http://www.inews.gr/22/ena-megalo-didagma-apo-mia-mikri-omada.htm
Ο «μαγικός κόσμος» του αθλητικού θεάματος εδώ και πάρα πολλά χρόνια εμφορείται από ορισμένες βασικές αρχές. Ή μάλλον, από κάποιες προϋποθέσεις, χωρίς τις οποίες καμιά ομάδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ ή βόλεϊ δεν πάει πέρα από τον περίγυρό της.
Δηλαδή, δεν πάει πουθενά...
Πολλά λεφτά, μεγάλο και ωραίο γήπεδο, παίκτες-σταρ, προπονητής με ακτινοβολία και πλήθος πιστών οπαδών, αποτελούν τα «μυστικά» της επιτυχίας, σε ένα τοπίο όπου οι λέξεις, «επένδυση», «συμβόλαιο», «μπάτζετ» υπερισχύουν ακόμα και των κανονισμών του αθλήματος.
Ετσι ακριβώς είναι ο αμείλικτος κόσμος που εμπορεύεται το αθλητικό θέαμα και κατά κανόνα μονοπωλεί τα αθλητικά κατορθώματα, αποκλείοντας τους φτωχούς, τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους. Με ελάχιστες φυσικά εξαιρέσεις, που επί της ουσίας συμβάλλουν στον φαινομενικό εξανθρωπισμό του συστήματος και εντέλει στην ακόμα μεγαλύτερη αποδοτικότητά του.
Ενα τέτοιο «άλλοθι» της καθεστηκυίας τάξης είναι και το Μαρούσι, που την περασμένη Πέμπτη διέρρηξε την πύλη του «Top 16» της Ευρωλίγκας στο μπάσκετ, σκορπίζοντας χαμόγελα ικανοποίησης σχεδόν παντού. Ναι, μια ομάδα χωρίς οπαδούς και γήπεδο, χωρίς αστέρες και μεγάλα συμβόλαια. Μια ομάδα εδώ και μήνες απλήρωτη, που ουσιαστικά τελεί υπό προθεσμία...
Το Μαρουσάκι λοιπόν, του ταπεινού Γ. Μπαρτζώκα και των Καϊμακόγλου, Μαυροειδή, Πελεκάνου, Μπατή (για να περιοριστούμε στους Ελληνες), πέρασε στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μαζί με συλλόγους κολοσσούς, όπως η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα, μαζί με ομάδες θρύλους όπως η ΤΣΣΚΑ και η Μακάμπι, μαζί -τέλος- με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό των κροίσων αδελφών Γιαννακόπουλου και Αγγελόπουλου που εμπεδώνουν τη δική τους τάξη πραγμάτων.
Η ερώτηση μοιάζει εντελώς κοινότοπη, αλλά είναι ουσιαστική: Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Πώς μια ομάδα με προϋπολογισμό (και αυτόν στο μιλητό) μόλις 1,2 εκατ. ευρώ, κατάφερε να συναγωνίζεται τους γίγαντες των 30 και 35 εκατομμυρίων;
Κατ' αρχήν το Μαρούσι δεν αποτελεί το θαύμα μιας και μόνο στιγμής, δεν είναι δηλαδή μια φωτοβολίδα. Εκπλήσσει ευχάριστα εδώ και μία δεκαετία, με τον Αρη Βωβό πάντα στο τιμόνι του, για τον οποίο πολλοί κάποια στιγμή είπαν ότι μέσω αυτής της ομάδας προσπάθησε να κοινωνικοποιήσει τη «μεταφορά συντελεστή δόμησης» με την οποία τσιμεντοποίησε το άλλοτε όμορφο προάστιο του Αμαρουσίου. Ισως... Μόνο που την Πέμπτη το βράδυ με το κατόρθωμα της πρόκρισης να τον έχει συνεπάρει, είδαμε τα μάτια του γεμάτα δάκρυα, που σήμαιναν ότι ο Γ. Σ. Αμαρουσίου δεν είναι γι' αυτόν εμπορικό κέντρο ή πολυκατοικία.
Μέσα στη δεκαετία που συμπληρώνεται εφέτος, το Μαρουσάκι κατέκτησε ένα ευρωπαϊκό κύπελλο, το 2002, έπαιξε σε έναν ακόμα ευρωπαϊκό τελικό, το 2004 και την ίδια χρονιά στον τελικό του ελληνικού πρωταθλήματος. Επίσης σε δύο τελικούς κυπέλλου το 2002 και το 2006 και σε έναν ημιτελικό του Κόρατς, το 2002!
Με σχετικά λίγα λεφτά πάντα και τώρα ελάχιστα έως καθόλου, το Μαρούσι λειτουργούσε, όλ' αυτά τα χρόνια, με οδηγό τη σοβαρότητα, τη συνέπεια και το φίλαθλο πνεύμα. Ανέδειξε μεγάλους παίκτες (Σπανούλης), καλούς προπονητές (Γιαννάκης), σπουδαίους εργάτες (Α. Παπαντωνίου) και πάνω απ' όλα, ένα διαφορετικό αθλητικό μοντέλο, το οποίο καλό θα ήταν να έβρισκε όσο το δυνατόν περισσότερους μιμητές.
Γιατί για όσους δεν το ξέρουν, η ομάδα αυτή όταν παίζει στο γήπεδό της, δημιουργεί μια όαση πολιτισμού, σημαντικότερη ίσως και από τις μεγαλύτερες αθλητικές επιτυχίες.
από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
