Aπό την εποχή που έπαψε να είναι ισπανική αποικία το 1898, η Κούβα βρισκόταν στενά δεμένη στο “άρμα” του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με τις ΗΠΑ και τις αμερικάνικες εταιρείες να ελέγχουν όλους τους στρατηγικούς τομείς της εθνικής οικονομίας της Κούβας (αγροτική παραγωγή, μεταφορές, ορυκτός πλούτος κ.α.), ενώ η Ουάσιγκτον ασκούσε απόλυτο έλεγχο στην πολιτική ζωή της χώρας, αλλάζοντας τις μορφές της εξουσίας κατά πως τη συνέφερε με αποκορύφωμα την κατάληψη της εξουσίας από το δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα το 1952.
Ο κουβανικός λαός, βέβαια, ποτέ δεν αποδέχτηκε αυτήν την κατάσταση, συνεχίζοντας τους αγώνες του για εθνική ανεξαρτησία. Κορυφαίο γεγονός αυτής της αντίστασης πριν ξεκινήσει η επανάσταση ήταν η επίθεση στους στρατώνες της Μονκάδα στις 26 Ιούλη 1953 που οργάνωσαν νέοι επαναστάτες υπό την καθοδήγηση του Φιντέλ Κάστρο. Οι οργανωτές της επίθεσης (ανάμεσά τους ο Φιντέλ και ο Ραούλ Κάστρο και ο Καμίλο Σιενφουέγος) συλλαμβάνονται και φυλακίζονται μέχρι τον επόμενο χρόνο, οπότε δίνεται γενική αμνηστία και φεύγουν για το Μεξικό. Στο Μεξικό, η συνάντησή τους με τον Τσε Γκεβάρα αποδεικνύεται καθοριστική για την επαναστατική διαδικασία στην Κούβα.
Στο μεταξύ, στο νησί ο αγώνας του λαού κλιμακώνεται. Το Φλεβάρη του 1956 γίνονται καθολικές απεργίες εργατών στη βιομηχανία ζάχαρης και σε άλλους κλάδους της οικονομίας. Στο πλευρό τους έχουν και τα υπόλοιπα κομμάτια του λαού. Οι εξεγερμένες δυνάμεις αποφασίζουν να ενωθούν και σχηματίζουν το “Κίνημα της 26ης Ιούλη”.
