ΑΣΦΑΛΗΣΤ(ρ)ΙΚΟ

Το ασφαλιστικό και πάλι στο προσκήνιο.
Όπως αναμένονταν η δεδηλωμένη πρόθεση κυβέρνησης – βιομηχάνων – τραπεζοεμπόρων και γενικά εργοδοσίας έχει αρχίσει ήδη να υλοποιείται.
Η ανησυχία στους εργατικούς χώρους του ιδιωτικού τομέα είναι αντιστρόφως ανάλογη της συνδικαλιστικής οργάνωσης, και γενικότερα της οργάνωσης των εργατών.

Εκατοντάδες σοβαροί αναλυτές πασχίζουν να πείσουν τους εργαζόμενους για την συνυπευθυνότητά τους για την κατάσταση των ταμείων τους και τους βομβαρδίζουν με “αναλογιστικές προτάσεις βιωσιμότητας”.
Σε απλά ελληνικά μας λένε:
- Πράγματι τα κλέψανε, τώρα όμως τι θα γίνει ;
Σε απλά ελληνικά λέμε και εμείς:
- Oποιος έκλεψε να πληρώσει. Υπάρχει πιο “αναλογιστική” προσέγγιση για το ρήμαγμα των ασφαλιστικών ταμείων;
Ποιος να πληρώσει σε ποιόν όμως, όταν ο μεγαλύτερος κλέφτης είναι αυτός που καλείται να εισπράξει τα κλεμμένα.
Το ΙΚΑ (βλ. κράτος) δεν προλαβαίνει να κάνει ρυθμίσεις στους εργοδότες για τα χρέη. Χρέη που δημιουργούνται και διογκώνονται από τα λεφτά που δεν πληρώνουν οι εργοδότες στο ΙΚΑ, όχι μόνο από αυτά που είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν, αλλά και από αυτά που παρακρατούν από τους εργαζόμενους (εργατική εισφορά ) για να τα αποδώσουν στο ΙΚΑ.
Οι εργαζόμενοι αγανακτούν γιατί καταλαβαίνουν ότι τα κλεμμένα λεφτά των ταμείων είναι δικά τους λεφτά, μέρος του μισθού τους, και τους τα κλέβουν καθημερινά μέσα από την τσέπη.

Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Και όλοι μας καλούν να το λύσουμε για άλλη μια φορά ψηφίζοντας. Λες και από την ψήφο αρχίζει, και στην ψήφο τελειώνει η πολιτική. Ακόμα και τα συνδικάτα λίγο-πολύ αυτό μας λένε !

Ουσιαστικά οι συζητούμενες αλλαγές για πολλούς εργαζόμενους έχουν ήδη γίνει.



· Ενας οικοδόμος πόσα ένσημα κολλάει το χρόνο, και σε ποια ηλικία θα βγει στη σύνταξη με το ρυθμό που μαζεύει ένσημα ;

· Eνας καθηγητής φροντιστηρίου κολλάει 200 ένσημα το χρόνο, δηλ. θα πιάσει τα 10.000 ένσημα σε 50 χρόνια.

§ Ο 4ωρίτης συμβασιούχος πόσα χρόνια συνεχούς εργασίας θέλει για να βγει στην σύνταξη ;

§ O νέος που μπαίνει στην αγορά εργασίας 30 χρονών, αν δουλεύει συνέχεια πόσα χρόνια χρειάζεται ;

§ Για να μην πούμε πόσα ένσημα κολλάει ένας μετανάστης.

Τα όρια ηλικίας έχουν ανέβει ήδη για αυτές τις κατηγορίες εργαζόμενων.

Γι’ αυτό η πάλη για το ασφαλιστικό είναι ζήτημα καθημερινό και πολύ συγκεκριμένο. Και αυτό είναι πράγματι ζήτημα πολιτικό. Είναι πολιτική αντίληψη και γραμμή, να παίρνουμε την υπόθεση της πάλης στα χέρια μας καθημερινά και σε κάθε χώρο.
Σε κάθε χώρο δουλειάς, εκεί που παίζεται το παιχνίδι.

Εκεί που κλέβουν τα ένσημα, εκεί που έχουμε ανασφάλιστους συναδέλφους.

Εκεί να οργανωνόμαστε και να παλεύουμε , παίρνοντας την ευθύνη και της οργάνωσης και της πάλης μας.

ΚΡΙΤΙΚΗ DVD: Ο Δρόμος για το Γκουαντανάμο

Η Αργυρή Άρκτος της Μπερλινάλε του 2006 και είναι ένα από τα καλύτερα αναπαραστατικά ντοκιμαντέρ. Ταιριάζει γάντι με τον Γολγοθά των ημερών. Μόνο που εν αντιθέσι με τον παλιό Γολγοθά, είναι σύγχρονος επίγειος και πέρα ως πέρα αληθινός. Με την υπογραφή του ανήσυχου Βρετανού Μάικλ Γουίντερμποτομ, ενός σκηνοθέτη που παίζει με όλα τα είδη, απο τα πειραματικά μέχρι τις δραματικές ιστορίες εποχής.

Πρόκειται για μια ταινία-ντοκιμαντέρ, που βασίζεται στις αφηγήσεις τριών φίλων από την Βρετανία με καταγωγη απο το Πακισταν που αποφασίζουν να ταξιδέψουν στο Πακιστάν στον γάμο που έχει κανονιστεί για έναν από αυτούς.

Αποφασίζουν να πάνε στο Αφγανιστάν για να δούνε την κατάσταση εκεί σαν τουρίστες. Μεγάλη ανοησία. Γιατί εκεί συλαμβάνονται από τους Αμερικάνους, και αρχίζει ο δρόμος προς την κόλαση.

Η ταινία είναι τρομακτική από την πρώτη στιγμή, όπου ο θεατής γνωρίζει τι τους περιμένει. Βασίζεται στις αληθινές αφηγήσεις των τριών φίλων, όπου στάθηκαν τυχεροί και τους απελευθέρωσαν. Παρουσιάζει όλη την φρίκη την αγωνία και την τρομοκρατία, που εξασκούν πιά σε όλον τον πλανήτη, οι σύγχρονοι εγκληματίες πολέμου αμερικάνοι, οι συνεχιστές των ναζί, αμερικάνοι. Την σύχρονη κόλαση του Γκουαντανάμο, που παίρνει την πρώτη θέση συγκρινόμενη με το Άουσβιτς και το Νταχάου, λόγω και της εξέλιξης της τεχνολογίας και των καινούριων τρόπων βασανισμού, σε σχέση με τα παλιότερα ιστορικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Η ταινία βλέπεται απνευστί, και βιώνεις μαζί με τούς βασανιζόμενους την φρίκη και την αγωνία τους, αλλά και το μίσος για τους σύγχρονους ναζιστές, τους Αμερικάνους.

Βέβαια, έχοντας υπόψη τα βασανιστήρια που έκαναν οι ναζιστές αμερικάνοι στο Αμπού Γκράιμπ του Ιρακ, αλλά και το Γκουαντάναμο, και έχοντας δεί τις σχετικές φωτογραφίες και βίντεο, η ταινία υστερεί λιγάκι. Αν είσαι λίγο υποψιασμένος δηλαδή, ξέρεις ότι έχουν γίνει και γίνονται πολύ χειρότερα. Αλλά παρ' όλα αυτά, η ταινία διατηρεί τη φρίκη της, και μεγαλώνει το μίσος που αισθάνεται ο καθένας μας, για τους σύγχρονους φασίστες του καιρού μας, τους αμερικάνους.

Η σκηνοθεσία του Γουίντερμποτομ μοιάζει με φωτοτυπική μηχανή.

Βασισμένος στην ακρίβεια των αφηγήσεων των τριών αθώων Αγγλοπακιστανών, αναπαριστά τα γεγονότα σαν να βρισκόταν εκεί με δεκάδες μηχανές στραμμένες κατευθείαν πάνω στούς βασανιστές και τους μάρτυρες.

Να ναι καλα, για αυτήν τη συγκλονιστική ταινία.

Και που σαστε. Δεν είναι κομμουνιστής!

ΚΡΙΤΙΚΗ DVD

Ο καθοδηγητής
Αυτή εδώ είναι η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Ρόμπερτ ντε Νίρο, μετά το μικρών διαστάσεων "A Bronx Tale".
Εάν έχει πάρει λεφτά από τη CIA για να τη γυρίσει, άξιος ο μισθός του.
Η ταινία δείχνει την ιστορία της CIA μέσα από τα μάτια ενός χαφιέ της.
Ψυχρού, παγερού, πανέξυπνου.
Η ταινία έχει οργανικό "δέσιμο", πολύ καλές ερμηνείες, και από τον Ματ Ντέιμον και από την Αντζελίνα Τζολί, καθώς και από τον Άλεκ Μπάλντουιν, και φυσικά τον ίδιο τον ντε Νίρο ο οποίος παίζει στην ταινία.
Το story, η ουσία του δηλαδή, πάει ως εξής.
Ναι, είμαστε δολοφόνοι, βασανιστές, τρομοκράτες, όπως τα ξέρουν όλοι, γιατί η ταινία αυτά δεν τα λέει, αλλά για την πατρίδα μας το κάνουμε, ρε γαμότο!
Μόνο που τους έχουν προλάβει οι Γερμανοί ναζιστές.
Πρώτοι αυτοί είπαν, ότι ναι, σκοτώσαμε, βιάσαμε, κάψαμε ολόκληρα χωριά, δημιουργήσαμε Άουσβιτς και Νταχάου, βυθίσαμε όλο τον κόσμο στο αίμα, αλλά για τη Γερμανία το κάναμε, ρε γαμοτο!
Η ταινία είναι κάτι ανάμεσα σε κατασκοπευτικό θρίλερ και υπαρξιακό δράμα.
Προσπαθεί να ξεπεράσει τις αμερικανιές, και να το παίξει ευρωπαϊκή ταινία.
Αλλά δεν καταλαβαίνει τη διαφορά. Η αμερικάνικες ταινίες δεν διαφέρουν από τις ευρωπαϊκές μόνο στην τεχνική και στην ποιότητα.
Η ουσιαστική τους διαφορά είναι ότι οι ευρωπαϊκές έχουν κάτι να πουν. Έχουν κάποιο νόημα, θέλουν να μιλήσουν στον θεατή, έχουν κάτι να πουν. Και όταν λέμε ευρωπαϊκές, χρησιμοποιούμε τη σχηματική ορολογία, για τις ταινίες σε όλο τον κόσμο που έχουν κάτι να πουν. Αυτή η ταινία, δεν έχει να πει τίποτε, σε κανέναν.
Αυτοί που θέλουν αμερικανιές, φεύγουν απογοητευμένοι γιατί η ταινία δεν είναι για αυτούς.
Αυτοί που περίμεναν να δουν κάτι ποιοτικό από τον ντε Νίρο, φεύγουν με μια αίσθηση αηδίας στο στόμα. Για την προσπάθεια δικαιολόγησης της CIA της πιο μισητής, δολοφονικής και τρομοκρατικής οργάνωσης του πλανήτη.
Όσο για τον ντε Νίρο, το έχω ξαναπεί.
Όπου ακούς μεγάλα ονόματα, κράτα και μικρό καλάθι!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ

ΞΗΛΩΘΗΚΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΕΡΑΙΑ

Ξηλώθηκε η παράνομη κεραία κινητής τηλεφωνίας στηνοδό Φαιστού 37 στην Κηφισιά,
ενώ συνεχίζονται οι διαμαρτυρίες των κατοίκων για την κεραία στην
οδό Άρεως 66 στην Πεύκη, ενδεχομένως και σε πολλές άλλες γειτονιές.

Απ’ ότι φαίνεται γίνεται χονδρό παιχνίδι μεταξύ Εταιρειών και Δήμων, κάτι ανάλογο με τις διαφημιστικές πινακίδες που κρίνονται μονίμως παράνομες, ξηλώνεται που και που καμία συμβολικά με τυμπανοκρουσίες, και η ζωή συνεχίζεται.

Ωστόσο φαίνεται να είναι αποφασισμένοι πολλοί κάτοικοι να το τραβήξουν.
Αυτό φαίνεται από τις κινητοποιήσεις στις γειτονιές, από την ίδρυση συλλόγων και επιτροπών, καθώς και από την προσπάθεια συντονισμού μεταξύ τους.

Είναι και ο μόνος τρόπος να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα.


Παναττικη Συντονιστική για της κεραίες κινητής τηλεφωνίας ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε πως στην Τρίτη κατά σειρά συνάντηση μας που έγινε σε αίθουσα του πολυτεχνείου αποφασίσαμε κάποιες κινήσεις για το μεγάλο και πολύ σημαντικό για μας θέμα τοποθετήσεως Κεραιών κινητής τηλεφωνίας ,όπου θέλουν οι εταιρείες , αψηφώντας την Υγειά και το Περιβάλλον που ζούμε.
Το παρόν έδωσαν ο Δήμαρχος Ελληνικού Χρήστος Κορτζιδης , ο δικηγόρος και γνωστός οικολόγος Κ. Δαικος , ο κ. Χαλκιαδακης η κ. Αλεβιζου Ελπίδα, η κ. Μπάρμπα Τούλα και ο κ. Χρήστος Μακαρωνης πρόεδρος της συντονιστικής επιτροπής
για της κεραίες στην Ν. ΙΩΝΙΑ . & πρόεδρος του συλλόγου Πολίτες για την Προστασία της Υγείας και του Περιβάλλοντος από τις Νέες Τεχνολογίες.
Όλοι εμείς από τουλάχιστον 70 επιτροπές και κινήσεις πολιτών σε μια αρκετά καλή και αναλυτική συζήτηση τα παρακάτω:
- Η συνάντησης μας να είναι κάθε μήνα στο ίδιο χώρο του Πολυτεχνείου.
- Να συσπειρωθούνε όλες οι κίνησης και επιτροπές των πολιτών σε όλον τον Νομό Αττικής ώστε να έχουμε πιο καλύτερα αποτελέσματα ως προς τα δίκαια αιτήματα μας όπως οι αλλαγή του νόμου 3431 / 06 για τις κεραίες.
- Να προωθηθεί το 4 σελίδα κείμενο για την αλλαγή νόμου και σε αλλά Δ. Σ. της χώρας μας, όπως Πάτρα - Θεσσαλονίκη - Καλαμάτα - Λάρισα κ.α..
- Τέλος να δημιουργηθεί ένας Παναττικος Σύλλογος που με την συνεργασία των επιτροπών και κινήσεως πολιτών να δώσει μια μεγαλύτεροι δυναμική στον αγώνα μας.

Για επικοινωνία :κ. Μακαρώνης.
Κιν. 6932908949 Φαξ: 2102759424
email: chrismakaronis@yahoo.gr www.spppe.gr

ΜΑΤ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ χτύπησαν αντιρατσιστές

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Μεσολογγίου 5 (β όροφος) Εξάρχεια,
ΤΗΛΕΦ: 210 - 3820537, e-mail: sylyp_vivliou@yahoo.gr

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής καταδικάζει την επίθεση του κράτους και του παρακράτους ενάντια στην αντιφασιστική – αντιρατσιστική διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 2 Φλεβάρη.
Από κοινού η φασιστική συμμορία «Χρυσή Αυγή» και οι πορωμένοι ροπαλοφόροι των ΜΑΤ επιτέθηκαν με λύσσα στους διαδηλωτές. Το οπλοστάσιο του τραμπουκισμού και της τρομοκρατίας περιείχε τα πάντα: ρόπαλα, δακρυγόνα, ασφυξιογόνα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, λοστάρια, μαχαίρια, σιδερογροθιές, εισαγγελική απαγόρευση διαδήλωσης, προσαγωγές, συλλήψεις….
Η «εκσυγχρονισμένη» και «δημοκρατική» ΕΛ.ΑΣ. φρόντισε για μια ακόμη φορά να μας αποκαλύψει το πασιφανές: Σε αυτό τον τόπο, αστυνομία και ακροδεξιοί παρακρατικοί πάνε χέρι-χέρι και αλληλοδιαπλέκονται. Προπολεμική περίοδος, Κατοχή, Εμφύλιος, εποχή δολοφονίας Λαμπράκη, ΕΚΟΦ, Ιουλιανά, Χούντα, Μεταπολίτευση, «αγανακτισμένοι πολίτες», δολοφονία καθηγητή Τεμπονέρα (Καλαμπόκας), δολοφονική επίθεση στην εργάτρια Μέλπω Κορωναίου («Χάρος»), δολοφονική επίθεση στο φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή (Περίανδρος)…, η σύγχρονη ελληνική Ιστορία είναι πλούσια σε παραδείγματα αυτής της σύμπλευσης και συνεργίας.
Είναι γνωστό εδώ και χρόνια, ότι η Αστυνομία και ιδιαίτερα τα ΜΑΤ αποτελούν το φυτώριο στρατολογιών της «Χρυσής Αυγής». Αυτή η αλήθεια έγινε πρώτη είδηση, τώρα που βγήκαν στα κανάλια οι συντονισμένες έφοδοι Ματατζήδων και Χρυσαυγιτών ενάντια στους διαδηλωτές.
Ας υπενθυμίσουμε κάτι ακόμη: Πέρυσι τον Φλεβάρη τελείωσε η δίμηνη κατοχή από τα ΜΑΤ του πεζόδρομου της Μεσολογγίου (Εξάρχεια) που βρίσκεται μπροστά από τα γραφεία του Συλλόγου μας. Νύχτα-μέρα οι διμοιρίες φύλαγαν τις εκδόσεις Γεωργιάδη. Όταν αποχώρησαν οι Ματατζήδες άφησαν στον πεζόδρομο συνθήματα στους τοίχους, γραμμένα με μαρκαδόρους ακόμη και με σπρέυ: «Ανάρχες θα πεθάνετε», «Κομμούνια θα πεθάνετε», «Χρυσή Αυγή», ναζιστικά σύμβολα κλπ. Αυτά είναι «τα καλά και μορφωμένα παιδιά» των ΜΑΤ, όπως τους χαρακτηρίζουν από τα τηλε-παράθυρα οι αστυνομικοί «συνδικαλιστές» και οι δημοσιογράφοι.
Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: Γιατί το σιδερένιο χέρι του κράτους και του παρακράτους εμφανίζεται τόσο ορμητικά στο προσκήνιο, την τελευταία περίοδο;
Όπως πάντα έτσι και σήμερα, οι κυρίαρχοι (πλουτοκράτες και κυβερνήσεις) για να επιβάλλουν τις επιλογές τους πρέπει να εξασφαλίσουν την παθητικότητα των κυριαρχούμενων (του λαού και των εργαζομένων). Όταν συναντούν αντιδράσεις και αντίσταση, επιστρατεύεται η πυγμή και ο φόβος.
Η πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, του χτυπήματος των εργατικών κατακτήσεων (π.χ. Ασφαλιστικό) για να περάσει χρειάζεται την καταστολή. Χρειάζεται το ρόπαλο του αστυνόμου και γιατί όχι το στιλέτο του παρακρατικού.
Έχουν μεγάλη ευθύνη όλες οι κυβερνήσεις τόσο της Ν.Δ., όσο και του ΠΑΣΟΚ, που εδώ και χρόνια εκτρέφουν και χρησιμοποιούν αυτούς τους μηχανισμούς.
Το εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να έχει συνείδηση αυτής της νομοτέλειας και να οργανωθεί για να περιφρουρήσει τους αγώνες του.
Η προσπάθεια τρομοκράτησης του κινήματος και των αγωνιστών θα πέσει στο κενό. Με τη μαζικοποίηση των συλλογικοτήτων μας, με ενότητα, αποφασιστικότητα και μέτρα περιφρούρησης θα αντιμετωπίσουμε κάθε επίθεση.
- Κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα, τις οργανώσεις, τα στέκια του κινήματος.
- Οι δρόμοι ανήκουν στους αγωνιζόμενους εργάτες και νεολαίους και όχι στις ναζιστικές συμμορίες και τις ορδές των ΜΑΤ.
- Αλληλεγγύη στους μετανάστες.
- Όλοι στην πανεργατική ΑΠΕΡΓΙΑ για το Ασφαλιστικό στις 13 Φλεβάρη.
Στους δρόμους σπάει η τρομοκρατία.

ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΠΟΥ: Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

Πλούσια και ενδιαφέρουσα συζήτηση και προβληματισμός έγινε στην εκδήλωση-παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Κάππου που διοργάνωσε η εφημερίδα μας το
Νοέμβρη.

Η παρουσίαση έγινε από τον εκδότη Θ. Κάππο . Η Ν. Βαλαβάνη δεν μπόρεσε να έρθει καθώς δεν είχε γυρίσει από ταξίδι στην επαρχία.

Χαρήκαμε ιδιαίτερα που βρεθήκαμε μαζί με παλιούς και νέους γνωστούς, και είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε γεγονότα που ζήσαμε και στην περιοχή μας , που αναφέρονταν στο βιβλίο. Αυτή ήταν και η διαφορά της εκδήλωσής μας, από τις πολλές αντίστοιχες που όλοι έχουμε συμμετάσχει. Οι συμμετέχοντες δεν ήρθαν να ακούσουν μια πολιτική ομιλία, να συμφωνήσουν ή διαφωνήσουν και να φύγουν. Ήρθαν να ακούσουν αλλά και να πουν, να συμβάλουν στον τοπικό συλλογικό προβληματισμό για τα ζητήματα που έθιγε το βιβλίο.

Γι’ αυτό εξ’ άλλου εκφράστηκε από όλους η διάθεση να συνεχιστούν τέτοιου είδους εκδηλώσεις- συζητήσεις.

Η εφημερίδα μας στο μέτρο των δυνατοτήτων της, θα συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση.

Β.Γ

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ: To 2008 είναι εδώ. Εμείς ;
Aλλάξτε μυαλό, πριν σας αλλάξει εκείνο!
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ
ΤΡΙΚΑΚΙ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

Ο γνωστός εργοδοτικός αστέρας του Δήμου Αμαρουσίου , “o εργοδότης” της Δημοτικής Συγκοινωνίας κ. Γ. Ιατρίδης επιβραβεύθηκε από τη διοίκηση του Δήμου παραμένοντας στο τιμόνι της Δημοτικής Συγκοινωνίας.

Η οποία βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της από άποψη συντήρησης – εικόνας – αξιοπιστίας. Καμία απάντηση δεν έχει δοθεί στα (πρωτοκολλημένα) έγγραφα του σωματείου των εργαζομένων.

“ O εργοδότης “ δεν προσήλθε ούτε στην επιθεώρηση εργασίας που τον κάλεσε για το θέμα της εκδικητικής μετάθεσης μέλους της Διοίκησης του Σωματείου, και ανάγκασε τους εργαζόμενους να προσφύγουν στα δικαστήρια.

Το μόνο που τον απασχολεί είναι το χτύπημα και η συκοφάντηση του Σωματείου , ώστε να βάλει δυσκολίες στην οργάνωση των εργαζομένων.

Πολύ λογικά λοιπόν, επιβραβεύθηκε το έργο του.

Πολύ λογικά όμως και οι εργαζόμενοι παίρνουν τα μέτρα τους!

ΛΕΒΑΔΙΑΚΟΣ - ΣΠΑΡΤΗ 1-0

Η γενική εθνική συγκίνηση για την αναμενόμενη “κοίμηση”
του αρχιεπισκόπου, έβαλε φωτιά στα μεγάλα deals που
συνδέονταν με τη διαδοχή.

Το φαβορί των καναλιών, ο “Aγιος Σπάρτης “ δεν τα κατάφερε.

Το outsider πρώτος επιλαχών της προηγούμενης εκλογής “Aγιος Θηβών-Λειβαδιάς”,
έκανε την έκπληξη.

Αν η εκλογή έπαιζε στο στοίχημα, μάλλον θα έδινε τρελές αποδόσεις !
Tα πραγματικά deals διαχείρισης της τεράστιας και αφορολόγητης “αγίας” περιουσίας της εκκλησίας, έμειναν για άλλη μία φορά στην αφάνεια, και παίχτηκαν στο κρυφό στοίχημα.

Μόνο από μυημένους – θεσμικούς παίκτες !

Όπως κάθε πεθαμένος (βλ. εθνάρχη Καραμανλή ) ο αρχιεπίσκοπος συχωρέθηκε και για το φιλοχουντικό παρελθόν του (θυμηθείτε ότι δεν πήρε χαμπάρι τη Χούντα γιατί διάβαζε) και για το σκοταδιστικό – εθνικιστικό παρών του.

Και εμείς αναρωτιόμαστε.

Αν πεθάνει ένας κακομοίρης, το μόνο που ελπίζει είναι να πάει στον παράδεισο.

Γιατί τόση φασαρία για το θάνατο του εκπροσώπου του Θεού επί της γης,
αφού ο θάνατος γι’ αυτόν είναι μια καλή μετάθεση ”στα κεντρικά “;

& ωραίος & εργολάβος & ταξίαρχος

Θυμάστε εκείνα τα 13(?) εκατομμύρια ευρω που κόστισαν οι κυβόλιθοι που στρώθηκαν οι δρόμοι του κέντρου του Μαρουσιού παραμονές των ολυμπιακών αγώνων, στα πλαίσια της ολυμπιακής ανακαίνισης του κέντρου στο Μαρούσι ;
Ξεχάστε τα.
Η νέα διοίκηση τα ξηλώνει όλα από την αρχή.
Στον κουβά το χρήμα που ξοδεύτηκε.
Υλοποιώντας την νέα κυκλοφοριακή μελέτη που εκπόνησε η νέα διοίκηση, το κέντρο του Μαρουσιού είναι πάλι Βηρυτός, δοκιμάζοντας την υπομονή πεζών και οδηγών.

Το νέο σχέδιο περιλαμβάνει και μπάρες (κάγκελα παντού!).
Το νέο σχέδιο θα δένει αρμονικά με το αστυνομικό τμήμα που ξαναγυρίζει στο κέντρο του Μαρουσιού, και θα χτιστεί σε οικόπεδο που παραχώρησε στην ΕΛΑΣ ο Δήμος.

Όλα αυτά για την εμπέδωση αισθήματος ασφαλείας στους κατοίκους του κέντρου την πόλης.
Σαν το αίσθημα ασφάλειας που έχουν οι κάτοικοι του κέντρου της Πεύκης
με την παρουσία του εκεί αστυνομικού τμήματος !

Κι' όμως υπάρχουν ΜΟΡΜΟΝΟΙ

Και μάλιστα ΜΟΡ.ΒΟ.Π (Μορμόνοι-βορείων-προαστείων).

Ανακοινώθηκε σε κομματική σύσκεψη εξ επισήμων χειλέων -πιο επισήμων δεν γίνεται. Ήταν η σημαντικότερη στιγμή της σύσκεψης. Αυτό που νομίζαμε μύθο ή καλαμπούρι είναι πραγματικότητα. Οι παρόντες δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας.

Δεν είναι δυνατόν! Δεν μπορεί να είναι δυνατόν!!

Εκπρόσωποι της ενδόξου αιρέσεως, πρωτοπόρων της πολυγαμίας, κοσμούν δια της παρουσίας τους την περιοχή μας και δεν το γνωρίζαμε;

  Ο επισήμως ομιλών- πιο επισήμως δεν γίνεται- αρνήθηκε να αποκαλύψει την πηγή της είδησης παρά τις πιέσεις και τα παρακάλια των παρευρισκομένων και κράτησε την πολύτιμη πληροφορία για προσωπική και κομματική χρήση.

  Κατόπιν τούτου σε έκτακτη συνεδρίαση η Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας μας αποφάσισε.

Σε όποιον δώσει πληροφορίες για τους ΜΟΡ.ΒΟ.Π δίνουμε αμοιβή ίση με τον ετήσιο προϋπολογισμό της εφημερίδας μας. Δημοσιεύουμε φωτογραφίες για να διευκολύνουμε την έρευνα, δηλαδή να ξέρουμε για τι ψάχνουμε.

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ: 5η συνεδρία

Ασθε: (χαλαρός με φιλική διάθεση)Γιατρέ γεια σας, σήμερα ήρθα εντελώς απροετοίμαστος ξέχασα και τα ερωτήματα που είχα από την προηγούμενη συνεδρία.

Ψυχο: (κοιτάζει στο γραφείο του τρίβοντας το σαγόνι του)Αγαπητέ ζείτε μια αντίφαση ίσως όχι την μοναδική, θέλετε θεραπεία χωρίς να έχετε πεισθεί για την ψυχαναλυτική διαδικασία, όμως ήρθατε πάλι. Πώς το εξηγείτε;

Ασθε: (κάθεται στο ντιβάνι)Είμαι μπερδεμένος, βρίσκω κάποια πράγματα ενδιαφέροντα όμως δεν μου φεύγει το άγχος.

Ψυχο: (σταυρώνει τα χέρια πάνω στο γραφείο)Το βρίσκω λογικό, στην ψυχική σας ζωή ξεφύτρωσε μια νέα τάση και οι προηγούμενες αντέδρασαν, γεννήθηκε μια ψυχική σύγκρουση όπου η συνείδηση ενεργοποιείται κατά των παραπλανημένων ενστίχτων. Η ψυχανάλυση απλώς διευρύνει το πεδίο της συνείδησης της βάζει γνώσεις και δεδομένα που δεν είχε.

Ασθε: Την ψυχανάλυση εξακολουθώ να την λαμβάνω ως επίπληξη, για το ότι ζω με ψευδαισθήσεις ενώ πρέπει να υποταχτώ στην δική σας πραγματικότητα.

Ψυχο: Αγαπητέ κύριε νομίζω μία είναι η πραγματικότητα με τα καλά και τα κακά, όλοι την βλέπουμε διαφορετικά μην συνειδητοποιώντας πλήρως πως όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης στην διαμόρφωσή της, θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτήν ματαίως όμως, είμαστε όλοι αναπόσπαστο μέρος της. Προσπαθώ να μην επιβάλλω καμία δική μου πραγματικότητα, επιθυμώ να γίνετε εσείς ο ίδιος θεραπευτής του εαυτού σας.

Ασθε: (γυρίζει στο πλάι βλέποντας τον γιατρό)Αν θέλετε να με βοηθήσετε κατανοείστε ότι εδώ πάνω σε αυτό το ντιβάνι το άγχος μου προεκτείνεται σε ανασφάλεια, με δυσαρεστεί αφάνταστα η απόρριψη των επιλογών μου με θέσεις που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω γιατί είναι έξω από το πολιτικό μου πεδίο.

Ψυχο: (σηκώνεται δείχνοντας ότι ο χρόνος τελείωσε) Αγαπητέ μου σκεφτείτε για την επόμενη συνεδρία το ενδεχόμενο να έχετε λάθος ως προς τις πολιτικές σας επιλογές και παρακαλώ πολύ προσπαθήστε να αφιερώσετε χρόνο για να αναλογιστείτε την ζωή σας, μην γεμίζετε κάθε τρύπα του ελεύθερου χρόνου σας με περισπασμούς. Δώστε εύρος στην συναισθηματική σας ζωή, διακρίνω πως το εσωτερικό σας τοπίο είναι μονότονο, πληκτικό, υπολογίσιμο και περιλαμβάνει ένα στενό αρνητικό πεδίο συναισθημάτων, θυμό, αηδία, μετάνιωμα, αυτοκριτική.

Σας αναμένω με εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Παρακαλώ φεύγοντας τακτοποιήστε το οικονομικό με την γραμματέα μου.

Ο Ψυχόπονος

Η τελευταία γραμμή άμυνας

Η κυριαρχία του αντίπαλου είναι απόλυτη. Τα σχέδια της κυρίαρχης τάξης προωθούνται κατά βούληση, καθώς έχει τη δυνατότητα να ανοίξει ένα θέμα, να το μαζέψει, να ανοίξει ένα άλλο, έπειτα να επαναφέρει το πρώτο.
Έτσι κάθε φορά το λαϊκό κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο με τις λεγόμενες επιθέσεις, και καλείται να δώσει μάχες ζωής και θανάτου. Προχτές ήταν ο πόλεμος στο Ιράκ, χτες η ολυμπιάδα, το άρθρο 16, σήμερα το ασφαλιστικό , αύριο ενδεχομένως το χτύπημα των Συμβάσεων.
Βήμα- βήμα τα τελευταία χρόνια μέσα από όλες αυτές τις μάχες, ολοκληρώθηκε το τσάκισμα του εργατικού κινήματος στους χώρους δουλειάς, ολοκληρώθηκε το κλείσιμο των εργοστασίων που σημάδεψαν το μεταπολιτευτικό κίνημα της εργατικής τάξης. Νέες φουρνιές εργαζομένων μπαίνουν στην παραγωγική διαδικασία –όσοι και όσο μπαίνουν–
έχοντας παραλάβει από την προηγούμενη γενιά ( εμάς ) συμβιβασμένα κόμματα, διαλυμένα ή ξεπουλημένα συνδικάτα, ανυπαρξία εργατικών οργανώσεων.
Έχουμε ηττηθεί κατά κράτος, παρ’ όλα αυτά κάποιοι από εμάς επιμένουμε να προσπαθούμε γιατί αυτή είναι η στάση ζωής μας, και η μοναδική επιλογή που επιτρέπουμε στον εαυτό μας.
Και σ’ αυτές τις συνθήκες έχουμε καθήκοντα, που όσο μεγάλα και ιστορικά να φαντάζουν για τους μικρούς μας ώμους, σημαίνουν απλά και καθημερινά πράγματα. Όσο απλή και καθημερινή είναι η ζωή μέσα στην τρέλα της, όσο απλοί και καθημερινοί είναι αυτοί που τραβάνε το κανάλι.

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.
ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΝΑΠΑΥΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ

Επειδή όμως με τα λόγια δε συμμορφώνεται κανένας, προτείνουμε τα παρακάτω άμεσα μέτρα που πρέπει να γίνουν διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος. Πρέπει να απαιτήσουμε από τη διοίκηση του ΙΚΑ να τα κάνει πράξη. Τα παρουσιάζουμε με τη μορφή Υπομνήματος.

Εμείς οι εργαζόμενοι που καταθέτουμε αυτό το Υπόμνημα απαιτούμε από τη διοίκηση του ΙΚΑ να πάρει θέση:

1. Καμία ρύθμιση χρεών (διακανονισμός) στις επιχειρήσεις που εισφοροδιαφεύγουν. Να δώσει το ΙΚΑ στην δημοσιότητα τις επιχειρήσεις που εισφοροδιαφεύγουν. Να δημεύονται οι περιουσίες τους μέχρι την κάλυψη του ποσού των οφειλόμενων εισφορών.

2. Κατάργηση όλων των μορφών «μαύρης» και ελαστικής εργασίας (ωρομίσθιο, δελτίο παροχής, Stage).

3. Κανένα ένσημο χαμένο. Η κατάργηση της μειωμένης σύνταξης με βάση τα 3500
ένσημα που ίσχυε μέχρι το τέλος του 2007 αποτελεί κλεψιά του ΙΚΑ σε βάρος των εργαζομένων, κυρίως των μεταναστών και των γυναικών που συνήθως έχουν λιγότερα εργάσιμα χρόνια.
Σύνταξη για όλους στα 55 χρόνια, χωρίς προϋποθέσεις. Για όσους μετανάστες επιστρέφουν στις χώρες προέλευσής τους να ισχύσει η αναλογική σύνταξη.

4. Οι καταγγελίες για τα κλεμμένα ένσημα να εκδικάζονται τελεσίδικα μέσα σε ένα μήνα το αργότερο. Για όσους εργοδότες δεν δίνουν αναλυτικά εκκαθαριστικά πληρωμής, να θεωρούνται ντε φάκτο σωστά τα στοιχεία που δίνει ο εργαζόμενος.

5. Να σταματήσει το ΙΚΑ να καλύπτει την ανασφάλιστη υπερωριακή εργασία και τη δουλειά τις ημέρες των ρεπό ή τις Κυριακές.

6. Να λειτουργήσουν ουσιαστικά οι Επιτροπές Ελέγχου και να διευρυνθεί ο αριθμός τους ανάλογα με τον αριθμό των επιχειρήσεων και των εργαζομένων κάθε περιοχής.

7. Να σταματήσει η αθλιότητα της υγειονομικής περίθαλψης που προσφέρει το ΙΚΑ. Καμιά συζήτηση για Κάρτα Περίθαλψης που θα θέσει ανώτατο όριο στην πρόσβαση στις παροχές και στα αγαθά περίθαλψης. Να σταματήσει το αίσχος με τα άδεια ιατρεία του ΙΚΑ, ενώ οι ασφαλισμένοι έχουν κλεισμένα ραντεβού και περιμένουν απʼ έξω.
Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων γιατρών και άμεσα πρόσληψη ακόμη περισσότερων.

8. Απαιτούμε δημόσια δωρεάν νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους. Να σταματήσουν οι εξαιρέσεις φαρμάκων από τις λίστες συνταγογράφησης του ΙΚΑ. Να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του ΙΚΑ.

Προτείνουμε τα αιτήματα αυτά να υιοθετηθούν από πρωτοβάθμια επιχειρησιακά και κλαδικά σωματεία, από επιτροπές εργαζομένων σε χώρους δουλειάς, από εργαζόμενους σε εργοστάσια, επιχειρήσεις, εργοτάξια, καταστήματα, γραφεία και όλοι μαζί να τους αποδείξουμε ότι πρέπει να μας υπολογίζουν σοβαρά. Έχουν καλομάθει με στημένους συνομιλητές (εννοούμε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία) και με στημένα αποτελέσματα συζητήσεων. Ήρθε η ώρα να επιβάλλουμε τα αιτήματά μας.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ - ΑΝΕΡΓΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ
anoixti_synelefsi@yahoo.gr

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ και ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΚΑΛΕΣΜΑ

Η μεγαλειώδης συμμετοχή στην ΑΠΕΡΓΙΑ και το συλλαλητήριο της 12 Δεκέμβρη 2007, έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα αντίστασης στις κυβερνητικές προσπάθειες για ανατροπή των ασφαλιστικών μας κατακτήσεων. Η παραίτηση του Υπουργού Εργασίας, ανεξάρτητα από τους λόγους που επικαλείται η κυβέρνηση, ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης κινητοποίησης που υποχρέωσε την κυβέρνηση να αναζητήσει κινήσεις αναπροσαρμογής της τακτικής της, με άλλους όρους, πιο επικοινωνιακούς. Η αλλαγή του Υπουργού Απασχόλησης, μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει κλίμα αυτοπεποίθησης στις δυνατότητες νίκης ενός ενωμένου και αγωνιστικά αποφασισμένου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με πλήρη συνειδητοποίηση πως η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν πρόκειται να αναστείλει την ουσία της πολιτικής της στο Ασφαλιστικό, αλλά θα την συνεχίσει αξιοποιώντας και την αλλαγή υπουργού για πιο αποτελεσματική διαχείριση της πολιτικής της.

Στόχος της κυβέρνησης δεν είναι να αναστείλει, αλλά να επιμείνει στην αντιλαϊκή πολιτική της. Αντιμέτωπη με τη λαϊκή αποδοκιμασία και για τα μέτρα που έχει πάρει και για την όλη ατμόσφαιρα διαφθοράς, προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος εκφραστής των απαιτήσεων του κεφαλαίου και των κατευθύνσεων της Ε.Ε. Η συνέχιση της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης, ο νέος γύρος λιτότητας που προβλέπει ο προϋπολογισμός, η προσπάθεια να περάσουν οι ιδιωτικοποίησης σε κοινωφελείς επιχειρήσεις όπως η Ολυμπιακή ή τα Λιμάνια, η ωμή αστυνομική βία στην απεργία του ΟΛΠ, οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην παιδεία και την υγεία δείχνουν ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να περάσει την αντιλαϊκή της πολιτική με όποιο κόστος. Η νέα Υπουργός Απασχόλησης το έκανε άλλωστε σαφές: πρόθεση της κυβέρνησης είναι να επιμείνει στις αλλαγές στο ασφαλιστικό.
Άλλωστε η πρόθεση της κυβέρνησης φαίνεται και από το ότι προχωρά ήδη στην εφαρμογή του αντιδραστικού νόμου Ρέππα, που προβλέπει μείωση των συντάξεων, ενοποιήσεις ταμείων, αυξήσεις εισφορών, αύξηση ορίων ηλικίας ειδικά για τους νέους ασφαλισμένους.
Παράλληλα ξεκινάει η μάχη των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, στην οποία οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ακόμα χρονιά λιτότητας.
Η εξαγγελία της ΑΠΕΡΓΙΑΣ για τις 13 Φλεβάρη, μας δίνει ακόμα μια ευκαιρία να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην αντι-ασφαλιστική μεταρρύθμιση, να απαιτήσουμε να επιστραφούν τα κλεμμένα στα ταμεία, αλλά και να καταργηθούν οι νόμοι Σιούφα και Ρέππα και όλες οι αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις. Πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε έτοιμοι να κλιμακώσουμε την κινητοποίηση. Αν η κυβέρνηση καταλάβει ότι έχει μπροστά της μια εργατική εξέγερση με μαζικότητα και διάρκεια, θα αναγκαστεί να υποχωρήσει.
Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος δε βαδίζει σʼ αυτό το δρόμο. Στην πρόσφατη δήλωσή του, μετά την συνάντηση με την νέα Υπουργό Απασχόλησης, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, όχι μόνο δεν έθεσε κανένα ζήτημα βελτίωσης της άθλιας κατάστασης των συντάξεων ή μείωσης των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, αλλά απαίτησε την «απαρέγκλιτη» εφαρμογή του Νόμου Ρέππα.(!!) Μια τέτοια λογική δεν οικοδομεί κινήματα και αντιστάσεις και υπονομεύει τις πραγματικές δυνατότητες για νίκη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, όπως αποδείχθηκε από την μεγαλειώδη συμμετοχή στην ΑΠΕΡΓΙΑ και τις συγκεντρώσεις στις 12/12/2007!
Αντί να εκθειάζεται ο νόμος Ρέππα, είναι επιτακτικά αναγκαίο να τεθούν επιθετικά και αγωνιστικά το πλαίσιο και τα αιτήματα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος για την βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, για την υπεράσπιση των σύγχρονων κοινωνικών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Αυτή η λογική μπορεί να αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα αναπτυχθούν οι αγώνες της επόμενης μέρας, που θα συσπειρώνουν τους εργαζόμενους και θα είναι αποτελεσματικοί και νικηφόροι.
Τα συνεργαζόμενα σωματεία πιστεύουν στις δυνατότητες του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και στην νικηφόρα προοπτική του. Γι΄αυτό και συντονίζουμε τις προσπάθειες και τους αγώνες μας. Η μέχρι τώρα εμπειρία του συντονισμού των σωματείων δείχνει ότι οι εργαζόμενοι θέλουν να πάρουν τον αγώνα στα δικά τους χέρια. Ότι υπάρχει διάθεση και από αλλά σωματεία και συνδικαλιστές να συντονιστούμε αγωνιστικά οικοδομώντας ένα μεγάλο μέτωπο αντίστασης, ικανό να αναμετρηθεί με την κυρίαρχη πολιτική.


ΟΛΟΙ στην ΑΠΕΡΓΙΑ Τετάρτη 13/2
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ των ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ στο ΜΟΥΣΕΙΟ 10.30 π.μ.


ΚΑΛΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ:

q ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
q ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΒΥΡΩΝΑ
q ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ
q ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
q ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ CPS,
q ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ «ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ»
q ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΥΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
q ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΕΝΑΕΡΙΩΝ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ
q ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ GOLDAIR
q ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ WSW
q ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ (ΣΕΦΚ)
q ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
q ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΙΑΤΡΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗΡΙΩΝ ΑΘΗΝΩΝ - ΠΕΙΡΑΙΑ
q ΕΝΕΝ (ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ)
q ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ
q ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ

ΚΩΣΤΑ ΔΙΑΚΟΥΜΗ: Η κρυφή γοητεία της φυγής

Πέρα από τις γνωστές τέσσερις εποχές του χρόνου ο συγγραφέας δημιούργησε άλλες δύο, Εποχή του σιδήρου και Εποχή του πυριτίου. Σε αυτές τις εποχές εντάσσει τις Πράξεις του όχι απαραιτήτως θεατρικές κατά την αναγνωστική μου γνώμη. Το εποχικό πλαίσιο (σίδηρος-πυρίτιο) παραπέμπει στην φυσική και γενικότερα στην επιστήμη.
Ένας συνεπής προς την επιστήμη του επιστήμονας μπορεί μεν να «γοητεύεται κρυφά από την φυγή», φανερά όμως γοητεύεται από την αρχή της σχετικότητας των πάντων.

Ο Κώστας Διακουμής προσπαθεί να δημιουργήσει μια δική του έννοια ανθρωπισμού ή τουλάχιστον μιαν άλλη άποψη, που δεν μπορεί να είναι ευκόλως κατανοητή και κοινώς αποδεκτή. Τοποθετεί τις 16 Πράξεις του, με την αρμονική τους ασυνέχεια, επί φυσικών δεδομένων. Η ζωή επί φυσικών ιστορικών δεδομένων όπως παρουσιάζεται στις 5 Πράξεις της Εποχής του σιδήρου παραπέμπουν εν μέρει στην προ-εθνοκρατική κοινοτική οργάνωση, κινείται αρμονικά σε λεπτές ισορροπίες με το περιβάλλον και τις φυσικές ανάγκες, όπου κάθε έξωθεν επέμβαση χαλάει την αρμονία. Με πια πολιτική θεωρία μπορεί να αναλυθεί άραγε και τι αξία έχουν τα όποια «ταξικά» πονήματα στην ανθρώπινη κοινότητα του Λιόλουστου που κυριαρχείται από την «απόλυτη ομορφιά της ανιδιοτέλειας»; Ποιος ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, μπορεί να στηρίξει τον κτηνοβάτη Κούτσαβλο, όταν τον στηρίζει ο θεός των ενστίχτων Πάνας και ένας Χεγκελιανός «απέραντος θίασος μεθυσμένων», που τελικά «νομιμοποιούν την διαστροφή»;

Στις Πράξεις της Εποχής του πυριτίου έχουμε πλέον την εθνοκρατική εξουσία όπως επεβλήθηκε από το 1830 μ. χ. όπου θύτες και θύματα χρησιμοποιούνται ως ασυνείδητα εργαλεία γιατί απλά ο φυσικός ζωτικός κοινοτικός χώρος και τα «φυλάκια»(Λιόλουστο) αντίστασης που υπάρχουν (;) από τον 3ο αιώνα μ.Χ. καταστράφηκαν από την τεχνολογική και ιδεολογικοπολιτική βάρβαρη επέλαση του «παραγωγικού κέρδους». Αυτά που πριν κυριαρχούσαν μέσα στην ιστορική φυσική εξέλιξη που παραπέμπουν στη άρνηση του κράτους δυτικού τύπου, θα μεταβληθούν τώρα σε ένα διαρκές νταραβέρι μεταξύ αστυνομίας και λαού, υπουργών και μονοπωλίων, διαφόρων εκπροσώπων κομμάτων συντεχνιών και κάθε λογής εξουσιών.

Μετά την νεολαιίστικη έξαρση και έπαρση της μεταπολιτευτικής περιόδου η ενσωμάτωση είναι επί θύραις, η ανάγκη για φιλοσοφική ιδεολογική αντιπαράθεση μοιραία καταλήγει στις ζητωκραυγές της 95ης σελίδας με επίλογο «Ζήτω η πουτάνα της Μιαούλη, κάτω η χοντρή του τρίτου ορόφου». Στην σελίδα 95 παρεμβαίνω αυθαίρετα, «Ζήτω λοιπόν ο σαλός Κούτσαυλος γιατί ποτέ δεν θα τρέξει πίσω από το κέρδος και γιατί επιπλέον δεν συζητάει περί φιλοσοφίας και έρωτος γιατί βρήκε τον τρόπο να τα πραγματοποιεί». Δηλαδή οι θεωρίες περί δημοκρατίας και σοσιαλισμού είναι καλές όμως καλύτερο είναι να ξέρει κανείς ότι η δημοκρατία και ο έρωτας υπάγονται στην κατηγορία των πραγμάτων εκείνων που υπάρχουν εν όσο γίνονται και όχι εν όσο συζητούνται.

Η ζωή και οι εξ αυτής μνήμες ως επιλεκτικοί μύθοι εύκολα παραπέμπουν σε αναπόληση χαμένων ευκαιριών ξεχασμένων ιδανικών ενίοτε δε- συνηθίζεται στις μέρες μας- χαμένων γενεών. Πολλοί διανοούμενοι εξασφαλίζουν το «ψωμί τους»πουλώντας θεωρίες του τύπου «ματαιότης ματαιοτήτων» ή «ότι φάμε και ότι πιούμε». Ο συγγραφεύς σωστός επιστήμων ερευνητής εξασφαλίζει την σχετικότητα του σκοπού του αρνούμενος να υπηρετήσει ειδικές και εκ των προτέρων δεδομένες επιδιώξεις, που πιθανόν να τον έφερναν σε επαφή με το«πλατύ αναγνωστικό κοινό». Μας στέλνει λοιπόν τον Έκτορα ασυμβίβαστο ανησυχούντα και αναζητούντα. Με την «ελευθερία στο όνειρο» «την αναζήτηση του καινούργιου» «την κρυφή γοητεία της φυγής» και την «φιλοσοφική βάση»καταθέτει την άποψή του σαν υλικά για τα νέα φυλάκια αντίστασης κατά της επέλασης των βαρβάρων.

Όμως το νέο είναι πάντα σχετικό όπως προείπαμε σχετίζεται αλλά δεν εξαρτάται από το παλιό και όπως γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης, «… μπορούν να το αντιληφθούν μόνο όσοι αξιοποιούν ολόκληρη την κλίμακα της γνωστικής λειτουργίας που είναι:Τα ένστιχτα, η διαίσθηση, τα συναισθήματα και η νόηση. Γνωρίζουμε τον κόσμο με όλα αυτά μαζί και όχι μόνο με το μυαλό, το μυαλό είναι η στέγη, αλλά καμία στέγη δεν μπορεί να σταθεί στον αέρα. Χρειάζεται και θεμέλια(ένστιχτα) και αντιστυλώματα(διαίσθηση) και τοίχοι(συναισθήματα). Αλλιώς η οικοδομή θα είναι διαρκώς ετοιμόρροπη και τα θεμέλια της ζωής θα παραμένουν οικόπεδα άδεια και άγονα, κατάλληλα μόνο για το χτίσιμο πολυκατοικιών εν σειρά …» Ο Κώστας Διακουμής προσφέρει σε όσους ενδιαφέρονται, αυτό το πάντα επίκαιρο και απλό μήνυμα. Η γοητεία των συγκεκριμένων διανοητικών Πράξεών του, μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον για τις επόμενες.

Κώστα Διακουμή: Η κρυφή γοητεία της φυγής

ΕΚΔΟΣΕΙΣ Περί Τεχνών

Γ.Α.ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
Φεβρουάριος 2008

ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ

«…Η ιστορική υπόσταση της Ελλάδος προκύπτει από την φυσιογνωμία της ποιο κεντρικής οδού των Αθηνών της οδού Πανεπιστημίου.
Ο δρόμος αυτός ορίζεται από δύο πλατείες με ονομασίες «εθνικές» την πλατεία Ομονοίας που ονομάσθηκε έτσι από τα γεγονότα εκθρονίσεως του Όθωνα και από την πλατεία Συντάγματος με το «Σύνταγμα» του 1843.
Η βιβλιοθήκη και το Πανεπιστήμιο ρωσικών κεφαλαίων η Ακαδημία αυστριακών.
Δίπλα ακριβώς η καθολική μητρόπολη απέναντι το κτήριο της Αγροτικής Τραπέζης ιταλικών κεφαλαίων και λίγο ποιο κάτω το κτήριο της Ιονικής Τραπέζης της οποίας η έδρα βρίσκεται πάντα στο Λονδίνο.
Κάπου κοντά ήταν μέχρι το 1944 και το Βαρβάκειο που κάηκε με τον εμφύλιο (ο Βαρβάκης ήταν το ποιο συγκεντρωμένο ρωσικό χρήμα που εισήχθη ποτέ στην Ελλάδα).
Στο Σύνταγμα τα ανάκτορα γερμανικών κεφαλαίων και απέναντι το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία αυστριακών κεφαλαίων κατ΄ αρχήν γαλλικής ιδιοκτησίας κατόπιν και αγγλικής ονομασίας εν τέλει.
Λίγο ποιο πέρα η αγγλικανική εκκλησία (κτισθείσα από τον Όθωνα) και ακριβώς απέναντι η «αντίπαλός της» ρωσική…Δεν χρειάζεται κανείς βιβλία ιστορίας προκειμένου να μελετήσει την ιστορική υπόσταση της Ελλάδος ως κράτους και το μέγεθος της «εθνικής» της κυριαρχίας…άνετα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι απλώς δεν υπήρξε καμία πολιτική άλλη εκείνης που το νόημά της όρισε κάποτε ο Παπαδιαμάντης, «διευθέτησης της αποκτηθείσης λείας»…

Γεράσιμου Κακλαμάνη: ΤΟ «ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ σελ.376
ΕΚΔΟΣΕΙΣ. του Εικοστού Πρώτου

Η πάλη για το ασφαλιστικό

Για άλλη μια φορά το ασφαλιστικό είναι προς συζήτηση. Όμως τώρα η εφόρμηση στα αποθεματικά των ταμείων μέσω μιας ψεύτικης και ληστρικής μεταρρύθμισης έχει στόχο ότι υπάρχει στα “υγιή” ταμεία να τα μεταφέρει σ’ εκείνα τα οποία χρόνια τώρα έχουν λεηλατηθεί απ’ όλες τις κυβερνήσεις. Το “μοιρολόι” για το ασφαλιστικό είναι μόνιμο εδώ και μερικά χρόνια και η απάντηση των κρατούντων είναι η ίδια , δηλαδή ότι “ οι εργαζόμενοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι οι αλλαγές αυτές πρέπει να γίνουν προς όφελος των σφαλισμένων και των επόμενων γενιών “ οι οποίες πάντα είναι επώδυνες μονάχα για τους εργαζόμενους και ποτέ για τους εργοδότες.
Φυσικά αυτό το οποίο καμία εξουσία δεν αναφέρει ποτέ είναι ότι η ασφάλιση είναι κομμάτι του μισθού και ότι ο κάθε εργάτης παράγει υπεραξία ικανή να συντηρεί τους συνταξιούχους τους τωρινούς και τους μελλοντικούς.
Μέσα στις προϋποθέσεις της κυβέρνησης σε συνεννόηση και με τις ασφαλιστικές εταιρείες είναι η σταδιακή ιδιωτική ασφάλιση απ’ όλους τους εργαζόμενους.
Όλα αυτά τα συσσωρευμένα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι παρά τα χρέη των αφεντικών και του κράτους.
Εκείνο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αυτός είναι ένας μεγάλος καινούργιος “πόλεμος” μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
Πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι μόνο με οργανωμένη απ’ όλους μάχη θα μπορέσουν να επιτύχουν την αλλαγή των σχεδίων της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό (νόμος Γιαννίτση).
H πάλη για το ασφαλιστικό μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο αν οδηγεί στο δυνάμωμα της οργάνωσης των εργατών- εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς με ευθύνη των ίδιων των εργαζόμενων , αξιοποιώντας και τα σωματεία. Και κυρίως την εξασφάλιση συντονισμού και επαφής και με τους άλλους δικούς τους χώρους δουλειάς , καθώς και με άλλους χώρους..

Με αιτήματα όπως:
§ Όχι στο διάλογο.
§ Πλήρη ασφάλιση όλων των εργαζόμενων (και των μεταναστών) από τους εργοδότες μόνο.
§ Σύνταξη για όλους στα 55 χωρίς προϋποθέσεις.
§ Κατάργηση όλων των μορφών μαύρης και ελαστικής εργασίας, (ωρομίσθιο, δελτίο παροχής, stage.)


Φλεβάρης 2008
Χρυσάνθη Κωστοπούλου

ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Θεωρία και πράξη: Συνδυασμός ή συνύπαρξη; 2.

Αυτά που εξετάζω σε αυτή την σειρά των κειμένων επαναφέρουν το ζήτημα της θεωρίας, της πράξης και τον ρόλο των διανοουμένων. Οι διανοούμενοι εξουσίας, -λιανακανελιστές- δεν κατανοούν ότι σε καμία πράξη-μόνο σε θεατρική- δεν μπορούν να αποδειχτούν πολιτικές και θεωρίες βγαλμένες από γραφεία- πειραματικά εργαστήρια- όπου θεωρία και πράξη λαμβάνονται ως δεδομένα ξεχωριστά πράγματα που συνδυάζονται με δοσομετριτή, σε δόσεις αναλόγως των περιστάσεων.

Όπου βολεύει περισσότερη θεωρία κάπου αλλού περισσότερη πράξη, ενισχύοντας απλά την κομματική πολυσυλεκτικότητα προς άγραν ψήφων. Δεν αντιμετωπίζουν ρεαλιστικά την πραγματικότητα, δεν εισάγουν κανένα νέο δεδομένο στην διεξαγόμενη ταξική πάλη, αναπαλαιώνουν το ήδη εξαντλημένο σύστημα αξιών.

ΚΡΙΤΙΚΗ DVD: ΒΑΒΕΛ

Η ουσία της ταινίας του Μεξικάνου σκηνοθέτη Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου είναι η παγκοσμιοποιημένη ξενοφοβία και ο ρατσισμός.

Τα οποία σε συνδυασμό με την συγκυρία, (την τύχη τη μοίρα, τη σύμπτωση, όπως θέλετε πέστε το), καταλήγει σε βραδυφλεγή βόμβα. Το σενάριο διαιρείται σε τρεις ιστορίες, αρχίζει απο τη Βόρεια Αφρική, προχωράει στα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικού περνώντας από Ιαπωνία. Η παγκόσμια γεωγραφία ένας τεράστιος χάρτης ρατσισμού καχυποψίας και ξενοφοβίας.

Παράδειγμα : Δύο ρακένδυτα πιτσιρίκια, παιδιά ορεισίβιου τσοπάνου στο Μαρόκο, αρπάζουν την αστραφτερή καραμπίνα του πατέρα, με την οποία εκείνος θα καθάριζε αλεπούδες και τσακάλια, και αρχίζουν να πυροβολούν στον αέρα. Ετσι, η σφαίρα καταλήγει στο σώμα μιας Αμερικανίδας τουρίστριας. Κάνει έτσι ο σύζυγος της και παραλίγο να του 'ρθει κόλπος.

Στο διπλανό κάθισμα του τουριστικού πούλμαν, η γυναίκα των δύο παιδιών του - τα οποία άφησε να τα φροντίζει μια σκουρόχρωμη Μεξικάνα πίσω στις ΗΠΑ - πλημμυρισμένη στο αίμα. Τρομοκρατία, τρομοκρατία, φωνάζουν αμέσως οι ΗΠΑ, και μεταδίδουν τα διεθνή ΜΜΕ! Την ίδια στιγμή λοιπόν που ο Βύρων Πολύδωρας και η ΓΑΔΑ του Μαρόκου ξαμολιούνται να συλλάβουν, να ανακρίνουν, και να εξοντώσουν δύο λιλιπούτειους δεκάχρονους Μπιν Λάντεν, η Μεξικάνα μπέιμπι σίτερ τραβάει τον δικό της ρατσιστικό Γολγοθά απο τη συνοριακή μπατσαρία των ΗΠΑ, ενώ μια μικρή Γιαπωνέζα, παιδί με ειδικές ανάγκες, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κοινωνικό ρατσισμό.

Αυτα, με ένα καστ ηθοποιών από Μπρατ Πιτ και Κέιτ Μπλάνσετ, αλλά και τη Μεξικάνα Αντριάνα Μπαράτσα και τη μικρή Γιαπωνέζα Ρίνκο Κικούκι, η οποίες ήταν και υποψήφιες για Όσκαρ β΄ γυναικείου ρόλου. Και όπου ακούς μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ, κράτα και μικρό καλάθι. Η ταινία τελικά κατάφερε να αποσπάσει ένα Όσκαρ. Της μουσικής. Της κινηματογραφικής μουσικής εννοούμε. Για όποιον αρέσκεται σε αυτό το είδος.

Ο σκηνοθέτης τώρα Ινιάριτου, μας λέει με την ταινία του ότι υπάρχει ρατσισμός και ξενοφοβία. Και λοιπόν; Τι πρέπει να γίνει, ρωτάς εσύ ο αδαής, υποτίθεται; Χάος στο μυαλό του σκηνοθέτη. Εξ ου και το όνομα της ταινίας, Βαβελ. Αυτό θέλει να υποδηλώσει. Α, δεν ξέρω, εγω ξέρω μόνο ότι υπάρχει ρατσισμός και ξενοφοβία, λέει ο σκηνοθέτης! Χαίρω πολύ! Παρακάτω; Παρακάτω δεν έχω κάτι να πώ λέει ο σκηνοθέτης. Και όχι μόνον αυτό. Τρισχειρότερα. Μας λέει ότι ο ρατσισμός και η ξενοφοβία προέρχονται από τυχαίες συγκυρίες, απο την τύχη, απο τη μοίρα

Η ταινία είναι απελπιστικά αργή, σε σημείο που θυμίζει Αγγελόπουλο. Μόνο που ο Αγγελόπουλος δεν κάνει σινεμά. Κάνει ζωγραφική, ποίηση, λογοτεχνία, με κινηματογραφική επένδυση. Ο συγκεκριμένος Μεξικάνος δεν ξέρω τι κάνει.

Αν δεν έχει κανείς να κάνει τίποτε για ένα βράδυ, και θέλει να σκοτώσει το χρόνο του, μπορεί να δεί αυτή την ταινία από DVD. Αλλά και αν δεν τη δεί, δεν θα χάσει και τίποτε σπουδαίο.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ

CUBA LIBRE

μία πρώτη γεύση

Το καλοκαίρι του 2007, 4 μέλη της συντακτικής επιτροπής είχαμε την τύχη να βρεθούμε στην Κούβα. Τα σημειώματα που θα ακολουθήσουν και σε επόμενα φύλλα, επιχειρούν να μεταφέρουν λίγο από αυτό που ζήσαμε στο νησί της επανάστασης.

Το να περιγράψεις αυτή την εμπειρία είναι αρκετά δύσκολο, αφού τα συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν , όταν πατάς το πόδι σου στην Αβάνα είναι ανάμεικτα και αντιφατικά . Όλα εξαρτώνται από το τι περιμένεις να δεις. Οι περισσότεροι έχουμε στο μυαλό μας μια μυθοποιημένη αίσθηση για την Κούβα, το λαό της και την επανάσταση και είναι πολύ εύκολο, αν δεν αποστασιοποιηθείς λίγο και δεν δεις πιο ψύχραιμα αυτό που συμβαίνει γύρω σου , να φύγεις από κει με αισθήματα απογοήτευσης , όσον αφορά την καθημερινή ζωή των Κουβανών, αλλά και αμφιβολίας για το μέλλον της χώρας αυτής, στην μετά «Κάστρο εποχή».
Τα συνθήματα υπεράσπισης της επανάστασης όπου γυρίσει το μάτι σου, αναρίθμητα γκράφιτι με τον Τσε , λιγότερα με τον Καμίλο και ελάχιστα με τον Κάστρο, οι παππούδες με την Γκράνμα στο χέρι, να την πουλάνε έξω από τα ξενοδοχεία, αλλά και αρκετοί πιτσιρικάδες με τα λογότυπα US ARMY στα μπλουζάκια τους , οι κάθε χρώματος, φυλής και κουλτούρας τουρίστες που κυκλοφορούν γύρω σου, με τους Κουβανούς να τους πλευρίζουν σε κάθε τους βήμα, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν μερικά τουριστικά πέσος , πολύτιμα για την επιβίωσή τους, τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία και οι πάμπτωχες συνοικίες της Αβάνας, οι μουσικές μπάντες σε κάθε γωνιά και η έμφυτη κλίση των Κουβανών για χορό και τραγούδι οποιαδήποτε ώρα της ημέρας είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν μια κοινωνία ζωντανή, που παλεύει με τις αντιθέσεις της, σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, και σου δίνουν μόνο μια γεύση της ζωής σήμερα στην Κούβα.
Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για το μέλλον της χώρας, ύστερα από 14 ημέρες παραμονής εκεί. Μπορεί μόνο, να παραθέσει κάποια στοιχεία, με πολύ υποκειμενική άποψη, και υπό το πρίσμα της τουριστικής ιδιότητας, που ενέχει και τον κίνδυνο να έχεις δει μόνο τη βιτρίνα και σ’ αυτά που θεωρείς καλά, αλλά και σ’ αυτά που θεωρείς άσχημα.
Το να ταξιδέψεις στην Κούβα χωρίς γκρουπ ακούγεται κάπως ριψοκίνδυνο σε μερικούς, μπορεί ν’ αποδειχθεί όμως μεγάλο πλεονέκτημα. Πρέπει να πούμε ότι η Κούβα, είναι η μόνη χώρα που έχεις αυτή τη δυνατότητα. Στις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, δεν διανοείσαι καν, να πας μόνος σου. Στην Κούβα περπατήσαμε με ασφάλεια όλες τις ώρες της ημέρας, αλλά και της νύχτας, ακόμα και σε συνοικίες που θεωρούνταν κακόφημες, χωρίς κανένα πρόβλημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ασφάλειας αλλά και της αξιοπρέπειας των Κουβανών, παρ’ όλη την φτώχεια που υπάρχει, ήταν ότι όταν χάθηκε το πορτοφόλι ενός εκ των τεσσάρων μας σε κοινόχρηστο χώρο του ξενοδοχείου, μετά από 2 ώρες που επιστρέψαμε μας το παρέδωσαν με όλα όσα είχε μέσα.
Το να πας λοιπόν μόνος, σου δίνει την δυνατότητα ν’ ανακατευτείς με τους Κουβανούς όσο περισσότερο γίνεται , να προσπαθήσεις να μπεις κάτω από την τουριστική βιτρίνα, να κυκλοφορήσεις σε συνοικίες που το γκρουπ δεν θα σε πήγαινε ποτέ. Αρκεί ν’ αναφέρουμε ότι εμείς δεν πήγαμε στο Βαραδέρο, πράγμα ανήκουστο για τουρίστα στην Κούβα. Αυτό που δεν μπορείς όμως ν’ αποτινάξεις από πάνω σου είναι η τουριστική ιδιότητα, πράγμα που τις πρώτες μέρες σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα στη επαφή σου με τους Κουβανούς , γιατί η αντίθεση είναι πολύ μεγάλη και οι σχέσεις που αναπτύσσουν οι Κουβανοί με τους τουρίστες είναι σχέσεις αγάπης-μίσους, θα έλεγα. Αγάπης γιατί σε έχουν ανάγκη για τα πέσος που μπορούν να εξοικονομήσουν από σένα, προσφέροντας πάντα τις υπηρεσίες τους και μίσους γιατί θεωρούν τον εαυτό τους υποβαθμισμένο σε σχέση με την αντιμετώπιση του κράτους προς τον τουρίστα, μιας και στον τουρίστα «όλα» επιτρέπονται. Φροντίζει γι’ αυτό η αστυνομία που βρίσκεται σε κάθε γωνία, για να σε «προστατέψει» από τον Κουβανό,(δηλαδή να τον διώξει μ’ ένα νεύμα και μόνο), αν δείξεις και με την παραμικρή γκριμάτσα, ότι ενοχλείσαι. Ο τουρίστας είναι το υπέρτατο αγαθό. Από την άποψη του κράτους δεν έχουν άδικο βέβαια, μιας και ο τουρισμός αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες πηγές εσόδων σήμερα στην Κούβα και που αν δεν είχε κάνει αυτό το άνοιγμα δεν ξέρουμε αν θα είχε επιβιώσει μέχρι σήμερα, μετά την πτώση των σοσιαλιστικών κρατών και το αμερικανικό εμπάργκο πάνω από 40 χρόνια τώρα. Όταν λοιπόν συμβιβαστείς μ’ αυτό το ρόλο, γιατί τουρίστας είσαι στη χώρα αυτή και τίποτα άλλο, τότε και το ταξίδι σου μπορείς να χαρείς περισσότερο και να προσπαθήσεις να εξηγήσεις γιατί τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι. Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.
Στην Κούβα υπάρχουν 2 νομίσματα. Το πέσο και το τουριστικό πέσο. Το τουριστικό πέσο αντικατέστησε πριν μερικά χρόνια το δολάριο, που ήταν το δεύτερο επίσημο νόμισμα της Κούβας και που κυκλοφορούσε ελεύθερα (δεν υπήρχε δηλ. Μαύρη αγορά) Οι τουρίστες συναλλάσσονται μόνο με τουριστικό πέσο, το οποίο σε σχέση με το εθνικό, έχει αναλογία ένα προς είκοσι πέντε. Ο μισθός του μέσου Κουβανού είναι 250-300 εθνικά πέσος (περίπου 10 ευρώ). Αρχιτέκτονας σε κρατική υπηρεσία, σε ηλικία κοντά στην σύνταξη είχε μισθό 450-500 εθνικά πέσος. Μαζί με το μισθό του χορηγούνται κουπόνια μηνιάτικα, για βασικά είδη διατροφής, όπως γάλα, κρέας, κοτόπουλο, μπύρα κ.λ.π.. που διατίθενται σε ειδικά μαγαζιά. Όμως χωρίς και το τουριστικό πέσο ο Κουβανός δεν μπορεί να ζήσει. Διότι εξίσου βασικά είδη, όπως το λάδι, το σαπούνι, τα ρούχα κ.λ.π. πωλούνται στα μαγαζιά σε τουριστικά πέσος, και αν δεν έχεις δεν μπορείς να τ΄ αγοράσεις. Η πλειοψηφία βέβαια έχει και τα δύο, είτε νόμιμα (δουλεύοντας κάποιος από την οικογένεια στον τουρισμό), είτε «παράνομα» (κάνοντας τον ξεναγό, το παράνομο ταξί κ.λ.π.). Γι’αυτό και το όνειρο κάθε Κουβανού είναι να δουλέψει στον τουρισμό. Όσοι δουλεύουν εκεί,(μόνο ένας από κάθε οικογένεια έχει το δικαίωμα) μπορούν ν’αγοράσουν καλύτερα ρούχα, να πάρουν την μπύρα την BUKANERO’S και όχι του δελτίου, γενικά να ζήσουν καλύτερα. Αυτό αντικειμενικά δημιουργεί αντιθέσεις μέσα στην κοινωνία. Υπάρχει όμως μια διαφορά σε σχέση με το δολάριο.. Συσσωρεύοντας τουριστικά πέσος ο Κουβανός μπορεί μόνο να ζήσει καλύτερα. ‘Άλλωστε και το ίδιο το κράτος είναι εμφανές ότι τους λεγόμενους «παράνομους» τρόπους εξασφάλισης τουριστικών πέσος τους αφήνει. Αυτό όμως έχει αντίκτυπο και στην συνείδηση. Υπάρχουν και οι Κουβανοί που αφήνουν σήμερα την δουλειά τους, γιατί στο αλισβερίσι με τους τουρίστες βγάζουν περισσότερα. Η κρατική παρέμβαση σωστά αποτυπώνεται στο ότι επιτρέπει στον Κουβανό να δουλέψει στον τουρισμό μετά από 10 χρόνια υποχρεωτικής εργασίας στην δουλειά που σπούδασε. Το ακριβώς ανάποδο από τη δική μας επετηρίδα.

Συνεχίζεται…. http://voria-tis-athinas.blogspot.com/2008/06/cuba-libre-2.html

Λουκία Κωνσταντίνου

ΚΡΙΤΙΚΗ DVD

ΑΝΤΩΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ

Ζωή σαν τριαντάφυλλο του Ολιβιέ Νταάν
Η ταινία αφηγείται τη ζωή του θρύλου της γαλλικής μουσικής, της Έντιθ Πιάφ. Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Έντιθ Πιάφ, η ταινία δεν προσφέρεται, γιατί είναι ένα απλό μελόδραμα, και μάλιστα ένα μελόδραμα που δεν λέει τίποτε, από τα χειρότερα του είδους. Αλλά και για όσους γνωρίζουν την Έντιθ Πιάφ, και πήγαν στην ταινία για να ξανακούσουν αυτήν την υπέροχη φωνή, θα απογοητευθούν. Γιατί όπως σε οποιαδήποτε μουσική ταινία, η φωνή, η οποία είναι πολύ καλή κατά τα άλλα, δεν είναι της Πιάφ. Δεν είναι αυτή η βαθιά ερωτική ζεστή φωνή, που τραγουδούσε χωρίς να σταματάε, από τα γεροδεμένα εμφανισιακά πνευμόνια της. Και όταν έπαιρνε ανάσα έμοιαζε με την ανάσα γυναίκας στην απώτατη ερωτική κορύφωση. Όταν η Πιάφ τραγουδούσε, οι φλέβες στο προσωπό της ήταν έτοιμες να εκραγούν. Έκλεινε τα μάτια και χανόταν στην δικιά της φωνή, όπως χανόταν και ο κόσμος που την άκουγε. Η ηθοποιός που την παίζει, η Μαριόν Κοτιγιάρ, της έμοιζε εμφανισιακά. Αλλά μόνο αυτό. Δεν είχε την εκρηκτικότητα των κινήσεων της Πιάφ, δεν μπορούσε να συλλάβει την στιγμή της έκρηξης, τότε που τραγουδούσε, τότε που νόμιζες ότι από αυτήν την μινιατούρα γυναίκας, γιατί ήταν 1,40 ύψος, θα βγεί από μέσα η γιγαντιαία θεά, εγκαταλείποντας αυτό το μικρό φθαρτό σώμα. Ο σκηνοθέτης μπορούσε να βάλει κομμάτια από ντοκιμαντέρ που την δείχνουν στη σκηνή να τραγουδάει. Για να καταλάβει και ο κόσμος, που δεν την έχει δει. Αλλά οι σκηνοθέτες φοβούνται την σύγκριση με την πραγματικότητα. Όχι μόνο σε αυτή, αλλά σε όλες τις μουσικές ταινίες.
Πάντως η ταινία πήγε πολύ καλά και στις ελληνικές αίθουσες, και στο εξωτερικό. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί φαίνεται εκτός από μένα, που ξέρουν να εκτιμούν τα διαμάντια του τραγουδιού. Αλλά δυστυχώς, όπως είπαμε, η φωνή δεν ήταν της Πιάφ.
Η ταινία ήταν μια ξερή αφήγηση. Μια ξερή αφήγηση της δύσκολης ζωής της Πιάφ. Γεννημένη στη φτώχεια, στο Παρίσι το 1915, μεγαλωμένη σε μπουρδέλο, άρχισε να τραγουδάει στο δρόμο. Μέχρι να πάρει το παρατσούκλι Πιάφ (σπουργιτάκι, λόγω του μεγέθους της). Το πραγματικό της όνομα ήταν Έντιθ Τζοβάνα Γκασιόν. Ήταν η αποθέωση του viva pericolozamente (ζήτω του να ζεις επικίνδυνα). Αλκοόλ, ναρκωτικά, χιλιάδες άντρες. Ήταν η φωνή της Γαλλίας στην εποχή της. Πέθανε από κίρρωση του ήπατος το 1963.
Πολύ καλός, ως συνήθως, ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, σε ρόλο γκεστ σταρ, του Λουί Λεπλέ, του διευθυντή παρισινού καμπαρέ που την ανέδειξε.
Και στο τέλος, ενώ περιμένεις να ακούσεις από την αρχή της ταινίας, το Ω ρια ντο ρια (Δεν μετανιώνω για τίποτα), στο τέλος της ταινίας, ο σκηνοθέτης το προσπερνάει, μη αφήνοντας να ακουστεί όλο το τραγούδι, παρά μόνο μερικοί στίχοι. Τι να πεις!



Οι τελευταίες ημέρες της Σόφι Σολ
Η αληθινή ιστορία μιάς προτεστάντισσας χριστιανής φοιτήτριας, της Σόφι Σολ, δημοκρατικών πεποιθήσεων, που εκτελέστηκε από τους ναζί στη Γερμανία στο Μόναχο το 1943, επειδή διένειμε αντιχιτλερικές προκυρήξεις. Στο Μόναχο το 1943, μια ομάδα φοιτητών δημιουργούν την αντιστασιακή οργάνωση «Λευκό Ρόδο». Από τις ηγετικές μορφές της οργάνωσης είναι τα αδέλφια Χανς και Σόφι Σολ. Στις 18 Φεβρουαρίου του 1943, συλλαμβάνονται μέσα στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου ενώ μοιράζουν προκηρύξεις κατά των Ναζί. Επί τέσσερις ημέρες οι ανακριτές της Γκεστάπο εξετάζουν την Σόφι Σολ, προσπαθώντας να μάθουν τα ονόματα των υπόλοιπων μελών της οργάνωσης. Δεν υπάρχουν βασανιστήρια - μόνο ανάκριση. Η 21χρονη φοιτήτρια, όμως, δεν προδίδει ούτε τους συντρόφους της ούτε τα ιδανικά της. Αρχικά, σθεναρά, προσπαθεί να αποδείξει πως δεν είναι μέλος καμίας οργάνωσης. Όταν, όμως, όλα τα στοιχεία συνηγορούν για την «ενοχή» της, κρατάει λεβέντικη στάση και υπερασπίζεται τα πιστεύω της, που είναι η ελευθερία του λόγου ο Θεός και η δημοκρατία. Μετά από μια δίκη - παρωδία, η Σόφι Σολ κρίνεται ένοχη για εσχάτη προδοσία. Η ποινή της: θάνατος δια της λαιμητόμου. Ημερομηνία εκτέλεσης της ποινής: 22 Φεβρουαρίου, την ημέρα που ολοκληρώνεται η δίκη...
Όλη η ταινία βασίζεται σε μονόλογους στο ανακριτικό γραφείο και στη φυλακή. Κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν θεατρικό έργο. Να με συμπαθάται, αλλά δεν μου αρέσουν οι αστυνομικές ταινίες. Και η ταινία είναι αστυνομική, από την αρχή μέχρι το τέλος. Χωρίς δράση, χωρίς πλάνα. Δηλαδή δεν είναι κινηματογράφος. Σαν θεατρικό ίσως θα μπορούσε να σταθεί καλύτερα. Να κάνεις θέατρο στον κινηματογράφο, μόνο ο Λαρς Τρίαρς το πέτυχε. Άσε που πρέπει και κάτι να έχεις να πείς. Τι να μας πεί τώρα η φοιτήτρια συζητώντας με τον ανακριτή; Ο Χίτλερ ήθελε μιά ενωμένη Ευρώπη μέσω του πολέμου, ενώ η φοιτήτρια και η οργανωσή της το <<Λευκό Ρόδο>>, θέλουν μια ενωμένη Ευρώπη μέσω της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου. Μόνο που αυτό το πράγμα, το καταλάβανε οι χριστιανοί δημοκράτες φοιτητές το 1943, μετά την ήττα στο Στάλινγκραντ. Οι σύμμαχοι τους βομβαρδίζουν, και πλησιάζουν τα σύνορα της Γερμανίας. Η ήττα είναι σίγουρη. Και τότε οι χριστιανοί φοιτητές βλέπουν το φως το αληθινό, και λένε ότι πρέπει να πέσει ο Χίτλερ και να έρθει στην εξουσία μιά δημοκρατική κυβέρνηση. Η οποία μέσω της δημοκρατίας θα φτιάξει την ενωμένη Ευρώπη. Αφού δολοφονηθεί από τους ναζιστές, οι σύμμαχοι μαθαίνουν την ιστορία, τυπώνουν τις αντιχιτλερικές προκυρήξεις και τις πετάνε από αεροπλάνα στη Γερμανία.
Η ταινία είναι του παντελώς άγνωστου στην Ελλάδα, σκηνοθέτη, Μαρκ Ρόδεμουντ. Γυρίστηκε το 2005, και προβλήθηκε στην Ελλάδα στις 16/10/2006.
Η ταινία έχει προβληθεί σε πάνω από 30 χώρες ενώ έχει διακριθεί και με πάρα πολλά βραβεία:
Αργυρή Άρκτο Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/Φου Βερολίνου (Σκηνοθεσίας & Γυναικείας Ερμηνείας)
Γερμανικά Κινηματογραφικά Βραβεία (Βραβείο Κοινού & Καλύτερης Ηθοποιού)
Ευρωπαϊκό Κινηματογραφικό Βραβείο 2005 για την πρωταγωνίστρια

Julia Jentsch: Ο Επισκέπτης
Η ταινία του Νοτιοκορεάτη Τζουν Χο Μπονγκ, είναι όλα τα λεφτά. Είναι η ταινία της δεκαετίας. Ότι ήταν ο Κοστουρίτσα την προηγούμενη δεκαετία, και η ταινία <<Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται>> είναι η ταινία <<Ο Επισκέπτης>> για αυτή τη δεκαετία.
Η ταινία δεν έχει πάρει καμιά διάκριση, γιατί λέει πολλές αλήθειες που δεν συμφέρουν τις ΗΠΑ. Άλλωστε ο σκηνοθέτης είναι εκτός Χόλιγουντ.
Ο πανέξυπνος Κορεάτης, μιλάει για τα πάντα, τσακίζοντας αυτά που προσπαθεί να περάσει για αλήθειες το κατεστημένο. Και όλα αυτά παρουσιαζοντάς τα σαν κωμωδία. Μετά τα πρώτα 10 λεπτά θα κρατάτε τη κοιλιά σας απο τα γέλια.
Για να καταλάβετε, λίγα πράγματα για την υπόθεση. Ένας αμερικάνος τρελός επιστήμονας σε αμερικάνικη βάση στη Σεούλ το 2006, πετάει χημικά απόβλητα στο ποταμό Χαν (το οποίο είναι πραγματικό γεγονός), και γεννιέται ένα αμφίβιο σαρκοβόρο πλάσμα, ένας Γκοτζίλα ένα πράμα, το οποίο βγαίνει απο το ποτάμι, και γίνεται ο κακός χαμός. Τουτέστιν, για όλα τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα, ευθύνονται οι Αμερικάνοι, πράγμα που είναι και η αλήθεια. Και κατα δεύτερον, οι αμερικάνοι είναι κατακτητές και επικυρίαρχοι της Κορέας, υπεύθυνοι για τα προβλήματα της χώρας.
Το απίστευτο της υπόθεσης, είναι ότι το φιλμ είναι κωμωδία, αλλά είναι παράλληλα και επιστημονική φαντασία, δράμα και πολιτική σάτιρα.
Και το κλου της υπόθεσης. Το τέρας εξοντώνεται, όχι από το στρατό που δεν μπορεί να κάνει τίποτε, αλλά απο νεαρούς με μολότοφ, όταν σκάει μύτη σε μια διαδήλωση, ξέρετε, από αυτές που γίνονται στην Κορέα, τώρα για εργατικά αιτήματα, για να φύγουν οι αμερικάνοι, θα σας γελάσω γιατί δεν κατάλαβα. Η σκηνή είναι όλα τα λεφτά. Είχαν ετοιμάσει τις βόμβες μολότοφ για άλλο λόγο, αλλά σου λέει, δεν τις ρίχνουμε στο <<βρέφος>> του ιμπεριαλισμού;
Όποιος δε δει αυτή τη ταινία, θα έχει χάσει πολλά πράγματα. Και τον σκηνοθέτη θυμηθήται τον.Τζουν Χο Μπονγκ. Εάν συνεχίσει έτσι, το ονομά του θα λάμψει στον κινηματογράφο.
Περιττό βέβαια να πω, για τις πανέμορφες φωτογραφίες, και την υπέροχη μουσική.
Άλλωστε άμα κρατάς τη κοιλιά σου από τα γέλια, αυτά δεν τα προσέχεις και πολύ.
καθώς και Βραβείο Κοινού σε αρκετές κινηματογραφικές διοργανώσεις
Ήταν επίσης υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 2005

ΚΡΙΤΙΚΗ DVD

Ο λαβύρινθος του Πάνα
Η ταινία Ο λαβύρινθος του Πάνα του Μεξικάνου Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, μας μεταφέρει σε μια εφιαλτική γκόθικ ατμόσφαιρα στην φασιστική Ισπανία του 1944. Όπου μια μητέρα με την κόρη της πηγαίνουν και συναντούν τον φασίστα νέο σύζυγο Λοχαγό της πρώτης, στο στρατόπεδο του στα βουνά της Ισπανίας, που έχει στρατοπεδεύσει για να κυνηγήσει τους εναπομείναντες ελεύθερους αντάρτες. Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να πούμε, ότι αντάρτες στα βουνά της Ισπανίας υπήρχαν μέχρι το 1956, απο το 1936, που ηττήθηκαν οι Δημοκρατικοί, και επικράτησε ο φασισμός. Ηττηθήκανε, αλλά δεν παραδώσανε ποτέ τα όπλα. Είναι ένα ζήτημα, με το οποίο η ιστορία δεν έχει ασχοληθεί, και υπάρχουν λίγες ιστορικές πηγές.
Στο στρατόπεδο η κόρη, μη μπορώντας να αντέξει, όλη αυτή τη διαστροφή και τον απόλυτο τρόμο του φασισμού, έρχεται σε επαφή με πλάσματα ενός άλλου καλού παραμυθένιου κόσμου, και ο σκηνοθέτης Ντελ Τόρο στήνει το κινηματογραφικό παραμύθι του.
Για να πω την αλήθεια, από την πρώτη στιγμή που παρακολουθούσα το έργο, μέχρι ένα τέταρτο πριν τελειώσει, στο μυαλό μου γυρνούσε η απορία, του τι γίνανε οι φυλακισμένοι και βασανισμένοι αντάρτες, όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά και παγκόσμια, έχοντας τη δικιά μας πικρή εμπειρία. Αλλά όπως έμαθα, στην Ισπανία δεν παραδώσανε τα όπλα. Οι λίγοι που πιάστηκαν ζωντανοί, ζήσανε βέβαια τη φρίκη των φασιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, που ήταν ίδια και χειρότερα όπως τα ναζιστικά στη Γερμανία. Αλλά ήταν λίγοι αυτοί που πιάστηκαν.
Έξοχος ο Σέρτζι Λοπέζ στο ρόλο του Λοχαγού Βιντάλ. Ένας υπάνθρωπος Χίτλερ χωρίς μουστάκι, στο πιο ρωμαλέο του, αλλά με την ίδια απανθρωπιά που έχουν όλοι οι υπάνθρωποι φασίστες, είτε είναι Χίτλερ είτε λοχαγοί είτε απλά κτήνη.
Η ταινία είναι παραγωγής 2006, και στην Ελλάδα προβλήθηκε το Φεβρουάριο του 2007 στα σινεμά.
Βέβαια ο Ντελ Τόρο, κλείνει την ταινία δίνοντας μια παραμυθένια εκδοχή. Το καλό, η αν θέλετε, η φαντασία, θριαμβεύει στο τέλος.
Αλλά η αλήθεια είναι, ότι στην Ισπανία τα όνειρα δεν πήραν εκδίκηση. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας Αθνάρ, ήταν διάδοχος των φαλαγγιτών του Φράνκο. Ενώ ο περιβόητος βασιλιάς της Ισπανίας, πήρε το στέμμα με εντολή στη διαθήκη του Φράνκο.

AΝΤΩΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ