Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, - που δημοσιεύεται στο φ.11 της έντυπης έκδοσής μας- με τον Στρατή Κορμπάκη , μέλος του Δ.Σ του Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Αμαρουσίου, έναν από τους 105 πλεονάζοντες, έναν από τους 45 που μεταφέρθηκαν στο ΙΚΑ.
ΒΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ (ΒΟΡ.) : To 2009 γίνανε πράγματα που δεν περίμενε κανείς στους εργαζόμενους στο Δήμο Αμαρουσίου…
ΣΤΡΑΤΗΣ ΚΟΡΜΠΑΚΗΣ (Σ.Κ) : Όπως και εσείς έχετε γράψει, οι προηγούμενες διοικήσεις του Σωματείου μας ( επί δημαρχίας Π .Τζανίκου ), ήταν πλήρως ταυτισμένες με την διοίκηση. Δεν έγραφε μέλη στο Σωματείο την πλειοψηφία των εργαζόμενων στο Δήμο ,π.χ κανένας από τον Οργανισμό Εργασίας δεν μπορούσε να γραφτεί στο Σωματείο. Αλλά και ποιος να γραφτεί, αφού υπήρχε δυσπιστία ως προς το ρόλο του Σωματείου. Όσο φοβόταν κάποιος το Δήμαρχο (εργοδότη), άλλο τόσο και περισσότερο ήταν επιφυλακτικός και με το Σωματείο (Δ.Σ).
ΒΟΡ : O εργοδοτικός μηχανισμός που υπήρχε στο Δήμο Αμαρουσίου ήταν απλά για την αναπαραγωγή της εκλογικής πελατείας του Δημάρχου ;
Σ.Κ: Aυτό πράγματι ίσχυε (και ισχύει και σήμερα) και δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του Δήμου Αμαρουσίου. Ο κάθε δήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος θεωρεί απολύτως φυσιολογικό και αυτονόητο δικαίωμά του, να βάλει για δουλεία “κάποιους δικούς του¨ οι οποίοι με τη σειρά τους οφείλουν να τον στηρίξουν. Αυτή η Ομηρία υπήρχε, υπάρχει και οφείλουμε κάποια στιγμή να παλέψουμε να σταματήσει να υπάρχει. Στο Μαρούσι όμως αυτό έγινε πάνω από το συνηθισμένο. Το έκτρωμα του Οργανισμού Εργασίας (“Δημοτική” επιχείρηση ενοικίασης εργαζομένων στο Δήμο) είναι αποκλειστική πατέντα του Δημοτικής Αρχής Τζανίκου. Αυτή είναι η αλήθεια ,όμως είναι πολύ απλοϊκή προσέγγιση για να είναι όλη η αλήθεια.
Μην ξεχνάτε ότι την εικοσαετία Τζανίκου η αξία της γης στο Μαρούσι εκτοξεύτηκε στα ύψη, στην Κηφισίας διαμορφώθηκε το μεγαλύτερο επιχειρηματικό κέντρο, και η Ολυμπιάδα, η Αττική Οδός και τέλος το τοπικό μας Bατοπέδι, το Μall, ολοκλήρωσαν το σκηνικό. Όπως ξεπεράστηκαν οι «κρατικές αγκυλώσεις» για να παίξει ο Δήμος το ρόλο του σε αυτό τον οργασμό επενδύσεων και κερδών, έτσι ξεπεράστηκαν και οι «αγκυλώσεις» του ΑΣΕΠ για τις προσλήψεις. Ένας Δήμος που διαχειριζόταν μεγάλη ακίνητη περιουσία, δουλειές δις., που κάποια στιγμή ήθελε να ανοίξει Πανεπιστήμια και Τράπεζες, βρήκε και τον τρόπο να προσλαμβάνει όσους χρειάζονταν ή απλά όσους ήθελε.
ΒΟΡ: Δηλαδή ,θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο τωρινός Δήμαρχος Γ. Πατούλης επιχείρησε όντως να αποκαταστήσει αυτή τη χαώδη κατάσταση στο εργασιακό του Δήμου ;
Σ.Κ: Kάθε άλλο, όπως κάθε δήμαρχος “ που σέβεται τον εαυτό του”, συνέχισε την ίδια πελατειακή πολιτική με τους εργαζόμενους. Έγιναν εκατοντάδες νέες προσλήψεις με καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα (4ωροι, Συμ.εργου, STAGE).
Βεβαίως, όπως ο κ.Τζανίκος αξιοποίησε τι υπάρχον τότε νομικό πλαίσιο, έτσι και ο κ.Πατούλης αξιοποιεί τη γενικότερη αντεργατική νομοθεσία που επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ψηφίζουν πρόθυμα οι Κυβερνήσεις και των 2 κομμάτων. Όπως ο Οργανισμός Εργασίας ήταν «πρωτοποριακός» έτσι και τώρα οι εκατοντάδες συμβάσεις ελαστικών σχέσεων εργασίας στο Δήμο Αμαρουσίου, είναι πρωτοποριακές για αυτό που θα ακολουθήσει στους ΟΤΑ και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
ΒΟΡ : Όμως παρ’ όλα αυτά, γιατί φέτος (το 2009) έγινε κόλαση στο Δήμο, ενώ πριν δεν κουνούσε φύλλο . Τι απέγινε ο περίφημος εργοδοτικός μηχανισμός Τζανίκου ;
Σ.Κ: Με την αλλαγή της Διοίκησης στο Δήμο και κάτω από την πίεση των εργαζομένων του Οργανισμού Εργασίας να εγγραφούν στο Σωματείο, οι συσχετισμοί άρχισαν να αλλάζουν. Μεγάλωσε η ανασφάλεια των εργαζόμενων λόγω του επικείμενου κλεισίματος των δημοτικών επιχειρήσεων και των επερχόμενων αλλαγών. Τα περισσότερα μέλη των προηγούμενων διοικήσεων αποσύρθηκαν , και οι δυνάμεις που δρούσαν στην κατεύθυνση της οργάνωσης όλων των εργαζομένων στα Σωματεία και της συλλογικής πάλης των προβλημάτων μας, βγήκαν στο προσκήνιο.
Μετά από αυτό, αφού τα Σωματεία στάθηκαν και δεν διαλύθηκαν όπως κάποιοι περίμεναν, η τωρινή Δημοτική Αρχή άρχισε το δικό της πόλεμο ενάντια στα Σωματεία. Οι εκλογές του Σωματείου μας έγιναν κάτω από μεγάλες πιέσεις προς τους εργαζόμενους για να μην πάνε να ψηφίσουν, επιχειρήθηκε η διάσπαση των εργαζομένων μέσω της ίδρυσης ενός ακόμα σωματείου ,φιλικά προσκείμενου στη Διοίκηση. Υπήρξαν ακόμα και δικαστικές παρεμβάσεις στις εκλογές του Σωματείου της Συγκοινωνίας, προκειμένου να μην εκλεγούν οι ενοχλητικοί. Στην απεργία που προκήρυξε το Σωματείο μας τον Μάιο- λίγο πριν κριθούμε οι 105 πλεονάζοντες – εξασκήθηκαν μεγάλες πιέσεις σε όλους τους εργαζόμενους για να μην απεργήσουν. Όλα αυτά όμως, έπεσαν στο κενό.
ΒΟΡ: Τελικά τι πετύχατε από όλη αυτή την κινητοποίηση , που βρίσκεται η κατάσταση σήμερα , και τι περιμένετε για το επόμενο διάστημα ;
Σ.Κ: Νομίζω ότι το πρώτο που καταφέραμε είναι να μην μείνει κανένας χωρίς δουλειά, καθώς πολλά ακούγονταν για επικείμενες απολύσεις.
Ειδικά για τον Οργανισμό Εργασίας που δεν ήταν καν δημοτική επιχείρηση. Παρεμβήκαμε στην τροπολογία που είχε προτείνει ο δήμαρχος στην κυβέρνηση – και ήταν σε σωστή κατεύθυνση - , και εξισώθηκαν οι εργαζόμενοι του Οργανισμού Εργασίας με αυτούς των δημοτικών επιχειρήσεων.
Επίσης σημαντικό κεφάλαιο είναι ότι η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων μέσα στο Δήμο άντεξε στις πιέσεις .Δεν είναι τυχαίο πως στους 105 πλεονάζοντες ήταν όλη η Διοίκηση του Σωματείου της Συγκοινωνίας., υπόθεση που βεβαίως δεν έχει τελειώσει .
Στόχος ήταν και παραμένει η εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής εργασίας για όλους τους εργαζόμενους. Οι 105 “πλεονάζοντες” σε συνεννόηση με τα Σωματεία και τους δικηγόρους μας ,κάναμε όλοι την περιβόητη αίτηση για να εξασφαλίσουμε τη θέση εργασίας γενικά και για να μη κινδυνέψουμε να μείνουμε απλήρωτοι. Βέβαια όντως όσοι πήγαν στο ΙΚΑ, εξασφάλισαν σταθερή εργασία, όμως οι μισοί σχεδόν είναι ακόμα στον αέρα. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να εξασφαλίσουν και αυτοί σταθερή εργασία, και βεβαίως θεωρώ δίκαιο ότι όσοι συνάδελφοι επιθυμούν θα πρέπει να επιστρέψουν στο Δήμο.
Επίσης υπάρχει ακόμα η εκκρεμότητα της ΔΕΑΔΑ (Δημοτική Επιχείρηση με πάνω από 200 εργαζόμενους ) που οι πιο πολλοί έχουν πάνω από 15 χρόνια προσφοράς στο Δήμο ,και δεν ξέρουν τις τους περιμένει αύριο. Θεωρώ αδιανόητο να χαρακτηριστεί έστω και ένας από αυτούς πλεονάζον προσωπικό, τη στιγμή που ζητήθηκε από την περιφέρεια 509 νέες ελαστικές συμβάσεις. Η μόνη λύση είναι να μεταφερθούν στο Δήμο όλοι οι συνάδελφοι της ΔΕΑΔΑ.
ΒΟΡ: Τι γίνεται με τη νέα γενιά “ανασφαλών” της νέας διοίκησης του Δήμου ; Eχουμε την αίσθηση ότι και αυτοί είναι μερικές εκατοντάδες, και ανακυκλώνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, 4ωρες, συμβάσεις έργου κλπ ….
Σ.Κ: Η ομηρία ποτέ δεν έβλαψε καμία εξουσία. Όπως και εμείς βιώσαμε επί χρόνια καθεστώς ομηρία, και ακόμα και σήμερα το αυτονόητο δικαίωμα στη σταθερή εργασία θεωρείται ότι το χρωστάμε και όχι ότι μας το χρωστάνε. Κανείς δεν πρέπει να χάσει τη δουλειά του. Η νέα διοίκηση εφαρμόζοντας την αντεργατική νομοθεσία, έκανε και κάνει εκατοντάδες προσλήψεις με ελαστικές συμβάσεις . Δεν είναι δυνατόν κάθε τόσο, άνθρωποι που δουλεύουν 2 & 3 χρόνια, ξαφνικά να τους πετάνε στο δρόμο. Από την άλλη πρέπει κάποτε να απαντηθεί πόσους εργαζόμενους χρειάζεται ο Δήμος για να λειτουργήσει, κα να καλυφθούν οι θέσεις με μόνιμο προσωπικό.
Και στο ΙΚΑ που μεταφέρθηκα εδώ και λίγες μέρες, το φαινόμενο των ελαστικών σχέσεων εργασίας υπάρχει στον ίδιο ή και σε χειρότερο βαθμό από ότι στο Δήμο. Στο τμήμα που εργάζομαι οι μισοί είναι με STAGE και στο αμέσως επόμενο διάστημα θα μείνουν χωρίς δουλεία. Είναι σίγουρο ότι το τμήμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με το μισό προσωπικό, και είναι επίσης σίγουρο ότι αν καλυφθούν κάποιες θα είναι με επισφαλώς εργαζόμενους και όχι με μόνιμο προσωπικό, όπως θα έπρεπε. Πρέπει λοιπόν, η θέση του συνδικαλιστικού κινήματος παντού, να είναι η μόνιμη και σταθερή εργασία.
ΒΟΡ: Όμως όλα αυτά στον ιδιωτικό τομέα, έχουν περάσει εδώ και χρόνια ….
Σ.Κ: Οι εργαζόμενοι στους Δήμους δεν είναι κάτι ξεχωριστό από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που βιώνουμε σήμερα, την αισθάνονται χιλιάδες εργαζόμενοι κάθε μέρα. Όπως στον αγώνα μας συμπαραστάθηκαν εργαζόμενοι από άλλους χώρους- ιδιαίτερα οι κάτοικοι του Αμαρουσίου-, έτσι και εμείς πρέπει να είμαστε δίπλα στους αγώνες όλων των εργαζόμενων. Ιδιαίτερα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που αυτά τα αντεργατικά μέτρα έχουν εφαρμοστεί εδώ και χρόνια, και παλεύουν σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες απ ’ότι μείς. Χιλιάδες απολύσεις, κλεισίματα εργοστασίων, παραβίαση και των πιο στοιχειωδών (μεροκάματα, ασφάλεια κ.α) είναι η καθημερινότητα, και βέβαια δεν γίνονται γνωστά, όπως εμείς είχαμε τη δυνατότητα να αναδείξουμε και να παλέψουμε το πρόβλημά μας.
Σήμερα και πάντα τα βασικότερα προβλήματα των εργαζομένων είναι κοινά σε κάθε χώρο και κλάδο. Και είναι κοινά γιατί απέναντί τους έχουν τελικά όχι απλά τον κάθε εργοδότη , αλλά συνολικά το Κράτος και τους υπερεθνικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς.
Σήμερα δεχόμαστε γενικευμένη επίθεση και έχουμε φθάσει στο σημείο ένα αιώνα μετά το Σικάγο, να θεωρούμε επιτυχία αν εξακολουθούμε να δουλεύουμε 8ωρο.
Δεν έχουμε όμως άλλο δρόμο, είμαστε “ καταδικασμένοι” να αντισταθούμε και να παλέψουμε παντού . Διαφορετικά τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα.
Μαρούσι Γενάρης 2010
