Σε λίγο μαζεύτηκε γύρω μας, αρκετός κόσμος. Βλέπεις αρκεί να δώσεις σημασία σε κάποιον και ξαφνικά μαζεύονται διάφοροι γύρω σου, προσπαθώντας να σου μιλήσουν.
Έκατσε λοιπόν δίπλα μου ένας παππούς. Ευγενέστατος, με ρώτησε αν ξέρω αγγλικά. Μου είπε ότι είναι 80 χρονών, στην σύνταξη, ήταν καθηγητής αγγλικών. Με ρώτησε από πού είμαι και μου ζήτησε να μιλάμε στ’ αγγλικά, για να κάνει πρακτική στα αγγλικά του, να μην τα ξεχάσει. Μου έγραψε την διεύθυνσή του και μου ζήτησε να του στείλω μια καρτ ποστάλ από την Ελλάδα. Ήταν γλυκύτατος και φαινόταν ότι αγαπούσε αυτό που έκανε, όταν δίδασκε.
Όλοι έχουν το συνήθειο να σου δίνουν την διεύθυνσή τους. Μάλλον τους ευχαριστεί η ιδέα, ότι έκαναν ένα φίλο από το εξωτερικό.
Είχε πολύ κόσμο για τους θαλάμους, αλλά ο ίδιος συμπεριφερόταν λες και είχαμε προτεραιότητα, καθότι τουρίστες. Έτσι, είπε σε κάποιο νεαρό Κουβανό που ήταν πριν από μένα στην σειρά, να βγει από το θάλαμο για να τηλεφωνήσω εγώ. Εκνευρίστηκα πολύ, αντέδρασα και έκανα νόημα στον Κουβανό να
συνεχίσει. Το κατάλαβε ότι νευρίασα και μαζεύτηκε λίγο.
Ίσως γι’ αυτό δεν ήρθε μαζί μας στην εκδρομή που μας κανόνισε να πάμε στο Parque Baconao με το ιδιωτικό ταξί. Γι’ αυτό και για το ότι συναντήσαμε στην πλατεία την Carmen, την «ξεναγό» που είχαμε πριν 2 χρόνια στο Santiago. Χαρήκαμε πολύ και αυτή το ίδιο. Όχι όμως και ο Roberto, που κατάλαβε ότι μάλλον δεν θα βγάλει άλλα από εμάς.
Η Carmen μας γνώρισε σχεδόν αμέσως. Μπερδεύτηκε στην αρχή, γιατί της μιλήσαμε Ισπανικά, αλλά μόλις είδε τον Γιώργο μας θυμήθηκε. Και όταν είδε και τον Βαγγέλη που άνοιξε την αγκαλιά του, όπως ερχόταν και της έλεγε mujer (γυναίκα), μας θυμήθηκε εντελώς. Του έδωσε μια και του είπε: calla te, diabolito! (σκάσε, διαβολάκι!). Έτσι τον έλεγε και τότε, diabolito! Την προηγούμενη φορά, μας είχε γυρίσει όλο το Santiago με τα πόδια και μάλιστα στις φτωχογειτονιές του λιμανιού και όπως είναι χοντρούλα, της είχε βγει η γλώσσα. Η μαμά της, που είναι διαβητική, έβαλε μόνιμο μηχάνημα ινσουλίνης και τώρα είναι πολύ καλά. Δώσαμε ραντεβού για την άλλη μέρα, αφού είχαμε κανονίσει ήδη την εκδρομή με τον Roberto, ο οποίος καθόταν σ’ αναμμένα κάρβουνα, όση ώρα της μιλούσαμε. Η προμήθεια, βλέπεις!
Α! Ξέχασα. Το απόγευμα περιμένουμε και τον αδερφό του Alberto στο σπίτι, για να πάρει τα πράγματα. Η γυναίκα του στο τηλέφωνο ήταν πολύ συμπαθητική. Από ‘κείνους που σε κερδίζουν αμέσως!!
Δεύτερη στάση ήταν το ενυδρείο, το οποίο ήταν κλειστό για το κοινό. Αλλά μας έβαλαν μέσα, επειδή ήμασταν ξένοι και ερχόμασταν από μακριά είπαν.
Ο Rafael με την γυναίκα του ήρθαν ακριβώς στην ώρα τους. Τους εξηγήσαμε ότι χάθηκαν οι βαλίτσες και τους δώσαμε ότι είχαμε σώσει. Πρώτη εντύπωση πολύ καλή. Επέμενε να πάμε αύριο στο σπίτι για φαγητό και έτσι αύριο το μεσημέρι έχουμε επίσκεψη.
Το βράδυ πήγαμε σ’ ένα μαγαζί που λέγεται El Patio. Είχε μια υπέροχη μπάντα που έκανε πρόγραμμα κανονικό. Όχι 2-3 τραγούδια, το C.D. και τέλος. Στην Κούβα όπου σταθείς και όπου βρεθείς υπάρχουν μπάντες, που βγάζουν το μεροκάματο παίζοντας 2-3 τραγούδια και πουλώντας το cd τους, ή βάζεις λεφτά στο καλαθάκι, para la música (για την μουσική). Και οι μπάντες αυτές, αν είσαι σε κέντρο ή καφετέρια εναλλάσσονται συχνά.
Το μαγαζί αυτό μάλλον ήταν κολεκτίβα. Μπροστά είχε ψυγεία με νερά και αναψυκτικά και μαγαζί με ρούχα, αναμνηστικά, κοκαλάκια μαλλιών κλπ. Πίσω, είχε αίθριο-αυλή, όπου ήταν το μπαράκι με τα τραπεζάκια και διαφορετικά συγκροτήματα κάθε μέρα. Γύρω-γύρω από το αίθριο και στο ισόγειο, αλλά και στον επάνω όροφο είχε διάφορες πόρτες με ταμπελίτσες, που έμοιαζαν με υπηρεσίες. Το βράδυ πρέπει να δούλευαν γύρω στα 12-15 άτομα.
Στον τοίχο βγαίνοντας, είχε φωτογραφίες κάποιων εργαζομένων και από κάτω έγραφαν τις ειδικότητές τους και μάλλον ότι είναι κολεκτίβα.
Το βράδυ πήγαμε σ’ ένα μαγαζί που λέγεται El Patio. Είχε μια υπέροχη μπάντα που έκανε πρόγραμμα κανονικό. Όχι 2-3 τραγούδια, το C.D. και τέλος. Στην Κούβα όπου σταθείς και όπου βρεθείς υπάρχουν μπάντες, που βγάζουν το μεροκάματο παίζοντας 2-3 τραγούδια και πουλώντας το cd τους, ή βάζεις λεφτά στο καλαθάκι, para la música (για την μουσική). Και οι μπάντες αυτές, αν είσαι σε κέντρο ή καφετέρια εναλλάσσονται συχνά.
Το μαγαζί αυτό μάλλον ήταν κολεκτίβα. Μπροστά είχε ψυγεία με νερά και αναψυκτικά και μαγαζί με ρούχα, αναμνηστικά, κοκαλάκια μαλλιών κλπ. Πίσω, είχε αίθριο-αυλή, όπου ήταν το μπαράκι με τα τραπεζάκια και διαφορετικά συγκροτήματα κάθε μέρα. Γύρω-γύρω από το αίθριο και στο ισόγειο, αλλά και στον επάνω όροφο είχε διάφορες πόρτες με ταμπελίτσες, που έμοιαζαν με υπηρεσίες. Το βράδυ πρέπει να δούλευαν γύρω στα 12-15 άτομα.
Στον τοίχο βγαίνοντας, είχε φωτογραφίες κάποιων εργαζομένων και από κάτω έγραφαν τις ειδικότητές τους και μάλλον ότι είναι κολεκτίβα.
Το συγκρότημα ήταν φοβερό. Αυτός με τα κρουστά loco (τρελός), ο μαέστρος με την κιθάρα, βιρτουόζος. Η τραγουδίστρια φωνάρα, απ’ όλες τις απόψεις.
