Σήμερα είπαμε να πάμε μια βόλτα πιο έξω από τα περίχωρα και αποφασίσαμε να πάμε στο πάρκο Λένιν, που είναι 27 χιλ. έξω από την πόλη. Είναι 7.500 περίπου στρέμματα και εκεί τα Σαββατοκύριακα πηγαίνουν οι Κουβανοί με τις οικογένειές τους για πικνίκ, εκδρομές κλπ. Έχει μέσα τρενάκι, που σε γυρίζει σ’ όλο το πάρκο, ενυδρείο, πισίνες, θέατρο, χώρους καταυλισμού, ζωολογικό κήπο, αθλητικό κέντρο, το Μουσείο για την Célia Sanchez, μιας και αυτή πρωτοστάτησε για να φτιαχτεί στο πάρκο το μνημείο-προτομή του Λένιν. Όλα αυτά μέσα σε μια κατάφυτη, καταπράσινη περιοχή.
Εμείς βέβαια είμαστε άτυχοι αφού, το μουσείο της Sanchez είναι κλειστό, το τρενάκι δεν δουλεύει τις καθημερινές, μόνο τα Σαββατοκύριακα, το εστιατόριο έχει πρόβλημα και δεν λειτουργεί για 4η μέρα σήμερα, μόνο ο ζωολογικός κήπος λειτουργεί, αλλά κι αυτός, επειδή δεν καταλαβαίνουμε και καλά την γλώσσα, χάνουμε το μισό θέαμα και βλέπουμε μόνο την Αφρικανική ζώνη. Η οποία όμως είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αφού σε παίρνει λεωφορείο και σε βάζει μέσα σε μια τεράστια έκταση, όπου τα ζώα είναι ελεύθερα, σχεδόν μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον και τα βλέπεις να στέκονται και να λιάζονται δίπλα σου. ‘Οπως η μαμά ιπποποταμίνα που είναι χωμένη μέσα στην λασπωμένη πισίνα της και χαριεντίζεται με το μικρό της, που βγάζει το κεφάλι του που και που από την λάσπη, ή την ελεφαντίνα που είναι κρυμμένη μέσα στα δέντρα και αρνείται να βγει για να την δούμε.
Φυσικά οι μόνοι τουρίστες εκεί μέσα, είμαστε εμείς. Όλοι οι άλλοι είναι Κουβανοί με τα παιδιά τους, που τα έχουν φέρει βόλτα στο πάρκο. Μπορεί λοιπόν αυτή η περιήγηση να μας βγήκε λίγο απογοητευτική, αφού δεν μπορέσαμε να δούμε όλα όσα θα θέλαμε, αλλά ήταν και καλή, διότι στον δρόμο προς τα κει, αλλά και στον γυρισμό συνειδητοποιώ ότι η «κανονική» Αβάνα είναι από την Plaza de la Revolución και πίσω. Όταν λέω κανονική, εννοώ ότι είναι το κομμάτι της εργαζόμενης Αβάνας, που ζει και δουλεύει εκεί. Η περιοχή όπου είναι το πάρκο είναι βιομηχανική περιοχή, με εργοστάσια, εταιρείες και πολλές εργατικές συνοικίες. Αυτό που βλέπεις στο ιστορικό κέντρο, τελικά είναι μόνο ο τουρισμός και όσους ασχολούνται με αυτόν, και αν προσπαθήσεις να βγάλεις συμπεράσματα, μόνο από αυτό, αφού σαν τουρίστας, αναγκαστικά πας μόνο σ’ αυτά τα μέρη, την έχεις πατήσει από χέρι.
Συνειδητοποιώ επίσης και κάποιες αλλαγές. Ότι στο τουριστικό κομμάτι, δηλ Habana Vieja κλπ., έχουν αυξηθεί αυτοί που σου ζητούν λεφτά (από 1-2 την προηγούμενη φορά, τώρα μας πλησίασαν καμιά δεκαριά), όμως jineteros, με την ποσότητα και την πιεστικότητα που υπήρχαν, δεν υπάρχουν τώρα. Στην δε Malecon είναι αδιανόητο ότι δεν μας μίλησε κανείς. Ούτε για ιδιωτικά ταξί, ούτε για paladar, μόνο για πούρα, και αυτοί όχι στο κέντρο, αλλά μέσα στις συνοικίες που μέναμε εμείς. Ή αποφάσισαν να το ελέγξουν, γι’ αυτό και οι περισσότεροι που μας πλησίαζαν ήταν κρατικοί υπάλληλοι, ή να το εξαφανίσουν, γιατί μάλλον είχε παραγίνει το κακό, συν τα έσοδα που χάνονταν από αυτή την παραοικονομία.
Η Señora Maria μας είπε ότι στην Αβάνα πληρώνουν τους περισσότερους φόρους. Η ίδια πληρώνει για τα δωμάτια 526 πέσος το μήνα, έχει δεν έχει πελάτες. Και μάλλον οι φόροι πηγαίνουν ανάλογα με την πόλη και το πόσο τουριστική είναι, διότι στο Bayamo, ο άλλος πλήρωνε 260 πέσος το μήνα. Φυσικά αν έχεις paladar, εκεί οι φόροι είναι μικρότεροι και πάει ανάλογα με τα τραπέζια, και αν έχεις πάγκο στα παζάρια, πάλι ο φόρος εκεί είναι μικρότερος και πάει αναλογικά.
Άλλαξε όμως και κάτι άλλο. Και στην Αβάνα και στο Santiago, όπου οι συγκοινωνίες ήταν χάλια, με τις παλιές λεγόμενες καμήλες, τα καμιόνια και τα σχολικά λεωφορεία το καλοκαίρι, τώρα έχουν καινούρια λεωφορεία, τα Metrobus, σαν τα δικά μας. Καμήλα δεν υπήρχε στην Αβάνα, μόνο κάποια σχολικά, που ήταν λίγα σε σχέση με πρόπερσι.
Επίσης, η παρουσία της αστυνομίας στην Αβάνα πρόπερσι ήταν τόση πολύ, σε κάθε γωνιά ήταν 3-4 και το βράδυ, με σκυλιά. Φέτος όμως ήταν πολύ λιγότερη, σχεδόν δεν τους έβλεπες, αλλά ότι έχουν τον έλεγχο της κατάστασης, το οσμιζόσουν στον αέρα.
Το βράδυ γυρίζουμε σαν τις άδικες κατάρες, μέχρι να καταλήξουμε σε κάποιο μπαρ για mojito και φυσικά καταλήγουμε πάντα στο ίδιο μπαρ, το Bar Monserate. Είναι καθαρά Κουβανικό το στυλ του και μαζεύει πολλούς Κουβανούς ( «καμάκια» κυρίως, με την ελληνική έννοια του όρου) και τουρίστες ρέμπελους σαν και μας. Τα συγκροτήματα που φέρνει είναι πολύ ποιοτικά, πιο νεανικά που παντρεύουν την παραδοσιακή κουβανέζικη μουσική (salsa) με στοιχεία jazz, σε πιο μοντέρνες εκτελέσεις.
Το κακό με το σπίτι στην Αβάνα είναι ότι η Señora Maria σε κλειδώνει. Δικό μας κλειδί δεν μας δίνει και για να μπούμε και να βγούμε από το σπίτι πρέπει να χτυπήσουμε το κουδούνι, να μας ανοίξει. Το βράδυ μας περιμένει βέβαια, ότι ώρα και να’ ναι. Να όμως, σήμερα που γυρίσαμε κατά τις 12.30 μμ. από την βραδινή μας έξοδο, τα παιδιά που μένουν δίπλα, μια οικογένεια μαύρων και ενώ είχαμε χτυπήσει το κουδούνι στο σπίτι μας, μας προσκάλεσαν για μια μικρή fiesta, που είχε γενέθλια η γιαγιά τους. Με πολλή ευγένεια, μας κάλεσαν να συμμετέχουμε στην γιορτή τους. Όμως είχε ήδη σηκωθεί η κυρία για να μας ανοίξει και έτσι δεν μπορέσαμε να πάμε. Το έσωσε ο Βαγγέλης, που γέμισε μισό μπουκάλι ρούμι που είχαμε μαζί και το πήγε δώρο για τα γενέθλια εξηγώντας τους, γιατί δεν μπορούσαμε να μείνουμε. Τον κέρασαν, τον ευχαρίστησαν και ξαναμπήκε μέσα, για να κλειδώσει πίσω του ο κλειδοκράτορας. Βέβαια η Señora Maria και η οικογένειά της είναι η μόνη λευκή, σε μαύρη γειτονιά, αλλά δεν δικαιολογείται πιστεύω τέτοιος φόβος κλειδαμπαρώματος.
