Πριν λίγες μέρες έφυγε από κοντά μας μια αγωνίστρια του δικαίου και της ισότητας, ένας εργάτης σαν όλους τους άλλους. Στις 22/7/2009 η Μικρασιάτισα Δόμνα Στεφανίδου – Βούλγαρη κηδεύτηκε στο 3ο Νεκροταφείο Κοκκινιάς, στη συνοικία οπου έζησε μέχρι τώρα.
Ήταν το 4ο παιδί μιας οικογένειας ξεριζωμένων Ελλήνων, και όπως χιλιάδες άλλοι δούλεψαν, δημιούργησαν οικογένεια, και δεν αποδέχθηκαν ποτέ την μεγάλη αδικία του ξεριζωμού τους. Η ίδια γεννήθηκε στην Ελλάδα και από τις αφηγήσεις των γονιών και των μεγάλων αδελφών της γνώρισε τον πόνο και την αδικία.
Έτσι μεγαλώνοντας ήρθε σε επαφή και εντάχθηκε στις οργανώσεις που πολεμούσαν το Γερμανό κατακτητή. Στην Κοκκινιά όπως και στην Καισαριανή χτυπούσε τότε η καρδιά του αγώνα , και από τύχη τότε γλύτωσε τη σύλληψη και την εκτέλεση στο μπλόκο της Κοκκινιάς.
Όμως δεν πρόλαβε να χαρεί την απελευθέρωση, η αδικία και το ψέμα δεν χωρούσαν στην καρδιά της, ακόμα και αν αυτό θα της κόστιζε, γι’ αυτό δεν δίστασε να πάρει τη θέση της στον εμφύλιο που ακολούθησε. Παρέμεινε σταθερή στις αρχές της και όταν βρέθηκε από την πλευρά των χαμένων. Στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια, ήταν στο δρόμο, διαδήλωνε, συγκρούονταν με την αστυνομία.
Σε κάποιο από τα δικαστήρια-παρωδίες, που «δίκαζαν» τους αγωνιστές 20-20 , δεν δίστασε να πάρει την ευθύνη της στάσης ζωής της, όταν όλοι τότε προσπαθούσαν να λουφάξουν για να σωθούν.
Αυτή η ευγενική γυναίκα, μαζί με χιλιάδες άλλους ανώνυμους Έλληνες αγωνιστές, με τη στάση της ζωής της μας χάρισε λίγο από το δικαίωμα να μπορούμε σήμερα να μιλάμε ελεύθερα. Όσοι είχαμε την τύχη να τη γνωρίσουμε σαν συγγενείς και φίλοι, θα τη θυμόμαστε πάντα σαν τον ανώτερο άνθρωπο που η πορεία του και η ζωή του , ενέπνευσαν σεβασμό.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει. Αυτές οι λίγες λέξεις, σε ένα έντυπο που θα διάβαζε με ευχαρίστηση, είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής από μένα, σε αυτή τη σπουδαία γυναίκα.
Κώστας Jobe
