Να ‘μαστε πάλι εδώ, από κει που ξεκινήσαμε πριν ακριβώς 2 χρόνια. Αναχώρηση για Κούβα, μέσω Μαδρίτης.
Πολλά έχουν αλλάξει στη σχεδίαση αυτού του ταξιδιού, σε σχέση με το προηγούμενο. Αυτή τη φορά το ταξίδι θα διαρκέσει 22 ημέρες, αντί 14. Τα εισιτήρια είναι μέσω Air Cubana, απευθείας, χωρίς τη μεσολάβηση τουριστικού πρακτορείου (δηλ. αρκετά πιο φθηνά).
Τα ξενοδοχεία της προηγούμενης φοράς μετατράπηκαν σε casas particulares (δωμάτια σε σπίτια ιδιωτών) και κλείστηκαν μέσω Internet (επίσης πολύ φθηνότερα).
Τα ταξί, για την εσωτερική μετακίνηση στην Κούβα, θα μετατραπούν σε Viazul Buses, κοινώς τα ΚΤΕΛ της Κούβας.
Ένα ταξίδι πολλά υποσχόμενο, τόσο σε ταλαιπωρία, όσο όμως και σε συγκινήσεις.
Αυτό που σκοπεύουμε να κάνουμε φέτος είναι να ταξιδέψουμε, όσο γίνεται περισσότερο, στην επαρχία και να δούμε και μέρη που δεν φημίζονται για τον τουρισμό τους, όπως το Bayamo και το Holguin. Οι πόλεις έχουν επιλεγεί έτσι, ώστε φτάνοντας στην Αβάνα, να φύγουμε την επόμενη μέρα για το νότο, δηλ. το Santiago de Cuba και από κει ν’ αρχίσουμε ν’ ανεβαίνουμε.
Σκοπός αυτού του ημερολογίου είναι να καταγράψει την στιγμή που γίνονται και όχι εκ των υστέρων και φιλτραρισμένα, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, γεγονότα, συμπεριφορές, σκέψεις και συναισθήματα από αυτό το συναρπαστικό ταξίδι, που πιστεύω ότι θα είναι. Και αυτό γιατί αυτή τη φορά έχουμε κάποια στοιχεία παραπάνω, όπως την επαφή με την γλώσσα, το ότι θα μείνουμε σε σπίτια και έτσι η συναναστροφή με τον κόσμο θα είναι πιο εύκολη και το πιο σημαντικό, ότι είμαστε ανοιχτοί σε μια τέτοιου είδους επαφή με τη χώρα και τον κόσμο της.
Το τι θα δημοσιευτεί, θα είναι αποκλειστικά στην δική μου κρίση. Κι όποιος είναι περίεργος ας ερχόταν μαζί. ¿Vale? (Εντάξει;)
Τα ονόματα είναι φανταστικά («λογοτεχνική» αδεία). Τα πλάγια γράμματα είναι αυτούσιοι διάλογοι και μεταφέρονται με την επιφύλαξη του επιπέδου των ισπανικών μας.
Αεροδρόμιο 31/07/2009 Παρασκευή
Έχουμε να παραδώσουμε και πεσκέσια. Το πρώτο είναι στον αδερφό της Doras, στην Αβάνα. Έχουμε και άλλο πεσκέσι για το Santiago, για τον αδερφό του Alberto . Τελικά τα πεσκέσια είναι περισσότερα από τα πράγματα που πήραμε οι δυο μας για 22 ημέρες διαμονής. Α! ξέχασα. Είπα και τα πρώτα μου Ισπανικά στο αεροπλάνο. Hola!, No gracias, y yo tambien, muchas gracias( γεια, όχι ευχαριστώ, και εγώ επίσης, ευχαριστώ πολύ). Το ‘ξερα εγώ, ότι θα μιλάω την γλώσσα φαρσί!!!!
Είχε και η Χρυσάνθη την πρώτη της κρίση, που θα την είχε αποφύγει δηλαδή αν το αεροπλάνο είχε ξεκινήσει στην ώρα του. Η κρίση ονομαζόταν Αλίκη, Φωκίων και Κα Γιάννα και η πίεση ανέβηκε στο 40. Ευτυχώς ανακοινώθηκε ότι επιβιβαζόμαστε και έτσι κατέβηκε στο 15.
Ανυπομονώ να βρεθώ στην Αβάνα και να βολτάρω το βράδυ. Αλλά τώρα πιο πολύ ανυπομονώ να φτάσω στην Μαδρίτη και να κάνω ένα τσιγάρο. Έχω σκάσει τόσες ώρες.
…………………
Έχω σκάσει. Τρεις ώρες η πτήση ως τώρα και 1,5 η καθυστέρηση, μας κάνουν 4,5 και δεν αντέχω άλλο. Τα θέλω όλα, νερό, τσιγάρο, να σηκωθώ και να περπατήσω, έχω νευριάσει. Ελπίζω να κοντεύουμε, γιατί βλέπω στεριά, αλλά από ψηλά. Να δω τι ώρα θα την πατήσουμε!!
Και πρέπει εμείς να ξανατσεκάρουμε το εισιτήριό μας. Ευτυχώς όχι και τις βαλίτσες. Ο Βαγγέλης λέει συνέχεια ότι οι βαλίτσες μας είναι υψηλού κινδύνου για να χαθούν. Ελπίζω να μην έχουμε απρόοπτα. Πάντως ήμασταν οι μόνοι επιβάτες που είχαμε χειρόγραφο εισιτήριο!!! Air Cubana βλέπεις.
…………………
Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που μόλις μας συνέβη. Ακόμα δεν μπορώ να ηρεμήσω και δεν το πιστεύω, ότι τελικά επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για Αβάνα.
Φτάσαμε ωραία και καλά στην Μαδρίτη και ψάχνοντας που θα ξανατσεκάρουμε τα εισιτήρια μας, μας είπαν ότι πρέπει να βγούμε εντελώς από το αεροδρόμιο και να πάρουμε λεωφορείο για να πάμε στο terminal 1, εκεί που είναι τα γκισέ της Air Cubana. Τρέχουμε λοιπόν, γιατί ο χρόνος μας είναι ίσα-ίσα εξαιτίας της καθυστέρησης της Ολυμπιακής και φτάνοντας στο γκισέ, μας λένε ότι τα εισιτήρια μας δεν φαίνονται στο σύστημα και με τα πολλά ότι έχουν ακυρωθεί!!!
Και πριν πάθουμε καλά καλά το εγκεφαλικό, ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου από τον Κουβανό ή Ισπανό στον γκισέ, δεν ξέρω τι ήταν. Πρέπει να βρει τις βαλίτσες μας και να δει τι θα κάνει μαζί μας. Μας έχει κόψει κρύος ιδρώτας, οι βαλίτσες είναι ήδη φορτωμένες στην πτήση της Air Cubana και εμείς έχουμε ακυρωμένα εισιτήρια στο σύστημα, αλλά πληρωμένα στο χέρι. Ποιος ξέρει με τι απόγνωση κοιτάω το κοριτσάκι στον άλλο γκισέ (γιατί αλλάξαμε πολλούς μέχρι να ξεδιαλύνουμε τι γίνεται) και το βλέμμα μου στρέφεται μια σ’ εκείνη και μια στον Señor Paco που μας έχει αναλάβει. Συζητάνε μεταξύ τους για την περίπτωσή μας. Εκείνη μου λέει συνέχεια don’ t worry (μην ανησυχείτε) και εγώ ακούω μόνο το están canselado (είναι ακυρωμένα).
Από το μυαλό μου περνάει ότι, αντί να πετάξουμε για Κούβα, θα πάρουμε το αεροπλάνο πίσω για την Αθήνα και αντί για βόλτες στην Habana Vieja θα κλαίω την μοίρα μου στην Αθήνα.
Να μην τα πολυλογούμε, πριν πάθω και το έμφραγμα σκίζεται το άλλο αγοράκι που μας ανέλαβε (γιατί αλλάξαμε πολλά χέρια) και μας βρίσκει πτήση της Air Europa, που φεύγει ευτυχώς την ίδια ώρα με την δική μας. Και έτσι εμείς πετάμε με Air Europa και οι βαλίτσες μας, με Air Cubana.
Τώρα ποιος έκανε την πατάτα και φαίνονταν ακυρωμένα τα εισιτήρια μας; Όχι τίποτα άλλο, εμείς ποιόν θα βρίσουμε, να εκτονωθούμε για την ψυχική οδύνη, που κοντέψαμε να μην επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο;
Τέλος καλό ( θα δείξει, για να δούμε αν μας περιμένει και τίποτα άλλο), όλα καλά, που λέει ο λόγος. Ελπίζω μόνο να βρούμε τις βαλίτσες όταν φτάσουμε.
………………… Τι θέλω και μιλάω ώρες ώρες. Χάσαμε 2 βαλίτσες και σκάω γιατί η μία είναι της Doras τα πράγματα, ένα από τα δύο πεσκέσια που είχαμε να παραδώσουμε. Γύριζα από γκισέ σε γκισέ, γύρω-γύρω, όλο το αεροδρόμιο και βαλίτσες πουθενά. Εν τωμεταξύ και το ψάξιμο και οι διαδικασίες στην Κούβα έχουν τους δικούς τους ρυθμούς, τους κουβανικούς ρυθμούς που λέω εγώ. Φτάσαμε κανονικά στις 7.00 μμ. και πήρε 3 ώρες μέχρι να τελειώσω όλα τα διαδικαστικά, δήλωση απώλειας κλπ..
Το μόνο καλό, γιατί δεν ξέραν αγγλικά είναι ότι αναγκάστηκα να μιλήσω τα άπταιστα Ισπανικά μου!! Κάτι μεταξύ Ισπανικών, Αγγλικών και νοηματικής.
Κοντεύω να τρελαθώ όμως, γιατί στο σπίτι μας περιμένει ο Fredy, ο αδερφός της Doras, ο οποίος ήρθε από το Camaguey μέχρι την Αβάνα κάνοντας μιας μέρας ταξίδι, για να παραλάβει τα πράγματα. Πως θα του πω ότι έχασα την βαλίτσα;
Α! Ξέχασα…το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο γιατρούς και νοσοκόμες για την γρίπη και τον έλεγχο των επιβατών και όλο, μα όλο, το προσωπικό φορούσε μάσκες. Από’ κει που το είχαμε για καλαμπούρι την γρίπη, άρχισα να φοβάμαι με τα μέτρα που είχαν.
…………………
La Habana, σπίτι Señora Maria
Επιτέλους φτάσαμε στο σπίτι, μετά από 3 ώρες ταλαιπωρίας στο αεροδρόμιο. Μόλις φτάνει το ταξί, καταλαβαίνω αμέσως πιο σπίτι είναι, γιατί χωρίς να τους ξέρω, αναγνωρίζω και τον Fredy που περιμένει απ’ έξω και την Señora Maria που περιμένει στην πόρτα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απογοήτευση στο πρόσωπο του Fredy, όταν του είπα για την βαλίτσα. Γι’ αυτόν και την οικογένειά του, τα ρούχα που τους έφερνα ήταν μια περιουσία και τώρα χάθηκαν. Και παρ’ όλα αυτά προσπαθούσε να παρηγορήσει εμένα. Και όσο μου έλεγε ότι δεν πειράζει και να μην ανησυχώ, τόσο μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα. Η Señora Maria είναι μεγάλη γυναίκα, γύρω στα 65-70, αλλά είναι καταπληκτική. Είναι γλυκιά, πολύ συμπαθητική και εξυπηρετική. O Fredy είναι ένα νεαρό παλικάρι, γύρω στα 30, πολύ όμορφο με γλυκιά και ήρεμη φυσιογνωμία. Και οι 2 πάντως όπως μου μίλησαν, κατάλαβα ότι έχουν ξεγραμμένες τις βαλίτσες.
Παρεμπιπτόντως, το σπίτι βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο, πίσω από το Μουσείο της Επανάστασης, σε συνοικία που μάλλον δεν περπατούν τουρίστες. Είναι πολύ παλιό κτίριο, με αίθριο στην μέση (έτσι είναι όλα τα σπίτια στην Κούβα), πολύ ωραίο για τα μέτρα της Κούβας και με τις ανέσεις του, πάλι για τα μέτρα της Κούβας. Θα πάμε για ένα ποτό μήπως και ηρεμήσω.
Έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε σε παλιά γνώριμα μέρη. Ούτε αυτή την αίσθηση δεν μπορώ να χαρώ, με αυτό που μας έτυχε.
…………………
Τελικά πήγαμε σ’ ένα μπαρ στην πίσω μεριά από το Parque Central, την κεντρική πλατεία, εκεί που είναι και το Hotel Inglatera και το Grande Teatro. Το μπαρ λέγεται Monserate και το γνωρίζαμε από την προηγούμενη φορά που είχαμε έρθει.
Μόλις άκουσα λίγο από την μουσική του συγκροτήματος και ήπια και την πρώτη γουλιά mojito, άρχισα να συνέρχομαι και να μπαίνω στο κλίμα της Αβάνας. Ευτυχώς χαλάρωσα λίγο και ηρέμησα.
Θα κοιμηθώ σαν πουλάκι το βράδυ.
