήλ έχει μία μόνο επιλογή σήμερα: να αναγνωρίσει την ολοκληρωτική του ήττα μετά το 1967, όπως οι Παλαιστίνιοι αναγνώρισαν στο Όσλο την ήττα τους πριν από αυτή τη χρονολογία. Η μόνη λύση για το Ισραήλ είναι η άμεση ίδρυση ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Οι ισραηλινοί δημοκράτες πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να σταματήσουν αυτή την πορεία που τους οδηγεί αναγκαστικά σε μια ολοένα και πιο αυταρχική κοινωνία στο εσωτερικό και σε έναν ατελείωτο πόλεμο εξόντωσης προς το εξωτερικό. Ο φασισμός αυτού του τύπου είναι μακροπρόθεσμα καταδικασμένος να ηττηθεί, κι αν η άνοδός του δεν σταματήσει τώρα, τότε είναι που το Ισραήλ θα καταλήξει να ρισκάρει και πάλι την ίδια του την ύπαρξη. Κι αν συμβεί αυτό δεν θα το σώσει καμιά «ανίερη» συμμαχία σαν κι αυτές που κάνει σήμερα με τους αντισημίτες Χριστιανούς φονταμενταλιστές των ΗΠΑ (που πιστεύουν ότι η ανοικοδόμηση του Ναού στην Ιερουσαλήμ θα φέρει τη ...Δευτέρα Παρουσία...!).
Ω ναι, μου θυμίζεις ξανά και ξανά πόσο «κακή» είναι η Χαμάς... :
-Η Χαμάς είναι μια συμμορία αιμοσταγών τρομοκρατών... Μα, αν δεν κάνω λάθος, πριν τον θάνατό του, κι ο Αραφάτ ένας τέτοιος τρομοκράτης ήταν κατά το Ισραήλ, το ίδιο και τα «καλά παιδιά» του σήμερα (η Φατάχ).
–Η Χαμάς στοχεύει άμαχους πολίτες... Μα αν θυμάμαι καλά, και όταν οι Παλαιστίνιοι στόχευαν Ισραηλινούς στρατιώτες ή έναν ακροδεξιό υπουργό, το Ισραήλ απαντούσε με τον ίδιο τρόπο όπως σήμερα, με μαζικούς βομβαρδισμούς και φόνους παιδιών. Μπορώ βέβαια να το καταλάβω κι αυτό, φυσιολογική αντίδραση ενός μιλιταριστικού κράτους. Στην Ελλάδα αυτό το δόγμα ξέρεις το γνωρίσαμε σαν δόγμα της Βέρμαχτ, που στην Κατοχή συνήθιζε να καίει χωριά και να εκτελεί εκατοντάδες πολίτες σαν αντίποινα για τις «επιθέσεις των τρομοκρατών»...
-Μα η Χαμάς είναι αυτή που σκοτώνει όλα αυτά τα μωρά, όχι το Ισραήλ, γιατί τα χρησιμοποιεί σαν «ανθρώπινη ασπίδα»... Αλήθεια; Τι μου λες; Ενώ προφανώς είναι ηθικότερο να χρησιμοποιεί κανείς οπλισμένους μέχρι τα δόντια εποίκους μαζί με τις οικογένειές τους σαν «ανθρώπινο δόρυ» όπως κάνει συστηματικά το Ισραήλ...
-Χρησιμοποιούν τούνελ για να βάζουν κρυφά όπλα στη Γάζα!... Αυτό κι αν είναι σκάνδαλο! Το Ισραήλ κανονικά θα πρέπει να καλέσει τους Αμερικανούς να παρέμβουν ευθέως, ίσως εκεί να κρύβονται τελικά τα χημικά όπλα του Σαντάμ Χουσείν! Αλλά να πούμε και το άλλο: όταν μια τέτοια κατηγορία εκτοξεύεται από ένα κράτος που ξεγέλασε όλη (;) τη διεθνή κοινότητα και απέκτησε «παράνομα» πυρηνικά όπλα, κατά πάσα πιθανότητα αυτό εκλαμβάνεται από την Χαμάς σαν μια πολύτιμη εχθρική φιλοφρόνηση... Είναι πάντα τιμητικό να καταφέρνεις να κλέψεις τον κλέφτη...
Σε παρακαλώ λοιπόν, μην προσπαθείς άλλο να με τρομάξεις με το σκιάχτρο της Χαμάς... Οι Γάλλοι έκαναν το ίδιο στην Αλγερία, οι Αμερικάνοι έκαναν το ίδιο σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου. Το έχουμε δει το έργο: από τη μια έχουμε κάποιους «βάρβαρους αιμοσταγείς δολοφόνους» που δεν νοιάζονται για την ανθρώπινη ζωή –ούτε καν για τη δική τους- και στοχεύουν μόνο άμαχους πολίτες, ενώ από την άλλη έχουμε μια «σκεπτόμενη» πολεμική μηχανή που –όταν λειτουργεί σωστά- σκοτώνει μόνο τον απόλυτα αναγκαίο αριθμό, με λογικά ποσοστά παράπλευρων θυμάτων... Πάντοτε η αναμέτρηση διεξάγεται ανάμεσα στους εκπροσώπους του πολιτισμού και τους «βάρβαρους» που έχει δημιουργήσει η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Πολύ ένδοξη αναμέτρηση αλήθεια! Και κάθε φορά που έχουμε να κάνουμε με μια τέτοια σύγκρουση, όλοι οι «πολιτισμένοι άνθρωποι» καλούνται να επιστρατεύσουν αποκλειστικά και μόνο τις «ηθικές τους αξίες» και να τις συγκρίνουν με την ανηθικότητα της άλλης πλευράς, και φυσικά δεν δικαιούνται να επιστρατεύσουν τα μυαλά τους, γιατί αυτό θα αποτελούσε μια ανήθική δικαιολόγηση των ειδεχθών εγκλημάτων των «βαρβάρων». Σε συγκρούσεις σαν κι αυτές (όπου ο πιο αδύναμος χρησιμοποιεί ανορθόδοξα –και συχνά πράγματι βαρβαρικά, εφόσον έχουμε να κάνουμε με «βαρβάρους»- όπλα, εναντίον της συντριπτικής στρατιωτικής ισχύος του αντιπάλου), οι επίσημες εκστρατείες προπαγάνδας προσπαθούν να μας κάνουν όλους να κοιτάζουμε με τρόμο τις φρικαλεότητες που διαπράττουν οι πάσης φύσεως βάρβαροι και την ίδια στιγμή να αντιμετωπίζουμε με κατανόηση τα στρατεύματα που εκπροσωπούν τον «πολιτισμό μας». Το μόνο περιθώριο διαμαρτυρίας αφορά την ανάγκη οι φρικαλεότητες που θα διαπράξουν τα «δικά μας» στρατεύματα αυτή τη φορά να μην διαταράξουν την πεποίθησή μας περί της δικής μας ηθικής ανωτερότητας...
Φτάνει πια με όλες αυτές τις γελοίες απόπειρες να δικαιολογηθεί η «πολιτισμένη», μεθοδική και «έξυπνη» εξόντωση κάθε αντίστασης που χρησιμοποιεί ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός! Όλη αυτή η ηθικολογία δεν πείθει κανέναν, πόσο μάλλον που αυτό το είδος δικαιολόγησης δεν απευθύνεται στην πραγματικότητα σε ανθρώπους με ηθική συνείδηση, αλλά σε ανθρώπους που είναι ήδη έτοιμοι να παραμερίσουν κάποιες από τις ηθικές αντιλήψεις τους, και να υιοθετήσουν κάποιες άλλες πιο «πραγματιστικές» αν αυτό τους επιτρέπει να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα αγαθά του πολιτισμού που τόσο πολύ ζηλεύουν όλοι αυτοί οι ...βάρβαροι. “It’s about petrol, not democracy stupid” (Για το πετρέλαιο γίνονται όλα, όχι για τη δημοκρατία ανόητε...). Αυτό ήταν που -κατά τη διάρκεια της επέμβασης στο Ιράκ για παράδειγμα- ψιθύριζε κρυφά στο αφτί της κοινής γνώμης στις ανεπτυγμένες χώρες η ιμπεριαλιστική επιχειρηματολογία, και αυτό ακριβώς ήταν το επιχείρημα που «έπιανε» περισσότερο από όλα. Όχι σε όλους όμως ευτυχώς... Διότι φαίνεται ότι οι βάρβαροι συνεχώς πολλαπλασιάζονται ακόμη και στο εσωτερικό του αποκαλούμενου «πολιτισμένου κόσμου»...
Αν λοιπόν, αγαπητέ φίλε, θέλεις να συζητήσεις και να κατανοήσεις πραγματικά το ζήτημα «γιατί αυτός ο πόλεμος» και «γιατί τόσο μίσος», σταμάτα να επικαλείσαι διάφορα ηθικά ζητήματα και κυρίως σταμάτα να επικαλείσαι την αμυντικοφανή επιχειρηματολογία που κάθε επιτιθέμενος χρησιμοποιεί, και άρχισε να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα που τα δημιούργησε όλα ετούτα. Μην πας μακριά, ξεκίνα από τις κατεδαφίσεις σπιτιών, από τους εποίκους, από το Τείχος, από τους βομβαρδισμούς για αντίποινα, από τους φυλακισμένους, τα βασανιστήρια, τους αποκλεισμούς... Όχι, δεν με ενδιαφέρουν οι σύγχρονες μορφές προπαγάνδας, δεν κοιτάζω καν τις επιλεγμένες εικόνες της τηλεόρασης, και δεν θέλω να δω πια άλλες «αποδείξεις» για το πόσο ακριβείς είναι οι ισραηλινές βόμβες και για το ότι η Χαμάς είναι μια συμμορία παρανοϊκών φανατικών! Έχεις την εντύπωση ότι η παράνοια της Χαμάς και οι γελοίες επιδείξεις έξυπνων βομβαρδισμών θα πετύχουν τελικά να αποκρύψουν τον μαζικό φόνο που διαπράττει αυτή τη στιγμή το Ισραήλ; Αν συμβεί αυτό, αν πράγματι αυτή προπαγάνδα τελικά αποδώσει, τότε οι Εβραίοι θα πρέπει να αρχίσουν να ευχαριστούν τον Θεό τους επειδή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Γκέμπελς δεν είχε στη διάθεσή του τα έξυπνα όπλα με τις κάμερες ή τα τάγματα δημοσιογράφων που διαθέτει σήμερα το Ισραήλ και άλλα σύγχρονα κράτη. Διότι αν τα είχε, τότε ίσως όλοι σήμερα πιστεύαμε ότι το Ολοκαύτωμα ήταν ένα είδος «ανθρωπιστικής καταστροφής» (όπως μας έμαθε η τηλεόραση να την αποκαλούμε), ή ένα γιγαντιαίων διαστάσεων ατύχημα στο λουτρό...
Δεν σταματούν να μας ζητούν να καταδικάσουμε τη Χαμάς ακριβώς όπως καταδικάζουμε το Ισραήλ. Στην πραγματικότητα εκείνο που μας ζητούν, είναι να καταδικάσουμε όσους είναι ήδη καταδικασμένοι από το Ισραήλ σε ισόβια δεσμά και σε περιοδικό θάνατο. Μας ζητούν να καταδικάσουμε την αντίδραση των ήδη καταδικασμένων σε αυτή τη μοίρα... Κι όλα αυτά από την ασφαλή μας απόσταση, βασισμένοι αποκλειστικά στα αλάνθαστα «ηθικά κριτήριά» μας, τα οποία απλώς τυχαίνει να είναι και τόσο βολικά για τον ισχυρό...
Πρώτα οι Ισραηλινοί έχτισαν μια τεράστια φυλακή για έναν ολόκληρο λαό και τώρα κραυγάζουν ότι μέσα σε αυτή τη φυλακή υπάρχουν διάφοροι κακοί άνθρωποι, όπως «θρησκευόμενοι ναρκομανείς», κλέφτες και δολοφόνοι... Παλιάνθρωποι δηλαδή! «Έχουν και τούνελ»! Τούνελ σε φυλακή; Αυτό κι αν είναι σκάνδαλο! Έλα όμως που οι Ισραηλινοί έπρεπε να είχαν προβλέψει να χτίσουν τη φυλακή τους σε ένα πιο απομακρυσμένο μέρος και όχι ακριβώς δίπλα από την ωραία τους «συνοικία»... Τώρα κάποιοι από αυτούς καταφέρνουν να εκτοξεύουν μερικές από τις πέτρες τους –έστω «εκρηκτικές πέτρες»- από μέσα προς τα έξω, παραβιάζοντας την εκεχειρία που επέβαλαν αυτοί που έχτισαν τη φυλακή τους... Καθαρή αχαριστία! Και τώρα που οι Ισραηλινοί στέλνουν μια πάνοπλη «αστυνομική δύναμη» για να αναλάβει να «εκκαθαρίσει» αυτό το βρομερό μέρος, τι νομίζετε ότι κάνουν αυτοί οι αιμοσταγείς βάρβαροι; Αντί να δώσουν τα παιδιά τους για υιοθεσία σε τίποτα ανθρωπιστικές ΜΚΟ και μετά σε φιλάνθρωπες οικογένειες στη Δύση να τα ταΐσουν και να τους αγοράσουν ωραία παιχνίδια, τα κρατούν μαζί τους εκεί στη φυλακή να λιμοκτονούν μαζί τους και να τα διδάσκουν πως να μισούν και να μάχονται τους Ισραηλινούς φύλακές τους! Κι ακόμα χειρότερα, αντί να εμφανιστούν (επιτέλους) κάπου ανοιχτά προκειμένου να σκοτωθούν ήσυχα και ωραία, συνεχίζουν να κρύβονται και να εκτοξεύουν τις ρουκέτες τους, εξαναγκάζοντας τον κατά τα λοιπά καλοπροαίρετο ισραηλινό στρατό να τους σκοτώνει όλους μαζί, ενηλίκους και παιδιά... Τι σόι γονείς είναι αυτοί τελικά; Κι αξίζουν τάχα αυτοί οι άνθρωποι τη συμπαθεια των στοργικών γονιών των πολιτισμένων κοινωνιών; Κανονικά θα έπρεπε να συλληφθούν όλοι αυτοί οι ανήθικοι κρατούμενοι και να οδηγηθούν σε κάποιο από τα νεόκοπα διαθνή δικαστήρια για επαναλαμβανόμενα εγκλήματα πολέμου εναντίον των ίδιων τους των παιδιών! Αυτό το είδος επιχειρηματολογίας μού θυμίζει πάλι τον τρόπο με τον οποίο η Βέρμαχτ δικαιολογούσε τους μαζικούς φόνους πολιτών που διέπραξε στην Κρήτη κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατ’ αυτούς ήταν αντίποινα για τα εγκλήματα πολέμου που είχαν διαπράξει οι Κρητικοί κατά τη Γερμανική απόβαση. Ποιο ήταν το έγκλημά τους; Οι ένοπλοι Κρητικοί πολίτες (ένοπλος πολίτης=τρομοκράτης) αγνοούσαν τους ηθικούς κανόνες του πολέμου και πυροβολούσαν τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές ΠΡΙΝ αυτοί φτάσουν στο έδαφος! Είναι πράγματι τόσο απολίτιστοι αυτοί οι τρομοκράτες όπου γης...
Θα χρειαστούν πολύ μεγαλύτερες δόσεις ξεδιάντροπης προπαγάνδας εκ μέρους του Ισραήλ προκειμένου να αποκρυφτούν τέτοιου είδους αναλογίες, και κυρίως η πιο εξόφθαλμη αναλογία ανάμεσα στην αισχρή πράξη της πολιορκίας της φυλακής-γκέτο της Γάζας (αυτό που βλέπουμε να γίνεται τώρα είναι απλώς η τελική και καθαρά στρατιωτική φάση αυτής της πολιορκίας) και στην πολιορκία του εβραϊκού γκέτο της Βαρσοβίας από τους Ναζί. Οι υπερασπιστές του Ισραήλ θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι αυτή τη φορά οι Ναζί είναι αυτοί που βρίσκονται μέσα στο γκέτο... Δεν ξέρουν άραγε ότι οι Ναζί είναι και θα είναι πάντοτε εκείνοι που είναι γύρω από το γκέτο; Δεν τους δίδαξαν άραγε οι μεγαλύτεροί τους ότι το στοιχείο που διακρίνει όλους τους Ναζί είναι ακριβώς ότι «βρίσκονται πάντοτε γύρω από τα γκέτο»; Τι περιμένουν στ’ αλήθεια οι Ισραηλινοί; Ότι ο κόσμος θα πει ότι η νοοτροπία τους είναι διαφορετική από τη ναζιστική νοοτροπία απλώς επειδή ο μαζικός φόνος που διαπράττουν σήμερα υποτίθεται ότι είναι «επιλεκτικός»; Ή μήπως ότι ο κόσμος θα τους δικαιώσει επειδή προηγουμένως κατάφεραν τελικά να ωθήσουν πολλούς Παλαιστίνιους στον ισλαμικό φονταμενταλισμό; Υπάρχει ένα γκέτο σήμερα, στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη. Είναι ένα γκέτο που ένας κατακτητής, πρώτα το δημιούργησε και στη συνέχεια βρήκε μια αφορμή να του επιτεθεί. Κι αυτό φίλε μου είναι η Βαρσοβία...
Το ξέρω ότι το κάνω συνεχώς… συνεχώς συνδέω τους Ναζί με το Ισραήλ. Και πρέπει να το παραδεχτώ: το κάνω γιατί όντως θέλω να πληγώσω τους Εβραίους και όσους σήμερα υποστηρίζουν το Ισραήλ... Το κάνω ελπίζοντας ότι τουλάχιστον αυτός ο πόνος θα τους κάνει να θυμηθούν ποια είναι η πραγματική φύση της «απειλής» που οι Ισραηλινοί στρατιώτες ζητούν να εξαλείψουν σήμερα. Η απειλή αυτή για την οποία γίνεται λόγος είναι στην πραγματικότητα ένας ολόκληρος λαός, που κανείς δεν μπορεί να εξαλείψει. Ποτέ! Και σε κάθε περίπτωση δεν θα αφήσουμε κανέναν να το κάνει!
Αγαπητέ φίλε
Στο ξαναλέω: Αν πράγματι θες να σταματήσουν όλα αυτά, σε παρακαλώ πάψε να μιλάς για κατάπαυση του πυρός και για τρομοκράτες. Απλά αναγνώρισε από πού ξεκινά αυτή η αιματοχυσία και πες αυτό που πρέπει να ειπωθεί: ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ ΤΩΡΑ.
Νίκος Ζαρταμόπουλος
Ελλάδα
